ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 42 ขายได้ 80 ชั่งในคราวเดียว! (รีไรต์)
- Home
- All Mangas
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 42 ขายได้ 80 ชั่งในคราวเดียว! (รีไรต์)
บทที่ 42 ขายได้ 80 ชั่งในคราวเดียว! (รีไรต์)
บทที่ 42 ขายได้ 80 ชั่งในคราวเดียว! (รีไรต์)
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นชายชราคนนี้มีท่าทางดูเหมือนจะเป็นคนคงแก่เรียน
แต่ทำไมถึงดูเหมือนมีความลับที่บอกใครไม่ได้?
หล่อนสงสัยอย่างมาก “การแต่งงานเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอคะ คุณเป็นอะไรไป”
ซุนเหวินรู้สึกตัวว่าตัวเองแสดงอารมณ์เศร้าสร้อยออกไป รีบยิ้มออกมาอย่างเขินอาย
“ฉันเห็นพวกเธอก็มีลูกสาว คงจะเข้าใจความรู้สึกของฉันได้”
“ลูกสาวฉันกำลังจะแต่งงาน ย้ายไปอยู่ทางเหนือ”
“หล่อนอยู่กับฉันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ต้องแต่งงานไปไกลขนาดนั้น แล้วที่นู่นก็หนาวขนาดนั้น”
“ฉันคงได้เจอหน้าหล่อนไม่ถึงสองครั้งต่อปี ใจคอไม่ค่อยดีเลย”
แววตาของซุนเหวินฉายแววไม่เต็มใจอย่างชัดเจน หัวใจของเขาเหมือนมีเรื่องอัดอั้น ไม่รู้จะระบายกับใคร จึงได้แต่พูดคุยกับพวกหลี่ชุ่ยชุ่ยมากขึ้น
หากเป็นคนอื่น อาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกของซุนเหวิน
แต่สำหรับหลี่ชุ่ยชุ่ยและเย่จื้อผิงที่รักลูกสาวเหมือนชีวิต พวกเขายังพอเข้าใจได้
ซุนเหวินห่อไหล่ลง “ฉันเคยคิดว่า ถ้าหล่อนแต่งงานในเมือง ฉันจะได้เจอหล่อนบ่อย ๆ”
“แต่หล่อนเลือกคู่ครองด้วยตัวเอง และคนที่หล่อนเลือกก็มีบ้านอยู่ไกลมาก”
“ฉันเคยไปดูมาแล้ว ฐานะก็ไม่ค่อยดี ต่อไปคงต้องลำบากอีกหลายอย่าง”
“ฉันจัดเตรียมสินเดิมให้หล่อนเรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยต่อไปหล่อนจะได้ไม่ต้องอดอยากหนาวสั่น”
หลี่ชุ่ยชุ่ยฟังแล้วมองเย่เสี่ยวจิ่นแวบหนึ่ง
หล่อนยกมือขึ้นลูบหัวเย่เสี่ยวจิ่น
เห็นเด็กน้อยมีเหงื่อออกที่ศีรษะเล็กน้อย หล่อนก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อบนแก้มของเย่เสี่ยวจิ่น
ถ้าเป็นลูกชายอีกสามคน หล่อนคงไม่ต้องเป็นห่วง
ในความคิดของหล่อน เด็กผู้ชายจะลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร
แต่ถ้าลูกสาวต้องทนทุกข์ มันจะทำให้หล่อนเจ็บปวดใจมาก
เย่เสี่ยวจิ่นกะพริบตาปริบ ๆ เงยหน้ามองซุนเหวิน แต่ไม่พูดอะไร
เย่จื้อผิงก็ฟังอย่างเงียบ ๆ “น่าสงสารจิตใจของพ่อแม่จริง ๆ นะครับ”
“ใช่ไหมล่ะ?” ซุนเหวินมองเย่เสี่ยวจิ่น แล้วยิ้มพูดขึ้นมาทันที “หนูน้อย ต่อไปเธออย่าแต่งงานไปไกลนะ”
“ไม่งั้นพ่อแม่ของเธอจะเสียดายเธอมาก”
“ทั้งปีจะไม่ได้เจอกันเลย มันทรมานเกินไป”
เย่เสี่ยวจิ่นนับนิ้วไปมา พูดเสียงอ้อน ๆ “หนูยังเด็กอยู่นะ อีกนานมาก ๆ กว่าหนูจะแต่งงาน”
“แล้วหนูก็จะอยู่กับพ่อแม่ตลอดไปด้วย”
คำพูดนี้ทำให้ซุนเหวินหัวเราะออกมา
“ความคิดนี้เยี่ยมไปเลย”
เขามองหลี่ชุ่ยชุ่ยและเย่จื้อผิง ทั้งสองคนกำลังกอดลูกสาวเอาไว้ พร้อมกับใช้หมวกฟางบังแดดให้ แสดงให้เห็นว่าทั้งคู่รักลูกสาวคนนี้มากเพียงใด
เขาคิดถึงตอนที่ลูกสาวของตัวเองยังเด็ก ราวกับว่าเรื่องราวเหล่านั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
แต่ตอนนี้หล่อนกำลังจะแต่งงานไปไกลแล้ว
“เอาละ ฉันจะไม่รบกวนเวลาของพวกเธอแล้ว” ซุนเหวินถอนหายใจอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ปนเปื้อนไปด้วยความเศร้า “ฉันจะทำผ้านวมสำหรับฤดูหนาวสองผืนให้กับลูกสาวและลูกเขย และอีกหนึ่งผืนให้กับญาติ”
“สำหรับฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง ทำเพียงผืนเดียวก็พอแล้ว รวมถึงผ้านวมสำหรับฤดูร้อนอีกหนึ่งผืน และเสื้อขนสัตว์สำหรับลูกสาวและลูกเขยอย่างละสองชุด”
“พวกเธอดูสิ ฉันต้องซื้อฝ้ายมากแค่ไหน?”
ถึงอย่างไร เขาก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ แต่เขาก็ไม่ได้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบเช่นนี้
หลี่ชุ่ยชุ่ยขมวดคิ้ว หล่อนเริ่มคำนวณ
“ผ้านวมสำหรับฤดูหนาวที่นี่ พวกเราต้องใช้ฝ้ายหนัก 12 ชั่ง ฉันไม่รู้ว่าที่ทางเหนือหนาวแค่ไหน”
หล่อนทำสีหน้าลำบากใจ “หรือว่าต้องใช้ถึง 15 ชั่งกันนะ?”
เย่จื้อผิงเองก็ไม่คิดคำนวณเหมือนกัน
ทันใดนั้น ทุกคนก็จมลงสู่ห้วงความเงียบ
เวลาต่อมา เย่เสี่ยวจิ่นก็เอ่ยขึ้น “ให้หนูคำนวณให้เอง”
เย่เสี่ยวจิ่นถามแผนการของซุนเหวินให้แน่ชัดเสียก่อน จากนั้นก็นำสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้มาเขียนเป็นรายการ
แล้วจึงค่อย ๆ คำนวณบวกกันทีละอย่าง
ความสามารถในการคำนวณของเธอค่อนข้างดี ในไม่ช้าเธอก็คำนวณเสร็จ
“คุณต้องใช้ฝ้าย 76 ชั่ง”
หลี่ชุ่ยชุ่ยตกใจ “จิ่นเป่า ต้องใช้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
พวกเขาจงใจขายฝ้ายให้คนอื่นมากขนาดนี้ จะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าพวกเขากำลังหลอกลวงหรือเปล่า
“76 ชั่งก็ปาไปเจ็ดสิบกว่าหยวนแล้วนะ”
ซุนเหวินมองเย่เสี่ยวจิ่นพูดจาฉลาดเฉลียว ดวงตากลมโตเป็นประกาย
เขาอมยิ้มเอ่ยว่า “ยังเด็กแค่นี้ก็คิดเลขเป็นแล้ว?”
“โตขึ้นหน่อยต้องเข้าเมืองไปเรียนหนังสือนะ”
“หนูเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดเท่าที่ลุงเคยเห็นมาเลย”
หลี่ชุ่ยชุ่ยยิ้มเขิน “รอหล่อนโตกว่านี้หน่อย จะให้ไปเรียนหนังสือค่ะ”
ซุนเหวินพยักหน้า พ่อแม่ชาวชนบทส่วนใหญ่ไม่ค่อยให้ลูกสาวเรียนหนังสือเท่าใด
เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสองคนนี้จะส่งเย่เสี่ยวจิ่นเรียนจริงหรือเปล่า
“ผมสอนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมต้นเชียนอิน ที่โรงเรียนเรามีทุนช่วยเหลือสำหรับเด็กยากจนนะ เรียนสามปีก็ไม่ได้แพงอะไร”
“ผู้หญิงมีการศึกษา เป็นนักบัญชี เป็นครูก็ดี”
“ใช้ชีวิตสบายไปตลอดจนแก่เฒ่า รัฐยังเลี้ยงดูยามชรา”
หลี่ชุ่ยชุ่ยมีประกายระยิบระยับในดวงตา “จริงเหรอคะ มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ด้วยเหรอ”
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกราวกับมีเมล็ดพันธุ์เล็ก ๆ ถูกฝังลงในใจ
พวกหล่อนเป็นผู้หญิงในชนบท เกิดมาต้องตรากตรำลำบากไปตลอดชีวิต
ถ้าหากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้จริง ก็คงจะดีไม่น้อย
หล่อนนึกถึงหญิงสาวที่แต่งตัวดีที่มาซื้อฝ้ายในช่วงเช้า ดู ๆ ไปแล้วไม่น่าจะต้องตรากตรำเหมือนคนในชนบท
หล่อนจึงเอ่ยถามว่า “เรียนจบมัธยมปลาย ก็สามารถทำงานที่… สำนักงานธัญพืชได้เหรอคะ”
ซุนเหวินยิ้มอย่างใจดี “ได้สิ”
เย่เสี่ยวจิ่นรู้สึกคุ้นหูกับชื่อโรงเรียนนี้ “พี่เหวินชางก็เรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นเชียนอินไม่ใช่เหรอคะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่แน่ใจ “อาจจะใช่ อนาคตจิ่นเป่าจะได้มาเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นเชียนอินแบบนี้ไหมนะ” หล่อนมองด้วยสายตาที่อ่อนโยน
เย่จื้อผิงก็ยิ้มพลางพูดว่า “ใช่ ๆ จิ่นเป่า คิดเลขเก่งขนาดนี้อนาคตก็มาเป็นนักบัญชีที่สำนักงานธัญพืชสิ”
ซุนเหวินหัวเราะเบา ๆ
เขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา นับเงินเจ็ดสิบหกหยวนให้หลี่ชุ่ยชุ่ย
หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่รับทันที “ซื้อเยอะ ๆ ลดราคาให้ได้ค่ะ”
“ไม่ต้อง ๆ” ซุนเหวินโบกมือปฏิเสธ “ฉันเห็นพวกเธอลำบากมาเยอะแล้ว”
“งั้นฉันไปตามคนมาช่วยขนกลับบ้าน รอตรงนี้นะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยตอบรับอย่างรวดเร็ว
ซุนเหวินก็ไปตามคน
หลี่ชุ่ยชุ่ยหยิบเงินขึ้นมานับทีละใบ ก่อนจะรีบเก็บใส่ถุงผ้าเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ในเสื้อผ้า
เงินมากมายขนาดนี้ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงแย่แน่
หลังสัมผัสได้ถึงถุงเงินที่แนบชิดติดกาย หล่อนจึงค่อยวางใจ
“เงินมากมายขนาดนี้เชียวหรือ” หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกเหมือนตัวหล่อนเบาหวิว
เย่จื้อผิงเองก็ไม่อยากจะเชื่อ เขาเอ่ยปากอย่างรีบร้อน “คุณชั่งน้ำหนักให้ลูกค้าเพิ่มหน่อยสิ แถมไปอีกสักสองสามชั่ง”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรับคำทันที
“ฉันนึกว่าจะขายไม่ออกเสียแล้ว ใครจะไปคิดว่าจะขายได้มากมายขนาดนี้ในคราวเดียว”
“ก็เพราะคุณภาพของเรามันดี” เย่จื้อผิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ฝ้ายของเราน่ะดีกว่าของถูก ๆ ตั้งเยอะ”
“ยังไงก็ต้องมีคนที่รู้จักของดีอยู่แล้วละ”
ซุนเหวินกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูกศิษย์ของเขา
“ฝ้ายทั้งหมด 94 ชั่ง ขายไปได้ 80 ชั่ง ก็เหลือไม่เยอะแล้ว”
หลี่ชุ่ยชุ่ยมีแต่ความยินดีเต็มหัวใจ
พอเห็นฝ้าย เหล่านักศึกษาชายก็ร้องออกมา “นี่เหรอฝ้ายชั่งละหนึ่งหยวน ฝ้ายแพงขนาดนี้เลยเหรอครับ อาจารย์ซื้อมาทำไมครับเนี่ย”
“แพงเกินไปแล้ว นี่มันหลอกลวงกันชัด ๆ”
“ใช่ครับอาจารย์ ไปซื้อที่สหกรณ์ถูกกว่าตั้งเยอะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยทำหน้าไม่ถูก “เราก็แถมให้ตั้ง 4 ชั่งนะ…”
“4 ชั่งมันกี่หยวนเชียว 80 ชั่งที่สหกรณ์แค่ห้าสิบหยวนเอง!”
ตอนนี้ หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ส่วนนักศึกษาชายก็ไม่รับฝ้าย มองซุนเหวินอย่างลำบากใจ
ในขณะที่ซุนเหวินกำลังจะสั่งสอนนักเรียน
เย่เสี่ยวจิ่นเอ่ยปากขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ “พี่ชายทั้งหลาย พวกพี่พูดผิดแล้วนะ!”