“สูดหายใจลึก ๆ แล้วก็เดินเข้าไปสิ… เราแค่ต้องทำตัวเหมือนเป็นเด็กสาวธรรมดา ๆ เท่านั้น”
ผมพูดกับตัวเองในใจ พยายามให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเข้าประตูโรงเรียนด้วยความกลัวและไม่แน่ใจ
ทุกย่างก้าวที่เดินก้าวออกไป มันราวกับเหมือนตัวเองกำลังก้าวไปในกองไฟที่พร้อมจะเผาตัวผมให้มอดไหม้ไปด้วยเพลิงแห่งความอับอาย
“ไปสิณัฐ นายทำได้….. ไม่สิ ไม่ ตอนนี้ต้องณัฐชา… เห้อ….”
ได้ก็แย่แล้ว!!!
ผมยืนเถียงกับตัวเองในใจเมื่อชีวิตต้องมาพบกับการกระทำที่นับเป็นหนึ่งในความอับอายของชีวิตเลยก็ว่าได้และไอ้สิ่งที่ว่านั่นก็คือ….
การเข้าไปในโรงเรียนหญิงล้วน!!!
ให้ตายสิ โรงเรียนหญิงล้วนเลยนะ ฟังดูอย่างไรมันก็ไม่ใช่สถานที่ไว้สำหรับคนที่แทนตัวเองว่า “ผม” ให้เดินเข้าไปเลยสักนิด!!!
หากมีทางเลือกอยู่บอกได้เลยว่าตอนนี้ผมแทบอยากจะหันหลังแล้วหนีออกไปจากที่นี่ ทันที แต่ทางเลือกนั่นมันไม่มีสำหรับผมที่ต้องการหาทางกลับร่างเดิม
ไม่มีทางเลือกแล้ว เอาไงเอากัน ลุยเลยณัฐ!!!!
ไม่รอช้าผมได้ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า มุ่งสู่จุดหมายพลางในใจก็ท่องพุทธโท ๆ รัว ๆ เพื่อทำให้เจ้าใจที่มันสั่นรัว ๆ ไม่หยุดนี้สงบลง
ตุบ
“โอ๊ย!”
ผมสะดุ้งเมื่อเผลอชนเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินเดินอยู่โดยไม่ตั้งใจ บางทีอาจเป็นเพราะผมกำลังก้มหน้าก้มตาท่องบทสวดอยู่มันก็เลยไม่ได้มองทางให้ดี…ฮืออ ขอโทษด้วยยย
“ขอโทษค่ะ! เธอโอเคไหม?”
เสียงหวานใสดังขึ้น ผมหันไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า และนั่นเองมันก็ทำเอาผมชะงักไปราวกับเวลาของโลกใบนี้มันได้หยุดหมุนไปชั่วขณะ
เด็กสาวตรงหน้า เธอมีผมยาวสีทองเป็นลอนที่ถูกรวบเป็นหางม้าอย่างเรียบร้อย ตาสีฟ้าที่สดใสของเธอสะท้อนแสงแดดจนเหมือนกับแสงระยิบระยับ เธอมีใบหน้าสวยงามราวกับเจ้าหญิงในนิยายที่ไม่ว่าใครต่างก็ต้องหลงรัก
เด็กสาวคนนั้นกำลังยิ้มด้วยพลังทำลายล้างแรงสูง… ยิ้มของเธอเปล่งประกายออกมาอย่างอบอุ่นจนทำให้ผมต้องหลบสายตาไม่เช่นนั้นตาอาจจะบอดเอาได้ด้วยพลังของความสวยที่พุ่งมากระแทกตา
“อ-เอ่อ… เราสบายดีค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
ผมรีบก้มหัวยกมือขอโทษรัว ๆ แม้ว่าผมจะยังงงอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ด้วยความพยายามหลบรังสีอันรุนแรงนั่นจึงทำให้ผมหลบตาไม่จ้องหน้าเธอตรง ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ…. เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม? ดูไม่คุ้นหน้าเลยค่ะ”
เธอยิ้มอย่างอบอุ่น ใบหน้าของเธอเปล่งประกายจนผมรู้สึกได้ถึงออร่าที่ยังคงส่องประกายทำลายความมืดมิดของเด็กเก็บตัว
“เราน้ำนะ อยู่ม.5 ยินดีที่ได้รู้จักแล้วคุณล่ะ ชื่ออะไรเหรอคะ?”
“เอ่อ… เราชื่อฟ้า ม.5…เช่นกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ผมตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งตัวตอนนี้แทบจะสั่นด้วยความเขินอายไปจนราวกับลูกหมาหงอยตัวหนึ่ง.. ทำไงได้ล่ะ ก็นี่มันประสบการณ์พูดกับผู้หญิงจริง ๆ จัง ๆ ครั้งแรกเลยนะ ของแบบนี้ใครมันจะไปปรับตัวได้กันล่ะ
“ดีจังค่ะ อยู่ชั้นปีเดียวกันแบบนี้ เดี๋ยวเรานำทางให้เองนะคะ พอดีโรงเรียนนี้ใหญ่พอสมควร หากไม่คุ้นชินอาจหลงทางได้ค่ะ”
ธารินทร์พูดพร้อมกับยิ้มให้ผม เธอหันกลับไป แล้วเริ่มเดินนำทางไป ผมได้แต่เดินตามไปเงียบ ๆ
ส่วนสาเหตุว่าทำไมไอ้คนที่เรียกแทนตัวเองอย่างคำว่า ผม และบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายนั้นมาเดินอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนแบบนี้มันย่อมต้องมีสาเหตุ
และแน่นอนว่าสาเหตุนั่นไม่ใช่ว่าเป็นพวกโรคจิตวิตถาร ตัวผมมันชายทั้งแท่ง…เอ่อ เคยเป็นน่ะนะ
แต่แล้วด้วยเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนมันก็ราวกับเป็นการพลิกผันครั้งใหญ่สุดในชีวิตของตัวเองเลยก็ว่าได้
ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งชีวิตของตัวเองจะต้องเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวงแค่เพียงเพราะการเดินกลับหอพักธรรมดา ๆ
——————— 1 อาทิตย์ก่อน——————
มันเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่ฉันเดินกลับจากโรงเรียน หลังจากวันธรรมดา ๆ ที่ยาวนาน ผมเดินเข้าตรอกเล็ก ๆ ที่เป็นทางลัดตามปกติที่ใช้มาตลอด แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ไม่ปกติเกิดขึ้น เสียงคันเร่งรถดังขึ้นจากข้างนอกตรอก ตามมาด้วย รถบรรทุกเล็กสีขาวคันหนึ่งจอดอย่างรวดเร็วซึ่งดูแล้วน่าจะเหยียบเบรกกะทันหันและสิ่งที่ตามมาคือเสียง “ปัง!” ดังขึ้น ก่อนที่กลุ่มควันสีชมพูลอยมาเต็มตรอก
“ควันอะไรกันเนี่ย!”
ผมพูดออกมาด้วยความงงงวย พยายามจะปัดควันนั้นออก แต่รู้สึกได้ว่ามันเริ่มทำให้ผมเวียนหัว ร่างกายของผมเริ่มอ่อนแรงจนฉันไม่สามารถทรงตัวได้ดี
ทุกอย่างก็ดับวูบไป…
ผมไม่รู้ว่าฉันหมดสติไปนานแค่ไหน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพักในโรงพยาบาล สายตาของผมเบลอไปหมด
“คุณณัฐ คุณตื่นแล้วใช่ไหม?”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ เตียง ผมหันไปมองเห็นพยาบาลในชุดสีขาวสะอาด เธอดูเป็นมิตรและดูเหมือนกังวลนิดหน่อย
“เอ่อ… ผมอยู่ที่ไหนครับ?”
ผมถามอย่างงุนงง โดยที่ในหัวก็ยังรู้สึกหนัก ๆ และมึนไปหมดจนยากที่จะเรียบเรียงสิ่งต่าง ๆ ได้ในตอนนี้
“คุณอยู่ในศูนย์วิจัยของบริษัท…. ยินดีที่คุณฟื้นแล้ว เราต้องขอโทษด้วยจริง ๆ สำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของห้อง ผมหันไปเห็นชายคนหนึ่งในชุดสูทที่ดูเป็นทางการยืนอยู่ เขามีท่าทีที่ดูนอบน้อมและจริงใจ
“อุบัติเหตุ?…เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”
“พอดีเกิดอุบัติเหตุบางอย่างกับตัวยาที่พวกเราผลิตขึ้นมาใหม่ ซึ่งอุบัติเหตุนั่นมันก็ทำให้คุณสัมผัสกับยานั่นโดยบังเอิญและมันก็เอ่อ….. ส่งผลกับร่างกายของคุณ… พอสมควร”
เขาพูดพลางกวาดตามองผมทั่ว ๆ จนผมรู้สึกเสียวสันหลังไปชั่วขณะ
“ยาตัวนี้มันผลิตเพื่อการเปลี่ยนเพศสภาพสำหรับคนที่ประสงค์จะเปลี่ยนเพศของตัวเอง….พอคุณไปสัมผัสมันก็เลยทำให้เกิด…การเปลี่ยนแปลงทางเพศไปอย่างสมบูรณ์แบบ”
“การเปลี่ยนเพศ…เอ๋ เดี๋ยวนะ เสียงผมมันแปลก ๆ”
เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงที่แหลมกว่าเดิม มันฟังดูไม่ใช่เสียงของผม เสียงที่คุ้นเคยในหัวนั้นหายไปแล้วถูกแทนที่ด้วยเสียงของเด็กสาวที่อ่อนหวานฟังดูแล้วน่ารักชวนเยียวยาหัวใจ ใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้น คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว
ผมพยายามลุกขึ้นจากเตียง แม้จะรู้สึกมึนหัวและร่างกายยังไม่เต็มร้อย แต่ต้องการที่จะดูให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง มือทั้งสองก็พาลคว้าสิ่งต่าง ๆ ไปมาจนไปพบกับกระจกข้างเตียง ผมรีบปรับมุมของกระจกแล้วใช้มันส่องตัวเองแทบจะทันที
และเมื่อผมได้เห็นภาพในกระจก ทุกอย่างในหัวมันก็หยุดนิ่ง
“ไม่จริง… นี่มัน… ไม่ใช่ผม!”
ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ ใบหน้าที่ผมเห็นในกระจกเป็นเด็กสาว ใบหน้าที่ดูเรียวและบอบบาง ผิวขาวเนียน ผมยาวสีดำประบ่า และดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก
ผมยกมือขึ้นสัมผัสแก้มตัวเอง มือที่ผมเห็นนั้นเรียวเล็กกว่าเดิม นิ้วที่เคยหยาบกร้านกลายเป็นนิ้วที่บอบบางและเนียน
มือใครเนี่ย!
“นี่มันเรื่องอะไร… ทำไมผมถึงกลายเป็นแบบนี้!”
“ใจเย็น ๆ นะครับ” เสียงชายในชุดสูทดังขึ้น ผมหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“เย็นเหรอ เจอแบบนี้เข้าใครมันจะเย็นได้กันล่ะ!!!”
“ผมเข้าใจครับ มันเป็นเรื่องที่ยากที่จะยอมรับ แต่เราขอโทษจริง ๆ สำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เรากำลังพยายามหาทางแก้ไขให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่ แต่ระหว่างนี้… เราจะจัดการทุกอย่างเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ตามปกติ”
“หมายความว่า… ผมต้องอยู่แบบนี้ไปก่อนเหรอ?”
ผมถามเสียงสั่นอย่างสิ้นหวัง…..
“ใช่ครับ แต่ขอให้มั่นใจว่าเราจะไม่ทอดทิ้งคุณ เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อหาทางแก้ไขให้ได้”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางหยิบเอกสารจำนวนมากแล้วเดินมายื่นให้กับผม
“เพื่อความปลอดภัย เราได้จัดเตรียมสถานที่ให้คุณเรียนในโรงเรียนหญิงล้วนที่เรามั่นใจว่าปลอดภัยที่สุดในระหว่างที่เราค้นหาวิธีแก้ไข”
“โรงเรียนหญิงล้วน? เดี๋ยวก่อนแต่ว่าผม…”
“ไม่ต้องห่วงครับ ทางเราจัดการสร้างทั้งประวัติและชื่อขึ้นมาแล้ว แต่นี้ไปคุณคือณัฐชา หรือ ฟ้า นะครับ สามารถเข้าไปเรียนโรงเรียนได้อย่างหายห่วง”
ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นซะหน่อย… โอ้ยยยย เป็นลมดีกว่า
