จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 98

จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 98 – เตียง

เสียงนี้ไม่เพียงทําให้หญิงสาวทั้งสามตกตะลึง แม้แต่คู่เสี่ยวเล่อที่อ้างว่ามีความรู้ในภูเขาก็ยังตกตะลึง ตอนนี้เสียงดูเหมือนวัวคํารามและเสียงคํารามของเครื่องจักรกล

เป็นเวลานาน ทั้งสี่คนที่ยังคงกรีดร้องอยู่ในตอนนี้ต่างเงียบไป อยากได้ยินว่ามีเสียงดังอยู่ข้างหลังพวกเขาหรือไม่ แต่ยกเว้นชั่วขณะนั้น ไม่มีเสียงแปลก ๆ คนสี่คนมองมาที่ฉันฉันมองไปที่เธอ ไม่มีใครพูดอีกต่อไป ….

จนหลินเจียวน้องคนเล็กอดไม่ได้ที่จะถามว่า : “ พี่เสี่ยวเล่อ คุณได้ยินเสียงเมื่อกี้หรือเปล่า? คุณมีความรู้มาก คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น? ”

กู่เสี่ยวเล่อไม่รู้ว่าจะตอบคําถามนี้อย่างไร เขาจึงบอกว่าไม่รู้ แต่เขารู้สึกว่ามันเป็นการดูไม่ดีสักเล็กน้อยที่ต้องพูดแบบนี้ ต่อหน้าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สองสามคน ดังนั้น เขาจึงต้องกุมหนังศีรษะและพูดว่า : “ ผมสงสัยว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่ไม่รู้จัก ซึ่งซ่อนตัวอยู่ลึกเข้าไปในป่าของเกาะนี้ ฟังเสียงก็รู้ว่าสัตว์ตัวนี้ต้องตัวใหญ่มากแน่ ๆ บางทีมันอาจจะเป็นสัตว์ประหลาดที่หลงเหลือจากสมัยโบราณ! ”

หลินเจียวฟังคําอธิบายที่ลึกซึ้งของกู่เสี่ยวเล่อด้วยความเมามัน ถามอย่างรวดเร็ว : “มันเหมือนในหนังจูราสสิก จริงๆ มีสิ่งมีชีวิตโบราณอะไรอีกบ้างที่คล้ายกับไดโนเสาร์บนเกาะนี้?”

“นั่นอาจกล่าวได้ว่าไม่ดี แต่ความเป็นไปได้นี้ไม่ได้ถูกตัดออก!” เสี่ยวเล่อกล่าวต่อไป

อย่างไรก็ตาม หนิงเล่ยซึ่งค่อนข้างไม่มั่นใจกับกู่เสี่ยวเล่อมาโดยตลอดก็คัดค้านทันที : “สิ่งมีชีวิตโบราณที่ดุร้ายอะไรและเอเลี่ยน? Jurassic อีก? ฉันยังจะบอกว่ามันเป็นมนุษย์ต่างดาว!”

‘เสี่ยวเล่อยิ้มและพูดโดยไม่รําคาญ : “คุณบอกว่าสิ่งที่ผมพูดมันผิด คงจะดี คุณบอกเราว่าเมื่อเสียงแปลก ๆ คืออะไร? “

แน่นอนว่าหนิงเล่ยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แต่ราวกับว่าบาริสต้าสองคนกําลังยกบาร์ขึ้นมาหากันบนอินเทอร์เน็ต อะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง? บางครั้งมันก็ไม่สําคัญเลย! ตราบใดที่ฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณคิดผิดก็เพียงพอแล้ว! สถานการณ์ปัจจุบันของหนิงเล่ยก็เหมือนกัน เธอยิ้มอย่างมีเลศนัยกับกู่เสี่ยวเล่อที่รู้สึกขบขันและสับสน

ด้วยนิ้วที่ยาวและเรียว สะบัดผมที่กระจัดกระจายระหว่างหน้าผากของเธอแล้วพูดว่า : 6 เสียงดังแปลก ๆ เพิ่งมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของเกาะ ห่างจากเราเกือบ 20 กิโลเมตรเป็นอย่างน้อย ฉันถามคุณว่าเสียงสัตว์ชนิดใดที่สามารถเดินทางได้ไกล? แม้ว่ามันจะใช้ลําโพงเสียงสูงในการส่งเสียง ฉันเกรงว่ามันจะใช้ไม่ได้ใช่ไหม? “

เมื่อเห็นว่าคู่เสี่ยวเล่อไม่สามารถตอบได้ หนิงเล่ยก็ภูมิใจมากขึ้น : “ ฉันอยากจะบอกว่าเสียงเมื่อกี้น่าจะคล้ายกับเครื่องดูดอากาศขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นโดยเครื่องอัดอากาศขนาดยักษ์ตอนที่กําลังทําวิศวกรรม จะมีเสียงคํารามของอากาศดัง! “

คําอธิบายของหนิงเล่ยค่อนข้างจะเจาะจงและดูเหมือนจะตอบคําถามได้ในความเป็นจริง มันก็เทียบเท่ากับการไม่พูดอะไรเลย แต่คุณไม่สามารถพูดได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่สมเหตุสมผล

กู่เสี่ยวเล่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่ายหัวและพูดว่า “โอเค! คุณบอกว่าเครื่องจักรก็คือเครื่องจักรใช่ไหม? อย่างไรก็ตาม คุณหนิงผู้มีมันสมองใหญ่ ผมไม่รู้ว่าใครจะไปเอาเครื่องอัดอากาศขนาดยักษ์บนเกาะร้างนี้ได้? “

“ โอเคโอเค! คุณสองคนควรหยุดเถียงกันก่อนพระอาทิตย์กําลังจะตกดิน คืนนี้เราจะนอนที่ไหน? “ หลินรุ่ยกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์โดยรวม ชักชวนให้ทั้งสองคนที่ยังคงถูกเถียงกันหยุด

ใช่ ‘เสี่ยวเล่อมองผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ในป่า ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าหายไปนานแล้ว แม้ว่าจะยังคงมีแสงแดดสาดส่องท่ามกลางป่าที่เป็นจุดด่างดํา แต่เวลาก็สายไปแล้ว เขามองไปรอบ ๆ และพวกเขาอยู่ในตําแหน่งที่มีป่าไม้ไม่หนาแน่นนัก ภูมิประเทศค่อนข้างราบเรียบ และดูเหมือนว่าจะเหมาะกับการตั้งแคมป์มากกว่า

“ใช่!” คู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าและกล่าวว่า “เราจะค้างคืนที่นี่ก่อน สําหรับวันพรุ่งนี้ …. ค่อยมาคุยกัน “

“อยู่ที่นี่เหรอ?” หนิงเล่ยมองไปรอบ ๆ สักพักและถามด้วยรอยยิ้ม : “แต่ไม่มีทั้งถ้ำไม่มีเพิ่งบ้านต้นไม้หรืออะไรสักอย่าง เรานอนที่ไหน?”

‘เสี่ยวเล่อยิ้ม “คุณหนูของผม คุณคิดว่าผมจะพาคุณไปพักร้อนจริงๆ เหรอ? นอนที่ไหนดี? แน่นอนว่านอนบนพื้น ผมไม่รู้ว่ามีใบไม้กองอยู่ที่พื้นที่ชั้น ไม่มีปัญหาคุณควรนอนหลับอย่างสบายตัว! “ คู่เสี่ยวเล่อคุกเข่าลงและตบใบไม้ที่ร่วงหล่นลงบนพื้น

“ว้าว มันดีจริงๆ ให้ความรู้สึกเหมือนนอนบนที่นอนของซิมมอนส์จริงๆ!” หลินเจียวที่อายุน้อยที่สุดยังเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีที่สุด และพูดอย่างมีความสุขโดยนั่งอยู่บนใบไม้

แต่เสี่ยวเล่อโบกมือและพูดว่า “ไม่ คุณนอนไม่หลับแบบนี้แน่ ๆ !”

“ ทําไม?” หลินรุ่ยและหลินเจียวต่างมองเขาแปลก ๆ และถาม

“ดู!” กู่เสี่ยวเล่อหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาและจิ้มลงในใบไม้ที่หลินเจียวเพิ่งวางลง

โอ้ พระเจ้า การแทงลงไปอย่างสบายๆ ตะขาบสีแดงเพลิงตัวใหญ่ยาวสิบเซนติเมตรได้คลานออกมาแล้ว! เห็นได้ชัดว่าตะขาบตัวนี้ตกใจกลัว โบกเท้าของมันอย่างรวดเร็วด้วยการโจมตีที่ตื่นตระหนกอย่างรุนแรงและหนีไปไกล

“แม่จ๋า!” สาวน้อยหลินเจียวกระโดดขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ

พี่เสี่ยวเล่อ ใบไม้ใต้เท้าของพวกเราไม่ใช่ว่ามีงู, แมลง,หนูและมดใช่มั้ย?”

หลินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างก็กลัวเช่นกัน หน้าซีดด้วยความตกใจ ‘เสี่ยวเล่อพยักหน้าและพูดว่า : “ไม่เลวใช่ไหม? ที่นี่เป็นป่าเขตร้อน มีสัตว์และพืชไม่กี่ประเภท ดังนั้นคุณนอนบนใบไม้และนอนหลับ บางทีตอนกลางคืนอาจจะมีแมลงและงูเลื้อยตามขากางเกงและแขนเสื้อของคุณ เข้ามาในร่างกายของคุณคลานไปบนแขนและต้นขาขาวราวกับหยก…”

หนิงเล่ยที่เงียบไปพักหนึ่ง ใบหน้าก็กลายเป็นสีขาวขึ้น ในขณะที่เธอฟังเขาและดูเหมือนว่าผิวหนังของเธอจะปกคลุมไปด้วยแมลงประหลาดทุกชนิด

ในที่สุดทันใดนั้นก็ตะโกนว่า : “หยุด! หยุด! หยุด! ‘เสี่ยวเล่อ หยุดพูด! ฉันจะบ้าถ้าคุณพูดต่อ! คุณควรรีบบอกมาว่า คืนนี้เราจะนอนที่ไหน? ”

เธอตะโกนคํานี้และทําให้นึกถึงสองพี่น้องตระกูลหลินมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อด้วยสายตาคาดหวัง

กู่เสี่ยวเล่อต้องการผลเช่นนี้โดยคิดอย่างภาคภูมิใจ : “ฮึ หนิงเล่ย ไม่ใช่ว่าคุณทนอย่างวัวเหรอ? ตอนนี้รู้แล้วว่ากลัว!” แน่นอนว่าความภาคภูมิใจแบบนี้ไม่สามารถเผยออกมาบนใบหน้าของเขาได้

พูดต่อไปอย่างจริงจัง : “จริงๆ แล้วมันเป็นอย่างนั้น? ไม่เป็นไร ทุกคนจะหาไม้วอร์มวูดมาจุดไฟแล้วแตะที่ที่คุณต้องการนอนด้วยไม้กายสิทธิ์หรืออะไรสักอย่างที่ผมทําเมื่อกี้นี้ หลังจากไล่สัตว์ตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นออกไปแล้ว ให้ล้อมรอบพวกมันด้วยไม้วอร์มวูดจุดไฟ วิธีนี้จะป้องกันไม่ให้สัตว์ตัวเล็ก ๆ บางตัวที่ปรากฏตัวในตอนกลางดึกมารบกวนร่างกายขาวราวหยกของคุณ! “

หลังจากคําพูดของเสี่ยวเล่อ ความกระตือรือร้นในการทํางานของผู้หญิงทั้งสามในครั้งนี้เรียกได้ว่าสูงขึ้น แต่ละคนตบใบไม้ที่ละใบบนพื้นอย่างกล้าหาญ แมลงรูปร่างแปลก ๆ งูและหนูพุกตัวเล็กบางตัวถูกขับไล่ออกจากรัง และพวกมันต้องออกจากบ้านเพื่อหนีไปที่อื่น หลังจากนั้นไม่นาน ไม้วอร์มวูดก็จุดติดไฟสว่างขึ้นซึ่งหญิงสาวทั้งสามแต่ละคนกําลังจะเข้านอน ล้อมรอบเตียงของพวกเขาในลักษณะที่เรียบง่าย

ในขณะที่ดูพวกเธอยุ่งอยู่กับเรื่องทั้งหมดนี้ เสี่ยวเล่อก็เอนกายพิงตอไม้ที่หักลงมาอย่างสบาย ๆ ด้วยกิ่งไม้ในปากของเขาที่เขาไม่รู้จักว่ามาจากที่ไหน การดูสาวงามสองสามคนกําลังยุ่ง …

ลิงตัวน้อยที่เรียกว่าจินนั่งอยู่บนไหล่ของเขา กินผลไม้เล็ก ๆ เป็นครั้งคราวอย่างสบาย ๆ มันอาจจะไม่เข้าใจว่าสาว ๆ กําลังทําอะไรอยู่ ดังนั้นในขณะที่กินผลเบอร์รี่ มันก็ยิ้มและแสดงท่าทางให้กู่เสี่ยวเล่อราวกับว่ากําลังถามคําถาม

“ จิน แกกําลังสงสัยว่าพี่สาวของแกกําลังทําอะไรอยู่ใช่มั้ย? พวกเธอกลัวว่าบางสิ่งที่บางและยาวจะวิ่งเข้าสู่ร่างกายของพวกเธอในเวลากลางคืน พวกเธอจึงยุ่งอยู่ที่นั่น! แกถามลุงอย่างฉันว่าทําไมไม่ยุ่ง? เฮ้ ฉันจะเป็นเหมือนพวกเธอได้ไหม ฉันเป็นผู้ชาย! ฉันไม่กลัวเรื่องแบบนั้นหรอก! ”

กู่เสี่ยวเล่อพูดคุยกับลิงตัวน้อยด้วยรอยยิ้มแบบนี้ หนิงเล่ยที่กําลังยุ่งอยู่กับการทําเตียงโกรธมากจนจมูกของเธอคด แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะโต้เถียงกับเขา พี่น้องสองสาวตระกูลหลินไม่ได้ไร้เหตุผลเหมือนเธอ

หลังจากทําเตียงแล้ว หลินเจียวมองไปที่เสี่ยวเล่อและถามว่า : “ กัปตันเสี่ยวเล่อ เราทํางานมาตลอดทั้งบ่าย เหนื่อยและหิว มันควรจะเริ่มมื้อเย็นได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าอย่างไม่ปกติและพูดว่า : “ทานอาหารเย็นได้ แต่ไม่สามารถก่อไฟได้แน่นอน!”

“ คุณยังจะให้เรากินของดิบอีกหรือ?” หนิงเล่ยตะโกนออกมาด้วยความโกรธ