บทที่ 104 เซี่ยวเฟินฟางก็จะซื้อจักรยานให้ว่านหยวน
……….
บทที่ 104 เซี่ยวเฟินฟางก็จะซื้อจักรยานให้ว่านหยวน
“ลูกพูดอะไรเหลวไหลอย่างนั้น ลองคิดดูสิ ตอนที่เมียแกย้ายเข้ามาอยู่ด้วย เราก็ต้องขยายบ้านใช่ไหม? ซื้อไม้มาสร้างก็ต้องใช้เงินนะ”
แต่เซี่ยวเฟินฟางกลับพูดว่า “อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย แค่จักรยานคันเดียวเอง มันจะมีราคาเท่าไหร่กัน?”
“ลูกชายต้องทนทุกข์ทรมานมาขนาดนี้ ไปซื้อจักรยานให้เขาสักคันในเมืองก็จบแล้ว”
“ถ้าคุณไม่ยอม ฉันก็จะเอาเงินของฉันไปซื้อให้ลูกชายเอง”
เย่ว่านหยวนดีใจขึ้นมาทันที “แม่ครับ แม่ต้องรักษาสัญญานะครับ ผมจะได้หาภรรยาได้หรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับแม่แล้ว”
“วางใจเถอะ คืนนี้แม่จะไปถามหลี่ชุ่ยชุ่ยว่าบ้านเขาซื้อจักรยานมาจากที่ไหน”
เย่ไฉกุ้ยรู้ดีอยู่แก่ใจ ต่อให้พวกเขาถาม เขาก็ไม่ยอมพูดอะไร
หลี่ชุ่ยชุ่ยกลับบ้านไปถอนผักโขมมาไม่น้อย
หล่อนมัดผักด้วยฟางข้าวเป็นมัด ตั้งใจจะเอาไปให้บ้านหยางเจวียน
ขากลับก็เจอเซี่ยวเฟินฟางพอดี จึงทำหน้าเย็นชา แกล้งทำเป็นไม่เห็น
“หลี่ชุ่ยชุ่ย ฉันกำลังพูดกับเธออยู่นะ ทำไมเธอถึงทำเป็นไม่สนใจแบบนี้ล่ะ?”
หลี่ชุ่ยชุ่ยเม้มปาก “คุณมีธุระอะไรหรือ?”
“ถ้าฉันไม่มีธุระก็คุยกับเธอไม่ได้เหรอ? ตอนนี้เธอดูถูกคนมากเลยนะ ดูเหมือนว่าบ้านเธอจะรวยจริงๆ แล้วสินะ ถึงได้เชิดหน้าชูคอแบบนี้ ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนตระกูลเย่แล้วสิ?”
หลี่ชุ่ยชุ่ยมองหล่อนด้วยสายตางุนงง “สถานการณ์ครอบครัวฉันเป็นยังไง คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉันอีก”
“ช่างเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว ฉันจะพูดตรงๆ นะ จักรยานที่ลูกชายเธอขี่อยู่น่ะ ลูกชายฉันก็อยากได้เหมือนกัน เธอซื้อมาจากไหน ราคาเท่าไหร่? พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อให้ลูกชายฉันบ้าง”
ครอบครัวของหลี่ชุ่ยชุ่ยต่างก็รู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว
หล่อนจึงตอบว่า “ซื้อมาจากในเมือง ราคา 160 หยวน เธอลองไปหาดูได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าร้านไหนแน่”
เมื่อได้ยินราคานี้ เซี่ยวเฟินฟางถึงกับตกใจราวกับแมวโดนเหยียบหาง แทบจะกระโดดโหยงขึ้นมา “160 หยวน? เธอพูดจริงหรือ?”
“แน่นอนว่าจริง เธอลองไปถามในเมืองดูก็ได้ มีตั้งแต่ 150 ถึง 180 หยวน”
เซี่ยวเฟินฟางใจเต้นรัวเหมือนตีกลอง ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติได้
ทันใดนั้นหล่อนก็หัวเราะเยาะ “เธอโกหกฉันสินะ ครอบครัวเธอไม่มีเงินมานานแล้ว ต่อให้ขูดเอาทรัพย์สินในบ้านทั้งหมดก็ยังไม่ได้ 20 หยวน แกจะซื้อรถราคา 160 หยวนได้ยังไง?”
“ตั้งแต่ครอบครัวของพวกแกตั้งรกรากมาจนถึงตอนนี้ ทรัพย์สินในบ้านคงไม่เคยเกิน 100 หยวนใช่ไหม?”
แม้คำพูดนี้จะฟังไม่ไพเราะ แต่ก็เป็นความจริง
หลี่ชุ่ยชุ่ยยิ้มเล็กน้อย “งั้นเธอก็ไม่ต้องถามฉันแล้ว ไปซื้อในเมืองเองสิ”
“หยุดก่อน ฉันรู้ว่าพวกเธอต้องไม่ได้จ่ายเงินมากขนาดนั้นแน่ๆ” เซี่ยวเฟินฟางก็ยิ้มตาม “อย่างมากก็แค่ 20 หยวน มากกว่านั้นเธอก็ไม่มีปัญญาจ่าย”
“งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันไม่ไปในเมืองแล้ว เธอคิดดู ครอบครัวของเธอมีรถก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมาก งั้นขายรถให้ฉันเลยสิ ฉันให้เธอ 20 หยวน”
หลี่ชุ่ยชุ่ยแทบจะเยาะเย้ยหล่อนแล้ว
ไม่ว่าที่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อจักรยานได้ด้วยเงิน 20 หยวน
160 หยวนนั่นเป็นราคาที่หล่อนบอกต่ำกว่าความเป็นจริงแล้ว
“ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ไม่อยากคุยกับคุณแล้ว จะรีบกลับไปทำอาหารที่บ้าน”
หลี่ชุ่ยชุ่ยพูดจบก็เดินจากไป
เซี่ยวเฟินฟางเต้นผางด้วยความโมโหอยู่ด้านหลัง “หลี่ชุ่ยชุ่ย ฉันบอกเธอเลยนะ ถ้าเธอไม่ขายให้ฉันตอนนี้ พอถึงเวลาที่บ้านเธอไม่มีเงิน อย่ามาขอยืมเงินพวกเราหน้าด้านๆ ล่ะ พวกเราจะไม่สนใจเธอสักนิด”
หลี่ชุ่ยชุ่ยได้ยินคำพูดนี้ ก็เดินเร็วขึ้นกว่าเดิม
อยากจะหนีให้ไกลจากเซี่ยวเฟินฟางให้มากที่สุด
เซี่ยวเฟินฟางโกรธจนถ่มน้ำลาย แล้วกลับบ้านไปด้วยความโมโห
เย่ไฉกุ้ยเห็นหล่อนโกรธ จึงถาม “เป็นยังไงบ้าง? รถราคาเท่าไหร่? ถามให้ชัดเจนหรือยัง?”
“หลี่ชุ่ยชุ่ยนังคนไม่รู้สำนึกนั่น กล้าบอกว่าพวกเขาซื้อรถมาในราคา 160 หยวน”
“หล่อนควรจะรู้สถานะทางบ้านของตัวเองบ้างสิ จะมีปัญญาหาเงินมาจากไหนตั้ง 160 หยวน?”
“ฮึ คิดหลอกใครกันแน่ แค่แกล้งทำเป็นมีเท่านั้นแหละ”
เซี่ยวเฟินฟางยืนเท้าสะเอว อยากจะกระชากหน้ากากที่แท้จริงของหลี่ชุ่ยชุ่ยเหลือเกิน
ก็แค่ครอบครัวจนๆ ครอบครัวหนึ่ง จะมาทำเป็นขี่จักรยานได้อย่างไร
เย่ไฉกุ้ยหยิบยาเส้นออกมาจากกระเป๋า แล้วม้วนด้วยกระดาษที่ตัดไว้ “ผมได้ยินมาว่าจักรยานไม่ได้ถูก แต่ก็…คงไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอก”
“ญาติทางบ้านเกิดของหลี่ชุ่ยชุ่ยก็จนแทบตาย คงไม่มีทางให้ยืมเงินมากขนาดนั้นหรอก”
“ผมคาดว่าน่าจะราวๆ 30 กว่าหยวนเท่านั้นแหละ”
เซี่ยวเฟินฟางก็คิดเช่นเดียวกัน “พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อจักรยานในเมือง ดูซิว่าหล่อนจะเอาอะไรมาโม้อีก”
ครอบครัวของเย่คนรองก็รู้สึกรังเกียจครอบครัวของน้องสามเย่มากขึ้นเรื่อยๆ
พอหลี่ชุ่ยชุ่ยกลับถึงบ้าน สีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เดินตรงไปที่ขอบบ่อน้ำเพื่อล้างผักบุ้งทันที
เสียงน้ำดังซู่ซ่า ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ
“โกรธใครมาล่ะ? คุณแค่ไปส่งผักบุ้งเองนะ เป็นอะไรไป?”
เย่จื้อผิงมาล้างผัก เห็นสภาพของหล่อนแบบนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“ก็พี่สะใภ้รองของคุณนั่นแหละค่ะ ช่างดูถูกคนจริงๆ”
“ไม่รู้ว่าบ้านพวกเขารวยแค่ไหน ถึงได้มองคนอื่นด้วยสายตาเหยียดหยามขนาดนั้น”
“บอกว่าจะซื้อจักรยานของบ้านเราในราคา 20 หยวน”
หลี่ชุ่ยชุ่ยนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็โมโห
เย่จื้อผิงส่ายหัวอย่างอดไม่ได้ “คุณอย่าไปสนใจพวกเขาเลย พวกเขาชอบดูถูกคนอื่นอยู่แล้ว”
“ถ้าพวกเขารวยเหนือกว่าพวกเรามากจริงๆ ก็คงไม่ทำตัวหยิ่งผยองขนาดนี้หรอก”
“พี่ชายรองของผมมีฝีมือทางช่างอยู่บ้าง หลายปีมานี้ คงจะเก็บเงินได้ประมาณ 300 หยวนแล้ว”
หลี่ชุ่ยชุ่ยคำนวณในใจ
ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขามีเงินอยู่ 138 หยวนแล้ว
“ครอบครัวของเราก็ดีมากแล้วนะ”
เย่จื้อผิงตบไหล่หล่อนเบาๆ “ไม่จำเป็นต้องไปเปรียบเทียบกับพวกเขาหรอก ครอบครัวเรามีลูก 4 คน แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายต้องมากกว่าพวกเขา”
หลี่ชุ่ยชุ่ยพยักหน้า “อีกสองสามวันให้ลูกคนโตขี่จักรยานพาจิ่นเป่าไปตรวจร่างกายที่ในเมืองอีกทีนะ”
“ช่วงนี้หล่อนไม่ไอแล้ว อาการดีขึ้นมาก แต่ยาก็ใกล้จะหมดแล้ว”
“ลองไปตรวจดูหน่อยว่าดีขึ้นหรือเปล่า ถ้าไม่ดีขึ้น…ก็คงต้องนอนโรงพยาบาลรักษาแล้วล่ะ”
เย่จื้อผิงตกลงรับปาก
พระอาทิตย์ตกดินบนท้องฟ้าช่างงดงามนัก
เย่เสี่ยวจิ่นกำลังใส่ปุ๋ยเสริมให้กับสตรอว์เบอร์รี ตอนนี้สตรอว์เบอร์รีออกผลมาหลายรุ่นแล้ว
ไม่สามารถเก็บเกี่ยวได้ตลอดเวลา ต้องให้สารอาหารเพิ่มเติมแก่พวกมันบ้าง
ถ้าดูแลสตรอว์เบอร์รีเหล่านี้ให้ดี มันจะสามารถขายได้จนถึงฤดูร้อน
ตอนนี้มันเป็นแหล่งรายได้หลักของครอบครัวแล้ว
เธอฝังปุ๋ยลงในดินรอบๆ สตรอว์เบอร์รี
เย่หวายปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเธอ “จิ่นเป่า ให้พี่ช่วยนะ”
“ไม่ต้องหรอกพี่ชาย พี่ไปอ่านหนังสือเถอะ”
เย่เสี่ยวจิ่นหรี่ตามองเย่หวาย “ใกล้จะสอบกลางภาคแล้วใช่ไหม? ตอนนี้เกรดเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
เย่หวายหน้าแดงทันที “ฉัน…ตามเนื้อหาคณิตศาสตร์ไม่ค่อยทัน”
“เนื้อหาเทอมที่แล้วยังไม่เข้าใจดี เทอมนี้ก็ยิ่งงงไปใหญ่”
ไม่ใช่ว่าเย่หวายไม่พยายาม เพียงแต่เขาตามบทเรียนไม่ทัน
ตอนนี้จะมาเรียนคณิตศาสตร์ครึ่งเทอมที่ผ่านมาให้ทัน ก็รู้สึกหมดแรงเล็กน้อย
ต่อให้ทุกคืนจะเปิดไฟฉายอ่านหนังสือ แต่พอจะทำการบ้านจริงๆ ก็ยังเกาหัวอยู่ดี
เย่เสี่ยวจิ่นแสดงความเห็นใจ “ไม่เป็นไร คืนนี้กินข้าวเสร็จแล้ว หนูจะสอนให้นะ”
เย่หวายงุนงงเล็กน้อย “จิ่นเป่า เธอเก่งคณิตศาสตร์ด้วยเหรอ?”
“เก่งสิ” เย่เสี่ยวจิ่นใส่ปุ๋ยเสร็จแล้วลุกขึ้นจากแปลงผัก ยืนเท้าสะเอว “คณิตศาสตร์ เป็นวิชาที่หนูถนัดมากเลยล่ะ”
ส่วนภาษาอังกฤษก็เป็นทักษะที่ฝึกฝนมาจากการทำงาน
น่าเสียดายที่ยุคนี้ยังไม่มีการเรียนภาษาอังกฤษ ไม่งั้นเธอคงจัดการสอนเย่หวายให้เข้าใจแน่นอน
หลี่ชุ่ยชุ่ยพูดอยู่ข้างๆ “พวกลูกรีบกลับมาเร็วๆ สิ อากาศร้อนแบบนี้ ถ้าอยู่ข้างนอกนานๆ อาจจะเจองูได้นะ”
“เดี๋ยวพอฟ้ามืดแล้วเผลอเหยียบงูเข้า โดนกัดขึ้นมาจะแย่เอา”
เย่เสี่ยวจิ่นครุ่นคิด ในทุ่งนาแบบนี้จะมีงูได้อย่างไร?
งูจะมาอยู่ในบ้านคนได้เหรอ?
ไม่มีทางหรอก
เย่หวายเห็นว่าเธอดูไม่ค่อยเชื่อ จึงพูดว่า “เมื่อคืนฉันไปส้วม เห็นงูอิ๋นหวน*ตัวหนึ่งอยู่ข้างก้อนหินแถวๆ บ้านด้วยล่ะ”
“ฉันว่าโดนกัดทีเดียวคงไม่รอด ถ้าเธอจะไปเข้าส้วมตอนกลางคืน ต้องให้พ่อแม่ไปด้วยนะ”
“ฉันคาดว่างูตัวนั้นน่าจะอยู่แถวนี้สักสองสามวัน”
เย่เสี่ยวจิ่นมองด้วยสายตาเลื่อนลอย พึมพำเบาๆ “จริงเหรอ?”
“พวกพี่คงไม่ได้แกล้งหลอกฉันกับแม่แน่นะ?”
“แน่นอนว่าจริง ฉันบอกแม่ไปแล้วเมื่อเช้านี้ แม่ยังโรยผงปูนขาวไว้ด้วยไม่ใช่หรือ?”
เย่เสี่ยวจิ่นพลันร้อนรน ไม่กล้าอยู่ในทุ่งนาอีกต่อไป “พวกเรารีบเข้าบ้านกันเถอะ!”
………………………………………………………………………………………………………………………….
*银环蛇 หรือ Bungarus multicinctus งูพิษชนิดหนึ่งของจีน มีลำตัวสีดำสลับขาว เป็นงูพิษในกลุ่มเดียวกับงูทับสมิงคลาของไทย
สารจากผู้แปล
จักรยานแพงนะ จะซื้อมาตามใจลูกชายไหวเหรอ
ยังไงเชื่อว่ามีงูก็ดีนะจิ่นเป่า เขตอากาศอบอุ่นใช่ว่าจะไม่มีงูพิษ ไปค้นชื่อมาเจอว่าเป็นชนิดที่พิษแรงด้วย
ไหหม่า(海馬)
……….
