จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 86

เช่นนั้น เนื่องจากการเดินทางไปค่ายของกู่เสี่ยวเล่อ ฉินเหว่ยจึงสูญเสียตำแหน่งกัปตันโดยเหลาชาง เป็นเรื่องแปลกมากสำหรับเขา ทำไมทุกคนถึงไม่พอใจเขาในเวลาเดียวกัน แต่เขาต้องยอมรับความจริงที่โหดร้ายนี้
ในความเป็นจริง สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เรื่องนี้ถูกเหลาชางวางแผนไว้เป็นเวลานานแล้ว และเขาได้ยุยงผู้อื่นมากกว่าหนึ่งครั้งเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหลาหม่า เขาไม่พอใจอย่างมากกับฉินเหว่ย กัปตันที่ขี้เกียจและชอบครอบงำมาโดยตลอด
กล่าวได้ว่าการก่อกบฏของเหลาชางประสบความสำเร็จอย่างมาก คราวนี้เขาจับเท้าที่เจ็บปวดของฉินเหว่ยได้ทันทีและเตะเขาออกจากตำแหน่งผู้นำ
แน่นอนว่าเขากล้ำกลืนความโกรธต้องแบกหน้ายิ้มและทนรับมัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องยอมรับ หากไม่ใช่ว่าเหลาหม่าข่มเขา เกรงว่าชายคนนี้จะทุบเหลาชางลงกับพื้นอย่างแรง
แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงของหัวหน้าทีมในครั้งนี้ดูเหมือนจะสงบ แต่ในความเป็นจริงแล้ว กระแสน้ำเชี่ยวกรากยังคงปะทุได้ทุกเมื่อ

ในทางตรงกันข้าม เห็นได้ชัดว่ากู่เสี่ยวเล่อและทีมของเขาไม่มีสิ่งที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ สิ่งเดียวที่พวกเขากังวลในตอนนี้คือ จะทำอย่างไรให้แผนการเคลื่อนย้ายคืนนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่น
ด้วยเหตุนี้ กู่เสี่ยวเล่อจึงกินอาหารกลางวันอย่างเร่งรีบ และพาหนิงเล่ยไปที่ด้านล่างของหน้าผาอีกครั้ง คราวนี้งานค่อนข้างหนักและต้องมีคนช่วยเขา อย่างแรก กู่เสี่ยวเล่อใช้เชือกจำนวนเล็กน้อยไปที่หน้าผา แต่คราวนี้เขามีสติ เขาถือไม้วอร์มวูดที่ติดไฟจำนวนหนึ่งกำมือ

ด้วยควันสีเขียวที่หนาทึบนี้ เขาเดินผ่านทุกมุมของกำแพงหิน และในไม่ช้า งูสีดำก็มาจากระหว่างหน้าผาคลานออกมาจากช่องว่าง ควันที่หนาแน่นนี้ร้ายแรงเกินไปสำหรับพวกมัน พวกมันลืมไปนานแล้วเกี่ยวกับการโจมตีมนุษย์ ทีละตัวๆ บิดร่างเพรียวและหนีไปไกล
การทำเช่นนี้ของกู่เสี่ยวเล่อ ถือได้ว่าเป็นการเปิดช่องทางให้กับพวกเขาทุกคน เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องเผชิญกับการคุกคามของงูพิษเหล่านั้น เมื่อพวกเขาปีนภูเขาในตอนกลางคืน
ในที่สุดกู่เสี่ยวเล่อก็ปีนขึ้นไปบนหน้าผาอีกครั้ง และวางเชือกบนตัวของเขาลงทีละน้อย หลังจากหนิงเล่ยที่ยืนรออยู่ด้านล่างได้รับเชือกจากด้านบน เธอก็ผูกหรือยึดเข้าด้วยกันไว้ที่พื้น ด้วยวิธีนี้ บนยอดเขา กู่เสี่ยวเล่อเริ่มสร้างบันไดเชือกยาวถึง 100 เมตร
หลังจากทำงานเป็นเวลาเกือบ 3 ชั่วโมง จนกระทั่งดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวต่ำกว่าระดับน้ำทะเล การสร้างบันไดเชือกถือได้ว่าเสร็จสมบูรณ์

กู่เสี่ยวเล่อเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและออกไปจากหน้าผาอีกครั้ง และพวกเขาก็รีบกลับไปที่แคมป์อีกครั้ง ในเวลานี้ สองพี่น้องหลินรุ่ยและหลินเจียว ได้แยกสิ่งที่มีประโยชน์ส่วนใหญ่ในแคมป์ออกไปแล้ว และบางส่วนที่ใหญ่และยุ่งยากเกินกว่าจะเคลื่อนย้ายได้ในเวลานั้นก็ถูกซ่อนไว้อย่างชาญฉลาด

ส่วนที่เหลือรวมทั้งเรือแคนนูของสองสาวตระกูลหลิน ถูกนำออกจากเปลญวนและนำไปกองไว้ที่ชายหาด

“เอาล่ะ ผมติดตั้งบันไดเชือกที่ด้านนั้นแล้ว ไปกันเถอะ! ปล่อยของที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมดที่เหลือในแคมป์ไป ให้ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ !” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มจาง ๆ และสั่งให้หญิงสาวทั้งสามแบกสัมภาระของตัวเองและเริ่มเดินไปที่หน้าผาที่อยู่ห่างไกล

แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องง่ายที่จะพูด แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำได้จริง ท้ายที่สุด เวลากำลังเคลื่อนไป มันไม่เหมือนกับการเดินตัวเบาๆ และสู้รบกับหนิงเล่ยในตอนเช้า โชคดีที่พวกเขาไม่รีบร้อน เดินและหยุดจนกระทั่งท้องฟ้ามืดลง พวกเขาก็ไปถึงหน้าผา

“พระเจ้า! ฉันหมดแรงแล้ว!” หลินเจียวนั่งลงบนก้อนหินพลางหอบอย่างหนัก
“รออีกหน่อย รุ่งอรุณแห่งชัยชนะของสาวสวยอย่างเราจะโบกมือให้คุณจากเบื้องบน!”
กู่เสี่ยวเล่อชี้มือของเขาไปที่ด้านบนของศรีษะ
“ อะไรนะ? ยังมีหน้าผาสูงขนาดนี้ ฉันไม่กล้าปีน ฉันกลัวความสูง!” หลินเจียวมองไปที่หน้าผาสีดำขนาดใหญ่ และทันใดนั้นก็รู้สึกหวาดกลัว
หลินรุ่ยถามด้วยความกังวลเล็กน้อย : “กู่เสี่ยวเล่อ เราไม่รอจนรุ่งสางเพื่อปีนขึ้นไปเหรอ? ฉันคิดว่ามันอันตรายพอที่จะปีนขึ้นไปบนภูเขาที่มืดครึ้มเช่นนี้!”
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย : ” คุณสามารถขึ้นไปได้อย่างกล้าหาญด้วยความมั่นใจอย่างไร้กังวล ไม่ว่าจะมีความเสี่ยงอะไร ผมจะดำเนินการต่อด้านล่าง เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อประกันความมั่นใจให้กับคุณ หากมีใครในพวกคุณล้มลงขณะปีนเขา แขนหักหรือขาถลอก ใบหน้ามีแผลหรืออะไรบางอย่าง ผม กู่เสี่ยวเล่อ เพื่อรักษาสัญญา ผมจะแต่งงานและเลี้ยงดูเธอไปตลอดชีวิต!  เจ็บหนึ่งก็แต่งหนึ่ง เจ็บสองก็แต่งสอง และถ้าผมโชคร้าย เจ็บทั้งสามคน ผมจะแต่งงานกับคุณทั้งหมดเป็นการรักษาแต้มบุญที่ดี! เป็นยังไงบ้าง? ผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างนี้ที่รอคุณที่ด้านล่าง แล้วคุณจะกลัวอะไร!”
คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้พี่น้องตระกูลหลินที่เพิ่งกลายเป็นประหม่าเล็กน้อยหรือขบขัน หนิงเล่ยมุ่ยหน้าและพูดว่า : ” ชิ ใครต้องการให้คุณไปที่ด้านล่าง ทั้งสองสาวก็เหมือนดอกไม้และหยก มีหนุ่มหล่อเกี้ยวพามีมาไม่มีขาด และคุณต้องการที่จะเลี้ยงดูพวกเธอไปตลอดชีวิต คุณตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราคาดหวัง ฝันไปเถอะ! “

พูดคุยและหัวเราะ บันไดเชือกนี้ยังคงต้องปีนขึ้นไป ดังนั้นจึงมีสี่คนถูกจัดเรียงตามลำดับ นำหน้าคือหนิงเล่ยที่ปีนขึ้นไปบนภูเขาในตอนกลางวัน โดยถือไม้วอร์มวูดจุดติดไฟเผาไว้ข้างหน้าเพื่อขับไล่งูพิษที่อาจย้อนกลับมา ต่อมาเป็นหลินเจียวและหลินรุ่ยที่ขึ้นไป ท้ายสุด กู่เสี่ยวเล่อที่ดูแลข้างหลัง ในกรณีที่มีอันตรายใด ๆ
เป็นเรื่องแปลกที่จะบอกว่าพี่น้องตระกูลหลินไม่ใช่นักปีนผา โดยปกติแล้ว พวกเขาจะรู้สึกว่าน่องของพวกเธอเริ่มหมุนเมื่อถึงขอบของที่สูง
การปีนบันไดเชือกในครั้งนี้ พวกเธอไม่รู้สึกกลัวอะไรเป็นพิเศษ อันที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะพวกเธอที่กลัวความสูงเพราะสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าสูงแค่ไหน
จากด้านล่าง แต่ตอนนี้ด้านล่างมืดดำสนิท ไม่มีอะไรมาเพิ่มภาระทางจิตใจ เพียงแค่ปีนขึ้นไป
ในความเป็นจริง นี่เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่กู่เสี่ยวเล่อรีบปีนหน้าผายามมืด หากสิ่งนี้มาในระหว่างวัน ด้วยความรู้สึกอ่อนไหวของพี่น้องตระกูลหลิน เกรงว่าจะไม่สามารถขึ้นไปได้ในเร็ววัน แต่ถึงแม้จะไม่มีการรบกวนจากการกลัวความสูง แต่พี่น้องตระกูลหลินก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการปีนขึ้นไปบนยอดเขา

ไม่นานหลังจากนั้น กู่เสี่ยวเล่อก็แบกหีบห่อที่ใหญ่ที่สุดในแคมป์ของพวกเขาและปีนขึ้นไปบนยอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย เขามองไปที่หญิงสาวที่หอบ ไม่ได้พูดอะไร แต่จุดไฟแช็ค ZIPPOในมือของเขา ในตอนกลางคืนแสงของไฟแช็กนี้ดูพร่างพราวมาก
“ คุณกำลังทำอะไร?” หนิงเล่ยถามอย่างประหลาดใจ และพี่น้องตระกูลหลินที่อยู่ข้างหลังเธอจ้องมองอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร!” กู่เสี่ยวเล่อพูดอย่างแผ่วเบา และจากนั้นด้วยการแสดงออกที่ตกตะลึง ของพวกเธอ เขาก็นั่งยองๆและจุดไฟบันไดเชือกที่สร้างมาตลอดทั้งบ่าย!
“ คุณมันบ้า! เผาเจ้าสิ่งนี้แล้วเสี่ยวเจียวและพี่เสี่ยวรุ่ยจะลงไปในอนาคตได้อย่างไร?” หนิงเล่ยตะโกนเพื่อหยุดเขา
บันไดเชือกนั้นทอจากเถาวัลย์แห้งทั้งหมดและในพริบตามันก็ถูกเปลวไฟเผาไหม้และตกลงจากหน้าผา
“เราไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ชายหาดนี้เลย ด้วยแคมป์ใหม่นี้ และผมที่ทำเช่นนี้เพื่อป้องกันฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ !” กู่เสี่ยวเล่อตอบเบา ๆ เมื่อบันไดเชือกขาด
สิ่งที่เขาพูดทำให้ทั้งสามสาวดูเหมือนจะเข้าใจ แต่อย่างไรก็ตาม หนทางที่จะมาถึงที่นี่นั้นไม่มีอีกต่อไป ไม่ว่าพวกเธอจะคิดอย่างไร พวกเธอต้องติดตามกู่เสี่ยวเล่อไปข้างหน้า

แต่ตอนนี้มันเป็นเวลากลางคืนและมันไม่เหมาะที่จะเดินหน้าไป หลายคนพูดคุยกันและตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่บนยอดเขาในคืนนี้ จากนั้นจะลงไปที่ถ้ำในตอนเช้ามืดของวันพรุ่งนี้
…
ตอนนี้แคมป์ของฉินเหว่ยซึ่งอยู่ห่างจากพวกเขาเกือบสิบกิโลเมตร โอ้ ไม่ น่าจะเรียกว่าแคมป์ของเหลาหม่า และมันก็ไม่เงียบเหงา
ปรากฎว่าตอนนี้เหลาหม่ากลายเป็นหัวหน้าแคมป์คนใหม่ เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉินเหว่ยไปที่แคมป์กู่เสี่ยวเล่อเพื่อขุดคน มันเป็นเพียงความตั้งใจส่วนตัวของเขา และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่เหลือของแคมป์ เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเรื่องนี้ เขาประหลาดใจที่พบว่าแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อว่างเปล่าแล้ว
สิ่งที่มีประโยชน์เกือบจะถูกนำไปแล้ว มีเพียงเปลญวนที่สร้างบนต้นปาล์มเท่านั้นที่ยังคงอยู่ที่นั่น และในคืนสลัว เหลาหม่ารู้สึกประหลาดใจที่พบตัวอักษรขนาดใหญ่สองสามตัวที่เขียนบนชายหาดของแคมป์กู่เสี่ยวเล่อ : ‘อดีตเพื่อนร่วมงานและผู้นำ ฉันได้พาสมาชิกทีมหญิงของเราบางคนออกไปในทะเลด้วยเรือคายัคเพื่อค้นหาความช่วยเหลือ ไม่ต้องกังวล!’