จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 89

“น้ำไหลอะไร?” หลินเจียววิ่งไปที่หินย้อยด้วยความประหลาดใจ มองดูหยดน้ำที่ไหลช้าๆ ลงมาจากด้านบนของหิน

อย่างระมัดระวัง หลินรุ่ยใช้นิ้วแตะน้ำและเอามันเข้าปากแล้วชิมมัน  “ เป็นน้ำจืดที่เย็นและอร่อยจริงๆ! แต่จะมีน้ำจืดในถ้ำนี้ได้อย่างไร?” คำถามนี้ยังหยุดหนิงเล่ยและแช่แข็งเธอ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“อืมม” กู่เสี่ยวเล่อกระแอมในลำคอและพูดว่า “ที่อันที่จริง ผมสงสัยว่ามีร่องน้ำใต้ดินยื่นออกมาจากใจกลางเกาะไปยังทะเลใต้ถ้ำนี้ ภายใต้การกระทำของแรงดันน้ำ มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่นี่ มีบ่อน้ำพุขนาดเล็กปรากฏขึ้นที่นี่ แต่ไม่ต้องกังวล น้ำใต้ดิน ที่นี่จะถูกกรองผ่านชั้นหินและกรวดบนภูเขา คุณภาพของน้ำควรอยู่ในเกณฑ์ที่ดี ไม่ควรด้อยไปกว่าน้ำแร่ที่เรามักจะดื่มในประเทศจีน การดื่มโดยตรงก็ไม่มีปัญหา เนื่องจากเราอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปที่ป่าที่อันตรายถึงชีวิตเพื่อหาน้ำจืด “
กู่เสี่ยวเล่อพูดจบ หญิงสาวตัวน้อยหลินเจียวกระโดดขึ้นเป็นคนแรกเพื่อให้กำลังใจ :   ” เยี่ยมมาก! คุณเป็นกัปตันเสี่ยวเล่อที่เยี่ยมมาก! จากนี้ไปเราสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในถ้ำนี้! “
แต่ทันทีที่สาวน้อยพูดจบ หนิงเล่ยก็คัดค้าน : ” หึ ใครอยากใช้ชีวิตกับคนอย่างเขา!”  เสี่ยวเจียวอย่าพูดเรื่องไร้สาระ เราแค่อาศัยอยู่ที่นี่เพื่อเป็นที่หลบภัย! ไม่ว่าที่นี่จะดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถดีไปกว่าสังคมอันศิวิไลซ์ของเราได้! ลองคิดดูสิ นอกจากทิวทัศน์ที่สวยงามแล้ว ที่นี่แทบจะไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่เลย สามารถมีชีวิตที่แทบจะดื่มเลือดทุกวัน!  ฉันไม่อยากจะเป็นแบบนี้ต่อไป!”
แม้ว่าหนิงเล่ยจะเทน้ำเย็นในหม้อ แต่กู่เสี่ยวเล่อคุ้นเคยกับมันมานานแล้ว เขาปรบมือและพูดว่า : “เอาล่ะคุณผู้หญิง ไม่ว่าคุณจะต้องการใช้ชีวิตแบบนี้หรือไม่ก็ตาม คุณต้องอยู่ที่นี่ก่อน สำหรับตอนนี้ ถ้ำนี้เป็นของเราดีที่สุดแล้ว สามารถหาที่อยู่อาศัยได้ หากคุณต้องการอาศัยอยู่ในโรงแรมระดับ 5 ดาว คุณสามารถออกไปค้นหาได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้เรารีบไป มาทำความสะอาดมูลค้างคาวที่หนาอยู่ที่พื้นถ้ำนี้กันเถอะ! “
แม้ว่าหญิงสาวทั้งสามคนอยากจะอาเจียนออกมาโดยสัญชาตญาณเมื่อได้ยินแบบนี้ แต่ไม่มีทางที่ทุกคนจะสามารถพร้อมที่จะอยู่ที่นี่ได้? ด้วยเหตุนี้ ทั้งสี่คนจึงหยิบเครื่องมือทำความสะอาดง่ายๆ ที่เตรียมไว้ล่วงหน้าและเริ่มทำความสะอาดมูลค้างคาวหนาที่พื้น
โชคดีที่ครั้งนี้มีแหล่งน้ำในถ้ำเอง ดังนั้นแม้มันจะดูน่าขยะแขยง แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะทำความสะอาด แต่ถ้ำนี้เป็นสถานที่ที่ค้างคาวผลไม้ตัวใหญ่อาศัยอยู่ตลอดทั้งปี บรรพบุรุษของมันก็ไม่รู้ว่าพวกมันอาศัยอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว ความหนาของมูลค้างคาวที่อยู่บนพื้นก็เพียงพอแล้วเช่นกันที่ทั้งสี่คนนี้ใช้เวลาทั้งเช้าในการทำความสะอาดถ้ำกว่า 100 ตารางเมตร

“ว้าว! ตอนนี้อากาศสดชื่นขึ้นมาก!” หนิงเล่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทันใดนั้นก็เหลือบมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อที่กำลังนั่งอยู่บนก้อนหินและกำลังเช็ดเหงื่อ : “กู่เสี่ยวเล่อ พวกเราสาว ๆ ทำกันมามากแล้ว และร่างกายของพวกเราก็สกปรก พวกเราวางแผนที่จะอาบน้ำในถ้ำนี้ ในฐานะเพศตรงข้าม คุณควรจะตระหนักถึงมันสักเล็กน้อยไหม? ”

กู่เสี่ยวเล่อเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและจ้องมองไปที่หนิงเล่ยด้วยท่าทางแปลก ๆ :  ” ตระหนักถึงอะไร? ไม่ใช่ว่าแค่อาบน้ำเหรอ? ผมไม่เคยเห็นมาก่อน อาไม่ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีประสบการณ์ คุณอาบของคุณ ผมพักของผม ไม่มอง! ”

” ถุย ! ฉันคงเชื่อคุณผีหัวโต! เร็ว เร็ว เร็วเข้ารีบออกไป!” หลินเจียวมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอาบน้ำเพราะกางเกงที่เธอเพิ่งเปียก

ส่วนผู้หญิงอีก 2 คนอาบน้ำทะเลมาหลายวันแล้ว และพวกเธอก็ไม่ค่อยสบายตัวซักเท่าไหร่ นี่มีน้ำจืดเย็น ๆ ในถ้ำทำไมไม่รีบใช้มัน และพวกเธอยังทำตามหลินเจียวเพื่อโน้มน้าวให้กู่เสี่ยวเล่อออกไป

“โอ้ สาวๆ มีปัญหา! ” กู่เสี่ยวเล่อบ่น บอกว่านี่ไม่ใช่ทะเล เดาว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะแอบมอง จึงเดินออกจากถ้ำอย่างไม่เต็มใจ

ไม่นานก็มีเสียงของผู้หญิงสามคนเล่นน้ำกันในถ้ำ ได้ยินเสียง ในใจของกู่เสี่ยวเล่อเต็มไปด้วยความคิดที่ยอดเยี่ยมทุกรูปแบบ แต่ไม่ว่าเขาจะคิดถึงมันมากแค่ไหน มันก็เป็นเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ แสงสว่างภายในถ้ำนั้นมืดมาก จากปากทางเข้ามีแต่พื้นที่มืด และมองไม่เห็นด้านในทิวทัศน์ของฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม

กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว จากนั้นมองไปที่กองมูลค้างคาวหนา ๆ ที่ไม่ได้ถูกกวาดออกจากถ้ำไปด้านข้างในตอนนี้
สิ่งเหล่านี้มีคุณค่าทางโภชนาการมากและเป็นปุ๋ยชั้นหนึ่งสำหรับปลูกดอกไม้หรือผัก แม้ว่าถ้ำจะเป็นดินทรายที่ราบเรียบ แต่ก็ว่างเปล่าไม่มีดอกไม้พืชหรือต้นไม้ กู่เสี่ยวเล่อสงสัยว่าเขาควรหาผักและผลไม้มาปลูกที่นี่ ทันใดนั้นเขาก็หันไปจ้องไปที่ซากเรือที่ชนโขดหินในระยะไกลและเรือก็ยังคงยืนตระหง่านอยู่ที่นั่นพร้อมกับสายลมและเกลียวคลื่นในทะเลที่กระเพื่อมเล็กน้อย
เมื่อเห็นมัน กู่เสี่ยวเล่อก็พลันถูกหลอกหลอนด้วยลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ใช่ เขาที่ย้ายมาที่ถ้ำด้วยความรีบร้อนขนาดนี้ นอกจากจะป้องกันไม่ให้ฉินเหว่ยและทีมของเขามารังควานเขาแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องกลัวโจรสลัดที่มาเยือนเกาะร้าง!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ปีนขึ้นไปบนยอดเขาอีกครั้งและสังเกตทะเลที่ห่างไกลอย่างระมัดระวังด้วยกล้องส่องทางไกลที่พบในเรือชูชีพที่ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ จมลงก่อนหน้านี้
…
ในเวลาเดียวกัน กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ก็เคลื่อนไหว เหลาหม่าและคนอื่น ๆก็ไม่ได้อยู่เฉย  คนเหล่านี้รู้ว่ากู่เสี่ยวเล่อกับสาวงามสามคนออกไปกับเรือประมง
ดังนั้นพวกเขาจึงย้ายตรงไปยังสถานที่ที่กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ อยู่เดิม และใช้เปลญวนที่กู่เสี่ยวเล่อสร้างขึ้นเป็นของตัวเอง แน่นอนว่าเปลญวนมีขนาดเล็กเกินไป มีเพียง เสี่ยวลี่ เหลาหม่าและผู้อำนวยการหญิงหวังที่สามารถนอนบนเปลญวนได้
ฉินเหว่ยและเหลาชางที่เหลือยังคงนอนหลับอยู่บนชายหาดใต้ต้นไม้
หลังจากทำงานซ้ำๆ เป็นเวลานาน คนเหล่านี้ก็เหนื่อยมากเช่นกัน ดังนั้นฉินเหว่ยซึ่งเป็นคนที่ไม่ได้รับความนิยมมากที่สุดในค่ายจึงได้รับมอบหมายให้ไปตกปลา

ในเวลานี้ช่วงเวลาบ่าย ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้ากำลังอาบแดดอยู่บนทะเลเท่านั้น ส่วนคนอื่น ๆ ก็อยู่ในบ้านต้นไม้หรือใต้ต้นไม้เพื่อเพลิดเพลินกับความเย็น มีเพียงฉินเหว่ยที่ขมขื่นเท่านั้นที่ยืนอยู่ในทะเลด้วยใบหน้าที่เหยียดยาวและมีรอยแผลเป็นยืนตกปลาในทะเล
เขากร่นด่าสาปแช่งขณะตกปลา และเขาเกลียดเหมาหม่า,เสี่ยวลี่ คนเหล่านี้พลิกหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียแล้ว! แต่ที่มากยิ่งกว่าคือเหลาชางผู้ชายที่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์กลับกลอกคนนี้ที่มายั่วยุให้เขาตกหลุมพราง  และตอนนี้เขาก็ต้องตกอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้
แต่เมื่อเขาเอาแต่บ่น เขาก็เหมือนได้ยินเสียงเครื่องยนต์แผ่วเบาจากเรือยนต์ “ วู้ … ” เขาได้ยินเสียงนั้น นี่คือเสียงของเรือสปีดโบ๊ทที่เร็ว แต่มีขนาดเล็กบนชายหาด ตอนแรกเขาคิดว่าเขาหูอื้อ แต่ไม่นานเขาก็พบว่าเสียงอื้ออึงดังเข้ามาใกล้ขึ้นและชัดเจนขึ้น
“นี่เป็นเรื่องจริง? มีคนมาช่วยเราจริงๆ หรือ?” ฉินเหว่ยเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ทะเลในระยะไกล แน่นอนว่าในสถานที่ห่างจากพวกเขาประมาณสองสามกิโลเมตร จุดที่เคลื่อนที่เร็วขนาดเล็กกำลังเข้าใกล้เกาะร้างของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา ฉินเหว่ยก็ค่อยๆ ตระหนักว่ามันเป็นเรือยนต์สีขาวเงินลำเล็กเขาโบกมือและตะโกนใส่เรือยนต์ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม เขาหยุดทันทีหลังจากตะโกน เพราะจู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มีชายสี่คนอยู่บนเรือสปีดโบ๊ท และสิ่งที่แปลกก็คือ ชายสี่คนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่หน่วยกู้ภัยหรืออาจจะเป็นลูกเรือบนเรือลำอื่น พวกเขาทุกคนไม่มีเสื้อผ้าบนร่างกายท่อนบนและมีผิวคล้ำ สิ่งที่น่ากลัวก็คือสี่คนนี้แต่ละคนสะพาย AK47 ไว้ที่หลัง!
“เป็นไปได้ไหมว่าคนเหล่านี้คือโจรสลัดทะเลในตำนาน?” ชื่อที่น่ากลัว มันดังขึ้นในใจของฉินเหว่ย!