จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 167

ตอนที่ 167 – หมีสีน้ําตาลเจ้าเล่ห์!

ในขณะนี้ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าแสงจะไม่เพียงพอ แต่สถานการณ์บนพื้นดินก็ยังคงชัดเจนมาก

ป่าที่ถูกคลื่นยักษ์ซัดเมื่อวานนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และพืชล้มระเนระนาด พื้นดินส่วนใหญ่ยังมีน้ําทะเลที่ท่วมผ่านข้อเท้า และเมื่อเหยียบลงไปแล้วเต็มไปด้วยโคลนมาก สกปรกมาก…

ทันทีที่กู่เสี่ยวเล่อลงถึงพื้น มองไปที่ต้นไม้ที่เสี่ยวลิ่นอนอยู่เมื่อวานนี้ และแน่นอนว่ามีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่สองสามตัวที่มีรอยเท้าชัดเจนอยู่ใต้ต้นไม้นั้น

“อืม นี่หมีเหรอ ?” แนวคิดที่น่ากลัวไหลเข้ามาในสมองของกู่เสี่ยวเล่อ เขาออกล่าสัตว์บนภูเขากับลุงคนที่สามตลอดทั้งปี เขารู้คําพูดเกี่ยวกับหมูหนึ่งตัวหมีสองตัวและเสือสามตัวในภูเขา

อันที่จริง การจัดอันดับในที่นี้ไม่ได้หมายถึงความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริงของทั้งสามตัวนี้ สัตว์ร้าย แต่มีระดับความเป็นอันตรายต่อมนุษย์

หมูป่าในตอนแรกเป็นสัตว์ที่มีจิตใจเรียบง่ายและมีความพยาบาทอย่างยิ่งและมักจะพุ่งขึ้นไปอย่างไร้ยางอายเพื่อทําร้ายมนุษย์ ซึ่งมักส่งผลให้เกิดสถานการณ์อันตรายที่ปลาตายและตาข่ายขาด

หมีป่าในภูเขามีผิวหนังหนาและเนื้อหนา โดยปกติแล้วหากกระสุนตะกั่วในปืนลูกซองไม่โดนอวัยวะหลักที่คล้ายกับหัวใจตรงๆ ก็แทบจะไม่สามารถสร้างความเสียหายได้อย่างมีประสิทธิภาพ และสัตว์ป่าเช่นหมีที่ได้รับบาดเจ็บ มักจะโจมตีมนุษย์ด้วยอารมณ์ที่รุนแรงกว่า มีชาวบ้านที่โชคร้ายในหมู่บ้านของพวกเขาถูกหมีป่าฆ่าและกัดต่อไปอย่างไม่เลือกปฏิบัติ นําไปสู่ความคาดเดาไม่ได้…

เสือที่อยู่ในอันดับสุดท้ายนั้นมีไอคิวสูงที่สุด และพวกมันมักจะไม่โจมตีมนุษย์ที่ไม่อยู่ในรายการอาหารปกติเลย แม้จะเผชิญหน้ากันแต่ไกล ตราบใดไม่ประพฤติปฏิบัติให้รู้สึกว่าถูกคุกคาม พวกมันมักจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ..

เมื่อกู่เสี่ยวเล่อยังคงคิดว่าหมีที่โจมตีเสี่ยวลี่จะไปได้ไกลแค่ไหน เขาถูกปลุกด้วยเสียงร้องที่โหยหวน!

“ช่วย ช่วยด้วย! ช่วยด้วย..” เสียงนั้นดังอยู่ไม่ไกล มันน่าจะอยู่ห่างจากต้นไม้ใหญ่ของพวกเขาไม่ถึง 200 เมตร

กู่เสี่ยวเล่อติดตามไป และเขาก็ตระหนักว่ายังคงได้ยินเสียงของผู้หญิงและสัตว์ร้ายในพุ่มไม้ที่มีคลื่นยักษ์สึนามิวุ่นวาย…

“เหี้ย จากเสียงเสี่ยวลี่ไม่ควรถูกกินใช่ไหม?” กู่เสี่ยวเล่อกลืนน้ําลาย ฉันและลุงคนที่สามของฉันออกล่าสัตว์ ในภูเขาเป็นเวลาหลายปี และพวกเขาไม่เคยเผชิญหน้ากับหมีป่าเลย

ประการแรก มันยากที่จะเห็นหมีป่าบนภูเขา ประการที่สอง แม้ว่าพวกเขาจะเจอพวกมันเป็นครั้งคราว พวกเราก็ต้องจากไปอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุด สิ่งนี้ในประเทศจีนเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองระดับที่สองที่ไม่สามารถทําอันตรายได้โดยไม่ตั้งใจ

แต่นี่คือเกาะร้าง ถ้าคุณไม่ทําร้ายมัน มันจะทําร้ายคุณด้วย!

กู่เสี่ยวเล่อเอื้อมมือออกและหยิบDesert Eagleออกมา โดยมีกระสุนเพียง 3 นัดและเดินไปที่พุ่มไม้อย่างประหม่า ..

“พี่เสี่ยวเล่อ อย่าไป! มันอันตรายเกินไป!” หลินเจียวหญิงสาวตัวเล็ก ๆ บนต้นไม้ยังเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้องและตะโกนเสียงดัง หนิงเลยและหลินรุ่ยที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกประหม่าและไม่สามารถพูดได้ …

กู่เสี่ยวเล่อโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาหยุดพูด …

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เสียงของหลินเจียวได้รบกวนคนที่วางแผนจะกินเสี่ยวลี่เป็น อาหารเช้า หลังจากที่เห็นพุ่มไม้ที่ไหวอยู่ครู่หนึ่ง หมีสีน้ําตาลตัวใหญ่ที่มีความยาวเกือบ 3 เมตรก็คํารามออกมา!

เมื่อมันปรากฏตัวขึ้น กู่เสี่ยวเล่อถึงกับผงะ ทั้งนี้ทั้งนั้น บนภูเขาในบ้านเกิดของเขามีเพียงเจ้าตาบอดสีดําตัวเล็ก ๆ ที่เรียกว่าหมีดํา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเจ้าตัวใหญ่แบบนี้…

ตอนนี้แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อถือDesert Eagleไว้ในมือ เขาไม่กล้าที่จะยิงอย่างหุนหันพลันแล่น ท้ายที่สุดแล้ว ปืนพกนี้สามารถทําให้เจ้าตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาล้มลงได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียวหรือไม่ แต่เขาไม่สามารถรู้ได้เลย ความหวังเพียงอย่างเดียวของเขา ตอนนี้ขอให้หมีสีน้ําตาลตัวนี้รีบหนีไปจากที่นี่

แต่หมีสีน้ําตาลฝั่งตรงข้ามที่ถูกขัดจังหวะการกินอาหาร เห็นได้ชัดว่ามีอารมณ์ไม่ดี มันจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่อด้วยสายตาที่ดุร้ายและยังคงคํารามด้วยเสียงต่ํา …

หมีสีน้ําตาลที่ตื่นกลัวสึนามิเมื่อวานหิวและกระหาย ในที่สุดมันก็ได้เหยื่อที่สามารถใช้กินได้ เป็นไปไม่ได้ที่คนที่รบกวนมันจะรอดไปได้ง่ายๆ …

ทั้งสองฝ่ายมีความลังเล ในเวลานั้น หมีสีน้ําตาลคํารามยืนครึ่งตัว ยกตัวขึ้นและพุ่งเข้าหากเสี่ยวเล่อทันที กู่เสี่ยวเล่อกําลังรอช่วงเวลานี้ และเขาไม่กล้าที่จะละเลยที่จะยกมือขึ้นยิง!

“ปัง!” กระสุนก่อตัวเป็นดอกไม้สีเลือดที่ด้านซ้ายของหมีสีน้ําตาล และภายใต้ความตายที่น่าสะพรึงกลัวของDesert Eagle ร่างใหญ่โตของหมีสีน้ําตาลก็หยุดลง! แต่เกิดเหตุที่น่าตกใจ หมีสีน้ําตาลตัวใหญ่ไม่ได้ตกลงไปที่พื้นอย่างที่คาดไว้ มันส่งเสียงขู่ฟออย่างเจ็บปวดและยังคงวิ่งต่อไป…

กู่เสี่ยวเล่อก็ประหลาดใจมากเช่นกัน เมื่อเขาถอยออกไปทันที การเหนี่ยวไกอย่างต่อเนื่องเพียงเพราะความตึงเครียดและการเคลื่อนไหวกระสุนทั้งสองทําให้เกิดความเสียหายที่ไหล่และขาหน้าซ้ายของหมีสีน้ําตาลเท่านั้น!

หมีสีน้ําตาลที่ถูกยิงสามครั้งติดต่อกันนั้นโกรธมากขึ้น อุ้งเท้าทั้งสี่ควบอย่างดุเดือด และกู่เสี่ยวเล่อก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ

ในเวลานี้Desert Eagleในมือของกู่เสี่ยวเล่อนั้นหมดกระสุนและไม่มีอาหารเหลือ (สํานวน); ในความสิ้นหวัง เขาโยนปืนพกทิ้งไป หันหลังกลับและวิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังเขา …

สู้กับหมีสีน้ําตาล? เขาไม่คิดว่าพลังป้องกันขอมันจะต้านทานได้สามนัด ดังนั้นการหลบหนีจึงเป็นทางเลือกเดียวของเขาในตอนนี้!

โชคดีที่ข้างหลังเขาเป็นต้นสนแดงหนา กู่เสี่ยวเล่อถือได้ว่าเป็นการใช้ความสามารถในการเล่นกีฬาผาดโผนในร่างกายของเขาในเวลานี้ เห็นได้ว่ามือและเท้าของเขาถูกใช้ร่วมกันเหมือนสไปเดอร์แมนที่มักแสดงบนอาคารสูงในทีวี การกระโดดในแนวตั้งจะปีนขึ้นไปที่ความสูงสี่หรือห้าเมตรของต้นไม่ใหญ่!

หนิงเล่ยและพี่น้องน้องหลินที่จ้องมองฉากนี้อยู่ไม่ไกล ต่างก็จ้องมองไปที่ด้านล่างอย่างที่มที่อเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก …

หลังจากที่กู่เสี่ยวเล่อรีบวิ่งไปที่ต้นไม่ใหญ่ไม่ถึงวินาที หมีสีน้ําตาลที่กําลังโกรธเพราะอาการบาดเจ็บรีบวิ่งไปที่ต้นไม้ เพราะความเจ็บปวดจากบาดแผล เจ้าตัวโตจึงบ้าคลั่ง ลุกขึ้นยืนและกอดต้นสนแดงและแกว่งไปมาอย่างหมดหวัง …

โชคดีที่ต้นสนแดงนี้เป็นต้นไม้ใหญ่ที่ขนาดหลายคนโอบ ถึงกระนั้นภายใต้การแกว่งไปมาของหมีสีน้ําตาล กิ่งไม้และใบไม้บนต้นไม้ก็ร่วงหล่นลงมาอย่างต่อเนื่อง …

กู่เสี่ยวเล่อยืนอยู่บนกิ่งไม้ที่มีความหนาเท่าชามและแกว่งไปมา โชคดีที่เป็นเขา ถ้าเขาเปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงคนอื่นในค่ายของเขา กลัวว่าเธอจะหวั่นไหว ตกใจและตกลงไปใต้ต้นไม้

หลังจากหมีสีน้ําตาลคํารามและเขย่าต้นไม้เป็นเวลานานเกือบหนึ่งนาที ในที่สุดมันก็หยุดลงด้วยความเหนื่อยล้า จ้องมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อบนต้นไม้อย่างดุเดือดและทันใดนั้น มันก็เริ่มปีนต้นไม้พร้อมกับตะครุบไปข้างหน้า!

“พระเจ้า เจ้าตัวใหญ่นี้สามารถปีนต้นไม่ได้จริงๆ!” หลินเจียวซึ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลออกไปตกใจกับฉากนี้จนปากน้อย ๆ ของเธออ้ากว่างงขึ้น!

“ใช่ เป็นปัญหาหละ! ปืนพกในมือของกู่เสี่ยวเล่อไม่ควรมีกระสุน!” หลินรุ่ยตะโกนด้วยความสยดสยองที่ด้านข้าง

มีเพียงหนิงเล่ยเท่านั้นที่ไม่ได้พูด ในความเป็นจริง หลังจากที่ติดเกาะและคลุกคลีกันเป็นเวลานาน เธอรู้สึกว่ากู่เสี่ยวเล่อ ชายคนนี้ไม่ใช่อะไรที่เล่นด้วยได้ง่ายๆ ก่อนที่จะทําสิ่งต่างๆ มากมาย เขาจะหาวิธีรับมือหรือถอยให้ตัวเอง และแทบจะไม่เข้าใกล้ทางตันดังนั้นคราวนี้เขาจะไม่โง่อยู่บนต้นไม้และมัดมือรอการจับกุม…

เพียงแค่เมื่อหญิงสาวทั้งสามกังวล หมีสีน้ําตาลตัวใหญ่ปีนขึ้นไปแล้วสูงสองหรือสามเมตร และมันก็ไม่สูงไปกว่ากิ่งไม้ที่กู่เสี่ยวเล่ออยู่มากนัก

ทันทีที่เขาเห็นหมีสีน้ําตาลขึ้นต้นไม้ เสี่ยวเล่อก็ไม่ตื่นตระหนก เขาเริ่มเหยียดมือออกด้วยรอยยิ้มเพื่อรักษาสมดุลและเดินช้าๆ กลับไปตามปลายกิ่งไม้

“พี่เสี่ยวเล่ย พี่เสี่ยวเล่อบ้าหรือเปล่า? ถ้าไปแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะตกจากต้นไม้ แม้ว่าตกลงไปจะไม่ตาย ถ้าบาดเจ็บต้องโดนหมีป่ากินใช่ไหม?” เมื่อดูการลงมือของกู่เสี่ยวเล่อ สาวน้อยเสี่ยวเจียวกลืนน้ําลายอย่างประหม่าและกล่าว

“ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น!” หนิงเล่ยจ้องไปที่ระยะทางและขมวดคิ้ว

ในเวลานี้ หมีสีน้ําตาลได้ปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ในระดับเดียวกับกู่เสี่ยวเล่อและเอื้อมอุ้งเท้าของมันและเริ่มพยายามจับเขา! แต่ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าตัวนี้อยู่บนต้นไม้และไม่ได้อยู่บนพื้นดิน หมีสีน้ําตาลตัวใหญ่เงอะงะไม่ว่องไวเหมือนอยู่บนบก ด้วยขาหน้าข้างหนึ่งโอบลําต้นของต้นไม้ไว้แน่น มันสามารถใช้อุ้งเท้าอีกข้างเอื้อมไปหากู่เสี่ยวเล่อได้เท่านั้น

ในทํานองเดียวกัน แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะอยู่ห่างจากหมีสีน้ําตาลเพียงไม่กี่ก้าว แต่กู่เสี่ยวเล่อก็ดูไม่ประหม่าแต่อย่างใด เขากลับแกล้งเจ้าตัวโตด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“มาเลย มาเลย เจ้าโง่! ทําไมไม่ไปเฝ้าประตูสู่พระโพธิสัตว์!” แม้แต่เส้นทางใน Journey to the West ก็ถูกนํามาใช้ …

หมีสีน้ําตาลก็ยิ่งโกรธมากขึ้นภายใต้การล้อเล่นของเขา โดยไม่คํานึงถึงการวางแขนขาบนกิ่งไม้ที่กู่เสี่ยวเล่ออยู่และจับเขา

หมีสีน้ําตาลเทน้ําหนักลงกิ่งไม้ที่มีความหนาเท่าชามเช่นนี้ และกู่เสี่ยวเล่อกําลังรอโอกาสนี้อยู่! ในขณะที่กิ่งไม้ถูกกดลง ร่างกายของเสียวเล่อก็เลื่อนลงทันทีในขณะที่กดกิ่งไม้…