จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 57

เมื่อมองไปที่ลิงน้อยขนปุย หลายคนแทบจะหัวเราะออกมา แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะรู้ว่ามีภูเขาและแม่น้ำที่มีชื่อเสียงหลายแห่งในประเทศ ลิงมักมองหานักท่องเที่ยวตามถนนเพื่อขออาหารและถ้าคุณไม่ให้ มันยังกระโดดขึ้นไปบนตัวของใครบางคนและแย่งชิงมัน แต่เขาไม่เคยเจอมันด้วยตัวเอง
และลูกลิงตัวน้อยตัวนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางขี้อายกับคนแปลกหน้า อาจจะเป็นหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลายครั้งในช่วงบ่าย จิตใต้สำนึกของมันถือว่าทุกคนในแคมป์เป็นเพื่อนของมันโดยไม่รู้ตัว ใช่มั้ย?
“แกแน่ใจหรือว่าต้องการกินสิ่งนี้ด้วย?” กู่เสี่ยวเล่อถาม ทำท่าทางกับหม้อซุปงูด้วยมือของเขา
“ เจี๊ยก … เจี๊ยก … ” ลิงน้อยเกาหัวเกาหูและกรีดร้อง
“โอเค แกเป็นแขก เมื่อแกมาที่นี่ อย่างไรก็ตาม ยังไงก็มีคนเขียนเช็คเปล่าให้ฉันเป็นเวลานานโดยไม่ได้อะไรเลย และฉันก็ยึดเงินดาวน์ของเธอไปแล้ว! แกจะไม่เป็นแบบนั้นใช่ไหมเจ้าลิงน้อย!” กู่เสี่ยวเล่อพูดพึมพำ
ในด้านหนึ่ง เขายังให้ลิงน้อยกินซุปงู ส่งกะลามะพร้าวให้ลิงน้อยด้วย หนิงเล่ยที่หลบหน้าเขากลับมาส่งสายตาเย็นชาให้เขาอีกครั้ง!
“ระวังนี่อาจจะร้อนได้!” กู่เสี่ยวเล่อวางซุปงูไว้ตรงหน้าลิงตัวน้อยและกล่าวเตือนเป็นพิเศษ
น่าเสียดายที่สัตว์ก็คือสัตว์ ไม่ว่ามันจะฉลาดแค่ไหน ก็ไม่ฉลาดพอที่จะเข้าใจคำพูดของมนุษย์ได้ทั้งหมด เมื่อลิงน้อยเห็นซุปงูที่วางไว้ตรงหน้า มันรีบยืดอุ้งเท้าออกแล้วหยิบเนื้องูขาวออกจากกะลามะพร้าว แม้ว่ามันจะร้อนจนร้องลั่นก็ตาม ลิงน้อยโยนชิ้นเนื้องูเข้าปาก เคี้ยวแรงๆ สองสามครั้งและกลืนลงไป แล้วคว้าชิ้นต่อไปทันที …
“ว้าว บอกไม่ได้จริงๆ ว่าเจ้าตัวน้อยนี้ตัวไม่ใหญ่มาก แต่กินจุมาก! ” หลินเจียวรู้สึกอิ่มเล็กน้อยหลังจากดื่มซุปงูสามชาม เธอจึงมุ่งความสนใจไปที่สัตว์ขนยาวตัวน้อย
เจ้าตัวน้อยนี้ปกคลุมไปด้วยขนปุยสีทองมีแถบสีดำเข้มที่หลัง ตากลมโตใหญ่และหัวกลมเล็ก มันดูน่ารักมาก

หลินเจียวมีความกล้าที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสมัน แต่ถูกหลินรุ่ยห้ามอยู่ข้างๆ : “อย่าแตะต้องมัน พยายามอย่าเข้าใกล้สัตว์ป่าชนิดนี้ เราไม่รู้ว่ามันจะรุนแรงเมื่อไหร่ที่ทำร้ายคน และลิงอาจเป็นพาหะของไวรัสพิษสุนัขบ้า!”

“ พี่สาว ไม่ใช่นะ ลิงน้อยน่ารักจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้าหรือ?” หลินเจียวถามอย่างไม่เต็มใจ

“ ใครจะไปรู้ล่ะ ถ้ามี! นี่ไม่ใช่เมือง ไม่มีโรงพยาบาล หากเราติดโรคพิษสุนัขบ้า ทำได้แค่รอความตาย!” หลินรุ่ยยังคงทำให้เด็กสาวหวาดกลัวต่อไป

“ มันไม่ได้เกินจริงเลย ลิงที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้ามักจะอาศัยอยู่ตามขอบเมือง และอยู่ใกล้กับถิ่นฐานของมนุษย์ ไม่มีแหล่งที่มาของการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าบนเกาะร้างเช่นนี้  พวกมันจะติดโรคนี้ได้ที่ไหน?”

กู่เสี่ยวเล่ออาจต้องการให้สาวน้อยผ่อนคลาย วางชามซุปไว้ในมือของเขาและริเริ่มที่จะค่อยๆ ยื่นมือออกไปแล้ววางลงบนหลังของลิงตัวน้อยอย่างช้าๆ แล้วลูบไล้เบา ๆ

ลิงน้อยแสยะยิ้มซึ่งถูกเนื้องูลวกเข้าปาก ทันทีที่สัมผัสด้วยฝ่ามือของกู่เสี่ยวเล่อ มันก็ต้องการที่จะหลบหนีโดยไม่รู้ตัว แต่ก็รู้สึกได้ทันทีว่าบุคคลนี้ไม่ได้มีความมุ่งร้ายใด ๆต่อมัน และความรู้สึกคันที่หลังของมันให้ความรู้สึกสบายขึ้นมาก แม้บางส่วนของพวกเขาเป็นเหมือนแม่เดิมของมัน ดังนั้นแทนที่จะวิ่งหนีพวกเขา ก็มีสีหน้าสบาย ๆ มากขึ้น
โน้มตัวลงบนมือของกู่เสี่ยวเล่ออย่างเชื่อฟัง และปล่อยให้คนอื่นสัมผัสมันอย่างสบายๆ
“ว้าว! กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ลิงตัวเล็ก ๆ ก็ถูกปราบด้วยฝีมือของคุณอย่างรวดเร็วมาก!” หลินเจียวตะโกนด้วยความอิจฉา
“ เอ่อ นี่ไม่ได้อะไรเลย เจ้าลิงน้อยแบบนี้ในวัยเด็กของมันก็คล้ายกับลูกมนุษย์ของเราจริงๆมันเชื่องง่ายมาก ก็แค่ว่าเมื่อมันโตขึ้น มันมักจะดุร้ายและยากที่จะเชื่อง เช่นเดียวกับเมื่อเด็กโตขึ้นและไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ดังนั้นลิงจึงไม่ใช่ตัวเลือกแรกสำหรับสัตว์เลี้ยง” หลังจากกู่เสี่ยวเล่อจับลิงน้อยอีกไม่กี่ครั้ง เขาหยุดให้ความสนใจกับมัน แต่คว้าซุปงูที่ยังกินไม่เสร็จและกินต่อไป
“ฉัน ฉันอยากกอดมัน ได้ใช่มั้ย?” แม้ว่าหลินเจียวจะกลัวเล็กน้อย แต่ดูท่าทางน่ารักของลิงน้อย ยังอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความรักที่ท่วมท้น
“อย่ากลัวว่าจะถูกข่วน เพียงแค่กอดมัน! แต่ขอบอกคุณล่วงหน้า ผมไม่รับประกันว่ามันจะเชื่อฟังเสมอไป” กู่เสี่ยวเล่อดื่มซุปงูโดยไม่ต้องยกศีรษะของเขา
หลินเจียวยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกอย่างขี้อายและก่อนอื่นแตะที่หลังของลิงตัวน้อยอย่างกู่เสี่ยวเล่อ ลิงตัวน้อยก็เพียงจ้องมองและไม่ได้ตอบสนองใด ๆ แต่หลินเจียวนั้นมีความสุขทะลุเพดานไปแล้ว ได้สัมผัสขนฟูของลิงตัวน้อยนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ ที่บ้านของเธอไม่มีความรู้สึกของสัตว์เลี้ยงใดๆ อย่างแมวกับหมาเทียบได้กับลิงน้อยตรงหน้า เธอได้ ระดับลิงนี้ความรู้สึกเนียนนุ่มไม่ด้อยกว่าเสื้อคลุมที่ทำจากผ้ากำมะหยี่
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับลิงตัวน้อย หลินเจียวก็ยิ่งกล้าขึ้นและยังคงใช้มือลูบหลังของมัน ลิงน้อยค่อยๆ รู้สึกสบายใจมากที่หลินเจียวลูบขนมัน และใบหน้าของมันก็ปรากฏอารมณ์ที่เคลิ้มอีกครั้ง ดูมึนเมาเมื่อมันถูกลูบโดยกู่เสี่ยวเล่อ

ในเวลาไม่ถึงห้านาที ลิงตัวน้อยก็นั่งในอ้อมแขนของหลินเจียวและปล่อยให้สาวงามลูบๆ เกาๆ ตัวเองอย่างสบายใจ กู่เสี่ยวเล่อที่เฝ้าดูอยู่รู้สึกอิจฉาและหมั่นไส้เล็กน้อย
“เหี้ยเอ้ย มึงด้อยกว่าลิง!” แต่ไม่ว่าเขาจะอิจฉาแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์และสิ่งที่ทำให้เขาโกรธก็คือ ไม่ใช่แค่หลินเจียวเท่านั้นที่ชอบลิงน้อยที่ประพฤติตัวดีตัวนี้ แต่ในไม่ช้า หลินรุ่ยพี่สาวของเธอ คุณหนูหนิงเล่ยยังกระตือรือร้นที่จะกอดลูกลิง
“ ฉันคิดว่าลิงน้อยตัวนี้ควรได้รับการพิจารณาให้เป็นสมาชิกของทีมเราในตอนนี้ เราควรตั้งชื่อมันไหม ? ” หลินเจียวกล่าวในขณะที่ลูบหัวลิงน้อย

” ใช่ ใช่เลย! ควรตั้งชื่อแมวและสุนัขทุกตัวในครอบครัวของเรา มีชื่อเป็นของตัวเอง! ลิงน้อยตัวนี้ฉลาดและสมควรได้รับชื่อ! ” หนิงเล่ยแสดงการสนับสนุนอย่างมาก
” เรียกว่าอะไรดี? ” หลินรุ่ยกระพริบตา
” มันมีขนสีเหลือง เรียกว่าเสี่ยวหวางหรืออาหวางดีไหม? ” หลินเจียวเป็นคนแรกที่แสดงความคิดสร้างสรรค์ของเธอ
” ไม่ดี ฟังดูไม่ดี! ฟังดูเหมือนชื่อหมา! ” หนิงเล่ยส่ายหัวทันทีเพื่อแสดงการต่อต้าน
” เห็นมันวิ่งเร็วมาก ทำไมไม่เรียกมันว่าหวางเจี้ยน ‘ลูกศรสีเหลือง’หละ ” หลินรุ่ยยังบอกความคิดของพวกเธอ
แต่หนิงเล่ยส่ายหัว ยังรู้สึกไม่พอใจ : ” หวางเจี้ยน? ฟังดูชื่อเหมือนหมากฝรั่งยังไงยังงั้น! “

“ยังไงซะ กัปตันที่ดื่มซุปที่นั่น ถ้าคุณมีความสามารถขนาดนี้ คุณต้องตั้งชื่อลิงตัวนี้ให้ดีได้ใช่มั้ย? ” หนิงเล่ยจงใจรบกวนถามกู่เสี่ยวเล่อ
” เฮอะ สัตว์ขนยาว ชื่ออะไรไม่พอ! ยังคงใช้ความพยายามอย่างมาก? อืม … ขนของมันเงางามมาก เปล่งประกายสีทองเรียกมันว่า ‘จิน’ ทอง! “
ตามที่คาดไว้ หนิงเล่ยคัดค้านทันที : “ฉันขอบอกว่า คนนอกเมืองอย่างคุณสามารถยกระดับเกรดของตัวเองได้หรือไม่ และที่เรียกมันว่าจิน? หยาบคายแค่ไหน! มันเกี่ยวกับเงิน!”
คำพูดของหนิงเล่ยที่ไม่คิดอะไร ทำให้พี่น้องตระกูลหลินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “น้องสาวเสี่ยวเล่ย ฉันคิดว่าคุณไม่ถูกแล้วหละ จินแล้วยังไงล่ะ? ทองคำไม่ใช่ว่าถูกใช้เป็นโลหะที่มีค่าในยุคดั้งเดิมที่สุดของมนุษยชาติ สิ่งที่ดีที่มีคุณสมบัติทางการเงินหรอกหรือ?  ฉันคิดว่ามันก็ดีที่กัปตันเสี่ยวจะตั้งชื่อให้เจ้าลิงน้อยนี้ชื่อว่าจิน ไม่มีอะไรผิด! “
หลินรุ่ยก็กล่าวคำสนับสนุนออกมาเช่นกัน และพูดว่า : ” เสี่ยวเล่ย เว้นแต่คุณจะมีชื่อที่ดีกว่า ไม่อย่างนั้นพวกเราสามคนคิดว่าชื่อจินนั้นค่อนข้างดี!”

เฮ้ แม้ว่าหนิงเล่ยจะไม่มีอารมณ์ขุ่นเคืองกับพี่สาวคนโต แต่เธอก็รู้ดีในเกาะร้างนี้ ไม่สามารถรุกรานความโกรธของประชาชนได้อย่างแน่นอน ดังนั้น แม้จะมีการดูถูกชื่อนี้อย่างมากในใจ แต่ก็ต้องแสดงความเห็นด้วย
ในที่สุดสมาชิกคนที่ห้าของทีมกู่เสี่ยวเล่อก็ปรากฏตัวขึ้นและ มันก็คือ เจ้าลิงน้อยจิน

อย่างไรก็ตาม สมาชิกคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นชาวอะบอริจินของเกาะร้างและแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตัวตนของพวกเขา และจะหายเข้าไปในป่าเป็นครั้งคราว ไม่จำเป็นว่าจะกลับมาเมื่อไร
อย่างไรก็ตาม การมาถึงของลิงน้อยจินยังคงสร้างความสุขให้กับชีวิตที่น่าเบื่อของพวกเขาบนเกาะร้าง

หลังจากที่พวกเขาเพิ่งจบเรื่องนี้ อาหารค่ำที่มีชีวิตชีวาก็เสร็จสิ้น โดยทั่วไปมีคนไม่กี่คนทำความสะอาดเศษอาหารในที่พัก หลังจากทำความสะอาดพื้นแล้วท้องฟ้าก็มืดสนิท แต่กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่ท้องฟ้าและพูดว่า “ไม่น่า คืนนี้ไม่มีดาวสักดวงเดียวบนท้องฟ้า ดูเหมือนว่าอาจจะมีฝนตกหนัก!”