ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 34 ช่วยสกัดน้ำมัน (รีไรต์)
- Home
- All Mangas
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 34 ช่วยสกัดน้ำมัน (รีไรต์)
บทที่ 34 ช่วยสกัดน้ำมัน (รีไรต์)
บทที่ 34 ช่วยสกัดน้ำมัน (รีไรต์)
เย่จื้อผิงทำฝาปิดเสร็จแล้ว
เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงเดินมาดู พบเด็กสองคนกำลังเฝ้าปลาหนีชิวและปลาไหลอยู่
“จิ่นเป่า ผลงานไม่เลวนี่ลูก”
ดวงตาของเย่เสี่ยวจิ่นเป็นประกายวาววับ “ใช่แล้วค่ะ คืนนี้พ่อผัดปลาหนีชิวนะคะ หนูกับรุ่ยเป่าอยากกินอันนี้”
เย่จื้อผิงพยักหน้า “ได้ งั้นรุ่ยเป่าก็กินข้าวเย็นที่บ้านเราด้วยกันนะ”
“เดี๋ยวตอนเที่ยงแม่ของหนูกลับมา บอกให้แม่ไปบอกโจวเซียวด้วยล่ะ”
เย่จื้อผิงเห็นว่าโจวเหวินรุ่ยดูแตกต่างจากเด็กในหมู่บ้าน
ผิวของเขาขาวเนียนละเอียด ดูมีอาการป่วยอยู่บ้าง
หน้าตาหล่อเหลามาก ตาโตดำขลับ ดูเหมือนตุ๊กตา
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงชอบโจวเหวินรุ่ย
“จิ่นเป่า พารุ่ยเป่ากลับเข้าไปผิงไฟในบ้านเถอะ เขาก็เพิ่งป่วยไปเมื่อสองวันก่อนนี่”
เย่เสี่ยวจิ่นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อ ป่วยก็ต้องออกแดดเยอะ ๆ ออกกำลังกายบ่อย ๆ”
ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่อยากอยู่ในบ้านต่างหาก
เด็ก ๆ ทั้งสองคนวิ่งเล่นกันต่อ
เย่จื้อผิงจัดการกับปลาไหลและปลาหนีชิวที่บ้าน
กิ่งต้นท้อริมลำธารเริ่มผลิใบอ่อน สีเขียวอ่อนชวนมอง สดชื่นสบายตา
เธอแสดงผลงานให้โจวเหวินรุ่ยดู
โจวเหวินรุ่ยทำท่าทางน้อยใจเล็กน้อย “จิ่นเป่าไม่พาฉันไปด้วยเลย”
“ครั้งหน้าจะพาไปด้วย”
ยามบ่ายคล้อย แสงแดดอ่อน ๆ ส่องกระทบผิวน้ำ ณ ริมธาร เย่เสี่ยวจิ่นกำลังเพลิดเพลินกับทัศนียภาพอันงดงาม เสียงใส ๆ ของเด็กหญิงดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบ
“จิ่นเป่า!”
เย่เสี่ยวจิ่นหันไปตามเสียงเรียก ใบหน้าเล็ก ๆ เบิกบานด้วยรอยยิ้ม “พี่สาวลี่”
หยางลี่ลี่เพิ่งกลับจากทำธุระ แม้จะอายุยังน้อย แต่เธอก็เป็นเสาหลักของครอบครัว
“จิ่นเป่า เมื่อกี้ป้าจ้าวมาที่บ้านฉัน ถามว่าพวกเราจะซื้อน้ำมันไหม”
“พ่อกับแม่ของฉันอยากซื้อนิดหน่อย กลัวว่าพวกเธอไม่รู้ เลยให้ฉันมาถามว่าพวกเธอจะซื้อไหม”
เย่เสี่ยวจิ่นส่ายหน้า “ไม่ซื้อค่ะ”
“บ้านของเธอไม่ต้องซื้อน้ำมันเหรอ ต้องซื้อนะ พืชผลไม่ค่อยดี ปีนี้ทุกคนต้องซื้อน้ำมันกิน” หยางลี่ลี่พูดพลางเบิกตากลมโตอย่างซื่อ ๆ “เธอไม่รู้เหรอ จิ่นเป่า”
“ฮ่า ๆ ๆ ดูท่าจิ่นเป่าจะเป็นเด็กน้อย ไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่สินะ”
ขณะที่เอ่ยปาก หยางลี่ลี่ก็ใช้มือบีบเบา ๆ ที่แก้มยุ้ย ๆ ของเย่เสี่ยวจิ่น
พลางล้วงเอาเกาลัดคั่วร้อน ๆ ออกมาจากกระเป๋า “นี่จ้ะ ยังอุ่น ๆ อยู่เลย”
“รุ่ยเป่า เอาไหม” เธอถาม
โจวเหวินรุ่ยส่ายหน้า “ไม่เอา ผมปอกไม่เป็น”
หยางลี่ลี่ทำท่ารังเกียจ “นายนี่ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างสินะ”
โจวเหวินรุ่ยรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย
เย่เสี่ยวจิ่นปอกเปลือกเกาลัดให้เขาหนึ่งลูก “นี่ ๆ ฉันปอกให้แล้ว”
หยางลี่ลี่ส่งเสียง ‘หึ’ ในลำคอ “จิ่นเป่า เธอน่ะ อายุน้อยกว่าเขาแท้ ๆ ยังไปตามใจเขาอีก”
“เธอเป็นน้องเล็กนะ รุ่ยเป่าต่างหากที่ควรจะยอมเธอ”
เย่เสี่ยวจิ่นไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดนั้น เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมครั้งนี้ทุกคนถึงมาซื้อน้ำมันด้วยกันล่ะคะ ราคาเท่าไหร่เหรอ”
“แค่ 5 เหมาต่อชั่ง เขาว่าถูกกว่าในสหกรณ์ตั้งสองเหมาแน่ะ”
หยางลี่ลี่นับนิ้วมือตัวเองพลางเอ่ยว่า “ถ้าซื้อสักหลายสิบชั่งก็น่าจะถูกกว่าเยอะเลยนะ”
เป็นไปได้อย่างไรที่จะถูกกว่าราคาตลาดได้มากขนาดนั้น
เธอรู้สึกเคลือบแคลงใจ “ป้าจ้าวคนนั้นคือภรรยาของลุงลู่เฟิงใช่ไหมคะ”
หยางลี่ลี่พยักหน้า “ใช่ หัวหน้าลู่คนนั้นแหละ พ่อเธอก็รู้จัก”
“ได้ยินมาว่าบ้านพวกเขามีคนรู้จักอยู่ในเมือง สามารถให้ราคาถูกกับพวกเราได้ด้วยละ”
“แถมยังมาส่งให้ถึงบ้านอีกต่างหาก สะดวกจะตาย”
พอพูดถึงครอบครัวของลู่เฟิง เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าใด
เย่เสี่ยวจิ่นเบ้ปาก รู้สึกว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาง่าย ๆ หรอก
“พี่สาวลี่ไปบอกพ่อแม่พี่ก่อนว่าอย่าเพิ่งซื้อนะ”
“ฉันว่ามันจะดีเหรอ” หยางลี่ลี่เอียงคอ “จิ่นเป่า เธออายุแค่สามขวบครึ่งเองนะ เธอเข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ”
“บ้านพี่มีถั่วลิสงไหมคะ” เย่เสี่ยวจิ่นกะพริบตาปริบ ๆ ถาม
“มีสิ เยอะแยะเลย อย่างน้อยก็ 100 ชั่งเห็นจะได้”
เย่เสี่ยวจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “บ้านฉันมีคนรู้จักในเมือง เขาทำน้ำมันได้”
“ให้พ่อแม่พี่สาวเอาถั่วลิสงทั้งหมดมาให้เขาสิ 100 ชั่งน่าจะได้น้ำมัน 30 กว่าชั่งค่ะ”
“คิดแค่ค่าแรงนิดหน่อย”
หยางลี่ลี่เบิกตากว้าง พูดเสียงเบา “ถั่วลิสงเอามาทำน้ำมันได้ด้วยเหรอ”
“ได้สิคะ แต่มันต้องใช้วิธีเฉพาะนิดหน่อย มีแต่ในเมืองถึงจะทำได้” เย่เสี่ยวจิ่นเม้มปาก “พี่สาวไปบอกแม่ของพี่ มาคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ฉันแล้วกันค่ะ แต่อย่าไปบอกใครนะ”
“ไม่อย่างนั้น ป้าจ้าวอาจนึกว่าบ้านเราแย่งธุรกิจของเขา คงจะต้องหาเรื่องพ่อกับแม่แน่ ๆ”
หยางลี่ลี่เป็นเด็กดี รีบตอบตกลงทันที แล้ววิ่งกลับไปปรึกษาพ่อแม่
โจวเหวินรุ่ยทำหน้างง ๆ เธอเลยเคาะหัวเขาไปทีหนึ่ง “นายก็ห้ามบอกใครนะ ไม่งั้นฉันไม่เล่นด้วยแล้ว”
โจวเหวินรุ่ยรีบเอามือปิดปากแล้วกะพริบตาปริบ ๆ ตอบ “จิ่นเป่า ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใครเลย”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้าอย่างพอใจ
ตอนที่แม่กลับบ้านมา เธอเล่าเรื่องบ้านหยางลี่ลี่ให้หลี่ชุ่ยชุ่ยฟัง
หลี่ชุ่ยชุ่ยก็ได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวหยางบ่อย ๆ
หล่อนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ว่า… พวกเราไม่ได้จะเข้าเมืองไม่ใช่เหรอลูก”
เย่เสี่ยวจิ่นยิ้ม “แน่นอนว่าต้องเข้าเมืองสิคะ พวกเรายังมีฝ้ายตั้ง 50 ชั่งที่ต้องเอาไปขาย”
“ที่นี่ขายไม่ออกหรอกค่ะ” เธอพูด
“ถึงตอนนั้น แม่กับพ่อเอาฝ้ายออกไป คนอื่นเห็นเป็นถั่วลิสงก็ไม่สงสัยแล้วค่ะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยขมวดคิ้ว “แต่เรามีฝ้ายแค่ 15 ชั่งเองนะ”
เย่เสี่ยวจิ่นเลยกุเรื่องขึ้นมา
ตกเย็น หยางเจวียนก็เอาถั่วลิสงมาส่ง 100 ชั่ง แถมยังเอาเงินมาให้อีก
ก่อนหน้านี้หล่อนได้ครอบครัวของหยางเจวียนคอยช่วยเหลืออยู่หลายวัน
หลี่ชุ่ยชุ่ยอายเลยรับเงินมาแค่ห้าหยวน
หยางเจวียนแบกถั่วลิสงมาอย่างเหนื่อยหอบ “ชุ่ยชุ่ย บ้านเธอยังมีญาติแบบนี้อีกเหรอ น่าจะบอกฉันตั้งนานแล้วสิ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ใช่… ฉันทำให้เฉพาะเธอเท่านั้นแหละ”
“เราสนิทกัน ถ้าเป็นคนอื่น ฉันไม่ลำบากทำแบบนี้หรอก”
หล่อนกลัวว่าเรื่องเครื่องจักรนี้จะรู้ไปถึงหูคนอื่น
หยางเจวียนยิ้ม “วางใจเถอะ ลี่ลี่เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ฉันไม่บอกใครหรอก”
“ตอนนี้จ้าวหลินหลินกำลังวิ่งวุ่นชวนคนซื้อน้ำมัน ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปพูด นั่นก็เท่ากับฉันคิดไม่ดีกับหล่อนน่ะสิ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยพยักหน้า
หยางเจวียนยังคงรู้สึกขอบคุณ “ฉันตั้งใจเอาเกาลัดมาฝากให้เด็ก ๆ ทานด้วยนะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยกะจะปฏิเสธ หยางเจวียนรีบพูด “เธอช่วยฉันไว้แท้ ๆ ฉันไม่มีอะไรจะให้เลย”
“เธอต้องรับไว้นะ! ของพวกนี้ไม่ได้มีค่าอะไรมากมายหรอก!”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกเกรงใจ
จนกระทั่งหยางเจวียนกลับไปแล้ว หล่อนถอนหายใจ มองเงินห้าหยวนที่หยางเจวียนให้ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก
เย่เสี่ยวจิ่นคิดมาตลอดว่า น้ำใจก็ส่วนน้ำใจ เงินที่ต้องได้ก็ต้องได้
เธอไม่รู้สึกหนักใจแม้แต่น้อย “แม่คะ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ พวกเราต้องคั่วถั่วลิสงให้ป้าหยาง เครื่องจักรที่ถูกใช้ก็ต้องเสื่อมสภาพบ้าง”
“คิดห้าหยวน นับว่ายุติธรรมแล้วค่ะ ถ้าพวกเขาซื้อ ต้องสิบห้าหยวน ของก็ไม่ได้คุณภาพดีขนาดนี้!”
หลี่ชุ่ยชุ่ยได้แต่พูดอย่างจนใจ “จิ่นเป่า แต่ว่าของเขาก็สิบห้าหยวน ไม่เห็นต้องใช้ถั่วลิสงตั้ง 100 ชั่งเลย”
เย่เสี่ยวจิ่นพูดอย่างมั่นใจ “แม่คะ คิดมากไปแล้ว”
“บ้านจ้าวหลินหลินนั่นทำตัวไม่น่ารัก พวกเขาขายน้ำมันครึ่งหยวนต่อหนึ่งชั่ง รอดูไปเถอะค่ะ ไม่ใช่ของดีอะไรหรอก”
ครึ่งหยวน พวกเขายังหักกำไรตรงกลางได้ ราคาจริงก็คงไม่ถึงครึ่งหยวน คุณภาพจะเป็นยังไงก็รู้แล้ว