จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 72

อะไรนะ? ปฏิบัติการล่าจระเข้? ทั้งสามคนมองกันไปมองกันมา คุณมองมาที่ฉันฉันมองไปที่คุณ มีเพียงความงงงวยและความตื่นตระหนกเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้ในดวงตาของกันและกัน

กู่เสี่ยวเล่อป่วยหรือไม่? ยังต้องการล่าจระเข้? ด้วยหอกในมือที่ด้อยกว่าแท่งไฟ พวกเขาจะฆ่าจระเข้ตัวใหญ่ที่มีความยาวลำตัวมากกว่า 6 เมตรได้หรือ? นั่นไม่ใช่จินตนาการในเทพนิยายเหรอ? คุณไม่จำเป็นต้องพาเราไปถ้าคุณต้องการฆ่าตัวตาย?

กู่เสี่ยวเล่อได้เห็นความคิดของใครหลาย ๆ คนในสายตาของพวกเขาและยิ้ม : “เงื่อนไขของผมได้ระบุไว้ชัดเจนมาก ถ้าคุณทำได้ คุณสามารถย้ายเข้ามาได้ทันที ถ้าคุณทำไม่ได้ก็ถือว่า ผมไม่เคยพูดมัน! “
” ฉัน … “ฉินเหว่ยเหลือบมองคนทั้งสองรอบตัวเขาโดยไม่รู้ว่าเขาควรจะเห็นด้วยหรือไม่

คราวนี้หลินเจียวและสาว ๆ กลับมีความสุข ในทันทีที่แต่ละคนทำหน้าแปลกๆ : “กัปตันเสี่ยวเล่อพูดถูก ถ้าคุณสามารถช่วยเรากำจัดจระเข้ได้ก็ย้ายเข้ามา ย้ายมาสิ ถ้าคุณเต็มใจย้าย! “
“ถูกต้อง ไม่มีอาหารกลางวันฟรีในโลก ถ้าคุณต้องการมา ให้ฆ่าจระเข้ซึ่งค่อนข้างยุติธรรม!” เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวเหล่านี้ใช้เงื่อนไขของกู่เสี่ยวเล่อในการฆ่าจระเข้เป็นข้ออ้างในการหยุดฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ
แน่นอนว่าฉินเหว่ยยังคงยิ้มอยู่บนใบหน้าของพวกเขา แต่พวกเขากำลังสาปแช่งอยู่ในใจ : ‘ให้กูฆ่าจระเข้หรือ? ถ้ากูสามารถฆ่าจระเข้ได้กูจะมาถึงที่นี่ทำห่าอะไร?’
แต่กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและส่งสัญญาณให้ฉินเหว่ยว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป :  ”ผมบอกให้คุณล่าจระเข้ ไม่ใช่เพื่อให้คุณพบสัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่ อันที่จริง ผมได้คิดแผนการล่าที่ค่อนข้างสมบูรณ์ก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ผมแค่ต้องการคนสักสองสามคนมาร่วมมือกับผม และแคมป์ของผมเต็มไปด้วยสาว ๆ ยกเว้นผมในฐานะผู้ชาย คงไม่สามารถปล่อยให้พวกเธอไปเสี่ยงได้ใช่ไหม? ตราบใดที่คุณร่วมมือกับผมในการล่าสัตว์ด้วยกัน ตราบใดที่ไม่มีอุบัติเหตุ ผมคิดว่ามีมากกว่า 70% ที่หวังว่าแผนของผมจะสำเร็จ! “
มันกลับกลายเป็นอย่างนั้น! หลังจากฟังคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทั้งสามสาวก็เข้าใจในความพยายามของกัปตันของพวกเธอ
ปรากฎว่าฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ ย้ายกลับไปที่พักเดิมเพราะไม่ต้องการให้พวกเขาเสี่ยงต่อการล่าจระเข้! กัปตันที่ดีแบบนี้หายากจริงๆ แม้จะอยู่บนเกาะร้าง พวกเขาก็ยังดูแลกันได้แบบนี้ ซึ่งมันสะเทือนใจพวกเขามาก
แน่นอนว่าฉินเหว่ยและพวกเขาทั้งสามไม่คิดอย่างนั้น พวกเขามองตากันสักพัก ในใจของเขานั้นบอกว่า กู่เสี่ยวเล่อคนนี้เป็นกัปตันที่น่ารังเกียจจริงๆ ยอมเสี่ยงที่จะล่าจระเข้มากกว่าที่จะเกี่ยวข้องกับสาวสวยบางคนในแคมป์ คุณไม่กลัวว่าในขณะล่าจระเข้ คุณเสียชีวิต แคมป์และสาวงามของคุณจะถูกชายอื่นเข้ายึดครองใช่หรือไม่?

แต่ตอนนี้เรื่องนี้เข้ามาวนเวียนไม่รู้จบ เดิมที พวกเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับจระเข้และตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีน้ำจืดให้ดื่ม ดังนั้นพวกเขาจึงมาหากู่เสี่ยวเล่อเกี่ยวกับการเคลื่อนย้าย

ตอนนี้ก็ดีแล้ว ต้องการย้าย แต่เขาต้องการตามล่าสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่นั้น ไม่รู้ว่าแผนการล่าของกู่เสี่ยวเล่อเป็นอย่างไร เชื่อถือได้หรือไม่

ในกรณีที่การล่าสัตว์ไม่ประสบความสำเร็จ จะเป็นการเอาชีวิตของพี่น้องไป แม้ว่าจะเป็นการเสียเลือดก็ตาม

แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วย การย้ายไปที่ชายหาดแห่งนี้ก็สิ้นหวัง

ฉินเหว่ยหรี่ตาและไตร่ตรองเป็นเวลานาน ก่อนที่จะตบต้นขาของเขาทันที กล่าวว่า : “โอเค! แค่นั้นแหละ! ฉันมีความมั่นใจในตัวพี่กู่! พูดเลย! เมื่อไหร่เราจะออกเดินทางไปเจอจระเข้ตัวใหญ่! ในฐานะพี่ชายของฉัน ฉันจะอยู่กับคุณตลอดทาง!”

เมื่อเห็นว่ากัปตันตัดสินใจเช่นนั้น แม้ว่าทั้งเหลาหม่าและเหลาชางจะมีสีหน้าซับซ้อน แต่พวกเขาก็ไม่คัดค้าน

เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเห็นด้วยอย่างมีความสุข กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและพูดว่า : ” ถ้าคุณเลือกวันที่จะโดนแดด ดีกว่าไหมที่ฉันคิดว่าเราจะไปพรุ่งนี้เช้า คุณตกลงไหม”

“พรุ่งนี้เช้าเลยเหรอ? เร็วมาก?” ฉินเหว่ยหยุดชะงักชั่วครู่หนึ่ง และพยักหน้าเพื่อแสดงว่าไม่มีปัญหา

ดังนั้นทั้งสองฝ่ายก็ตัดสินใจเช่นกัน หลังจากที่พวกเขาฆ่าจระเข้ตัวใหญ่ในเช้าวันพรุ่งนี้ ฉินเหว่ยและทีมของเขาจะย้ายไปเป็นเพื่อนบ้านกับกู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ
หลังจากส่งฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ ออกไป กู่เสี่ยวเล่อก็กลับไปที่พักและยังคงบดแถบโลหะในมือของเขาบนหินเพื่อให้แน่ใจว่าจะทำให้มันแหลมคมมาก

หลินรุ่ยเดินผ่านไปด้วยความกังวลเล็กน้อยและถามว่า: “กัปตัน คุณแน่ใจหรือว่าแผนการล่าจระเข้ในวันพรุ่งนี้จะปลอดภัยและไม่มีความเสี่ยง?”
กู่เสี่ยวเล่อวางแถบโลหะลงในมือของเขา ยิ้มและมองไปที่หญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่คนนี้ในชุดเครื่องแบบของเจ้าหน้าที่หญิง : “จะมีแผนที่ปลอดภัยแน่นอนในโลกนี้ได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่อันตรายเช่นการล่าจระเข้ แต่ผมสงสัยว่าแม้ว่าเจ้าตัวนั้นจะมีพลัง แต่มันก็เป็นสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นที่มีสมองขนาดเล็ก ดังนั้นเรายังมีโอกาสสูงที่จะประสบความสำเร็จตามแผนสำหรับวันพรุ่งนี้ ”

หลินรุ่ยพยักหน้า หลังจากมองไปที่หลินเจียวและหนิงเล่ยที่เดินผ่านไป แล้วถามอีกครั้ง: ” แต่ แต่มีประโยคหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่ามันไม่เหมาะสมที่จะพูดหรือเปล่า? “

” เราทุกคนเป็นทีมเดียวกันลงอยู่ในเรือลำเดียวกัน มีอะไรที่ควรพูดก็พูด อะไรมีอะไรที่ไม่เหมาะสม? คุณพูดไป! “
” อืม ในความเป็นจริง ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แต่เสี่ยวเล่ยและเสี่ยวเจียวก็มีความกังวลเช่นกัน นั่นคือคุณรู้สึกสบายใจที่ได้ทำงานกับอดีตผู้นำบริษัทและเพื่อนร่วมงานหลายคนของคุณหรือไม่ ตอนนี้เรากังวลเกี่ยวกับความเสี่ยงที่จระเข้นำมาและเราก็กลัวเล็กน้อยว่าพวกนี้จะสร้างปัญหาให้คุณ แทงข้างหลังคุณ!”
คำพูดของหลินรุ่ยทำให้กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าอย่างมั่นใจ ในความกังวลของหญิงสาวสามคนไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล
ตอนนี้ฉินเหว่ยและทีมของเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมและความสัมพันธ์แบบร่วมมือกับบนฉากหน้า แต่ในความเป็นจริง มันก็เป็นความสัมพันธ์ทางการแข่งขันที่มีศักยภาพเช่นกัน แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะแข็งแกร่งมากในตอนนี้ แต่ทุกคนก็รู้ว่าเสาที่นี่ได้รับการสนับสนุนโดย กู่เสี่ยวเล่อเพียงคนเดียว หากมีบางอย่างผิดปกติกับ กู่เสี่ยวเล่อ มันจะชัดเจนในตัวเองว่าพี่น้องตระกูลหลินและหนิงเล่ยจะลงเอยด้วยอะไร.
เพื่อเป็นการปลอบประโลมพวกเธอ กู่เสี่ยวเล่อตบไหล่หลินรุ่ย : “ไม่ต้องห่วง กัปตันของคุณอย่างผมไม่ง่ายที่จะตายตก  ท้ายที่สุด มีดอกไม้สวยงามสามดอกในแคมป์ของผม ที่รอการปรนเปรอจากผม ไม่สามารถตายได้ง่ายๆ แม้ในตอนนี้ เพราะการกลายเป็นตุ๊กตามนุษย์คือเป้าหมายสูงสุดของผม! “

หลังจากได้ฟังคำพูดที่น่าเศร้าที่ออกมาจากปากตลกๆ ของกู่เสี่ยวเล่อ มันเปลี่ยนรสชาติไปทันที หลินเจียวส่ายหัวอย่างแรง : “บ๊ะ คุณอยากเป็นตุ๊กตา ฉันไม่ต้องการ! แม้ว่ามันจะเป็นสุนัข แต่การเปรียบเทียบของฉันกับความงามที่ยิ่งใหญ่นี้ควรเป็นชิวาวาตัวน้อยผู้สูงศักดิ์และสง่างาม!”
หนิงเล่ยยิ้มและสาปแช่งข้างๆ เธอ : “หลินเจียว คุณผู้หญิงงี่เง่าตัวน้อย เขาอยากเป็นตุ๊กตา คุณมีสายพันธุ์อะไรกับเขา? นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณยอมรับว่าคุณเป็นผู้หญิงเลวไม่ใช่เหรอ?”
กู่เสี่ยวเล่อเข้าร่วมบทสนทนาและพูดว่า : “ไม่เป็นไร เหลาจื้อไม่กลัวว่าคุณจะเป็นสายพันธุ์อะไร ตุ๊กตาไม่เคยเลือกว่าอีกฝ่ายเป็นสุนัขอะไร นับประสาอะไรกับคุณเป็นชิวาวาตัวน้อย! แม้ว่ามันจะเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งของทิเบตก็ตาม เหลาจื้อก็ไม่ปฏิเสธยินดีต้อนรับผู้มาเยี่ยมชมทุกคน! “
” ถุย ถุย ถุย … ฉันเป็นมนุษย์ ไม่เข้ากันได้ดีกับลูกสุนัขของคุณ! “

หนิงเล่ยและหลินเจียวเริ่มต่อสู้กัน หลินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างมองไปที่พวกเขาและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในใจบอกว่า หวังว่าพระเจ้าจะบ่นว่าแผนของวันพรุ่งนี้จะดำเนินไปได้ตามปกติ โดยไม่มีอุบัติเหตุใด ๆ
ลมและฝนของเมื่อคืนนี้ อากาศคืนนี้แจ่มใสขึ้นมาก เมื่อฉินเหว่ยและพวกเขาทั้งสามกลับมาที่พัก ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ เห็นด้วยกับการย้ายที่พักของเราหรือไม่?” ทันทีที่เธอเห็นพวกเขากลับมา เซียวลี่ผู้มีชื่อเสียงทางอินเทอร์เน็ตก็ถามอย่างกระตือรือร้น
“เห็นด้วย เห็นด้วยแล้ว แต่มันก็ลำบากนิดหน่อย!” ฉินเหว่ยนั่งลงหน้ากองไฟและตอบกลับอย่างเฉยเมย
“มีปัญหาหรือ? มีปัญหาอะไร?” ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนซึ่งมีอาการดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดถามอย่างสงสัย
“จะเป็นปัญหาอะไรได้ เจ้าหนุ่มกู่เสี่ยวเล่อขอให้พวกเราสามคนร่วมมือกับเขาในการล่าจระเข้ตัวใหญ่ในป่าพรุ่งนี้!” เหลาชางตอบด้วยใบหน้าที่เหยียดยาว
“อะไรนะ? ไปล่าจระเข้? กู่เสี่ยวเล่อ เด็กคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ? พึ่งเพียงพวกคุณ มันสายเกินไปที่จะซ่อนตัวเมื่อเจอจระเข้แล้ว ยังต้องการที่จะฆ่ามัน? ไม่ใช่ว่ากำลังมองหาความตายเหรอ? ” เสี่ยวลี่ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ใครบอกว่าไม่ แต่กู่เสี่ยวเล่อ เจ้าเด็กนี่เข้าใจดี ถ้าไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากเราย้ายไปแล้ว! ดูเหมือนว่าเราจะต้องใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อเรียกความกล้าหาญและไปพรุ่งนี้!” ฉินเหว่ยกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
อย่างไรก็ตาม เหลาชางซึ่งไม่ได้พูดอะไรมากในเวลานี้ กระพริบตาและลดเสียงลงแล้วพูดว่า : “กัปตันฉิน คุณไม่คิดว่าแผนการล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้เป็นโอกาสที่เราจะกำจัดกู่เสี่ยวเล่อได้จริงหรือ? “