บทที่ 103 พี่ชายรองขี่จักรยานมารับน้องสาว ทุกคนอิจฉา
……….
บทที่ 103 พี่ชายรองขี่จักรยานมารับน้องสาว ทุกคนอิจฉา
หลี่ชุ่ยชุ่ยกลับบ้านไปด้วยความคิดที่เต็มไปด้วยความกังวล
เย่จื้อผิงทำอาหารกลางวัน ส่วนเย่เสี่ยวจิ่นกับพี่ชายคนโตกำลังทำเล้าไก่
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นว่าในครัวมีแค่เย่จื้อผิงคนเดียว จึงรีบเข้าไปถามเขา
เย่จื้อผิงมองซ้ายมองขวา เห็นว่าจิ่นเป่าไม่อยู่ จึงกล้าพูดว่า “จิ่นเป่าพูดจารุนแรงจริงๆ”
“ผมไม่รู้ว่าหล่อนไปเรียนมาจากไหน ผมเลยสงสัยว่า…”
“หล่อนได้ยินหลี่กุ้ยฮวาพูดจาไม่ดี แล้วจำมาทั้งหมดหรือเปล่า”
หลี่ชุ่ยชุ่ยได้ยินแล้วก็โล่งอก แต่แล้วก็รู้สึกกังวลขึ้นมาอีก
หล่อนโล่งใจเพราะอย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าลูกสาวของตนไม่ได้ถูกรังแก
แต่ก็กังวลว่าลูกสาวจะเรียนรู้นิสัยไม่ดีมาจากหลี่กุ้ยฮวา
หล่อนขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะด่าว่า “หลี่กุ้ยฮวาคนนี้พูดจาไม่น่าฟังเลย คราวนี้ทำเกินไปมาก หล่อนเป็นหญิงปากร้าย ไม่ยั้งปากยั้งคำแม้แต่ต่อหน้าเด็กๆ”
“ทำให้จิ่นเป่าของบ้านเราเสียคนไปแล้ว”
“ต่อไปต้องอยู่ให้ห่างๆ คนในบ้านพวกเขาหน่อยแล้ว! ไม่มีอะไรดีเลย มีแต่เรื่องเสียหายมากมาย!”
เย่จื้อผิงโดนหลี่ชุ่ยชุ่ยตบไปหนึ่งที อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “โอ๊ย คุณก็อย่าเพิ่งมาสั่งสอนผมเลย”
“เรื่องนี้ผมเองก็คาดไม่ถึงนะ”
“เด็กคนนี้กำลังอยู่ในวัยเลียนแบบพอดี ผมก็ห้ามไม่ได้เสียด้วยสิ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยจ้องเขาตาขวาง “ยังไงก็เป็นความผิดของคุณทั้งนั้น”
เมื่อวานเย่จวินลากไม้ไผ่มาจากภูเขาเป็นจำนวนมาก และผ่าไม้ไผ่เสร็จแล้ว ทำเป็นกองท่อนไม้ไผ่ไว้
ตอนนี้เหลือแค่สร้างเล้าไก่ให้เสร็จก็พอ
เย่เสี่ยวจิ่นช่วยพี่ชายถือท่อนไม้ไผ่ “พี่ใหญ่ แบบนี้ได้ไหมคะ?”
เย่จวินรับไม้ไผ่มาถือเอง “จิ่นเป่า เธอเอามือออกหน่อย ระวังโดนตอกนะ”
“เธอส่งให้พี่ก็พอ ระวังหน่อย อย่าให้เสี้ยนตำมือนะ”
เย่เสี่ยวจิ่นกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่มือเพราะโดนเสี้ยนไม้ไผ่ทิ่มนิ้วโป้งเข้า
“โอ๊ย…”
เธอก้มลงมองมือ เห็นเลือดซึมออกมาเป็นหยด จึงรีบสะบัดมือ แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เย่จวินได้ยินเสียงน้องสาวสูดปากเบาๆ อย่างชัดเจน เขาจึงรีบวางมีดในมือลงทันที
เขาหันกลับมาคว้ามือเธอทันที “ขอฉันดูหน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่โดนทิ่มนิดเดียว ดูสิ…ไม่เจ็บเลยสักนิด”
เย่จวินเห็นแผลเล็กๆ บนนิ้วโป้งของเธอ รีบประคองมือเธอขึ้นมาเป่าทันที
“ฟู่ๆ ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้ว”
“จิ่นเป่า นั่งดูอยู่ข้างๆ ก็พอ อย่าเข้ามาช่วยเลย”
“มือของเธอนี่นะ นุ่มนิ่มมาก ถ้าโดนทิ่มเข้าคงเจ็บมากเลย”
เขากางมือใหญ่ของตัวเองออก มือคู่นี้ดูหยาบกร้านมาก มีแต่หนังด้านหนาๆ
ทั้งยังมีผิวคล้ำ ไม่เหมือนมือของคนอายุ 20 ปีเลย
“ดูสิ มือของพี่ชายไม่กลัวโดนทิ่มหรอก”
เย่เสี่ยวจิ่นตบลงบนฝ่ามือของพี่ชาย หัวเราะคิกคัก “มือของพี่ชายหยาบกร้านเกินไปแล้ว เหมือนมือของพ่อเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว พี่ชายทำงานทุกวัน มือพี่จึงแข็งแรงจนไม่กลัวโดนทิ่มแทงแล้ว”
เย่เสี่ยวจิ่นเห็นท่าทางภูมิใจของเขา จึงย่นจมูกด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ
ไม่ใช่เพราะฝึกฝนมาดีหรอก แต่เป็นเพราะลำบากมากต่างหาก
มือถึงได้หยาบกร้านขนาดนี้ ไม่ดีเลยสักนิด
ลูกคนจนต้องโตเร็ว
ถ้าเป็นผู้ชายในยุคของฉัน อายุ 20 ยังเรียนหนังสืออยู่เลย
ใครจะมาเหนื่อยยากขนาดนี้กัน
เย่เสี่ยวจิ่นตบไหล่พี่ชายเบาๆ “พี่ชาย โชคดีของพี่ยังรออยู่ข้างหน้านะ”
เย่จวินส่ายหน้าพลางยิ้มอย่างจนใจ “ฉันน่ะเหรอ จะมีโชคดีอะไร”
“ชีวิตตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ฉันพอใจแล้วล่ะ”
“ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปได้ก็คงดี มีข้าวกิน มีผ้านวมอุ่นๆ ห่มนอน”
“ถ้าทุกคนในครอบครัวมีสุขภาพดี ฉันก็พอใจแล้ว”
เย่เสี่ยวจิ่นเม้มปาก “ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน”
หลี่ชุ่ยชุ่ยเดินมาเรียกพี่น้องทั้งสองให้ไปกินข้าว เมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ในใจก็รู้สึกหม่นหมองเล็กน้อย
ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปได้ก็คงดี แน่นอนว่านั่นเป็นความคิดของหล่อนเช่นกัน
“จิ่นเป่า เหล่าต้า ไปกินข้าวกันเถอะ รีบไปกินตอนที่อาหารยังร้อนๆ อยู่ กินเสร็จแล้วค่อยมาทำต่อ”
เย่เสี่ยวจิ่นหัวเราะคิกคัก จูงมือพี่ชายไปกินข้าว
เย่เสี่ยวจิ่นชอบกินผักโขม มื้อเที่ยงนี้ก็มีผักโขมด้วย
เธอคีบผักโขมใส่ชามตัวเองจนเต็ม แล้วคลุกข้าวกับน้ำแกงสีแดงๆ ของผักโขมกิน
หลี่ชุ่ยชุ่ยพูดว่า “ผักนี้อร่อยมากเลย อร่อยกว่าเถาวัลย์อีก คืนนี้แม่จะเด็ดไปให้ป้าหยางเจวียนลองชิมรสชาติดูบ้าง”
“ได้เลยค่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า “ผักชนิดนี้ต้องกินตอนที่ยังอ่อนอยู่ ถ้าแก่แล้วจะไม่อร่อย”
“ป้าเจวียนก็ต้องชอบกินแน่ๆ ฉันยังหว่านเมล็ดพันธุ์นี้ไว้ในสวนผลไม้อีกเยอะเลย”
“อีกสิบกว่ายี่สิบวัน พอมันงอกขึ้นมา ฉันจะแบ่งให้ทุกคนได้กิน”
เย่ฉางอันอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมอาหารการกินในบ้านถึงดีขึ้นเรื่อยๆ”
“ที่แท้ก็เพราะความคิดจิ่นเป่านี่เอง”
เย่เสี่ยวจิ่นเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน พี่ดูสิ บวบของฉันก็โตจนเลื้อยขึ้นค้างแล้ว”
“อีกไม่นานก็จะออกบวบมาให้เห็นแล้วล่ะ”
เย่ฉางอันพึมพำในลำคอ “น่าเสียดายนะที่เรามีพื้นที่ปลูกน้อยเกินไป ไม่งั้นฉันก็คงเห็นเธอปลูกอะไรแปลกๆ มากกว่านี้อีก”
“พี่รองรู้จักฉันดีจังเลยนะ งั้นต่อไปก็มาเป็นแรงงานขุดดินให้ฉันสิ”
ทุกคนในครอบครัวกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ตกบ่ายก็ต่างไปทำงานของตัวเอง
คนในสวนผลไม้ต่างตั้งใจปลูกเมลอน ทำงานเสร็จภายในวันเดียว
เย่เสี่ยวจิ่นเลือกคนมาสองสามคน แล้วไปรับต้นกล้าเมลอนที่บ้านของหลินลี่ลี่ในเช้าวันรุ่งขึ้น
สั่งงานเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป
เย่เสี่ยวจิ่นเพิ่งลงมาจากภูเขาพร้อมกับทุกคน
ก็เห็นคนหนึ่งขี่จักรยานมาจากที่ไกลๆ “เฮ้ จิ่นเป่า ขึ้นรถสิ!”
พอเย่จื้อผิงเห็นว่าเป็นเย่ฉางอัน เขาก็อยากจะหยิบไม้มาฟาดหัวอีกฝ่าย
“ตระกูลเย่ซื้อจักรยานกันแล้วเหรอ? นี่ต้องใช้เงินไปเท่าไหร่กันนะ”
“ดูเหมือนตระกูลเย่จะมีเงินแล้วนะ”
“คงจะใช่ ในหมู่บ้านของเรามีคนมีจักรยานไม่กี่คนหรอก”
“เย่ฉางอัน นายซื้อจักรยานคันนี้มาเท่าไหร่?”
เย่ฉางอันหัวเราะเบาๆ “ไม่บอกพวกนายหรอก”
เย่เสี่ยวจิ่นรู้สึกอึดอัดใจ มองไปที่เบาะหลังจักรยานอย่างลังเล “ไม่เอาดีกว่าพี่ ฉันกลัวพี่จะทำฉันตกลงไปในทุ่งนา”
“เธอวางใจได้ ฉันรับรองว่าจะไม่ล้ม”
“ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่ไว้ใจฝีมือของพี่เลยสักนิด”
คนรอบข้างต่างหัวเราะครื้นเครง
ในที่สุดเย่เสี่ยวจิ่นก็ยอมขึ้นจักรยานเพื่อรักษาหน้าพี่ชาย
เมื่อรู้สึกถึงสายตาอิจฉาของคนรอบข้าง เธอยิ่งอยากจะเอามือปิดหน้าตัวเอง
ถ้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แล้วตกลงไปในทุ่งนา
มันคงน่าอายมากเลย ฮือๆ
โชคดีที่เย่ฉางอันขี่จักรยานได้อย่างมั่นคง ไม่ได้ขี่แบบสะเพร่าเหมือนตอนพาเย่จวินไป
สายลมพัดโชยเอื่อยเฉื่อยตลอดทาง ดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าก็ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ
ผู้คนริมทางต่างมองพวกเขาเป็นหลายตา และชี้ชวนกันดู
เพราะจักรยานเป็นของหายากและมีราคาแพงในหมู่บ้านนี้
เย่ว่านหยวนถูกพ่อแม่พยุงจากสถานีอนามัยกลับบ้าน เห็นภาพนี้แล้วก็ตาค้าง
“พ่อ แม่ พวกคุณไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าบ้านอาสามยากจนขนาดต้องกินรำข้าวทุกวัน? ทำไมพวกเขาถึงมีเงินซื้อจักรยานได้ล่ะ?”
“ถ้าผมมีจักรยานบ้าง จะมีสาวๆ กี่คนที่อยากคบกับผมกัน”
เย่ว่านหยวนขมวดคิ้ว ทั้งอิจฉาทั้งริษยา “พ่อ รีบซื้อรถให้ผมสักคันเถอะ ผมเป็นลูกชายของพ่อนะ อย่างน้อยก็ไม่ควรด้อยกว่าคนในบ้านอาสามสิ?”
“ถ้าเย่จวินขับรถออกไปเที่ยว พวกผู้หญิงก็จะคิดว่าบ้านเขารวย แล้วใครจะมาสนใจผมล่ะ?”
เย่ว่านหยวนก็พอรู้ตัวเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของตัวเอง
ช่วงนี้โดนด่าว่าเป็นหมูตอนทุกวัน เขาก็รู้สึกท้อใจอยู่บ้าง
เย่ไฉกุ้ยก็ไม่รู้ว่าบ้านน้องชายสามมีเงินซื้อรถได้ตั้งแต่เมื่อใด “บ้านเราไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก แกอย่าไปคิดมากเลย คงแค่อยากรักษาหน้า เลยยืมเงินคนอื่นมาซื้อน่ะ ตอนนี้เย่จวินก็จะหาคู่แล้ว คงแค่อยากทำตัวใหญ่โตทั้งที่ไม่มีอะไร บ้านเรากับบ้านเขาไม่เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้น”
เย่ว่านหยวนกำลังจะโมโหแล้ว “แค่รถคันเดียวเอง พวกเขายังซื้อได้ ทำไมเราถึงซื้อไม่ได้ล่ะ?”
“พ่อ พ่อไม่อยากซื้อให้ผมใช่ไหม?”
“พ่อคิดจะเก็บเงินทั้งหมดไว้ให้น้องชายใช่ไหม? ไม่เต็มใจจะใช้จ่ายให้ผมสินะ?”
เย่ไฉกุ้ยถึงกับพูดไม่ออก
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เห็นผลกรรมของการตามใจลูกจนเสียคนหรือยังล่ะ ลูกอยากได้จักรยาน ทำไงล่ะทีนี้ หาเงินจากไหนไปซื้อล่ะ?
ไหหม่า(海馬)
……….
