วรกายสูงเพรียวกำยำแสนสง่างามขององค์รัชทายาทแห่งมหานครซาเรียอันยิ่งใหญ่ไพศาลหยุดการเคลื่อนไหวลงเล็กน้อย เมื่อดวงตารียาวหวานฉ่ำสีทองมองไปเห็นเงาตะคุ่มของหญิงชายคู่หนึ่งในเงาพุ่มไม้ใหญ่ที่กำลังจะเดินผ่าน
“พวกเจ้ารอเราอยู่ตรงนี้แหละ”
องค์รัชทายาทจามีลออกคำสั่งกับคนของตนเอง และก้าวเดินตรงไปยังเป้าหมาย
“พี่ฟีรัส พี่ควรจะหยุดได้แล้วนะคะ”
“เจ้าไม่เข้าใจพี่หรอกชมพูนุช พี่หยุดไม่ได้”
“แต่ว่าเรื่องของท่านพี่กับนางมันเป็นไปไม่ได้ ท่านพี่ต้องหยุดนะคะ ก่อนที่องค์รัชทายาทจะทรงระแคะระคายเรื่องนี้เข้า” สีหน้าของชมพูนุชเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“เจ้าน่าจะดีใจนะชมพูนุช เพราะพี่รู้ว่าเจ้าแอบรักองค์รัชทายาทจามีล”
“พวกเจ้าคุยอะไรกันหรือ”
ฟีรัสหน้าซีดเผือดและรีบคุกเข่าลงกับพื้น ซึ่งก็ไม่ต่างจากผู้เป็นน้องสาวนัก ชมพูนุชก้มหน้าตัวสั่นเทา ภาวนาให้องค์รัชทายาทไม่ได้ยินคำพูดที่ตัวเองสนทนากับพี่ชาย
“เอ่อ… กระหม่อมทักทายน้องสาวตามปกติพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาคมกริบสีทองเรืองรองขององค์รัชทายาทตวัดมองยังร่างเล็กสั่นเทิ้มของชมพูนุช
“เราเพิ่งรู้นะว่าเจ้าเป็นพี่น้องกับนางในคนนี้”
“นางเป็นลูกติดมารดาเลี้ยงของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”
“ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้ เพราะหน้าไม่เหมือนกันเลย”
ชมพูนุชเผลอตัวขึ้นสบประสานสายตากับผู้ชายสูงศักดิ์ที่ยืนตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาสีทองของเขาจับจ้องมองมานิ่งนาน มองอย่างดูแคลนจนหล่อนต้องก้มหน้าหลบสายตาคมกริบนั้นอีกครั้ง
แก้มนวลแดงระเรื่อ เนื้อตัวสั่นเทิ้มราวกับจับไข้ เพราะไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่หล่อนจะไม่ตื่นตระหนกยามที่เผชิญหน้ากับผู้ชายที่เป็นเจ้าของดวงใจคนนี้
องค์รัชทายาทจามีลทรงสง่างามยิ่งนัก สาวน้อยใหญ่ทั่วทุกหัวระแหงต่างชื่นชมและพร้อมเสนอตัวให้พระองค์เชยชม แต่มีสตรีเพียงนางเดียวเท่านั้นที่โชคดี นั่นก็คือมัสรานีนั่นเอง
หล่อนจึงทำได้แค่เจียมตัวและเจียมใจ และก็แอบลอบมองเขาด้วยความรักอยู่แบบนี้ตลอดเวลาและตลอดไป
“เอ่อ… แล้วองค์รัชทายาททรงมีสิ่งใดให้หม่อมฉันกับน้องสาวรับใช้พ่ะย่ะค่ะ”
องค์รัชทายาทจามีลตวัดตากวาดมองดวงหน้าหวานของนางในตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะละสายตาไปมองหน้าฟีรัสแทน
“ไม่มีอะไรหรอก เราไปละ”
เรือนร่างสูงเพรียวแสนสง่างามเดินจากไป สองพี่น้องต่างสายเลือดหันมาสบตากัน ก่อนที่ฝ่ายน้องสาวจะเป็นฝ่ายเสหลบสายตาลงมองพื้นดิน
“เมื่อกี้พี่เห็นองค์รัชทายาทมองเจ้าด้วยความสนใจด้วยละ ชมพูนุช”
“พี่ฟีรัสมองผิดแล้วละค่ะ องค์รัชทายาทไม่มีทางมาสนใจนางในต่ำต้อยอย่างฉันหรอกจ้ะ เอ่อ… ที่ฉันมาหาพี่วันนี้ก็เพราะต้องการเตือนพี่เรื่องแม่นางมัสรานีเท่านั้น หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“ขอบใจนะที่เป็นห่วงพี่ แต่หัวใจของพี่มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้อีกแล้ว พี่รักนาง”
ชมพูนุชมองพี่ชายด้วยความสงสารและก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี ความรัก… มันเกิดขึ้นได้ทุกเวลา และก็ไม่อาจจะควบคุมได้ด้วยว่าจะเกิดขึ้นกับใคร เหมือนกับหล่อนไงที่ใฝ่สูงแอบรักองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์
กลีบปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนที่หญิงสาวจะผุดลุกขึ้นยืน และกล่าวลาพี่ชาย
“ฉันกลับก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ แล้วฝากบอกพ่อด้วยล่ะว่าอีกสองวันพี่จะกลับไปค้างที่บ้าน”
“ค่ะพี่ฟีรัส”
ฟีรัสมองตามร่างอรชรของน้องสาวต่างสายเลือดไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินจากไปอีกทาง
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ทูนหัว…”
มะลิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจ้าชายเซรีมสวมกอดเข้ามาทางด้านหลัง พร้อมกับจูบไซ้ซอกคอหนักๆ
“มายืนคิดถึงเจ้าพี่ไงเพคะ”
“เดี๋ยวนี้หัดปากหวานนะเราน่ะ”
เจ้าชายหนุ่มจับร่างของภรรยาให้หมุนมาเผชิญหน้า ก่อนจะจูบปากดูดดื่ม จูบจนหญิงสาวแทบขาดใจจึงถอนออก และกระซิบแผ่วเบาชิดปากเห่อบวม
“ปากเจ้าหวานจริงๆ ด้วย… น้ำผึ้งยังต้องอายเลยนะเนี่ย”
คนถูกกล่าวชมซึ่งๆ หน้าอมยิ้มหน้าแดงก่ำ บิดตัวไปมาอย่างเอียงอาย
“เจ้าพี่น่ะ ทำไมชอบพูดให้หม่อมฉันอายล่ะเพคะ”
“ก็เวลาเจ้าอาย แก้มเจ้าจะแดงน่าจูบนี่นา”
“อุ๊ยยย”
แล้วเขาก็จูบแก้มหล่อนฟอดใหญ่หนักๆ จากนั้นก็ย่อตัวลงช้อนร่างสาวที่อวบอิ่มขึ้นเพราะกำลังตั้งครรภ์ตรงไปยังเตียงนอน และวางหล่อนลงอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ก้าวขึ้นไปทอดกายนอนเคียงข้าง
“พี่ไม่คิดเลยว่าพี่จะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้มากเท่ากับที่รักเจ้า จัสมิน”
คนฟังน้ำตาริน หัวใจพองฟูอิ่มเอม ตั้งแต่หล่อนกลับมาที่ซาเรียและเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเจ้าชายเซรีมอีกครั้ง ทุกอย่างรอบตัวก็อบอวลไปด้วยความสุข ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ความทุกข์กล้าย่างกรายเข้ามาหาหล่อน
เซรีมดีกับหล่อนมาก เอาใจใส่ รักหล่อน และใจดีกับหล่อนเป็นที่สุด ไม่ว่าหล่อนจะต้องการอะไร อยากไปที่ไหน เขาพาไปทุกที่เมื่อสามารถจัดสรรเวลาได้
“หม่อมฉันมีความสุขเหลือเกินเพคะ… ขอบพระทัยนะเพคะที่ทรงรักหม่อมฉัน”
ชายหนุ่มพลิกตัวขึ้นทาบทับเอาไว้ พลางก้มลงจูบปากอิ่มอย่างแสนรัก
“ถ้าอยากขอบคุณเรา ก็มีน้องๆ ให้กับฮัสซันสักครึ่งโหลสิ จัสมิน”
“เจ้าพี่น่ะ หม่อมฉันไม่ใช่โคนะเพคะที่จะมีลูกเยอะได้แบบนั้นน่ะ” หล่อนทำเสียงกระเง้ากระงอด
“งั้นสี่คน ตกลงไหม”
“สองคนนะเพคะ กำลังดี ผู้ชายคน ผู้หญิงคน”
ศีรษะทุยสวยส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วย และเขาก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าของภรรยาออกไปจนหมดสิ้น จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าออกจากเรือนกายของตัวเองจนล่อนจ้อนเช่นกัน
“สามคน ห้ามต่อรองอีก เพราะไม่อย่างนั้น พี่จะทำให้เจ้าท้องลูกเป็นโหลเชียว”
“เจ้าพี่น่ะ… ทรงตรัสอะไรก็ไม่รู้เพคะ หม่อมฉันอาย…”
“ยังจะอายพี่อีกหรือ…”
ฝ่ามือใหญ่กางออกและคลึงเคล้นเต้านมอวบใหญ่ของภรรยาหนักหน่วงอย่างต้องการปลุกเร้า
“อ๊ะ… อ๊า… เจ้าพี่… เราเพิ่ง… ทำกันไปเมื่อตอนบ่ายเองนะเพคะ”
“แล้วไงล่ะ พี่มีแรง พี่จะทำทั้งคืน”
“ตะ… แต่ว่า… หม่อมฉันท้องอยู่นะเพคะ”
คนตัวโตที่กำลังซุกไซ้เต้านมอวบอยู่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปจูบที่หน้าท้องภรรยา
“พี่สัญญาว่าจะเบามือ…”
คำพูดของสามีจบสิ้นลง พร้อมๆ กับสัมผัสจากปาก ลิ้น และปลายนิ้วของเขาที่เริ่มต้นคุกคามเรือนกายสาว มะลิเงยหน้าสูงและสูดปากแรงๆ ด้วยความกระสันเสียว
“เจ้าพี่… อา… อ๊า…”
“เจ้าสวยเหลือเกิน จัสมิน… ยอดรักของพี่… อืมมมม… พี่รักเจ้า… พี่รักเจ้า… จัสมิน…”
“หม่อมฉันก็รักเจ้าพี่เพคะ… อ๊า… อย่าหยุด… อา… เจ้าพี่… แรงอีกนิดเพคะ… อา…”
กลิ่นหอมของความรักตลบอบอวล และมันก็จะยังคงอยู่เช่นนี้ตราบชั่วนิรันดร์
ดวงใจของเจ้าชายทะเลทรายดวงนี้ มันกองอยู่แทบเท้าของเจ้าแล้ว แม่ดอกมะลิแสนงาม…
อวสาน
