ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 17 เงินก้อนแรก (รีไรต์)
- Home
- All Mangas
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 17 เงินก้อนแรก (รีไรต์)
บทที่ 17 เงินก้อนแรก (รีไรต์)
บทที่ 17 เงินก้อนแรก (รีไรต์)
“แกพูดว่าอะไรนะ!”
คำพูดนั้นไม่ใช่แค่ทำให้หลี่กุ้ยฮวาโกรธจนแทบเป็นลม
แต่ยังทำให้หลิวต้าเม่ยและเย่ฉู่เฉียงโมโหจนแทบจะระเบิดออกมา
เย่เหวินชางเปรียบเสมือนความภาคภูมิใจของทุกคนในครอบครัว พวกเขาจะยอมให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามได้อย่างไร!
ส่วนหลินจวงเป็นสัตวแพทย์ที่มาจากในเมืองและเรียนจบมัธยมปลาย เขาจึงไม่คิดว่าคำพูดของตัวเองนั้นผิดแม้แต่น้อย
เซี่ยเฟยฝานเห็นท่าไม่ดีว่าทั้งสองฝ่ายกำลังจะทะเลาะกัน จึงรีบกระแอมไอเรียกสติ “พอได้แล้ว!”
“จะมาส่งเสียงโวยวายอะไรกัน!”
“แล้วพวกแกทั้งสามคนก็เลิกขโมยของในบ้านคนอื่นได้แล้ว รีบไสหัวไปให้พ้น”
หลี่กุ้ยฮวากระทืบเท้าอย่างเหลืออด รอให้ลูกชายของหล่อนกลับมาเป็นข้าราชการใหญ่โตเมื่อไร หล่อนจะสั่งสอนพวกมันให้สาสม!
หลิวต้าเม่ยจ้องเขม็งใส่หลินจวงด้วยความโมโห
ส่วนเย่ฉู่เฉียงก็วางแอกที่แบกไว้แล้วเดินตามไป
เขาตรงไปยังลานกว้างในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นที่ที่ชาวบ้านมักจะมานั่งพูดคุยกัน
หลี่ต้ากังเป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องปากเปราะ พูดมากจนสามารถนั่งได้ทั้งวัน
เมื่อเขาเห็นเย่ฉู่เฉียงเดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ก็รีบเอ่ยทักทาย “พี่เย่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงหัวเสียแบบนั้นล่ะ”
เย่ฉู่เฉียงสบถออกมาอย่างหัวเสีย “แกไม่รู้หรอก พวกคนงานในฟาร์มไก่พวกนั้นมันอวดดีขนาดไหน!”
“กล้าดียังไงมาว่าหลานชายฉันโง่เง่าเต่าตุ่น!”
“เหอะ แค่คนเลี้ยงไก่ จะไปรู้อะไร!”
หลี่ต้ากังได้ยินดังนั้นก็รีบสุมไฟเข้าไปอีก “หลานชายของพี่น่ะ ฉลาดที่สุดในหมู่บ้านเราแล้ว พวกมันกล้าดียังไงมาพูดแบบนั้น”
“ใช่สิ!” เย่ฉู่เฉียงตบขาตัวเองเสียงดัง “แล้วก็หลี่ชุ่ยชุ่ยเมียลูกชายฉันอีกคน ดันไปเข้าข้างคนนอก คอยรังแกหลานชายฉัน คิดว่าเจ้าสามไม่อยู่บ้านแล้วจะทำอะไรตามใจชอบได้รึไง!”
ผู้คนรอบข้างต่างก็ผสมโรง
“รอให้ลูกชายคนที่สามของแกกลับมาแล้ว ก็ให้สั่งสอนหลี่ชุ่ยชุ่ยเสียให้เข็ดหลาบ”
“ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังก็สมควรโดนตี ตีให้หลาบจำสักสองสามทีเดี๋ยวก็รู้จักสำนึกบุญคุณพวกแกเอง”
“ใช่ ๆ เมียฉันก็ไม่รู้จักกตัญญู โดนฉันตบไปทีเดียว ตอนนี้เห็นหน้าฉันก็กลัวแล้ว”
“หรือเป็นเพราะพี่ใจดีเกินไป”
กลุ่มชายแก่กลุ่มหนึ่งต่างคุยโวโอ้อวดกัน
เย่ฉู่เฉียงก็คิดว่าพวกเขาพูดถูก ต้องให้เจ้าสามสั่งสอนหลี่ชุ่ยชุ่ยเสียให้เข็ดหลาบ!
หลิวซื่อก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองว่าง ออกไปพูดจาให้ร้ายหลี่ชุ่ยชุ่ยเสีย ๆ หาย ๆ เช่นกัน
หวังจะทำให้หลี่ชุ่ยชุ่ยโมโหจนตายไป
หลี่ชุ่ยชุ่ยที่อยู่ในบ้านหาได้รู้ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองกลายเป็นคนชั่วร้ายไปเสียแล้ว
ภายในบ้านอบอุ่นไปด้วยไออุ่นจากเตาถ่าน
เย่เสี่ยวจิ่นรินน้ำร้อนสองแก้ว หยิบขิงออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วยื่นให้ลุงเซี่ยเฟยฝานกับพี่หลินจวง
“เชิญค่ะ คุณลุงกับพี่หลินจวงดื่มน้ำร้อนแก้หนาวก่อนนะคะ”
เธอนั่งลงบนม้านั่งพลางดื่มน้ำร้อน ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ “คุณลุงเซี่ย พี่หลินจวง ถ้าพวกคุณไม่มาละก็ ฝ้ายของพวกเราคงถูกแย่งไปแล้ว”
“พวกคุณมาได้ถูกเวลาจริง ๆ ค่ะ”
เธออดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้
เซี่ยเฟยฝานเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “จิ่นเป่า ที่บ้านของหนูมักจะเกิดเรื่องแบบนี้บ่อย ๆ เหรอ”
เธอพยักหน้า ใบหน้าเล็ก ๆ ขมวดคิ้ว “ใช่ค่ะ!”
“จิ่นเป่า!” หลี่ชุ่ยชุ่ยรีบห้ามไม่ให้เธอพูดต่อ
ถึงแม้จะลับหลังคู่กรณีแล้ว แต่หลี่ชุ่ยชุ่ยจะไม่นินทาว่าร้ายใคร และหล่อนก็ไม่ต้องการให้ลูกสาวตัวน้อยทำแบบนั้นด้วย
เซี่ยเฟยฝานไม่ได้พูดอะไรต่อ เลยเปลี่ยนเรื่องคุย “ชุ่ยชุ่ย ผมดู ๆ แล้ว ฝ้ายบ้านคุณนี่คุณภาพดีมากเลยนะ ซื้อมาจากที่ไหนเหรอ”
“ผมก็อยากซื้อฝ้ายสักสิบกว่าชั่งไปทำผ้าห่มผืนใหม่เหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ไปซื้อสักที”
“ฝ้ายแบบนี้ดีมากเลยนะ ทำเสื้อกันหนาวต้องอุ่นมากแน่ ๆ”
หลินจวงก็เสริม “ใช่แล้ว ขนาดผมไปที่สหกรณ์ในเมืองยังไม่เคยเห็นฝ้ายดีขนาดนี้มาก่อนเลย”
“เอ่อ…”
หลี่ชุ่ยชุ่ยลังเล หล่อนจะไปบอกว่าเทพเซียนประทานให้ได้ยังไงกัน
เย่เสี่ยวจิ่นยิ้มน้อย ๆ “พวกเราปลูกเองค่ะ ปลูกบนที่ว่างตรงเนินเขาใกล้ ๆ บ้านนี่แหละ”
“ปีนี้พวกเราก็เก็บเมล็ดพันธุ์ไว้แล้ว กะว่าจะปลูกต่ออีก”
“ถ้าลุงเซี่ยอยากได้ ก็ซื้อไปตามราคาตลาดเลยค่ะ สักสิบกว่าชั่งก็ได้”
พอเซี่ยเฟยฝานได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาบ้าง
เขาหันไปมองหลี่ชุ่ยชุ่ย “ผมขอซื้อฝ้ายของคุณหน่อย ราคาฝ้ายในท้องตลาดตอนนี้อยู่ที่เก้าเหมาต่อชั่ง”
“ฝ้ายของคุณคุณภาพดี ผมขอซื้อในราคาหนึ่งหยวนสองเหมาต่อชั่ง คุณว่ายังไง”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกขอบคุณเขา อีกอย่างตอนนี้หล่อนก็ทำงานที่ฟาร์มไก่แห่งนี้
หล่อนจึงรีบพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ เอาเก้าเหมาต่อชั่งก็พอแล้วค่ะ”
ปีที่แล้วครอบครัวของหล่อนเพิ่งได้รับเงินปันผลมาหนึ่งร้อยยี่สิบหยวน
ฝ้ายมีราคาแพงขนาดนี้ ซื้อทีเดียวสิบกว่าชั่ง หล่อนก็เกรงใจที่จะรับเงินเขามากขนาดนั้น
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า “ตกลงค่ะ เก้าเหมาต่อชั่ง”
เซี่ยเฟยฝานยิ้ม เย่เสี่ยวจิ่นทำตัวเหมือนเสาหลักของบ้าน
ครอบครัวนี้เป็นคนซื่อสัตย์ เขาจึงไม่พูดอะไรต่อ
เขาหยิบเงินสิบสามหยวนห้าเหมาออกจากกระเป๋า มอบให้หลี่ชุ่ยชุ่ย
“ฝ้าย 15 ชั่ง เท่านี้ฉันก็ทำเสื้อผ้าใหม่ให้ทุกคนในครอบครัวได้สบาย ๆ เลย”
สิบสามหยวนห้าเหมา เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายของครอบครัวทั้งเดือน!
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย หล่อนรับเงินมาด้วยความระมัดระวัง
หล่อนจะเก็บเงินทั้งหมดไว้ เพื่อที่ในอนาคตสามีจะได้พาจิ่นเป่าไปหาหมอที่เมือง…
“ฉันจะไปชั่งน้ำหนักฝ้ายให้เดี๋ยวนี้”
เซี่ยเฟยฝานหยิบสมุดเล่มเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เย่เสี่ยวจิ่น
“จิ่นเป่า นี่ของหนูนะ”
เย่เสี่ยวจิ่นมองดู มันเป็นสมุดปกกระดาษสีเหลือง มีตัวอักษรสีแดงเขียนอยู่ว่า ‘สมุดบันทึกคะแนนงาน’
เธอดีใจมาก รีบเปิดออกดู ก็เห็นคะแนน 300 คะแนน
“300 คะแนน?”
“ใช่” หลินจวงกล่าวด้วยความอิจฉา “ผมได้วันละ 10 คะแนนเอง”
“300 คะแนน เท่ากับจำนวนของทั้งเดือนเลยนะ”
เซี่ยเฟยฝานตบบ่าหลินจวง “อาหารไก่ที่เสี่ยวจิ่นทำ ช่วยให้เราชดเชยความเสียหายได้มากขนาดนี้”
“เดือนนี้ เธอยังต้องให้คำแนะนำทางเทคนิคกับฟาร์มไก่ของเรานะ”
“ให้คะแนนทั้งเดือน แบบนี้มันไม่มากไปเหรอ?”
“ไม่มาก ไม่มากเลย” หลินจวงโบกมือปฏิเสธด้วยความอิจฉา “มีฝีมือแบบนี้ ไปเป็นผู้เชี่ยวชาญได้เลยนะ”
เขาหัวเราะแห้ง ๆ หลายที รู้อยู่ว่าแม้ตัวเองเรียนการเลี้ยงไก่มา
แต่พอเจอโรคระบาดที่รวดเร็วและรุนแรงแบบนี้ …ตัวเขาเองก็จนปัญญา
จิ่นเป่าอายุแค่สามขวบกว่า แต่กลับสามารถรักษาโรคระบาดได้จริง ๆ
ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ใครจะไปเชื่อล่ะ
อีกทั้งเธอยังใช้แค่ผักหญ้าธรรมดา ๆ นี่เอง
“จิ่นเป่า เมื่อไหร่จะสอนฉันบ้าง ฉันยินดีจ่ายค่าเล่าเรียนเลยนะ”
“ไม่ได้หรอก เรื่องนี้ไม่เผยแพร่นะ” เย่เสี่ยวจิ่นปฏิเสธด้วยความยินดี
เธอกอดสมุดเล่มเล็กนี้ไว้ แม้ไม่รู้ว่า 300 คะแนนงานนี้มีค่าเท่าใด แต่ก็รู้สึกว่ามันเยอะมาก
ระหว่างที่เธอกำลังนับนิ้วคำนวณอยู่นั้น
เสียงของระบบก็ดังขึ้น
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่คุณได้บรรลุความสำเร็จสำหรับเงินก้อนแรก ได้รับรางวัลเป็นฝ้ายคุณภาพดี 50 กิโลกรัม!]
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับภารกิจย่อย ‘แรงงานคือเกียรติยศ’ สร้างรายได้ 1,000 คะแนนงาน! รางวัลคือสิทธิ์ในการสุ่มรางวัลระดับพิเศษหนึ่งครั้ง!]
สายตาของเย่เสี่ยวจิ่นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
ฝ้าย 50 กิโลกรัม ไม่ได้ทำให้เธอดีใจมากนัก
กลับเป็นการสุ่มรางวัลระดับพิเศษที่ทำให้เธอตกตะลึง!
การสุ่มขั้นสูงสุด เริ่มต้นก็เป็นรางวัลระดับ A ขึ้นไปแล้ว!
ใจเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น แต่ครู่ต่อมา ราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นหนึ่งกะละมัง
เธอยังขาดอีกตั้ง 700 คะแนน…
ต่อให้ไปเลี้ยงไก่ทุกวันก็ไม่แน่ว่าจะหาได้ครบ!
ภารกิจนี้สำหรับเด็กอายุสามขวบอย่างเธอ มันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียจริง