จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 168

ตอนที่ 168 – แบ่งเนื้อหมี

ปฏิบัติการอย่างต่อเนื่องของเขาทําให้หญิงสาวทั้งสามคนตกตะลึงบนต้นไม้ใหญ่ข้างๆเขา

หญิงสาวตัวเล็ก ๆ อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ : “พี่เสี่ยวเล่อตกอยู่ในอันตราย…”

แต่เขาไม่รอให้คําว่า “เสี่ยง” ออกมาจากปากของเธอ เธอก็เห็นว่ากิ่งไม้ที่กู่เสี่ยวเล่ออยู่งอได้ แล้วห้อยต่ําลงมาที่ความสูงน้อยกว่า 2 เมตรเหนือพื้นดิน กู่เสี่ยวเล่อรีบคลายมือทันทีและตกลงสู่พื้นเบา ๆ !

“โอเค! พี่เสี่ยวเล่อเยี่ยมมาก!” ด้วยเสียงเชียร์ของหลินเจียว สาวอีกสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

แต่ก่อนที่พวกเขาจะจบการเชียร์ พวกเขาเห็นว่ากู่เสี่ยวเล่อที่เพิ่งรอดพ้นจากอันตรายไม่ได้หันกลับมาและวิ่งหนี แต่กลับวิ่งตรงไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่หมีสีน้ําตาลอยู่ …

“พี่เสี่ยวเล่อบ้าไปแล้วเหรอ? ได้ลงจากต้นไม้แล้วยังไม่วิ่งหนีไป กลับไปทําอะไรที่ต้นไม้ใหญ่?” หลินเจียวถามอย่างไม่เข้าใจ แต่คําถามต่อไปของเธอทําให้หนิงเล่ยและหลินรุ่ยงุนงงเช่นกัน ……

ในดวงตาที่ประหลาดใจของทั้งสาม กู่เสี่ยวเล่อรีบมาที่ลําต้นของต้นไม่ใหญ่หยิบกริชยุทธวิธีที่เขาพกติดตัวมาและกระแทกมันเข้าไปในรูในลําต้นของต้นไม้ โดยหันด้ามจับเข้าด้านในและปลายมีดหันออกไปด้านนอก!

แม้ว่าหมีสีน้ําตาลที่ยังคงปืนอยู่บนต้นไม้ในเวลานี้จะส่งเสียงคํารามด้วยความโกรธ แต่ธรรมชาติของหมีคือ พวกมันสามารถปีนต้นไม่ได้และไม่เคยลงมา

ดังนั้นเมื่อมันเห็นมนุษย์ตัวเล็กที่ทําร้ายมัน ไม่เพียงไม่วิ่งออกไป แต่ยังอยู่ใต้ต้นไม้ทําบางอย่างเพื่อยั่วยุมันทําให้มันโกรธยิ่งขึ้น! ทันทีที่อุ้งเท้าหน้าหลุด ทั้งตัวก็ไถลลงมาจากลําต้นของต้นไม่ใหญ่ และทิศทางการล้มของมันก็ตรงกับที่ตั้งของกริชยุทธวิธีของกู่เสี่ยวเล่อ

เพื่อล่อหมีสีน้ําตาลให้เข้ามาในเกม กู่เสี่ยวเล่อไม่กล้าออกจากสถานที่นั้นและเฝ้าดูหมีสีน้ําตาลตกลงมาจากต้นไม่ในแนวตั้ง!

ด้วย “แครก” หมีสีน้ําตาลน้ําหนักเกือบ 400 กิโลกรัมตกลงมาจากต้นไม้สูง 6-7 เมตรและตรงไปที่กริชยุทธวิธีที่แหลมคมมาก แม้แต่ผิวหนังที่หนาก็ยังทนไม่ได้ กริชยุทธวิธีเริ่มตรงจากท้องน้อยระหว่างขาของหมีสีน้ําตาลจนถึงคอของหมีสีน้ําตาลและทุกอย่างก็เปิดออก!

ได้ยินเสียงหมีสีน้ําตาลร้องคํารามอย่างโหยหวน จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรงเหมือนเศษกระสอบ

และเลือดผสมของอวัยวะภายในต่างๆ ในช่องท้องที่แตกของมันก็ไหลออกมาใต้ร่างของมัน หยดลงไปทั่วพื้นดินใต้ต้นไม้ใหญ่ …

ด้วยวิธีนี้ เจ้าเหนือหัวที่น่ากลัวในป่าตัวนี้ไม่เต็มใจที่จะหลับตา และกู่เสี่ยวเล่อก็ตกใจมองดูทั้งหมดนี้ต่อหน้าเขาด้วยความสยดสยอง

วิธีการล่าหมีสีน้ําตาลของลุงคนที่สามที่เขาได้ยินมาจากจากกลุ่มดาวนายพรานผู้เฒ่าผู้ล่วงลับไปแล้ว และแม้แต่ลุงคนที่สามของเขาก็ไม่เคยมีโอกาสได้ลองเลย นับประสาอะไรกับกู่เสี่ยวเล่อ

วันนี้เขาถือได้ว่าเป็นผู้ชนะในอันตราย แม้ว่าหมีสีน้ําตาลจะมีอันตราย แต่ก็เป็นเพียงสัตว์ร้ายที่มีไอคิวต่ํา ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย มนุษย์สามารถกลายเป็นวิญญาณของทุกสิ่งได้เพราะภูมิปัญญาของพวกเขา

หลังจากทําทั้งหมดนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็เตะหมีสีน้ําตาลด้วยเท้าของเขา และพบว่ามันตายแล้วจริงๆ จากนั้นเขาก็กวักมือเรียกผู้หญิงทั้งสามคนบนต้นไม่ใหญ่ข้างๆ เขาด้วยความมั่นใจ : “ลงมาได้แล้ว ไม่มีอันตรายแล้ว! โย่! ผมลืมไปว่าเสี่ยวลี่อยู่ที่นั่น! “

ขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อรีบวิ่งไปที่พุ่มไม้ที่หมีสีน้ําตาลพุ่งตัวออกมา และตามที่คาดไว้ในส่วนลึกของพุ่มไม้เสี่ยวลี่นอนนิ่งอยู่บนพื้นดินที่เต็มไปด้วยโคลนในสภาพที่เสื้อผ้าขาดวิ่น

“ตายแล้วหรือยัง?” กู่เสี่ยวเล่อลังเล แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวลี่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ที่ชัดเจนบนร่างกายของเธอมีเพียงรอยขีดข่วนบางส่วนที่เกิดจากการลากโดยหมีสีน้ําตาล กู่เสียวเล่อเอื้อมมือออกและทดสอบลมหายใจที่จมูกของเธอ เธอไม่ตายเพียงแค่อ่อนแอเล็กน้อย

ดังนั้นจึงเอนตัวลงและต้องการที่จะวางศีรษะของเขาบนหน้าอกของเสี่ยวลี่และฟังการเต้นของหัวใจของเธอ

แต่เมื่อเขาก้มศีรษะลง เขาก็ได้ยินเสียงของหนิงเลยอยู่ข้างหลังเขา : “สําหรับการช่วยหายใจให้ฉันทํา! หนึ่งในวิชาเอกที่ฉันเรียนในมหาวิทยาลัยคือการพยาบาลขั้นสูง!”

กู่เสี่ยวเล่อลุกขึ้นยืนอย่างทําอะไรไม่ถูก และตามที่คาดไว้ หนิงเล่ยเดินไปดึงกระโปรงของสาวใช้เสี่ยวลี่ออก …

“ว้าว!” ก่อนที่กู่เสี่ยวเล่อจะมีเวลาประหลาดใจ หลินเจียวหญิงสาวตัวเล็กข้างๆ ก็ดึงหูของเขาออกจากพุ่มไม้

“ฉันขอบอกนะ กัปตันเสี่ยวเล่อ มีผู้หญิงที่กําลังทําการช่วยชีวิตด้วยตนเองอยู่ที่นั่น คุณไม่เหมาะที่จะดูพวกเธอใช่ไหม?”

“ผม …” กู่เสี่ยวเล่อตั้งใจบอกว่าต้องการติดตามไปด้วย แต่เมื่อคิดดูดีๆ ยังมีร่างของหมีสีน้ําตาลตัวใหญ่อยู่ตรงนั้น! สิ่งนี้ต้องรีบจัดการ มิฉะนั้นในป่าใหญ่เช่นนี้ บางสิ่งที่มีกลิ่นเลือดรุนแรงเช่นนี้อาจดึงดูดสัตว์ร้ายบางชนิดได้?

เมื่อนึกได้เช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ยักไหล่และเดินกลับไปที่ศพของหมีสีน้ําตาลอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้รู้สึกประหม่ามาก และดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะใหญ่พอจริงๆ กองอยู่ที่นั่นเหมือนเนินเขา

กู่เสี่ยวเล่อใช้แรงทั้งหมดในการพลิกร่างของหมีสีน้ําตาล และพบว่าบาดแผลขนาดใหญ่ที่หน้าท้องตั้งแต่ขาไปจนถึงคอนั้นดูน่าตกใจเล็กน้อย

ในตอนนี้ เลือดในตัวของมันไหลออกมา แต่กลิ่นเลือดยังคงไม่สามารถกระจายไปได้สักพัก..

“พี่เสี่ยวเล่อ นี่มันหมีอะไร? ทําไมตัวใหญ่จัง!” หลินเจียวก็อยากรู้อยากเห็นมาก วิ่งมาอยากร่วมสนุก … ไม่รู้ว่าจะอาเจียนซ้ําแล้วซ้ําเล่าด้วยกลิ่นเลือดในอากาศและศพอนาถทันทีที่เดินมาถึง …

“หึ เกรงว่าเด็กน้อยอาจช่วยอะไรไม่ได้มากนัก!” กู่เสี่ยวเล่อพูดขณะที่ดึงกริชยุทธวิธีที่ติดอยู่บนต้นไม้ออกมา เขาก็คุยท้องของหมีสีน้ําตาลอย่างระมัดระวัง หลังจากคลําอย่างรวดเร็ว ชิ้นส่วนภายในขนาดเท่ากําปั้นก็ถูกตัดออก

“อะไรเหรอ?” หลินเจียวซึ่งในที่สุดก็กลั้นอาเจียนได้แล้วก็ยังถามอย่างอยากรู้

“เฮ้ สิ่งนี้มีค่าในประเทศจีน นี่คือดีหมี มีคุณค่าทางยาสูง ดีหมีเกือบทั้งหมดในประเทศของเราถูกเพาะเลี้ยงผสมพันธุ์เทียม น้ําดีของหมีสีน้ําตาลป่าเช่นนี้คาดว่าจะต้องขายในราคา 10 ล้าน – 8 ล้าน … “อันที่จริง กู่เสี่ยวเล่อไม่รู้มากเกี่ยวกับสิ่งนี้ แต่เพียงแค่พูดอย่างไม่เป็นทางการว่า …

“ว้าว มันมีค่ามาก! น่าเสียดาย ช่างน่าเสียดายจริงๆ ที่เราอยู่บนเกาะร้าง! มิฉะนั้นคุณยังสามารถสร้างโชคเล็ก ๆ น้อย ๆ กับดีหมีตัวนี้ ซื้อบ้านและแต่งงานกับภรรยา บรรลุเป้าหมายในชีวิตของคุณ …”

คําพูดของหลินเจียวทําให้กู่เสี่ยวเล่อตกตะลึง เขาบอกผู้หญิงคนนี้เกี่ยวกับอุดมคติอันสูงส่งของเขาเมื่อไหร่? เธอพูดได้แม่นยําแค่ไหน?

แต่เมื่อมองไปที่หลินเจียวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงถามว่า : “คุณทําไมคุณพูดอย่างนั้น?”

“ฮิฮิ ทําไม?” เพราะเมื่อคืนมีคนเข้านอนกลางดึก เขาสะดุดกับอุดมการณ์และความทะเยอทะยานอันสูงส่งของเขา? “

“เชี่ยเอ้ย!” อย่าบอกนะว่าบอกพี่สาวหนิง! คุณรู้ด้วยว่าพี่เสี่ยวเล่อรักคุณมากที่สุดบนเกาะร้างนี้ คุณไม่สามารถทรยศผมได้! ” กู่เสี่ยวเล่อทําอะไรไม่ถูกกับหญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ ต้องก้มหน้าพูดจาดีๆ…

” ได้! แต่มันก็ไร้ประโยชน์ถ้าฉันไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเมื่อคืนที่พี่ตะโกนในยามนอนหลับ พี่เสี่ยวเล่ยแอบปลุกพี่สาวและฉันให้ตื่นจากการนอนหลับและฟังมัน คิดว่าทั้งสองคนรู้มั้ย? “

“ผม…..รู้แล้ว!“ ไม่มีอะไรต้องละอายใจ! ”

กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้แค่พูดเรื่องไร้สาระ เขาพบถุงพลาสติกขนาดใหญ่ในกระเป๋าเป้และตัดหัวใจของหมีสีน้ําตาลตับ ม้าม,กระเพาะและไตและอวัยวะสําคัญหลายส่วน หลินเจียวที่อยู่ด้านข้างกลัวมากว่าจะอาเจียนอีกครั้ง

“ว้าว … พี่เสี่ยวเล่อทําอะไรอยู่? หมีสีน้ําตาลตัวนี้ตายแล้ว คุณกําลังทําอะไรกับมัน? “

“มันไม่ได้วางแผน ผมกําลังน่าอวัยวะเหล่านี้กลับไปและให้อาหารแก่โบตั๋น!”

กู่เสี่ยวเล่อพูดขณะที่ปลดมีด มีดพร้าที่อยู่ด้านหลังของเขา และสับอุ้งเท้าหมีอ้วนสี่ข้างด้วยการฟันเพียงไม่กี่ครั้ง และใช้เศษใบไม้ห่อและยัดลงในกระเป๋าเป้ และเนื้อหมีนุ่ม ๆ บางส่วนก็ถูกตัดออกจากหมีสีน้ําตาลเพื่อเป็นอาหาร

ในตอนนี้ งานกู้ภัยของเสี่ยวลี่สิ้นสุดลงแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของหนิงเลย เสี่ยวลี่จึงเดินออกมาจากพุ่มไม้อย่างไร้เลือด…