จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 69

แน่นอนว่าหินก้อนใหญ่นั้นถูกพรางตัวโดยจระเข้ตัวใหญ่ที่กู่เสี่ยวเล่อเห็น ในสายตาที่ตกตะลึงของเหลาชาง ทันใดนั้น “หิน” ก็เปิดขึ้นพร้อมกับปากที่เต็มไปด้วยเลือดและเขี้ยว กัดไปที่ขาของเหลาเว่ย!
“อา … หัวหน้าชาง เร็ว ช่วยด้วย!” เหลาเว่ยที่เจอกับการคุกคามกลัวมากจนวิญญาณจะออกจากร่าง ตะโกนขอความช่วยเหลือขณะดิ้นรนอย่างหนักเพื่อดึงขาออกจากปากจระเข้
แต่ก่อนที่เหลาชางจะเคลื่อนไหวใด ๆ จระเข้ตัวใหญ่ก็ลากร่างเกือบ 200 จินของเหลาเว่ยลงไปในน้ำพร้อมกับสะบัดหัว!
“ ช่วยด้วย … ช่วยฉันด้วย!” เหลาเว่ยที่จมอยู่ในน้ำเหยียดแขนออกและพยายามขอความช่วยเหลือจากเหลาชาง แต่จระเข้ไม่ยอมให้เขามีโอกาสหนีไปไหน จระเข้กัดร่างของเขาลงมาในน้ำด้วยความสามารถพิเศษในการจับเหยื่อ — ม้วนสังหารมรณะ!!
ทันใดนั้นร่างอ้วนของเหลาเว่ยก็หมุนอย่างรวดเร็วในน้ำเหมือนกระสอบฉีกขาด เสียงของเขาที่เพิ่งอ้าปากเรียกก็เต็มไปด้วยน้ำในแม่น้ำทันที
มันเป็นไพ่ตายสําหรับการล่าเหยื่อของจระเข้ โดยการหมุนอย่างรวดเร็วในน้ำ เหยื่อที่พยายามจะหลบหนีจะจมอยู่ในน้ำทันที

เมื่อเห็นลูกน้องเก่าของเขาและเพื่อนเก่าเหลาเว่ยหมุนตัวอยู่ในน้ำ เหลาชางก็จ้องมองอย่างเซ่อซ่า แม้ว่าจะเคยเห็นการล่าของจระเข้ในรายการสัตว์ทางทีวีมาก่อน แต่ฉากตรงหน้าของเขานั้นน่าสยดสยองจริงๆ นับประสาอะไรกับความกล้าหาญที่จะช่วยชีวิตผู้คน แม้แต่ขาที่จะหนีก็ยังสั่นอยู่ตลอดเวลา ทำได้เพียงใช้มือทั้งสองข้างพยุงหัวเข่าและขยับถอยหลังเล็กน้อย
ในเวลานี้ เหลาเว่ยสูญเสียความแข็งแกร่งที่จะต้านทานอย่างสมบูรณ์หลังจากสำลักน้ำตลอดเวลา เขาทำได้เพียงตะโกนด้วยเสียงที่อ่อนแอ ในขณะที่หัวของเขาโผล่ขึ้นมาจากน้ำ : “ช่วย ช่วยด้วย … “
น่าเสียดายที่นี่จะเป็นเสียงสุดท้ายที่เขาสามารถทำได้ เห็นจระเข้ตัวใหญ่จับร่างของ เหลาเว่ยบนน้ำ และแกว่งไปมาบนน้ำเบา ๆ หลังจากที่มีน้ำกระเซ็นปรากฏขึ้น ตัวคนก็จมลงสู่ก้นน้ำทันที

ทันใดนั้นยกเว้นการกระเพื่อมเล็กน้อยบนผิวน้ำ ไม่มีร่องรอยของคนหรือสัตว์อีกต่อไป จนถึงวินาทีนี้ เหลาชางตื่นตัวเต็มที่ แต่คำตอบของเขาไม่ใช่เพื่อช่วยเหลือเหลาเว่ย แม้ว่าเหลาเว่ยจะได้รับการยกย่องว่าเป็นคู่หูที่น่าเชื่อถือที่สุดของเขาบนเกาะร้างใน  เวลานี้ ความคิดเดียวของเหลาชางก็คือออกจากป่าที่น่ากลัวนี้ทันที

สำหรับ เหลาเว่ย … เขาตายไปแล้วในความคิดของเขา  การยอมเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตคนตายนั้นไม่สอดคล้องกับมาตรฐานชีวิตปกติอย่างแน่นอน … แม้ว่าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมในป่า แต่กู่เสี่ยวเล่อซึ่งนั่งอยู่ในแคมป์ของเขาก็รู้เช่นกันว่า ถ้าจระเข้ตัวใหญ่ที่แหล่งน้ำไม่ถูกกำจัดออกไป น่ากลัวว่าจุดจบของทริปบนเกาะร้างของพวกเขาจะต้องจบลงด้วยโศกนาฏกรรมอย่างแน่นอน

แต่ฟังดูดี เราจะกำจัดจระเข้ตัวใหญ่ได้อย่างไร? คุณควรรู้ว่ามีจระเข้กินคนชื่อฉาวโฉ่หลายตัวในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ เพื่อล่าพวกมันมนุษย์ในท้องถิ่นได้ เพื่อตามล่าพวกมัน มนุษย์ในท้องถิ่นถึงกับใช้พลังของกองทัพแห่งชาติ ใช้เวลานานในการสังหารเจ้าพวกนั้น

และตอนนี้ ด้วยความแข็งแกร่งของแคมป์ค่ายของเขาเอง มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าสัตว์ร้ายในยุคก่อนประวัติศาสตร์นี้! กู่เสี่ยวเล่อจ้องมองไปที่ทะเลอันไกลโพ้น ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและลุกขึ้นยืน
“ กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณจะไปไหน?” หลินเจียวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อืม ผมจะไปที่เรือชูชีพที่จมอีกครั้งและกู้บางสิ่งขึ้นมาอีกครั้ง! คุณบอกพวกเธอสองคนว่าผมจะกลับมาเร็ว ๆ นี้” หลังจากนั้น กู่เสี่ยวเล่อก็หยิบชุดดำน้ำอันล้ำค่า แว่นตาดำน้ำและตีนกบออกมา
หลินเจียวอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นอุปกรณ์ของกัปตัน : “คุณกำลังจะไปที่เรือจมหรือ? คุณไม่ได้นำสิ่งที่มีประโยชน์ทั้งหมดออกไปแล้วหรือ?”
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวและพูดว่า “ไม่มีอะไร จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีบางสิ่งที่ผมต้องการอยู่ในนั้น คุณสามารถเฝ้าแคมป์อย่างเชื่อฟัง! “
กู่เสี่ยวเล่อเดินลงไปในทะเลโดยไม่หันกลับมามอง หลังจากกินอาหารกลางวัน หลินรุ่ยและหนิงเล่ยก็ออกไปตกปลาอีกครั้งบนแพ ตอนนี้ ที่พักมีเพียงหลินเจียวสาวน้อยที่มองกู่เสี่ยวเล่อหายไปใต้ระดับน้ำ
หลินเจียวบ่นว่า : “กัปตันเสี่ยวเล่อวิ่งไปที่ซากเรืออย่างลึกลับ ทำไมไปที่นั่น? ทำให้ฉันเป็นสาวสวยต้องดูแลบ้านคนเดียว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมีความรู้สึกอ่อนโยนและปกป้องเพศที่เป็นธรรมเลยแม้แต่น้อย ฉันสงสัยว่าฉันจะทำประกายไฟอะไรได้บ้างเมื่ออยู่คนเดียวกับกู่เสี่ยวเล่อ ดูเหมือนว่ามันจะเล่นไม่ออก! “

หลินเจียวพูดเล็กน้อยและตำหนิตัวเองเมื่อมองไปที่จินลิงตัวน้อยในอ้อมแขนของเธอ
เจ้าตัวเล็กส่งเสียงแหลมราวกับว่ามันเข้าใจคำพูดของหลินเจียว ไม่รู้ว่ามันเห็นใจหลินเจียวหรือกำลังหัวเราะเยาะเธอ
ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อได้ว่ายน้ำไปไกลแล้ว และอีกครั้ง มาที่สถานที่ที่เขาฆ่าฉลามขาว ห่างจากชายหาดเกาะร้างที่พวกเขาตั้งอยู่อย่างน้อย 3 กิโลเมตรและฉินเหว่ยที่ใช้เรือชูชีพเพื่อมุ่งหน้ามาบนเกาะได้จมลงที่นี่

แม้ว่าฉลามขาวยักษ์จะถูกกำจัดออกไป แต่มันก็อยู่ใกล้กับทะเลเปิดมาก ไม่มีการยกเว้นว่าฉลามตัวอื่นหรือปลากินเนื้อขนาดใหญ่อื่น ๆ จะไม่ปรากฏขึ้น ดังนั้น กู่เสี่ยวเล่อยังคงสังเกตอย่างระมัดระวังที่ก้นน้ำครู่หนึ่ง หายใจเข้าลึก ๆ และจมลงไปในทะเล

…
ในขณะเดียวกัน ที่พักของฉินเหว่ยที่อยู่ห่างจากกู่เสี่ยวเล่อไม่ถึง 5 กิโลเมตร ฉินเหว่ยเหลาหม่าและสาวหน้าแดงเสี่ยวลี่กำลังสร้างที่พักใหม่ คราวนี้พวกเขาวางแผนที่จะสร้างที่พักให้แน่นหนาขึ้น พวกเขาจงใจวางกิ่งไม้และไม้จำนวนมากไว้ที่ขอบป่า แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีเครื่องมือมากมาย แต่พวกเขาก็ยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างเพิงธรรมดา ๆ นี้

แต่ในสามคนนี้ ฉินเหว่ยผอมแห้งและไม่มีความแข็งแรงมากนัก ไม่ต้องพูดถึงเสี่ยวลี่ใบหน้าคนดังทางอินเทอร์เน็ต คนเดียวที่สามารถถือได้ว่าเป็นกำลังแรงงานที่ดีคือโปรแกรมเมอร์เหลาหม่า สำหรับผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งกลับมาจากไข้สูง เธอสามารถเพียงช่วยพวกเขาโทรไปที่หมายเลข 6666 ได้อย่างอ่อนแรง (อวยพรว่าราบรื่น)

หลังจากยุ่งมาเกือบ 2 ชั่วโมง เพิงก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง แต่ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ ต่างก็เหงื่อท่วมตัว ฉินเหว่ยเช็ดเหงื่อออกจากหัวของเขาและสาปแช่ง : “ เหี้ย ทำไมเหลาชางกับเหลาเว่ย เฒ่าสองคนนี้ไปไหน ปล่อยพวกเขาไปที่ป่าเพื่อหาน้ำดื่ม ทำไมพวกเขาถึงไม่กลับมาหลังจากนั้นไม่นานนัก? เมื่อรู้ว่าเรากำลังจะตายจากความกระหายจากการทำงานที่นี่ ไม่รีบร้อนเฮอะ!”

เหลาหม่าวางกิ่งไม้ในมือลงแล้วเช็ดเหงื่อเขา มองไปในทิศทางของป่าและพูดช้าๆ :
“มันคงไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ? คุณลืมไปแล้วหรือว่าครั้งสุดท้ายที่เราไปเอาน้ำมา เราเจอหมูป่าตัวใหญ่! ถ้ามันไม่ใช่เพราะกู่เสี่ยวเล่อ คงยากที่เราจะมาพูดตรงนี้!”
คำพูดของเหลาหม่าทำให้ในอกของฉินเหว่ยเจ็บปวด ใช่ งูพิษและสัตว์ร้ายในป่าเขตร้อนนั้นเป็นเรื่องธรรมดา  คงไม่น่าแปลกใจถ้าทั้งสองคนคือเหลาชางและเหลาเว่ยประสบอุบัติเหตุ!
นั้นคือสิ่งที่เพิ่งพูดไป  เมื่อพูดถึงเหลาชางจบลง ก็ได้ยินเสียงที่ดังกรอบแกรบมาจากส่วนลึกของป่า ฉินเหว่ยและเหลาหม่ารีบวางกิ่งไม้ในมือของพวกเขาและหยิบไม้หนาสองกำปั้นขึ้นมา ถูกยกขึ้นและทำการป้องกัน เพราะกลัวว่าสัตว์ร้ายตัวใหญ่จะวิ่งออกมาจากป่า
อย่างไรก็ตาม หลังจากสิ้นเสียง สิ่งที่ออกมาจากป่าไม่ใช่สัตว์ร้าย แต่เป็นชายชราที่อยู่ในสภาพน่าสมเพช เห็นว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยโคลนและมีบาดแผลที่เห็นได้ชัดหลายแห่งบนใบหน้าและมือของเขา
“ไม่ มันไม่ดี! เหลาเว่ย เหลาเว่ย … ” เหลาชางหอบหายใจขณะที่วิ่งและตะโกน
“ เกิดอะไรขึ้นกับเหลาเว่ย? เหลาชาง คุณพูดมันให้ชัดเจน!” ฉินเหว่ยถามด้วยความไม่พอใจขณะที่ดวงตาของเขากลอกไปมา

” เหลาเว่ย เขา เขาถูกจระเข้กิน … “