ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 32 วิกฤตน้ำมันพืช (รีไรต์)
- Home
- All Mangas
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 32 วิกฤตน้ำมันพืช (รีไรต์)
บทที่ 32 วิกฤตน้ำมันพืช (รีไรต์)
บทที่ 32 วิกฤตน้ำมันพืช (รีไรต์)
หลี่ชุ่ยชุ่ยส่ายหน้า
ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น จ้าวหลินหลินก็มาถึง
ตอนที่เห็นหลี่ชุ่ยชุ่ย แววตาของหล่อนก็เป็นประกายความรังเกียจแวบหนึ่ง
หลี่ผิงรีบเข้าไปต้อนรับ “หลินหลิน เธอมาแล้ว บ้านฉันอยากซื้อน้ำมัน 30 ชั่ง”
“รับเงินแล้วก็ลงทะเบียนให้ฉันด้วย”
คนอื่นพูดว่า “ฉันก็ซื้อ 30 ชั่งเหมือนกัน…”
จ้าวหลินหลินบันทึกทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
หล่อนมีรอยยิ้มขึ้นมา “ทุกคนวางใจได้ รออีกไม่กี่วัน ฉันจะไปส่งให้ถึงบ้านเอง”
ทุกคนต่างรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
หลี่ผิงดึงชายเสื้อของหลี่ชุ่ยชุ่ย แล้วกระซิบว่า “พี่สะใภ้หลี่ ซื้อบ้างสิ”
“ไว้ค่อยไปซื้อเองก็ได้ แพงจะตาย”
“พลาดโอกาสนี้ไป จะหาไม่ได้อีกนะ เสียเวลาไปซื้อเองเปล่า ๆ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรีบปฏิเสธ
แต่จ้าวหลินหลินกลับพูดขึ้นมาก่อน ขึ้นเสียงว่า “ฉันไม่ซื้อให้หล่อนหรอก!”
ทุกคนต่างก็งุนงง
จ้าวหลินหลินใจดีขนาดนี้ ซื้อน้ำมันให้ทุกคน
ทำไมถึงไม่ซื้อให้หลี่ชุ่ยชุ่ยคนเดียว?
จ้าวหลินหลินเหลือบตามองหลี่ชุ่ยชุ่ย “เรื่องดี ๆ แบบนี้ ไม่มีทางตกถึงมือหลี่ชุ่ยชุ่ยหรอก”
หลี่ผิงรีบแก้สถานการณ์ “หลินหลิน เกิดอะไรขึ้น พี่สะใภ้หลี่ เขาก็เป็นคนดี…”
“ฉันไม่สนหล่อนหรอกนะ ฉันก็แค่เกลียดขี้หน้าหล่อน” จ้าวหลินหลินพูดพร้อมกับสะบัดหน้าอย่างหยิ่งผยอง “น้ำมัน 5 เหมา ใครจะไปซื้อให้หล่อนกัน”
“ในเมื่อหลี่ชุ่ยชุ่ยทำให้ฉันไม่พอใจ ก็จ่ายเงินแพง ๆ ซื้อน้ำมันเอาเองแล้วกัน…”
“ไม่หรอก พวกขอทานอย่างพวกเธอ ไม่กินน้ำมันไปเลยจะดีกว่า”
สีหน้าของหลี่ชุ่ยชุ่ยดูไม่สู้ดีนัก
เดิมทีหล่อนแค่อยากจะทนเงียบ ๆ ไป แต่กลับถูกเยาะเย้ยถากถางอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้
ครั้งนี้ หล่อนรู้สึกเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะแก้ต่างให้ตัวเองขึ้นมาทันที
หลี่ชุ่ยชุ่ยอ้าปากพูด “เธอมันหลงตัวเองไปหน่อยแล้ว ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าจะซื้อน้ำมันของเธอ!”
“จริงเหรอ งั้นก็ดี แต่ถ้ามาอ้อนวอนขอซื้อทีหลังก็อย่าหาว่าไม่เตือน” จ้าวหลินหลินเบะปาก ก่อนจะเดินจากไป
เมื่อหล่อนเดินจากไป คนในฟาร์มไก่ทั้งหมดก็พากันเงียบกริบ ต่างก็กลัวว่าหากพูดอะไรออกไปจะทำให้หลี่ชุ่ยชุ่ยต้องลำบากใจ
แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลย ก็ดูเหมือนจะเย็นชาเกินไป
หลี่ผิงถอนหายใจ “พี่สะใภ้หลี่ หรือว่าอย่างนี้ดีไหม ฉันจะช่วยไปซื้อให้โดยใช้ชื่อของฉัน”
“ถ้าเธอไม่รู้ว่าเป็นของที่พี่ซื้อ เธอก็จะไม่กลั่นแกล้งพี่”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้ว่าหลี่ผิงหวังดี
หล่อนถอนหายใจ “ไม่เป็นไรหรอกหลี่ผิง ที่บ้านฉันยังมีน้ำมันเหลือ พอใช้แล้ว”
เมื่อหลี่ผิงได้ยินหล่อนพูดเช่นนั้น ก็เลยไม่ได้ฝืนใจอีก
เรื่องราวเล็ก ๆ ผ่านไป
ในตอนเย็น หลี่ชุ่ยชุ่ยก็ยังคงยุ่งอยู่กับการสกัดน้ำมันกับสามี
โชคดีที่พวกเขาอาศัยอยู่ห่างไกล เสียงเครื่องสกัดน้ำมันจึงไม่รบกวนใคร
หลังจากทำงานหนักไปได้สักพัก ในที่สุดก็สกัดน้ำมันจากถั่วลิสงกว่า 200 ชั่งเสร็จ
ตอนนี้เป็นเวลาดึกดื่นแล้ว
หลี่ชุ่ยชุ่ยและเย่จื้อผิงเทน้ำมันทั้งหมดลงในโอ่งข้าวสารใบใหญ่ที่เตรียมไว้
น้ำมันเต็มโอ่ง รวมถึงส่วนที่แบ่งไว้แล้ว
มีน้ำมันประมาณ 80 ชั่ง ซึ่งก็เพียงพอสำหรับครอบครัวกินได้หนึ่งปี
เย่เสี่ยวจิ่นง่วงนอนมากแล้ว เธอหาวและพูดว่า “แม่คะ เมื่อไหร่จะมีงาและถั่วเหลืองพวกนั้น เราก็สามารถใช้เครื่องนี้สกัดน้ำมันได้”
เธอพูดจบอย่างงัวเงีย แล้วก็ปีนขึ้นเตียงมุดเข้าไปในผ้าห่มก่อนจะนอนหลับไป
หลี่ชุ่ยชุ่ยเอาผ้านวมห่มให้ลูกอย่างรักใคร่
หล่อนหันไปพูดกับเย่จื้อผิงว่า “ที่บ้านไม่มีงาและถั่วเหลือง แต่น้ำมันมากขนาดนี้ก็มากพอแล้ว”
“ใช่ น้ำมันมากขนาดนี้ ทุกปีที่แบ่งให้ก็ไม่เคยได้มากขนาดนี้” เย่จื้อผิงก็พยักหน้าเห็นด้วย
สายตาของเขาตกลงบนถังน้ำมัน “แถมน้ำมันนี่ก็ดีมากเลย สะอาดสะอ้าน ไม่มีสิ่งเจือปนอะไรเลย”
แม้คู่สามีภรรยาจะไม่รู้จักสินค้า แต่พวกเขาก็แยกแยะความขุ่นและใสได้
และสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ แม้จะผลิตด้วยเครื่องจักร แต่นี่เป็นน้ำมันสกัดเย็น ไม่เพียงแต่สกัดน้ำมันออกมาได้มากที่สุด แต่ยังคงรักษาคุณค่าทางโภชนาการของน้ำมันไว้ด้วย
เย่จื้อผิงมองดูน้ำมัน มองแล้วมองอีก กลัวว่าถ้าหลับไปพอตื่นขึ้นมาแล้วมันจะหายไป
เขาลุกขึ้น ไปหยิบฝามาปิดถังน้ำมันอย่างแน่นหนา
แล้วยังตรวจสอบดูว่าไม่มีอะไรแขวนอยู่บนถังน้ำมันด้วย
“เป็นอะไรไป?” หลี่ชุ่ยชุ่ยสงสัย
“ผมต้องดูให้ดี ๆ ไม่กลัวหนูจะมุดเข้าถังน้ำมันได้หรือไง?” เย่จื้อผิงพูดอย่างจริงจัง “น้ำมันดี ๆ ของเราแบบนี้ กลิ่นหอมคงลอยฟุ้งไปทั่วแล้ว”
“ถ้าหนูได้กลิ่น มันต้องมาขโมยกินน้ำมันแน่ ๆ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยได้ยินดังนั้นก็ตบต้นขาตัวเองแล้วพูดว่า “ไอหยา! เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“พรุ่งนี้คุณอยู่บ้านก็ทำฝาปิดให้มันแน่นหนาหน่อยก็แล้วกัน ป้องกันหนูมันมาขโมยน้ำมันไป”
เย่จื้อผิงพยักหน้า “ตกลง งั้นคืนนี้ก็เอาแบบนี้ไปก่อน”
เขาหยิบเขียงหนัก ๆ มาวางทับไว้บนฝาอีกที “แบบนี้ค่อยดีหน่อย หนูไม่มีทางเปิดฝาได้แน่”
ดวงตาของสามีภรรยาล้วนเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
พวกเขารีบดับเทียนแล้วแยกย้ายกันไปนอน
ชาวบ้านต่างพากันวิตกกังวลกับวิกฤตน้ำมันใช้ทำอาหาร
หลายคนสั่งน้ำมันกับจ้าวหลินหลิน เพราะหล่อนรับปากว่าจะหามาให้
หลี่กุ้ยฮวานอนมองเพดานอยู่บนเตียง นอนไม่หลับเสียที
ส่วนเย่จื้อเฉียงก็ลืมตาขึ้นมามองภรรยา “ยังไม่นอนอีกเหรอ? นี่มันกี่โมงแล้ว”
“ฉันกำลังคิดถึงเรื่องของจ้าวหลินหลินอยู่น่ะ คุณว่า…พวกเราควรซื้อน้ำมันบ้างไหม?”
ใบหน้าอวบอิ่มของหลี่กุ้ยฮวาฉายความครุ่นคิด “แค่ 5 เหมาต่อชั่ง ถูกกว่าซื้อเองตั้งเยอะ”
“ถ้าเกิดทั่วประเทศไม่มีน้ำมันขาย แล้วราคาพุ่งขึ้นไปถึงหนึ่งหยวนล่ะ?”
หลี่กุ้ยฮวายิ่งคิดยิ่งกังวล “ปีนี้ลูกเห็บตกหนักขนาดนี้ ไม่แน่ว่าทุกคนอาจจะประสบภัยพิบัติก็ได้”
“ไม่ต้องรีบร้อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันเถอะ” เย่จื้อเฉียงดูไม่ใส่ใจ “นี่มันดึกแล้ว คนอื่นเขาก็หลับกันหมดแล้ว”
“พวกเราซื้อสัก 50 ชั่งได้ไหม?”
เย่จื้อเฉียงตื่นตัวขึ้นมาทันที “50 ชั่งนี่ต้องใช้เงินตั้ง 25 หยวนนะ ไม่ได้ ๆ อย่างมากก็แค่ 30 ชั่ง ก็พอกินได้เกือบครึ่งปีแล้ว”
“หลังจากนี้เหวินชางก็ไม่อยู่บ้านแล้ว พวกเราก็เหลือแค่สามคนกิน”
หลี่กุ้ยฮวาคิดแล้วก็เห็นด้วย “แล้วทางแม่คุณล่ะ จะซื้อเท่าไหร่?”
“พวกเขาคงไม่ซื้อหรอก คนแก่ไม่ชอบใช้เงิน แต่ฉันได้ยินมาว่าหลี่ชุ่ยชุ่ยก็ไม่ได้ซื้อเหมือนกัน”
หลี่กุ้ยฮวาหัวเราะเยาะ “อย่างหล่อนไม่ได้เรียกว่าไม่ซื้อหรอกนะ หล่อนไปทำให้จ้าวหลินหลินโกรธต่างหาก เขาเลยไม่ขายให้”
ทั้งสองหัวเราะเยาะอีกพักใหญ่จึงพากันเข้านอน
รุ่งเช้า
หน้าบ้านของจ้าวหลินหลินมีคนจำนวนไม่น้อยมารอซื้อน้ำมัน
จ้าวหลินหลินรับเงินและจดบันทึกทีละคน พอเห็นหลี่กุ้ยฮวาก็ยิ้มแล้วถามว่า “คิดดีแล้วเหรอ”
“คิดดีแล้ว ขอซื้อ 30 ชั่ง” หลี่กุ้ยฮวานับเงินให้จ้าวหลินหลิน “ต้องให้ฉันเต็มนะ”
“วางใจได้ ไม่มีขาดแน่นอน”
หลิวต้าเม่ยมาดูด้วยความสนใจ เห็นหลี่กุ้ยฮวาก็ถามขึ้นว่า “ลูกสะใภ้ใหญ่ เธอก็มาซื้อน้ำมันเหรอ”
“ทำไมทุกคนถึงมาซื้อน้ำมันกัน ปีนี้ไม่มีน้ำมันแจกจริง ๆ เหรอ”
หลี่กุ้ยฮวาพยักหน้า “แม่ ซื้อเถอะค่ะ น้ำมันราคาถูกแบบนี้ รอให้ราคาขึ้นค่อยซื้อไม่ได้นะ”
หลิวต้าเม่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเงิน 6 หยวนออกมา “งั้นฉันซื้อ 12 ชั่งแล้วกัน”
จ้าวหลินหลินรับเงินพร้อมกับรอยยิ้ม
หลังจากที่หล่อนจัดการทุกอย่างเสร็จและกลับเข้าไปในห้อง ลู่เฟิงก็ตื่นขึ้นพอดี
“ขายน้ำมันนี่มันได้กำไรดีจริง ๆ” ลู่เฟิงพูดขณะรับเงินจากมือหล่อน “คุณนี่ฉลาดจริง ๆ คิดแผนขายน้ำมันต่อได้”
“แน่นอนสิ น้ำมันชั่งละ 5 เหมา เราได้กำไรตั้งเหมาหนึ่งเชียวนะ”
ลู่เฟิงลองคำนวณดู วันเดียวก็กำไรเกิน 100 หยวนเข้าไปแล้ว
เขาตกใจมาก “แบบนี้พวกเรารวยกันแน่ ๆ ทำงานตั้งปีฉันยังได้แค่ 100 กว่าหยวนเอง”
“รีบ ๆ ไปประกาศให้ทั่วสิบหมู่บ้านเลยดีกว่า ให้ทุกคนมาซื้อน้ำมันที่พวกเรา”