จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 84

ในเวลานี้ ไม่ไกลจากแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ ฉินเหว่ยและเหลาชางกำลังรวบรวมไม้เพื่อเสริมความแข็งแรงในแคมป์ของพวกเขา
ในขณะที่ทั้งสองคนทำงานอยู่ พวกเขาก็แอบมองแคมป์ฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ ๆ

พี่สาวหลินที่ตื่นขึ้นมาแล้วในเวลานี้กำลังนั่งอยู่รอบ ๆ กองไฟเพื่อย่างปลาทะเลสดๆ ที่จับได้จากทะเลในตอนเช้า
“กู่เสี่ยวเล่อ ไอ้นี่มันโคตรโชคดีเลย! มีสาวงามทั้งสามอยู่รอบตัวเขา เหลาชาง คุณพูดครั้งที่แล้วว่า คุณไม่คิดว่าจะมีความสัมพันธ์พิเศษระหว่างกู่เสี่ยวเล่อกับพวกเธอ ทำไมฉันถึงไม่เชื่อ?  เฝ้าดูสาวสวยเหล่านี้ตลอดทั้งวัน คนใจใหญ่จะสามารถทนได้ยังไง? ถ้าฉันไม่ได้เป็นโรคไต? ฉันเดาว่าเด็กคนนี้กำลังทำกิจกรรมออกกำลังกายอะไรบนบ้านต้นไม้ของเขาทุกคืน?”

เหลาชางตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย : “กู่เสี่ยวเล่อเด็กคนนั้นมีจิตใจที่หื่นกระหายและไม่กล้าได้กล้าเสีย ลูกเจี๊ยบเหล่านี้ไม่ใช่แบบที่เสี่ยวลี่เกิดมาเพื่อติดพันกับผู้ชาย ดังนั้นมาพบฉันตอนนี้ ฉันไม่คิดว่าพวกเขามีการออกกำลังกายใด ๆ หลายคน แน่นอนปลาอ้วนตัวโตแสนอร่อยสองสามตัวล้อมรอบแมวทุกวัน มันจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว มันขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่พวกเขาสามารถถือไว้ได้?”
ฉินเหว่ยจ้องไปที่สองสาวในชุดเครื่องแบบที่ชัดเจนจากระยะไกล กลืนน้ำลายลงไปอย่างแรง : “ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากถูกยึดครองโดยปืนใหญ่ภูเขาของกู่เสี่ยวเล่อจริงๆ สำหรับความงามที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ จะดีแค่ไหนที่เหลาจื้อจะได้เป็นเจ้าของแคมป์นั้น! “

” ฉันขอพูดนะกัปตันฉิน ไม่ต้องกังวล ตอนนี้พวกเราอยู่ใกล้กับที่พักของพวกเขาแล้วใช่ไหม? ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีโอกาสกำจัดกู่เสี่ยวเล่อ คุณดูว่ากู่เสี่ยวเล่อและหญิงตัวสูงตลอดทั้งเช้ายังไม่ปรากฏตัวใช่ไหม? ถ้าคุณต้องการให้ฉันบอกว่า ตอนนี้เป็นโอกาสของคุณ … “
” โอกาส? “ฉินเหว่ยมองไปที่เหลาชาง : “คุณหมายถึงอะไร? ให้ฉันใช้กำลังวิ่งไปหาสาวน้อยทั้งสองน่ะเหรอ? ไอ้บ้า ถ้ากู่เสี่ยวเล่อกลับมา คุณอยากให้ฉันตายใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินฉินเหว่ยสงสัยตัวเอง ก็โบกมืออย่างรวดเร็วและอธิบายว่า : “ไม่ ไม่ ไม่ เข้าใจฉันผิด กัปตันฉิน ฉันไม่ได้บอกว่ามันยาก ฉันอยากจะบอกว่า ผู้หญิงเหล่านี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการเล้าโลม กู่เสี่ยวเล่อที่ทึ่มทื่อจะเข้าใจไหมว่าผู้หญิงคิดอย่างไร? นอกจากทั้งสามสาวในแคมป์ของพวกเขา มีแค่เขาเป็นผู้ชายคนเดียว อย่างแน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่สามารถทำฝนและเสกน้ำค้างเพื่อแบ่งปัน ผู้หญิงสามคนร่วมกัน ถึงเวลานั้นจะต้องมีเรื่องหึงหวงกันแน่นอน กู่เสี่ยวเล่อนั่นคนนี้ไม่มีความสามารถในการสร้างความพึงพอใจให้กับสาว ๆ หลายคน

ในเวลานี้ กัปตันฉินเป็นสิ่งสำคัญมากที่คุณจะต้องปรากฏตัวในภาพลักษณ์ที่โรแมนติก,นุ่มนวลและยิ่งใหญ่ ทุกคนเป็นผู้ใหญ่ ในกรณีที่เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ยอดเยี่ยมเป็นความยินยอมพร้อมใจทั้งหมด ฉันไม่เชื่อว่ากู่เสี่ยวเล่อจะกล้าโกรธคุณ!”

ดังคำกล่าวที่ว่าคำเยินยอแม้ว่าคุณจะพูดอย่างคึกคะนอง ตราบใดที่ผู้ฟังสบายใจ ตราบใดที่คุณพูดคล่อง คนอื่นจะมองทะลุได้นั่นไม่ใช่เรื่องง่าย

แม้ว่าฉินเหว่ยจะรู้ถึงศักดิ์ศรีของตัวเองดี แต่เขาก็ไม่สามารถทนได้ที่จะมีคนแบบชายชราที่ปลุกระดมเขาอยู่ข้างสนาม ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพลังอันดุร้าย ด้วยรูปลักษณ์และท่าทางของเขา เขาสามารถครอบงำคนหลังเขาอย่างกู่เสี่ยวเล่อได้ และได้รับความโปรดปรานจากสาวงาม!

“ เหลาชาง ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณพูดเข้าท่า! มาทำเรื่องนี้กันให้เรียบร้อย เก็บไม้ที่นี่แล้วนำกลับไปที่แคมป์ของเราในอีกสักครู่ และฉัน? จะไปทักทายสาวงามทั้งสอง แล้วดูว่าให้ความสนใจมากกับผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างฉันหรือป่าว? “

หลังจากนั้น ฉินเหว่ยคนนี้ก็เอามือมาปิดผมเหมือนสุ่มไก่บนหน้าผากของเขาและ  เดินไปยังแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่ออย่างมั่นใจ

เมื่อมองไปที่รูปร่างที่ค่อนข้างตลกของเขา เหลาชางยิ้มอย่างเศร้า ๆ : ‘หึ! เจ้าโง่ เจ้ายังต้องการแข่งขันกับกู่เสี่ยวเล่อเพื่อสตรี เพราะคุณธรรมของเจ้าอีกงั้นหรือ ? เฮ้ แต่ถ้าแกต้องการปลุกปั่นความขัดแย้งระหว่างผู้ชาย วิธีที่ดีที่สุดคือใช้ผู้หญิง! ฉันไม่รู้ว่าแกจะได้รับผู้หญิงสวยมาไหม แต่ถ้ากู่เสี่ยวเล่อเห็นพฤติกรรมของแกเช่นนี้ ไม่มีผลไม้ดีๆ ให้กินแน่นอน ฮ่าฮ่า ฉินเหว่ยเด็กน้อย แกจะมาสู้กับฉันหรือ แกยังอ่อนอยู่นิดหน่อย!’
แน่นอน ฉินเหว่ยไม่ได้รู้ว่าเขาอยู่ในการคำนวณวางแผนของเหลาชางแล้ว อันที่จริง แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้เจตนาของเหลาชาง แต่ผู้ที่หมกมุ่นในเรื่องเพศ เขาก็ยังคงเลือกที่จะไปตามที่ใจของเขาต้องการ
ท้ายที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับดอกไม้ทางสังคมที่เหมือนรถบัสสาธารณะของเสี่ยวลี่น้องสาวที่บริสุทธิ์และน่ารักของตระกูลหลินทำให้ฉินเหว่ยมีความจั๊กจี้มากขึ้น
ในตอนนี้ หลินรุ่ยและหลินเจียวกำลังนั่งอยู่รอบ ๆ กองไฟที่กำลังย่างปลาทะเลอย่างสบายๆ ทั้งสองสาวมองไปที่หน้าผาในระยะไกลเป็นระยะๆ แม้ว่าพวกเธอจะมองไม่ชัดเพราะอยู่ห่างไกล แต่พวกเธอก็ยังหวังว่าพวกกู่เสี่ยวเล่อสามารถกลับมาได้ในไม่ช้า
“ พี่ พี่คิดว่ากัปตันเสี่ยวเล่อจะไม่พบกับอันตรายใด ๆ ใช่ไหม?” หลินเจียวถามหลังจากเอาปลามากิน
“ทำไมล่ะ ? เสี่ยวเจียวเรียนรู้ที่จะกังวลเกี่ยวกับผู้ชายหรือ ? กลายเป็นว่าที่เรียกร้องให้พี่ทำให้กู่เสี่ยวเล่อเป็นพี่เขยของเราทุกวันๆ ตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง? เราต้องการให้เขามาเป็นพี่เขยของเราจริงๆ หรือไม่? ” หลินรุ่ยมองน้องสาวของเธอและกล่าวด้วยความดูถูก
“ชิ! เป็นไปได้ยังไง! พวกเราขาดใครก็ได้ในแคมป์ตอนนี้ แต่เราขาดกัปตันเสี่ยวเล่อไปไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? นอกจากนี้ ฉันคิดว่ากัปตันเสี่ยวเล่อดูเหมือนจะไม่คิดอะไรกับฉันที่เป็นสาวสวยวัยใสสไตล์วัยรุ่นของโรงเรียนสักเท่าไหร่? ครั้งสุดท้ายตอนที่พี่กับพี่เสี่ยวเล่ยไปตกปลา เขาอยู่ที่แคมป์กับฉันเท่านั้น ดูเหมือนเขาจะไม่มองมาที่ฉันมากเกินไป เฮ้ มันทำให้ฉันมีความมั่นใจดิ่งลง!” หลินเจียวถอนหายใจอย่างสมเพชตัวเอง
หลินรุ่ยพูดไม่ออกจริงๆ สำหรับน้องสาวของเธอคนขับรถมือเก๋าที่จำกัดการแสดงออกด้วยวาจา แต่สิ่งที่เธอพูดว่าไม่ใช่ปัญหา แคมป์นี้ขาดใครก็ได้ นอกจากกัปตันเสี่ยวเล่อ
เมื่อทั้งสองคนคุยกันไม่พูดอะไรกันสักคำ ฉินเหว่ยที่คิดว่าภาพลักษณ์ของเขามาถึงจุดสูงสุดก็เดินไปตามจังหวะที่เขารู้สึกดีที่สุด
“ ทำไมชายคนนี้ถึงมาที่นี่?” หลินเจียวถามอย่างสงสัย
“เฮ้ แน่ใจว่าเจตนาไม่ดี เสี่ยวเจียว เราสองคนต้องระวัง ชายคนนี้ต้องเฝ้าดูว่ากู่เสี่ยวเล่อไม่ได้อยู่ในค่าย ดังนั้นจึงมาได้ถูกจังหวะ!” ในขณะที่พูด หลินรุ่ยได้คว้าหอกที่เรียบง่ายที่กู่เสี่ยวเล่อทำขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง
“สาวงามทั้งสองคน เป็นอะไรไหมที่ผมจะมาขอร่วมดื่มด้วย?” ในขณะที่เขาพูด ฉินเหว่ยก็เดินไปด้วยรอยยิ้มอย่างกรุ่มกริ่ม และโดยไม่เห็นว่าสาวทั้งสองจะต้อนรับเขาหรือไม่ เขาก็แค่นั่งลงตรงข้าม

“เฮ้ อากาศร้อนมาก ผมทำงานกับชายชราในแคมป์ของเรามาทั้งเช้า และเราแทบจะตายด้วยความกระหาย หน้าด้านมาหาสาวงามสองคนเพื่อขอน้ำดื่ม!”
หลินเจียวและหลินรุ่ยมองหน้ากัน หลินเจียวหยิบชามที่ทำจากมะพร้าวแล้วเทน้ำให้เขาแล้วยื่นให้ : “โอ้ จุ๊จุ๊จุ๊ …… ผิวมือของสาวน้อยคนนี้ช่างดีเหลือเกิน! ขาวและบาง เฮ้ คือบางคนเป็นสีแดงและสีแทนจากแสงแดด ผมไม่ได้พูดอย่างนั้น นี่คือสาเหตุที่กัปตันของคุณไม่รู้จักสงสารและหวงแหนหยกได้อย่างไร หากสิ่งนี้อยู่ในทีมของเรา ผมจะไม่มีวันปล่อยให้สาวงามต้องไปตกปลาด้วยตัวเอง สิ่งที่คุณต้องทำคือนั่งในเพิงเล็ก ๆ ในค่ายและแต่งตัวสวย ๆ ทุกวันเหมือนกับตอนที่คุณไปทัวร์ริมทะเลระดับห้าดาว คุณสามารถกินอาหารที่มีกลิ่นหอมและเผ็ดได้ ส่วนงานสกปรกทั้งหมดที่เหลือก็เป็นของผมและคนในค่าย! “

เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องไร้สาระอย่างน่าขันของฉินเหว่ย หลินรุ่ยยิ้มและไม่พูด แต่หลินเจียวผู้เป็นน้องอดไม่ได้ที่จะถามว่า : “กัปตันฉินจริงหรือไม่ ? ถ้าพี่สาวของเราไปที่ค่ายของคุณ จะได้รับการปฏิบัติอย่างดี?”
ฉินเหว่ยตบหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็วและรีบสัญญา : “นั่นแน่นอน! คุณเห็นผู้หญิงสองคนในค่ายของเราออกมาทำงานหรือไม่ ? เมื่อเทียบกับคุณทั้งสองคนนั้น มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างอีกาและหงส์ขาว ผมดูแลพวกเธอได้แบบนี้ นับประสาอะไรกับคนงามอย่างพวกคุณ ! “
ในขณะที่พูด ฉินเหว่ยขยับบั้นท้ายไปข้างหน้าโดยตั้งใจให้ร่างกายของเขาเข้าใกล้สองสาวมากขึ้น แต่หลังจากที่เขาขยับเพียงเล็กน้อย เขาก็รู้สึกว่าต้นขาของเขาถูกแทงด้วยอะไรบางอย่างที่แหลมคม
“โอ้ มีหนามบนไม้ที่คุณนั่งอยู่!” ฉินเหว่ยตะโกนและมองลงไป หนามอยู่ที่ไหน? เห็นได้ชัดว่าหลินรุ่ยวางปลายหอกโลหะไว้บนไม้ระหว่างเขากับพวกเธอ ต้นขาของเขาถูกแทงด้วยปลายหอก
“พูดก็พูดให้ดี แต่ถ้ามีระยะห่าง เราก็ควรจะมีมัน” หลินรุ่ยยิ้มอย่างเย็นชาและส่งหอกไปข้างหน้า ทำให้ฉินเหว่ยตกใจอย่างรวดเร็วเพื่อขยับก้นของเขาไปข้างหลัง
ฉากนี้ทำให้สาวน้อยหลินเจียวตัวสั่นพร้อมกับหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า … ” ใช้เวลานานก่อนที่เธอจะหยุดหัวเราะและชี้ไปที่ฉินเหว่ยด้วยนิ้วของเธอ : “ฉันขอพูดนะกัปตันฉิน คุณพูดว่าดีมากสำหรับแคมป์ของคุณ ทำไมคุณยังย้ายมาที่แคมป์ของเรา? นอกจากนี้ ยังเป็นเรื่องปกตที่ว่าเราไม่เคยไปแคมป์ของคุณ เงื่อนไขในแคมป์ของคุณเป็นอย่างไร คุณยังไม่มีคะแนนในใจอีกหรือ? แล้วโรงแรมห้าดาวริมชายหาดล่ะ? ก่อนอื่น ให้สมาชิกในทีมของคุณกินให้อิ่มก่อน แล้วค่อยมาโม้! “
ฉินเหว่ยหน้าแดงเมื่อเขาถูกพูดโดยสาวน้อยฟันแหลมคมคนนี้ เขาตั้งใจที่จะออกไปทันที แต่ลังเลเล็กน้อยที่จะยอมแพ้โอกาสที่หาได้ยากนี้ เมื่อเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงที่เย็นชาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ : “กัปตันฉิน มาที่แคมป์ของเราเป็นยังไง?”
หลายคนเงยหน้าขึ้น และปรากฎว่ากู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยรอยยิ้ม