ชีวิตบัดซบเพราะถูกส่งมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้สุดโหดไปตบเกรียน - ตอนที่ 1 ถูกความไร้เหตุผลนำมาสู่ต่างโลก

 

 
 

พอรู้สึกตัวอีกที ฉันก็อยู่ในห้องสีขาว …ไม่สิเหมือนกับว่าโลกใบนี้ ทั้งพื้นดินและท้องฟ้า ทั้งหมดมันเปลี่ยนเป็นสีขาวหมดเลย ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากฉัน เครื่องเกมที่น่าจะอยู่ติดตัวฉันเองก็ไม่มีด้วย

 

          ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น รอบๆตัวของกรก็มี  เหล่าผู้คนในวัยหนุ่มสาวปรากฏขึ้นมามากมาย มีกระทั่งที่สีผิวและเครื่องแบบแตกต่างจากเขา  ทั้งที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่  ชุดลำลองและชุดแปลกๆที่ไม่รู้จักเองก็มี

 

โอ๊ะ!!!  ทางนั้นมีพี่สาวใส่ชุดมิโกะด้วยหล่ะ! 

ไม่นะ! เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!

อย่าปล่อยให้กิเลสเข้าครอบงำสิตัวฉัน  ก่อนอื่นเรียบเรียงสถานการณ์ก่อน  ใจเย็น〜เข้าไว้〜

 

ฟู่-ฮ่า…   ฟู่-ฮ่า…   ฟู่-ฮ่า…

          หลังจากกรหายใจเข้า-ออกยาวๆ 3 ครั้ง กรก็ตั้งสติแล้วกลับสู่ความเป็นจริงได้ในที่สุด

 

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ เท่าที่สังเกตมีแต่พวกหนุ่มสาวอายุประมาณเราหมดเลยแฮะ แต่ก็มีเด็ก ม.ต้น หรือวัยทำงานขึ้นไปอยู่บ้างเหมือนกัน 

จะว่าไปแล้ว… ยังไม่เห็นเพื่อนของเราซักคนเลยแฮะ

 

วูม〜

หลังสิ้นเสียงที่เหมือนกับ Special Effect ในหนังอวกาศ เหล่าเพื่อนร่วมชั้นและนักเรียนในห้องอื่นๆ ทั้งพวกรุ่นพี่และรุ่นน้องในโรงเรียนของกรก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกัน

 

〝แฮ่กๆ!!!  กร อยู่ไหนหน่ะ อ๊ะ! เจอแล้ว! อยู่นี่เอง… 〞

เสียงของรินที่เหนื่อยหอบกำลังเรียกฉันมาแต่ไกล  เพราะความสามารถพิเศษของฉันเลยทำให้แยกเสียงของทุกคนได้จนรู้ที่อยู่หมดแล้ว

 

แต่เพราะคนมันเริ่มเยอะฉันเลยไม่ได้ฝ่าดงไปหาและคิดที่จะรอทุกคนโผล่ออกมาทั้งหมดก่อนแทน

แต่รินนี่พยายามมาหาฉันแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมเลยแฮะ ผิดคาดเลย   เริ่มอายแล้วสิ… ขอโทษที่ทำตัวขี้เกียจด้วยนะครับ

 

〝หวาๆ บรรยากาศแบบนี้มันหลอนสุดๆเลยอ่ะ 〜〞

〝ที่นี่มันที่ไหนกันฟะเนี่ย? 〞

〝ถึงถามแบบนั้นก็เถอะ  ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ〞

 

หลังจากนั้นไม่นานพวกเราทั้ง 5 คนก็รวมตัวกันได้ ถึงจะโผล่มาในที่แปลกๆก็เถอะ แต่มีเจ้าพวกนี้อยู่ก็อุ่นใจขึ้นเยอะเลย แล้วเราก็เลยลองคิดหาสาเหตุของสถานการณ์ในปัจจุบัน

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ท่าทางของทุกคนดูกังวลไม่น้อยเลย… ก็แน่หล่ะ อยู่ๆก็มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้นี่นะ

 

〝ก่อนอื่นเลย  คงไม่มีที่ไหนในโลกมีสภาพเป็นสีขาวล้วนทั้งหมดแบบนี้แน่〞

〝แล้วผมก็คิดว่าไม่มีที่ๆ บรรจุคนได้ขนาดนี้อยู่บนโลกเหมือนกัน〞กรเริ่มเปิดประเด็นก่อนตามด้วยชาญที่สนับสนุนข้อเสนอของกร

 

อืม… จำนวนเท่าที่สังเกตได้จากการใช้ตาและหู ก็มีประมาณเกือบ 6,000 คนแล้ว นี่ยังไม่ใช่ทั้งหมดเหรอ เยอะไปไหมเนี่ย? แต่ก็อย่างที่ว่ามา ไม่มีที่ๆให้คนอยู่ได้ขนาดนี้หรอก ความเป็นไปได้อื่นงั้นเหรอ…

ไม่อยากจะคิดเลยแหะ แต่ก็เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้แล้วหล่ะ…

 

〝หรือว่าที่นี่…   ต่างมิติ หรือ ต่างโลก งั้นเหรอ?〞

พอฉันพูดแบบนั้นออกมา ดูท่าจะมีคนยอมรับความเป็นจริงนี้ไม่ได้อยู่ คนๆนั้นก็คือ ชาญนั่นเอง

 

〝ต่างโลกเหรอ? ไร้สาระน่า มันจะเป็นไปได้ยังไง…   จะ จริงสิหรือว่านี่เป็นโลกเสมือนจริงที่ไดร์ฟด้วยอุปกรณ์สุดทันสมัยกันหล่ะ? 〞

ข้อสันนิษฐานของชาญนั้นมีความสมเหตุสมผลและสามารถอธิบายได้ตามหลักความเป็นจริงอยู่หรอกนะ

แต่ว่า…..

 

〝โทษทีนะ  แต่ทั้งหมดนี่หน่ะเป็นร่างกายที่มีเลือดเนื้อของแท้เลยหล่ะ… ฉันฟันธงได้เลย…〞

〝อะไรกัน…..〞

〝เห… ความสามารถของนายยังอยู่สินา〜 ค่อยโล่งอกหน่อย〞

ดูเหมือนความสามารถ『สุดยอดการประมวลผล』ของฉันจะมีความน่าเชื่อถือกับชาญในระดับนึงเลยนะเนี่ย แค่คำพูดก็เชื่อฉันซะแล้ว ส่วนอลิซที่รู้ว่าฉันยังคงใช้มันได้ก็รู้สึกโล่งใจแบบสุดๆ รู้สึกภูมิใจขึ้นมานิดๆเลยหล่ะ

 

〝อา…ฉันเองก็ลองตรวจสอบข้อมูลจากบทสนทนาของคนแถวๆนี้เท่าที่ระยะการรับรู้ของฉันไปถึงมาแล้วหล่ะน่ะ  แต่ทั้งหมด 5,743 คนที่ฉันได้ยินหน่ะ  ไม่มีใครรู้เรื่องเลยซักนิด ทุกคนสับสนกันหมดเลย….. 〞

〝เพราะงั้นคุณถึงคิดว่านี่เป็น… เรื่องเหนือธรรมชาติอย่างโลกต่างมิติงั้นเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน〞

〝ก็… ทำนองนั้นแหละมั้ง เพราะฉันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ออกแล้วนี่นะ ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ที่สำคัญคือ ใครทำ ? ต้องการอะไร ? จะกลับได้ยังไง ?  ต่างหากหล่ะ——— อะ อ้าวทุกคนเป็นอะไรเหรอ ?〞

 

พอมองไปที่หน้าทุกคน ทุกคนดันทำหน้าอึ้งกันหมดซะงั้น

 

〝สุดยอดเลยนะ กรเนี่ย….. เวลาแบบนี้ยังใจเย็นได้อยู่อีก〞

〝ฮะฮะฮ่ะ….นายเนี่ย ยังพิลึกเหมือนเดิมเลย แต่ก็ทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นเยอะเลยหล่ะ…〞

รินกับอลิซแสดงสีหน้าอุ่นใจและภูมิใจขึ้นมาเมื่อเห็นฉันพึ่งพาได้ ฉันเขินนะพวกเธอ พอเถอะ…

 

〝ความสามารถของนายนี่มันทำได้ขนาดนี้เลยเหรอฟะ …..นายนี่จะสุดยอดเกินไปแล้วให้ตายสิ〞

〝ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน ผมต้องคิดว่าคุณเพ้อเจ้อแน่ๆ แต่ถ้ากรเป็นคนพูดเองล่ะก็ ผมไม่แปลกใจเลย〞

อืม… ความสามารถของฉันที่ทำให้วิเคราะห์สถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วนี้คงทำให้ทุกคนตะลึงกัน  แต่ที่ทุกคนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเป็นเพราะฉันพึ่งพาได้สินะ ฮะฮะ! รู้สึกดีใจสุดๆเลยแฮะที่ฉันมีประโยชน์กับเจ้าพวกนี้

 

ตู้ม!!!!!!!!

          ขณะที่กรกำลังคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ก็เกิดเสียงเหมือนกับมีของหนักๆตกลงมาจากที่สูง จนเกิดควันบดบังทัศนวิสัยไปทั่ว แล้วสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนหลังจากควันเหล่านั้นหายไปก็คือ ร่างของชายวัยชราผิวสีขาวที่ดูแล้วคล้ายชาวยุโรป มีผมและหนวดเครายาวเฟิ้ม แต่กลับมีสีขาวส่องประกายงดงาม ขนาดนั้นสูงใหญ่ยิ่งกว่าภูเขาลูกใดๆที่ทุกคนรู้จัก กำลังนั่งเอามือซ้ายเท้าคางและมืออีกข้างวางพาดด้านข้างนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ทำจากหินอ่อนทั้งอัน การออกแบบคล้ายกับของโรมันโบราณมาก ท่าทางของชายชราที่นั่งอยู่นั้น ช่างดูแข็งแกร่งและน่ายำเกรงอย่างที่สุด สายตาที่มองมายังกรและทุกคนที่อยู่ที่นี้นั้น ราวกับสายตาของคนที่กำลังมองเศษดินหรือมดปลวกบนพื้นยังไงอย่างงั้น เห็นได้ชัดว่าไร้ความสนใจและรำคาญต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแบบสุดๆ

 

ไอ้แก่นี่…. ทำท่าทางน่ากระทืบชะมัด

เรื่องนั้นช่างมันก่อน แต่ว่าทั้งที่รู้สึกถึงแรงกดทับแท้ๆ แต่กลับสัมผัสร่างของตาแก่ที่นั่งอยู่นั่นไม่ได้แม้แต่นิดเดียว  แล้วแรงกดดันทางจิตใจที่มหาศาลขนาดนี้มันอะไรกันฟะ เหมือนกับถูกทั้งโลกกดทับอยู่อย่างงั้นแหละ  เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลยแหะ เป็นตัวตนที่ยากจะเข้าใจ…. 

ไม่สิ… ฉันในตอนนี้ไม่เข้าใจเลยซักนิดเดียว ตัวตนที่เหนือความเข้าใจนั่น อยู่นอกเหนือหลักเหตุและผลไปแล้ว  ทฤษฎีที่ฉันรู้ก็ใช้อธิบายอะไรไม่ได้เลยซักนิด และถ้าหากหมอนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเราทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์แปลกๆนี้หล่ะก็ ตัวจริงของตาแก่นี่ก็คงจะเป็น…

 

 〖อรุณสวัสดิ์  เด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งหลาย ข้าคือคนที่พาพวกเจ้ามายังช่องว่างของมิติแห่งนี้เอง ตัวตนของข้าคือ ผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของการปกครองพิภพและดวงดาราทั้งมวล นามของข้าคือ『พระเจ้า』 ยังไงหล่ะ!!!! 〗

 

ชัดเลย…  เอาเถอะก็พอเดาได้อยู่แล้ว  เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ในอนิเมะ เกมหรือนิยายอยู่แล้ว ฉันเลยไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่

อะ อ้าว!?  ทุกคนตกใจกันหมดเลยนี่หว่า คนที่ยังใจเย็นอยู่ได้มีไม่ถึง 100 คนด้วยซ้ำ   เจ้าพวกนี้เองก็ตกใจเหมือนกัน  …..นี่ฉันไม่ปกติงั้นสินะ

 

          หลังจากที่กรกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่  ชายชราก็เริ่มพูดอีกครั้ง

〖ข้าจะมิกล่าวเยิ่นเย้อนักหรอก  ขอสรุปความเลยแล้วกัน ที่ข้าพาพวกเจ้ามานี้ก็เป็นเพราะว่าจะส่งพวกเจ้าไปยังต่างโล——— 〗

 

〝ต่างโลกงั้นเหรอ!!!!!!!?〞

 

อุ๊ป!!!!

ตัวฉันตอบสนองกับคำพูดของไอ้พระเจ้านั่นไปโดยไม่ทันคิดกำลังรีบเอามือปิดปากตัวเองแน่น เป็นการตอบสนองที่เร็วจนแม้แต่พระเจ้าก็ยังต้องตกตะลึง

 

〖…..ไอ้หนูข้ายังพูดไม่จบ  แล้วก็ระวังคำพูดด้วย อยากกลับบ้านเก่านักรึไง 〗พระเจ้าพูดพร้อมกับมองมาทางกรด้วยสายตามีเลศนัย

 

〝อึก!!!  ขะ…ขอโทษครับ ผมตกใจมากไปหน่อย ฮะฮ่ะ!  ฮะฮ่ะ! 〞

 

ตัวฉันที่หัวเราะกลบเกลื่อนการกระทำที่โคตรวู่วามไปแบบนั้น รู้สึกเหมือนกับเพิ่งผ่านสถานการณ์เฉียดตายมาได้อย่างหวุดหวิดเชียวหล่ะ ทุกคนส่งสายตาเป็นห่วงมาใหญ่เลย โดยเฉพาะรินกับอลิซ

 

ถ้าเป็นปกติ จังหวะนี้ทุกคนก็จะตะโกนแบบนั้นออกมาพร้อมกันอยู่หรอก แต่ฉันดันมีปฏิกิริยาเร็วที่สุด เพราะมีสุดยอดการประมวลผลเนี่ยสิ

คนอื่นนอกจากเจ้าพวกนี้เลยหันมามองฉันแบบประหลาดๆเต็มเลย…  ต้องคิดว่าฉันเพี้ยนแหงๆ

          หลังจากที่กรตอบสนองไปแบบนั้น  พระเจ้าก็ถอนหายใจอย่างหน่ายๆหนึ่งครั้ง  หลังจากนั้นเสียงบ่นที่ราวกับด่าทอก็มาจากคนจำนวนมากที่อยู่ในที่นั้น ส่งมายังพระเจ้าที่กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์นั่น

 

【 พูดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!! 】

【 ไร้สาระน่า! ปล่อยฉันกลับไปนะโว้ย!!!!!!!! 】

【 อย่ามาทำบ้าๆงี้นะเฟ้ย! ไร้เหตุผลชะมัดเลย!!!! 】

【 ปล่อยฉันออกไปนะ! ฉันจะกลับบ้าน!!!!!!!!! 】

 

เจ้าพวกนี้นี่ไม่ควบคุมอารมณ์เอาซะเลยแฮะ  แต่นี่คงเป็นการตอบสนองที่คนปกติเค้าทำกันสินะ…  ฉันเองก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกันแหละ แต่มันคงไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก

 

〖 พวกเจ้าทั้งหลายเอ๋ย!!! อย่าได้เข้าใจผิดไป ข้ามิได้กำลังถามความเห็นหรือขอความสมัครใจจากพวกเจ้าหรอกนะ 〗

 

เงียบกริบ————

          สายตาและท่าทางหวาดกลัวของผู้คนทั้งหมดชัดเจนจนสังเกตได้  ทุกคนตอบสนองต่อคำพูดของชายชราที่พูดแบบนั้นโดยการไม่ปริปากออกมาอีกแม้แต่นิดเดียว ชายชราที่พูดแบบนั้นพลางมองมายังทุกคนด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างที่สุด ความกดดันที่ทำให้ทั้งตัวสั่นสะท้าน ช่างหนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับความตายกำลังอยู่ตรงหน้า บางคนถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปเลยก็ยังมี

 

เนี่ยแหล่ะน้า… ถ้าไอ้แก่นี่เป็นพระเจ้าตัวจริงละก็ คงไม่มีเหตุผลที่ต้องฟังคำทัดทานจากพวกเราอยู่แล้ว

 

          ในขณะเดียวกับที่กรคิดแบบนั้นรินเขยิบเข้ามาใกล้กร แล้วใช้มืออันอ่อนนุ่มและแสนบอบบางนั่นจับแขนเสื้อของกรไว้ราวกับจะใช้ประคองสติของตน  อลิสเองก็กลืนน้ำลายพร้อมกับทำหน้าตกใจสุดขีดแล้วก็แอบจำชายเสื้อของกรอยู่เหมือนกับริน โชตกับชาญเองก็ยืนตะลึง โดยมีเหงื่อไหลออกมามากมายจากทั่วทั้งใบหน้าจนสังเกตได้ชัดเจน

 

…ถ้างั้นแล้วพวกเราจะเป็นยังไงต่อไปกันฟะเนี่ย

 

〖อืม… ดีมาก!!!  เอาเถอะ ข้าก็รู้สึกสงสารพวกเจ้าอยู่เหมือนกันล่ะนะ งั้นจะอธิบายสถานการณ์ให้ฟังซักหน่อยก็แล้วกัน 〗

 

อ้าว? พระเจ้าสุดหยิ่งคนนี้ก็ใจอ่อนเป็นเหมือนกันเหรอ  ใจดีกว่าที่คิดนิดหน่อยนะเนี่ย…

 

〖ตัวข้านั้นมีโลกที่อยู่ในการดูแลทั้งหมด 2 ใบ  คือ โลกที่พวกเจ้าจากมา กับ โลกอีกใบที่มีขนาดใหญ่กว่าโข  แล้วโลกที่ว่านั่นก็เกิดสงครามขึ้นบ่อยครั้ง ประกอบกับปัญหาเรื่อง『ดันเจี้ยน』ที่ข้าเองก็แก้ไม่ตกเหมือนกัน〗

 

โลกที่มีสงครามงั้นเหรอ? โหดไปแล้วเฟ้ย!  แล้วเมื้อกี้ก็พูดถึง『ดันเจี้ยน』ด้วยสินะ ถึงจะน่าดีใจที่มันคล้ายๆในเกมก็เถอะ แต่พวกเราเป็นคนธรรมดานะเฟ้ย!!! 

นี่จะส่งพวกเราไปตายรึไงกันฟะ?  ไร้เหตุผลซะจริง!!!

 

〖เพราะปัญหาที่ว่ามาทำให้ประชากรของโลกนั้นลดลงเรื่อยๆอย่างน่าใจหาย ต่างจากโลกของพวกเจ้าที่นับวันประชากรก็มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้เกิดความสมดุล ข้าเลยต้องโอนย้ายพวกเจ้าไปยังอีกโลกหนึ่งไงหล่ะ!〗

 

มักง่ายไปแล้วไอ้แก่นี่!!!!!  …..เห็นท่าทางก็นึกว่าเป็นตาลุงนิสัยจริงจังซะอีก ที่แท้ก็ขี้เกียจเองหรอกเหรอ?  ปัญหาของโลกนู้นก็ให้โลกนู้นจัดการกันไปเองสิโว้ย!!!!

…..แต่ถึงคิดแบบนั้นไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะไงๆไอ้แก่นี่ก็ไม่ฟังอยู่ดีนั่นแหล่ะนะ เฮ้อ!

 

【งะ งั้น  ถะ ถ้าพวกเราหายตัวไปเยอะขนาดนี้  โลกเดิม… จะไม่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเหรอครับ?】

 

เพราะเสียงรอบๆ นั้นเงียบไปหมดหรืออำนาจพิเศษของมิตินี้ก็แล้วแต่  เสียงของเด็กหนุ่มที่เอ่ยถามพระเจ้าอยู่นั้นห่างจากกรไปไกลพอสมควรแท้ๆ แต่กลับมีเสียงดังขนาดที่ว่าทำให้ทุกคนได้ยินเสียงนั้นชัดเจนเลยทีเดียว รวมถึงลักษณะของเสียงที่มีการสั่นเครือเล็กน้อย  เนื่องจากมีความกลัวปนอยู่ ก็ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจนเช่นกัน

 

〖เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง  เพราะข้าได้ลบความทรงจำของคนรู้จักพวกเจ้าในโลกเดิม ทั้งพ่อแม่  ญาติพี่น้อง  เพื่อนฝูง ออกหมดแล้ว เสมือนพวกเจ้าไม่มีตัวตนในโลกนั้นมาตั้งแต่แรกเลยหล่ะนะ〗

 

อะไรนะ!!!! 

อยากตะโกนออกไปแบบนั้นอยู่หรอก  แต่ก็พูดอะไรไม่ออกซักนิด…

…ไอ้แก่นี่จะทำตัวไร้เหตุผลไปถึงไหนฟะ!

แต่เอาเถอะ ถึงฉันจะไม่มีพ่อแม่แล้วก็เถอะ เพื่อนสนิทที่มีอยู่น้อยนิดก็มากันหมดแล้วด้วย เลยไม่มีปัญหากับไอ้เรื่องความทรงจำนั่นนักหรอก แต่ว่า———

 

ที่โลกเดิมนั่นหน่ะ…

ยังมีเกม  อนิเมะ นิยาย แล้วก็หนังที่ดองเอาไว้  ยังไม่ได้ดูอีกเพียบเลยนะโว้ยยยยย!!!!!!

          ขณะเดียวกับที่กรคิดแบบนั้น คนรอบๆตัวก็แสดงอาการไม่พอใจออกมาเช่นกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าบ่นว่าหรือพูดโพล่งขึ้นมาขัดจังหวะซักนิด

 

〖โอ๊ะโอ้! เกือบลืมบอกไป… ถ้าพวกเจ้าถูกส่งไปทั้งอย่างงี้ละก็มีหวังตายตั้งแต่เจอสไลม์ในเมืองเริ่มต้นแหงๆ  ข้าเลยปรับให้พวกเจ้าทุกคนมีพลังสูงกว่าปกติแม้แต่ในโลกนู้นแล้วหล่ะน่ะ หากไปยังโลกนู้นแล้วก็วางใจได้เลย…..〗

 

วางใจบ้านป้าแกสิ…

ยังมาพูดติดตลกอีก  น่าโมโหชะมัด… แล้วท่าทีน่าเกรงขามตอนแรกมันหายไปไหนหมดแล้วฟะ

เอ๋!?  แต่เมื่อกี้บอกว่าจะปรับพลังให้เหรอ?  ก็ดีใจนิดหน่อยอยู่หรอกนะ  ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าถ้าไปทั้งแบบนี้ ถึงเป็นทหารที่ผ่านศึกสุดโหดมาแล้วจากโลกของเราก็ตาม แต่ถ้ามาตัวเปล่าก็คงรอดจากพวกมอนสเตอร์ยากอยู่ดี  แล้วพวกเราที่เป็นคนธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้ พอเป็นแบบนี้ก็วางใจได้เปราะนึงอยู่….มั้งนะ

 

〖เอาหล่ะธุระของข้าก็มีเท่านี้แหล่ะน่ะ  เหล่าหนุ่มสาวทั้งหลายเอ๋ย  จงเตรียมพร้อมกับชะตากรรมของตัวเองจากนี้ต่อไปให้ดี  แล้วจงมีชีวิตรอดให้ได้ซะ————〗

 

มีส่งลาด้วยแฮะ… สรุปแล้วเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย…

ความรู้สึกตอนแรกกลับมาอีกแล้ว…  เอาเถอะยังไงก็ทำอะไรกับไอ้พระเจ้านั่นไม่ได้อยู่แล้ว  ยอมรับสภาพเลยดีกว่า ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน

          หลังจากที่กรคิดแบบนั้นทิวทัศน์รอบตัวก็หายไปอีกครั้ง ความมืดเข้าโอบล้อมด้วยเวลาอันสั้น  แล้วหลังจากนั้นไม่นานภาพของสถานที่ที่ไม่เคยเห็นก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของกรและเหล่าเพื่อนร่วมโรงเรียนของกรทุกคน

 

❖❖❖❖❖

 

นี่มัน ….ภายในปราสาทสินะ

 

          ที่ทุกคนปรากฏตัวออกมาเป็นห้องโถงขนาดใหญ่พอจะบรรจุได้เกือบพันคน ราวกับเป็นสนามกีฬาในร่มขนาดใหญ่ยังไงอย่างงั้น  ตรงกลางห้องมีพรมแดงปูเป็นแนวยาวจากประตูสุดอลังการที่ประดับด้วยเพชร นิล จินดามากมาย ไปยังสุดขอบอีกด้านหนึ่งซึ่งมีชายวัยกลางคนอายุราวๆ 50 ปี กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์สีทองอร่ามประดับด้วยเครื่องเพชรมากมาย ตำแหน่งนั้นสูงกว่าระดับสายตาอยู่เกือบๆ 2 เมตรเลยทีเดียว แล้วข้างๆก็มีทหารองค์รักษ์ ใส่ชุดเกราะคล้ายๆของยุคกลางดูน่าเกรงขามกับลูกน้องคนสนิทประกบข้างซ้ายขวาอย่างละคนอยู่ด้วย รอบตัวของทุกคนที่ถูกส่งมานั้น มีคนที่ใส่ชุดคล้ายๆนักบวช ใส่หมวกแหลมทรงสูง มีผ้าปิดบังทั้งใบหน้า คาดว่าน่าจะเป็นจอมเวทย์ ยืนอยู่รายล้อมมากมาย ด้านข้างของท้องพระโรงก็มีคนที่สวมชุดที่ดูสูงศักดิ์คล้ายขุนนางอังกฤษในยุคอดีต ยืนเรียงกันขนานกับพรมแดงมากมาย แต่ก็ยังคงมีความเป็นระเบียบอยู่

 

〖โอ้ว!!! ดูเหมือนจะสำเร็จงั้นสินะ…..〗

 

〝〝〝〝〝〝 ยินดีด้วยขอรับ องค์ราชา!!!!! 〞〞〞〞〞〞

          เมื่อราชาพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าดีใจ เหล่าขุนนางก็ตอบรับคำพูดนั้นกลับไปแทบจะทันที

 

เจ้าพวกนี้พูดภาษาไทยได้ด้วยแฮะ?

ซะที่ไหนกันหล่ะ นี่มันต่างโลกนะ! มันจะไปใช่ภาษาไทยได้ยังไง?

 

แต่ถึงแบบนั้น เรากลับฟังพวกนี้พูดรู้เรื่องซะงั้น…

เอาเถอะ… จะยังไงก็ตาม ขอแค่ฟังรู้เรื่องก็พอแล้วหล่ะ

 

บางทีอาจเป็นพลังของพระเจ้าหล่ะมั้งนะ… แต่ไม่มีหลักฐาน เพราะงั้นคิดไปก็เท่านั้น ตอนนี้ขอแค่สื่อสารรู้เรื่องเป็นพอ

 

〖อืม…. คนพวกนี้ คือเหล่าผู้กล้าจริงๆ สินะ 〗

〝ขอรับ  ไม่ผิดแน่นอนขอรับ…〞

          อาจเพราะเห็นสภาพที่กำลังสับสนอลหม่านของเหล่านักเรียน ราชาที่แคลงใจจึงถามกับขุนนางคนสนิท  หลังจากขุนนางคนสนิทตอบด้วยความมั่นใจ ราชาก็เริ่มการแนะนำตัว

 

〖ขออภัยด้วยที่ไม่ได้รีบแนะนำตัวก่อน…  เราคือ  『ลอร์ด เซารัส เดอ อาลันเชี่ยน』เป็นราชาของ『อาณาจักรอาลัน』แห่งนี้และเป็นผู้อัญเชิญพวกท่านมาที่นี่เอง〗

 

ดูเหมือนทุกคนจะยังคงสับสนกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่เลย… เป็นแบบนี้ฉันก็เกือบตามไม่ทันเหมือนกันล่ะนะ  แต่จำนวนคนที่ถูกวาร์ปมากับเรานี่มีนิดเดียวเองถ้าเทียบกับตอนแรก 

คงจะแบ่งกันไปในแต่ละพื้นที่ละมั้ง  ไม่งั้นอึดอัดตายเลย  แต่ก็ยังดีที่เจ้าพวกนี้ยังอยู่ครบทั้ง 4 คน….. เฮ้อ!!!  โล่งอกไปที

 

แต่ไอ้พระเจ้านั่นไม่เห็นบอกเลยว่าต้องมาเล่นบทผู้กล้าแบบนี้ ไอ้แก่นั่น… ทำตัวไร้สาระอีกแล้ว คงจะลืมบอกไปแน่ๆ

แต่พูดถึงรับบทผู้กล้า… อดคิดไม่ได้เลยแฮะว่ามันเหมือนในไลท์โนเวลหรือเกมเลยหน่ะ… แต่ถึงจะเคยเจอในเกมหรือนิยาย มันก็ไม่ได้ช่วยให้หายกังวลหรอกนะ

 

〖พวกท่านเพิ่งมาจากต่างโลก จึงอาจจะยังสับสนกับสถานการณ์มาก แต่ช่วยฟังเรื่องที่เราจะพูดก่อนเถอะ〗

 

ดูเหมือนราชาจะเข้าใจสถานการณ์ของทางนี้อยู่ รู้สึกเหมือนกับกำลังเสียเปรียบเลยแฮะ….. 

         

หลังจากนั้นราชาก็เล่าสถานการณ์ของอาณาจักรตนเองให้ฟังเรื่อยๆ

〖……..เนื่องจากตกอยู่ในภาวะสงครามกับเผ่าพันธุ์อื่นมานาน มนุษย์เราตอนนี้จึงเหลือกำลังทหารน้อยลงเต็มที  จนกองกำลังของเรานั้นแค่ป้องกันประเทศก็แทบจะล้นมือแล้ว แม้ตอนนี้จะฟื้นสภาพมาได้บ้างแล้ว  แต่ทางด้านพลังนั้นเราก็ยังเสียเปรียบพวกปีศาจหรือเอลฟ์อยู่มากโข เราเลยไม่มีทางเลือก จึงได้อัญเชิญพวกท่านที่มีความสามารถมากกว่ามา……. 〗

 

มีพูดถึงปีศาจกับเอลฟ์ด้วย อย่างงี้อาจจะมีพี่สาวซัคคิวบัสยั่วสวาทสุดเซ็กซี่กับคุณพี่เอลฟ์สุดน่ารักอยู่ก็เป็นได้สินะ นี่หล่ะกลิ่นอายของต่างโลกสุดแฟนตาซี  

อืม… แต่ก็นะ พอจะเข้าใจปัญหาของทางนั้นบ้างแล้วหล่ะ แต่ว่านี่มันไม่ใช่เรื่องของพวกเราที่ต้องสนใจซักหน่อยนี่นา ไม่มีเหตุให้ต้องช่วยเลยด้วย

 

〖เพราะเหตุผลที่ได้บอกไปข้างต้น….  พวกเราจึงอยากยืมพลังอันแข็งแกร่งของพวกท่านทุกคน!!!!  ท่านผู้กล้าทั้งหลาย ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเถิด!!!!! 〗

          พระราชาพูดพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอร้องกับนักเรียน 500 กว่าคนที่อยู่ในท้องพระโรง ทั้งที่ยังอยู่ในท่านั่งบนบัลลังก์

 

〖และแม้จะช่วยเหลือไม่ได้มากก็ตาม!!!  แต่พวกเรายินดีสนับสนุนพวกท่านทุกอย่างที่ทำได้ ตั้งแต่เรื่องในชีวิตประจำวัน ที่อยู่อาศัย อาหารการกิน  การฝึกฝน  หรือแม้กระทั่งตำแหน่งและเงินทองก็ตามถ้าจำเป็น  และหากสงครามจบลงแล้ว เรายินดีที่จะส่งทุกท่านกลับโลกเดิมด้วยความยินดี!!! 〗

〝!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!〞

ทุกคนที่กำลังสับสนกับสถานการณ์หันไปมองพระราชาด้วยสีหน้าตกตะลึงกึ่งมีความหวังส่องประกายบนใบหน้า พร้อมกันหมดทุกคน

 

【พะ พูดจริงงั้นเหรอ!?】

【มันเป็นไปได้งั้นเหรอ!?】

ทุกคนมีสีหน้าสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้รับความหวังที่จะกลับบ้าน ยกเว้นกรกับชาญแค่ 2 คนเท่านั้นที่ยังคงทำสีหน้าครุ่นคิดบางอย่างอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง

 

เมื่อสงครามจบ  แล้วจะส่งพวกเรากลับงั้นเหรอ…  พระราชาเนี่ยเป็นคนฉลาดเหมือนกันนี่หว่า เล่นเอาสิ่งที่ทุกคนอยากได้ยินมาเป็นของรางวัลล่อแบบนี้  แถมยังได้ผลผิดคาดจนน่าโมโหอีกต่างหาก

แต่ว่า………

 

…….สิ่งที่พระราชาพูดนั่น เป็นการบลัฟกันพันเปอร์เซ็นต์แน่นอน

ถึงจะไม่ต้องใช้สุดยอดการประมวลผลตรวจสอบชีพจรของพระราชาเพื่อจับผิด ก็รู้เลยว่าโกหกกันแน่นอน แต่ถึงอย่างงั้นก็ลองตรวจดูแล้วหล่ะนะ……..แล้วก็ปรากฏว่าพระราชาตั้งใจต้มกันชัดเจนเลย หัวใจเนี่ยเต้นรัวเชียว ไหล่ก็ยังเกร็งอีกต่างหาก ไม่เนียนเลยเฟ้ย

ก็สาเหตุที่เราถูกอัญเชิญมาต่างโลกหน่ะ ไม่ได้เป็นเพราะพระราชาซะหน่อยนี่นะ ตัวการคือไอ้แก่พระเจ้า ที่คิดจะแก้ปัญหาอย่างมักง่ายต่างหาก  ถ้าจะบอกว่าพระเจ้ารับคำสั่งมาจากพระราชามันก็ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

 

ดูเหมือนชาญจะคิดแบบเดียวกันเลยกระซิบกับผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

〝เอายังไงดีกร ถ้าเป็นแบบนี้ทุกคนจะโดนหลอกกันหมดนะ〞

 

อืม… จริงๆ แล้วถ้าทุกคนใจเย็นกันหน่อยก็คงตีความคำพูดหลอกลวงนั่นได้  แต่คนที่กำลังสิ้นหวังคงไม่มีใครคิดอย่างใจเย็นได้อีกแล้วหล่ะนะ กลับกันยังถูกชักจูงได้ง่ายอีกด้วย 

พระราชาที่หลอกใช้จุดนั้นได้อย่างแนบเนียนและมีประสิทธิภาพนั้น เป็นคนอันตรายแบบสุดๆอย่างแน่นอน  เราเองก็ต้องระวังตัวไว้เหมือนกัน……

 

〝เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้ซักนิด… ก่อนอื่นก็ยอมเล่นตามน้ำไปกับมันก่อนละกัน  เพราะตอนนี้เราก็ไม่มีที่ไปด้วยนี่นะ  กลับกัน… อยู่ในเมืองปลอดภัยกว่าเยอะ〞

ชาญเห็นด้วยกับความคิดของฉัน จึงกระซิบกลับมาว่า 〝งั้นเหรอ… เข้าใจแล้ว〞 แสดงว่าเชื่อใจฉันสินะ น่าดีใจจริงๆ  ถึงจะซวยที่มาต่างถิ่นแต่วันนี้ก็มีเรื่องให้ดีใจเยอะชะมัดเลยแฮะ

 

【 ตะ แต่ว่า  ถ้าจะให้เข้าร่วมสงคราม มันก็……..】

 

〖แน่นอน… เราไม่อาจปล่อยให้พวกท่านไปเพชิญหน้ากับศัตรูในสงครามทั้งที่ยังไม่เคยจับอาวุธมาก่อนได้หรอก  ทางเราจะให้พวกท่านฝึกฝนจนกว่าสเตตัสของพวกท่านจะสูงพอที่จะรอดชีวิตในสงครามเอง 〗

 

ดักทางไว้ได้หมดจดจริงๆ…  ราชาเป็นคนอันตรายอย่างที่คิด  พอเป็นแบบนี้ก็สามารถหลอกใช้งานพวกเราได้เรื่อยๆ เลยสินะ

ส่วนที่พูดว่าสเตตัสเนี่ย  ยังกับในเกมเลยแฮะน่าสงสัยชะมัด…

แล้วอีกคำพูดนึงที่ว่า 〖ยังไม่เคยจับอาวุธมาก่อน〗  นั่น ก็ฟังดูแปลกๆแฮะ ภาพพจน์ของผู้กล้าในสายตาของคนโลกนี้ไม่ใช้คนที่สุดยอดโคตรๆหรอกเหรอ แล้วพระราชาก็พูดเหมือนกับว่ารู้เรื่องของพวกเราอยู่ก่อนแล้วอย่างงั้นแหละ  หรือว่าหมอนี่…อาจจะรู้อะไรบางอย่างก็ได้…    

อืม… หรือฉันจะแค่คิดมากไปเองนะ?

 

แต่ก็เพราะแบบนั้น… ทุกคนเลยยินดีที่จะเป็นกำลังให้กับพระราชา จะถูกหลอกง่ายไปแล้วมั้งเนี่ย  แต่ก็ว่ากันไม่ได้หรอกเนอะ 

พอรู้ว่ามีหนทางกลับบ้านก็คงเหมือนถูกฉุดขึ้นมาจากขุมนรกที่สุดแสนจะสิ้นหวังนั่นหล่ะ  พระราชานั้นรู้สึกยินดีมากกับคำตอบของทุกคนเลยคิดจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเราหลังจากนี้ด้วย แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ถูกส่งไปอยู่ในความดูแลของกองอัศวิน

 

❖❖❖❖❖