จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 59

ในความเป็นจริง เช่นเดียวกับที่กู่เสี่ยวเล่อกังวล กลุ่มคนเหล่านี้กำลังโชคร้ายในขณะนี้
เนื่องจากไม่ได้มีการคาดการณ์ฝนห่าใหญ่แบบนี้ล่วงหน้า เมื่อฝนตกหนักมาถึง คนเหล่านี้จึงสูญเสียอย่างสิ้นเชิงเหมือนแมลงวันไร้หัว
“กัปตันฉิน ตอนนี้เราจะทำอย่างไรดี? ถ้าทุกคนตากฝนมากก็คาดว่าพวกเขาทั้งหมดจะไม่สบาย!” ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนเช็ดฝนออกจากใบหน้าและตะโกนใส่ฉินเหว่ยเสียงดัง

ในขณะนี้ฉินเหว่ยที่กระตือรือร้นก็สับสนเล็กน้อยเช่นกัน ดูสมาชิกในทีมที่วุ่นวายไม่รู้จะทำอย่างไร?

ทันใดนั้น รองกัปตันเหลาหม่าชี้ไปที่แนวปะการังที่อยู่ไม่ไกลจากริมทะเล : “ฉันจำได้ว่ามีช่องว่างใต้หิน ฉันเดาว่ามันสามารถหลบฝนได้ เข้าไปกันเถอะ!” แม้ว่าไม่รู้ว่ามันเชื่อถือได้ไหม แต่ตอนนี้ไม่มีหนทางแล้ว พวกเขาทั้งหกคน เป็นผู้หญิง 2 คนและผู้ชาย 4 คนรีบทำความสะอาดสิ่งสำคัญในแคมป์ ตามเหลาหม่าและรีบวิ่งเข้าไปในรอยแยกของหินที่ก่อตัวคล้ายกับถ้ำ

ทุกคนรีบเข้ามาและพบว่า แม้ว่าจะมีแนวปะการังปิดกั้น แต่อากาศถ่ายเทได้ไม่ดี ฝนที่ตกหนักด้านนอกจะยังคงเทลงมาด้านในไม่มากก็น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีกว่ายืนอยู่ข้างนอกท่ามกลางสายฝน! แต่ในไม่ช้าคนเหล่านี้ที่เปียกโชกไปแล้วก็เริ่มตัวสั่น
“มันหนาวเย็น หนาวมาก … ” ก่อนอื่นผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนพูดเสียงสั่น
ในไม่ช้า เสี่ยวลี่และผู้จัดการเว่ยก็เริ่มสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น

แต่ที่นี่ชื้นและไม้ที่ใช้จุดไฟได้ถูกฝนจนเปียก แม้จะหยิบขึ้นมาก็จะจุดไม่ติด! ฉินเหว่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระดมหลาย ๆ คนเพื่อถูร่างกายของพวกเขาด้วยฝ่ามือซึ่งอาจทำให้ตัวเองร้อนขึ้น
“ฉินเหว่ย มันไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะทำต่อไปเช่นนี้ อีกไม่นานจะเห็นพวกเขาทั้งหมดป่วย!”
เหลาหม่ากล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว
“แต่ แต่จะทำอะไรได้ล่ะ? ตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ดีที่จะไม่เปียกโชกจากฝน นี่เฮ้ ฉันรู้ว่าเราควรสร้างบ้านแบบกู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ” ฉินเหว่ยพูดพร้อมกับสะบัดต้นขาของเขา

เฮ้อ ใช่ แต่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจ สามในหกคนตะโกนอย่างเย็นชา ไม่นานหลังจากนั้น ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนก็เริ่มมีไข้สูง และตัวเธอก็เริ่มชักกระตุก

“นี่ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ อาจมีคนตาย!”!” เหลาหม่าแตะหน้าผากของผู้อำนวยการหวังและพูด

“เหลาหม่า คุณเป็นรองกัปตันทีม คุณคิดว่าเราควรทำอะไรตอนนี้?” ฉินเหว่ยดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก

ประโยคนี้ทำให้เหลาหม่าหยุด และตอบไม่ได้ไปชั่วขณะ แต่เหลาชางที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น : “ฉันมีวิธี!”

“โอ้ เหลาชางคุณทำอะไรได้บ้าง บอกมาเลย!” ฉินเหว่ยถามด้วยดวงตาที่สดใส

“ ผู้อำนวยการหวังไม่สามารถมีไข้สูงเช่นนี้ต่อไปได้ หากพรุ่งนี้เช้าเธอยังไม่ดีขึ้น จะต้องได้รับการรักษาด้วยยา “
“คุณไม่พูดไร้สาระไปหน่อยเหรอ? มียาไหม? ฉันยังต้องใช้มันหรือไม่ ถ้าฉันมียา? “
คำพูดของเหลาชางได้รับการตอบสนองจากการกลอกตาของฉินเหว่ย

แต่ชายชราไม่ได้เอาจริงเอาจัง แต่พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย : ” เราไม่มียา แต่กัปตันฉินอย่าลืม กู่เสี่ยวเล่อมียา ! เช้านี้ฉันเห็นในค่ายของพวกเขาว่าเขากู้กล่องเครื่องมือทั้งหมดในเรือชูชีพของเราได้แล้ว ถ้าจำไม่ผิด กล่องเครื่องมือเหล่านั้นเป็นกล่องโลหะปิดผนึกอย่างดี ยาเหล่านั้นยังคงใช้งานได้อย่างแน่นอน ดังนั้นตอนนี้เราสามารถรับยาได้จากกู่เสี่ยวเล่อเท่านั้น! “
” รับยาจากกู่เสี่ยวเล่อ? ” ฉินเหว่ยตกตะลึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า : “มีใครไปเอาได้บ้าง? เขาที่นำยาออกมาจากปากฉลามขาวอย่างยากลำบาก เราต้องการใช้ทันทีที่ริมฝีปากบนสัมผัสกับริมฝีปากล่างไหม? มันจะง่ายขนาดนั้นได้ยังไง! หรือคุณต้องการคว้ามันจากกู่เสี่ยวเล่อ? ฉันแนะนำให้คุณปัดเป่าความคิดนี้โดยเร็วที่สุด! ลืมไปแล้วหรือว่าเขาคนนี้มีความสามารถอะไร? “

เหลาชางไม่รู้สึกท้อถอยและพูดต่อด้วยรอยยิ้มว่า : ” ไม่เป็นความจริง ไม่ได้ผลเราคิดวิธีอื่นได้! “

ในขณะที่เขาพูด เหลาชางมองไปที่เสี่ยวลี่ ผู้ที่กำลังสั่นสะท้านด้วยสายตาของเขา
“คุณคุณหมายถึงอะไร?” ฉินเหว่ยถามอย่างสงสัย
” ฉันหมายถึงปล่อยให้เสี่ยวลี่ของเราไปหาเจ้าหนุ่มคนนั้นเพื่อขอยืมยาไปใช้! ”

“ให้เสี่ยวลี่ยืมยาเหรอ?  ฉันขอบอกนะเหลาชาง แม้ว่าเสี่ยวลี่จะพูดได้ว่าค่อนข้างสวย แต่ก็ไม่มีปัญหาการขาดแคลนผู้หญิงรอบ ๆ ตัวกู่เสี่ยวเล่อ! และผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สามคนที่อยู่ข้างๆ เขา พวกเธอแต่ละคนต่างเป็นผู้หญิงที่สวยเป็นพิเศษ และไม่มีสิ่งใดเลวร้ายไปกว่าเสี่ยวลี่ของเรา ที่คุณขอให้เสี่ยวลี่ไปหากู่เสี่ยวเล่อเพื่อยืมยา ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องไร้สาระหรือ? ” ฉินเหว่ยส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย

ในความเป็นจริงเขายังมีคำพูดอยู่ในใจ ที่ยังไม่ได้พูด : ‘ตอนนี้เสี่ยวลี่เป็นคนของเขาแล้ว ทำไมผู้หญิงของเหลาจื้อต้องไปหากู่เสี่ยวเล่อคนนั้นเพื่อรับยา?’
“เฮ้ กัปตันฉิน คุณไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม? จากการสังเกตของฉันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงสวย แต่ก็ไม่มีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนไหนที่มีความสนิทสนมเป็นพิเศษกับเขาเลย และถ้าเป็นเพียงแค่เปรียบเทียบรูปลักษณ์หรือรูปร่าง เสี่ยวลี่อาจไม่มีข้อได้เปรียบใด ๆ แต่เมื่อเทียบกับแตงโมไข่ไก่ที่อ่อนเยาว์ทั้งสามนั้นจะล่อตาล่อใจผู้ชายได้หรือ? เฮ้เฮ้ เสี่ยวลี่เพียงพอที่จะเป็นที่ปรึกษาให้ทั้งสามได้แน่นอน ดังนั้นฉันกล้าที่จะรับประกัน ตราบใดที่เสี่ยวลี่ของเราใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเจ้าหนุ่มนั้น ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเจ้าหนุ่มนั้นให้ยาในกล่องยาแก่เราอย่างเชื่อฟัง! “
” คุณแน่ใจเหรอ? นั่นคือสามสาวงาม! เพียงแค่ห้อมอยู่รอบ ๆ กู่เสี่ยวเล่อตลอดทั้งวัน เขาชมของอร่อยขนาดนี้แล้วกินไม่ได้เหรอ?” ฉินเหว่ยยังคงไม่เชื่อ แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้เสี่ยวลี่เกลี้ยกล่อมกู่เสี่ยวเล่อ
” กัปตันฉิน ไม่ต้องกังวล ตัดสินจากประสบการณ์ของฉันที่ใช้เวลามามากมายในสังคม ถ้าผู้ชายนอนกับผู้หญิง ฉันสามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว สำหรับตอนนี้ ฉันพนันได้เลยว่าสาวน้อยทั้งสามคนรอบ ๆ กู่เสี่ยวเล่อยังไม่ได้สัมผัสกับเขา! “

แม้ว่าเหลาชางจะพูดชักชวนอย่างมั่นใจ แต่ฉินเหว่ยก็ยังคงพึมพำกับตัวเองด้วยความไม่เชื่อ : ” มีแมวที่ไม่กินปลาจริงๆ หรือ? ”
จากนั้นก็หันหน้าไปมองที่เสี่ยวลี่ที่หน้าแดง หัวใจของเธอบอกว่าเธอจำเป็นต้องเสียสละครั้งใหญ่จริงๆ เหรอ?

…

พายุในค่ำคืนนี้สิ้นสุดลงแล้ว เช่นเดียวกับที่กู่เสี่ยวเล่อกล่าวไว้ล่วงหน้า ท้องฟ้าเพิ่งปลอดโปร่งและฝนตกหนักในท้องฟ้าก็หยุดลงทันที

ในที่สุด เกาะร้างก็ฟื้นคืนความเงียบสงบในอดีต มันเป็นเพียงความยุ่งเหยิงบนชายหาดของแคมป์เดิม กองไฟ ใบตอง ฯลฯ ฉัน ไม่รู้ว่ามันถูกลมพัดไปไหน

กู่เสี่ยวเล่อในบ้านต้นไม้ ยืดหัวของเขาและมองออกไป พบว่าดวงอาทิตย์เพิ่งพ้นจากระดับน้ำทะเล จากนั้นมองย้อนกลับไปที่เด็กสาวทั้งสามที่อีกฝั่งของบ้านต้นไม้ หญิงสาวทั้งสามนั่งเอนพิงกัน ครึ่งนั่งครึ่งนอน ในหมู่พวกเธอ หลินเจียวยังคงกอดเจ้าลิงน้อยจินไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ในเวลานี้พวกเธอกำลังหลับสบายมีเสียงลมหายใจเบาๆ กู่เสี่ยวเล่อไม่ต้องการรบกวนพวกเธอ ลงอย่างแผ่วเบา ลื่นลงมาจากบ้านต้นไม้ มองไปที่ชายหาดที่ยุ่งเหยิงและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ บอกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอยู่รอดบนเกาะร้างแห่งนี้!
วันนี้ เพียงแค่จัดแคมป์ มันก็เพียงพอแล้ว กู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มหยิบสิ่งของและเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่กระจัดกระจายอยู่บนชายหาด โชคดีที่สิ่งสำคัญเช่นกล่องเครื่องมือถูกซ่อนโดยกู่เสี่ยวเล่อในพุ่มไม้ของป่าที่อยู่ใกล้ ๆ ล่วงหน้า และไม่ได้หายไปจากพายุ
“เฮ้ กองไฟจำเป็นต้องสร้างใหม่ กิ่งไม้เหล่านั้นใบตองด้วยใต้บ้านต้นไม้หายไปนานแล้วและพวกเขาจะต้องทำใหม่อีกครั้ง! อาหารวันนี้ยังไม่ได้หาอีก? มันหนักหนาพอสำหรับเราจริงๆ!” กู่เสี่ยวเล่อคิดอย่างหมดหนทางขณะที่ลงมือทำงาน
แต่ในขณะนี้ มีคนเดินช้าๆ จากชายหาดอีกด้านหนึ่ง อย่างแม่นยำต้องเป็นผู้หญิง

กู่เสี่ยวเล่อขยี้ตาและพบว่าเขามองไม่ผิด ผู้หญิงที่มาที่นี่เป็นคนดังคนเดียวกับเสี่ยวลี่จากทางฝั่งเหลาชางไม่ใช่หรือ?