จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 78

กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้พักผ่อนมากนักตลอดทั้งคืน ประการแรก เขายังคงกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับผู้คนในแคมป์ของฉินเหว่ย ประการที่สอง ความรู้สึกถึงวิกฤตในจิตใต้สำนึกยังคงอยู่ในใจของเขาเสมอ

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่มันสว่าง กู่เสี่ยวเล่อค่อยๆ เคลื่อนร่างของขาไปด้านข้างที่สาว ๆ นอนหลับ และมองไปที่หนิงเล่ยที่ยังคงจับหางจินขณะนอนหลับ
ในแสงยามเช้า หญิงสาวลูกเศรษฐีหลับตาสวยแน่น และมีหยดน้ำตาคริสตัลใสหยดลงบนขนตาเรียว
‘ยัยโง่คนนี้มีความฝันอีกแล้วหรือ? นี่มันน่าอายจริงๆ สำหรับเธอ จากผู้หญิงที่ใช้มือชี้เสื้อผ้าและกินเพื่อเปิดปากของเธอ เธอถูกลดให้เหลือเพียงผู้รอดชีวิตในถิ่นทุรกันดารที่ต้องพึ่งพาอาหารการกินของตัวเอง’

กู่เสี่ยวเล่อจงใจขอให้เธอออกไปสำรวจหน้าผาหินด้วยตัวเอง แต่หลังจากคิดได้ก็ลืมมันไปเถอะ สะดวกกว่าที่ปรมาจารย์อย่างเขาจะลงมือทำเอง ดังนั้น กู่เสี่ยวเล่อจึงขยับร่างกายของเขาเบา ๆ บนเปลญวนและเดินไปที่ทางลงของบ้านต้นไม้

หลังจากที่ย้ายไปที่ทางลง เขาก็ได้ยินเสียงพึมพำอยู่ข้างหลัง : “กู่เสี่ยวเล่อ คุณต้องการแอบทิ้งฉันไป และไปที่หน้าผาคนเดียว เพื่อที่กลับมาเล่นสนุกกับฉันและได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม?”
กู่เสี่ยวเล่อหยุดนิ่งและเกือบจะตกจากต้นไม้ ด้วยวงจรสมองที่แปลกประหลาดของหนิงเล่ย “ ผมขอบอกนะนางสาวหนิง ผมกลัวว่าจะรบกวนคุณ เลยตัดสินใจที่จะออกเดินทางด้วยตัวเอง เพราะผมกลัวว่ามันจะส่งผลต่อการนอนหลับของคุณ ถ้าคุณยืนยันในเรื่องนี้ แน่นอนว่าผมไม่รังเกียจที่จะมีหญิงงามร่วมเดินทางไปด้วย! ”

หนิงเล่ยปล่อยหางของลิงน้อย และมองไปที่ด้านหลังของเขาอย่างเย็นชา : ” หยุดพูดเรื่องไร้สาระ เพราะฉันตกลงที่จะไปกับคุณแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณห้ามทิ้งฉันแล้วแอบไป! ไปกันเถอะ! “
เนื่องจากเป็นเช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆ เลื่อนบ้านต้นไม้ลงจากบันไดเชือก และเก็บอุปกรณ์บางอย่างที่จำเป็นสำหรับการสำรวจเส้นทางในแคมป์
ยกเว้นมีดพร้าที่เขาไม่เคยให้ห่างตัว เชือกที่ทอจากเถาวัลย์ มีดพับสวิทและไฟแช็กแล้วกู่เสี่ยวเล่อยังนำไม้วอร์มวูดสำหรับจุดไฟไปด้วย
“คุณจะทำอะไรกับสิ่งนี้?” “หนิงเล่ยที่กำลังลงมาข้างหลังเขาถามอย่างแปลก ๆ
” เตรียมพร้อมไว้ก่อน ผมคิดว่ามันอาจจะมีประโยชน์ ” กู่เสี่ยวเล่อยังคงเตรียมอุปกรณ์สำหรับการออกเดินทางโดยไม่เงยหน้าขึ้น ขณะนี้ลิงจินตัวน้อยที่ติดอยู่ตรงกลางระหว่างหญิงสาวทั้งสามก็ถูกปลุกด้วยเสียงของพวกเขาเช่นกัน ปีนต้นไม้ใหญ่ลงมาและมองดูพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น.

“จิน อยากไปด้วยกันมั้ย?” หนิงเล่ยกล่าวทักทายและลิงน้อยก็กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของเธอ และส่งเสียงเจี๊ยกๆ

กู่เสี่ยวเล่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง คราวนี้เขาไปที่กำแพงหินที่ห่างไกล โดยเชื่อว่าฝีมือของหลานชายลิงน้อยตัวนี้น่าจะดีกว่าทั้งสองคน? “งั้นก็ไปด้วยเลยสิ? บางทีเราอาจต้องการให้มันช่วยเหลือระหว่างทาง ”

เช่นนี้ ชายหญิงและลิงตัวน้อย ที่ชายหาดบนพื้น มีเขียนคำว่า ‘ไปที่กำแพงหินอันไกลโพ้นเพื่อสำรวจเส้นทาง’ จากนั้นก็ออกจากที่พัก และออกเดินทางไปยังหน้าผาหินอันห่างไกลที่กู่เสี่ยวเล่อถือว่าเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับบ้านใหม่ของเขาเสมอ

…….

เพราะยังเช้าอยู่ ดวงอาทิตย์ยังคงวนเวียนอยู่ที่ระดับน้ำทะเลและยังไม่ขึ้น ถึงแม้ว่าวิวบนเกาะร้างจะยังคงชัดเจน แสงยังไม่เพียงพอ ยังคงมีหมอกบาง ๆ ลอยอยู่บนเกาะร้างในตอนเช้า

กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยใช้เวลาไม่นาน เสื้อผ้าบนร่างกายของพวกเขาเปียกเล็กน้อยจากหมอก

“คุณบอกตัวคุณ แต่ไม่ได้บอกว่าจะเลือกอากาศที่ดีเมื่อออกมา?” หนิงเล่ยเดินตามหลัง กู่เสี่ยวเล่อไปไม่ถึง 3 เมตรพร้อมกับบ่น ในขณะที่ใช้มือสะบัดเสื้อผ้าที่เปียกของเธอ
โอ้ มันยากมากที่จะเปลี่ยนธรรมชาติของหญิงสาวคนนี้ที่อาศัยอยู่บนเกาะร้างมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ ทำไมเธอถึงยังมีนิสัยจู้จี้จุกจิกและเรื่องมากขนาดนี้! กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวของเขาที่ด้านหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น :  “ผมขอกล่าวสักหน่อยนะนางสาวหนิง คุณควรจะดูสภาพอากาศของเกาะนี้ให้ดี เกาะแห่งนี้ ในฤดูนี้ ในหมู่เกาะกึ่งเขตร้อน กลางคืนจะมีฝนตกและมีลมแรงหรือมีหมอก อยากเจออากาศดีๆ ผมเดาว่าเราต้องรออย่างน้อยสองสามเดือนใช่มั้ย? “
แม้ว่าหนิงเล่ยจะไม่มั่นใจ แต่เธอก็รู้ว่าสิ่งที่กู่เสี่ยวเล่อพูดถึงคือความจริง แต่เธอก็ยังคงบ่นพึมพำ : ” ถ้าอย่างนั้น นอนหลับสบายบนบ้านต้นไม้ริมหาดจะเยี่ยมแค่ไหน! ฉันต้องออกมาสำรวจเส้นทาง อะไรคือการพัฒนาแคมป์ใหม่ ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณคิดยังไง?”
กู่เสี่ยวเล่อขี้เกียจเกินไปที่จะเสียพลังงานไปเถียงกับเธอ แต่เดินเร็วขึ้น หนิงเล่ยเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูด แต่ก็ยังคงเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว ได้แต่กัดฟันและเดินตามอย่างใกล้ชิด เช่นนี้ ทั้งชายและหญิงรวมทั้งลิงตัวน้อยที่หมอบอยู่บนไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อและหาวตลอลเวลา หายไปอย่างรวดเร็วในหมอกบนชายหาด
หน้าผาในระยะทางไม่ได้ดูไกลเกินไป แต่จริงๆ แล้วมันค่อนข้างไกล ทั้งสองคนเดินติดต่อกันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง คาดว่าพวกเขาอยู่ห่างจากที่พักของพวกเขามากกว่า 10 กิโลเมตร ก่อนที่พวกเขาจะสามารถเดินไปที่หน้าผาได้
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่หน้าผาหินใกล้เข้ามา พื้นใต้ฝ่าเท้าก็เดินยากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีหาดทรายขาวนุ่มและหนา ถูกแทนที่ด้วยกรวดและแอ่งน้ำต่างๆ ดังนั้นความเร็วของทั้งสองคนจึงต้องช้าลง
“ คุณเลือกทางไหนเนี่ย มันเดินยากมาก!” หนิงเล่ยบ่นในขณะที่เธอเดิน
“ยากที่จะเดินต่อไป คุณกลับก่อนดีไหม?” กู่เสี่ยวเล่อหันหัวของเขาและยิ้ม
“หึ! คุณไปได้? ทำไมฉันจะไปไม่ได้!” หนิงเล่ยกัดฟันของเธอและพูด
“ดีจัง โชคดีที่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ไกลจากกำแพงหินมากนัก ผมคาดว่าจะใช้เวลาเดินไปประมาณสิบแปดนาที” กู่เสี่ยวเล่อกวักมือเร่งและลิงน้อยบนไหล่ของเขาก็กรีดร้องและยิงฟันของมัน ไม่รู้ว่ามันกำลังให้กำลังใจหนิงเล่ย หรือโกรธเธอและกู่เสี่ยวเล่อ

ที่เรียกว่ามองไปที่ภูเขาและวิ่งไปสู่ความตาย(ใกล้มากแต่ก็ไกลออกไป) แต่ทั้งสองคนก็เดินมาเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะไปถึงหน้าผาในที่สุด

กู่เสี่ยวเล่อมองเข้าไปใกล้ ๆ และพบว่าแม้ว่าภูเขาจะสูงชันมากจากระยะไกล แต่ก็ยังมีบางมุมสำหรับปีนเขาขึ้นไปได้
กู่เสี่ยวเล่อหันกลับมาและมองไปที่หนิงเล่ยซึ่งกำลังถูเท้าที่เจ็บของเธอ : “เอาไงล่ะ คุณมั่นใจที่จะขึ้นไปหรือเปล่า ปรมาจารย์นักปีนเขา?”
“ไร้สาระ! ยังคงเป็นประโยคนั้น ถ้าคุณสามารถไปได้ ฉันก็ไปต่อได้ !” หนิงเล่ยตอบกลับพร้อมกับเบะปากเล็กน้อย
“โอเค เตรียมตัว เตรียมให้พร้อม เรากำลังจะเริ่มปีนเขาเร็ว ๆ นี้” กู่เสี่ยวเล่อพูดด้วยปากที่โค้งงอ
…

เมื่อสองพี่น้อง หลินเจียวและหลินรุ่ยตื่นขึ้น มันเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วที่กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยจากไป ในเวลานี้ ท้องฟ้ากำลังเริ่มสว่าง พวกเธอมองลงมาจากบ้านต้นไม้และเห็นลายมือของกู่เสี่ยวเล่อที่ทิ้งไว้ให้พวกเธอบนชายหาด

หลินรุ่ยขมวดคิ้วและพูดว่า : “ฉันไม่รู้ว่ากู่เสี่ยวเล่อสามารถหาสถานที่ที่เหมาะสมได้หรือไม่”
หลินเจียวตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องกังวลพี่ ฉันคิดว่าความสามารถของพี่เสี่ยวเล่อในป่านั้นยอดเยี่ยมมาก จนหน้าผาเล็ก ๆ ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แค่ว่าฉันกังวลเรื่องเดียว “
” เป็นห่วงอะไร? “หลินรุ่ยผงะ
“กังวลว่า เป็นไปได้ไหมที่พี่เขยของฉันถูกคนอื่นแย่งไป? พี่คิดดูว่าเขากับพี่เสี่ยวเล่ย ชายหญิงสองคนที่โดดเดี่ยวบนภูเขาลึก อาจจะมีอารมณ์ขึ้นมา มีบางอย่างเกิดขึ้น … มันไม่ได้เป็นเรื่องปกติเลยเหรอ?” หลินเจียวคนขับรถมือเก๋าเริ่มลามกอีกครั้ง

“ฉันขอบอกนะ ยัยตัวแสบ เราเรียนรู้สิ่งที่ยุ่งเหยิงในโรงเรียนทั้งวัน คิดเรื่องอื่นในหัวไม่ออกเหรอ?”  หลินรุ่ยโกรธมากเตะไปที่ก้นของหลินเจียว
“ชิ พี่ พี่บอกว่ามันเป็นเรื่องง่ายไม่ใช่หรือ? ในวันแรกที่พี่มาอยู่บนเกาะ พี่บอกว่าพี่ต้องจัดการกับกู่เสี่ยวเล่อ นี่ก็เกือบ 10 วันแล้วใช่มั้ย? ไม่เห็นว่าพี่จะประสบความสำเร็จ?
ตอนนี้ไม่ชำนาญในกิจธุระหรือเปล่า? ถ้ามันไม่ได้ผล ให้รีบพูดก่อน บางทีน้องสาวของพี่อาจจะออกมาเป็นศิษย์จะเหนือกว่าอาจารย์ด้วยการลงมือของเธอ! ” หลินเจียวจับก้นของเธอ พูดพร้อมกับยิ้มขณะวิ่งหนี
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระฉันมักจะรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราดีอยู่แล้ว นอกจากนี้ ถ้ากู่เสี่ยวเล่อเป็นคนประเภทที่ขี้เอา แม้ว่าเราจะไม่ต้องการยั่วยวนเขา เขาก็จะแสดงหางสุนัขจิ้งจอกไปนานแล้ว

หลายวันแล้วที่เขายังไม่มีการกระทำอะไรที่มากมาย มันพิสูจน์ให้เห็นว่าเขายังคงเคารพผู้หญิงเหมือนเดิม ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปผจญภัยในป่ากับเขา ฉันไม่เห็นเขาเคลื่อนไหวแบบแปลกๆ เลย  ดังนั้นในครั้งนี้ ฉันจึงไม่กังวลมากเกินไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับหนิงเล่ย”
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น หลินรุ่ยยังคงจ้องมองไปที่หน้าผาในระยะไกลเป็นเวลานาน …