จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 164

ตอนที่ 164 – เหนื่อยสุดๆ

ในเวลานี้ เสี่ยวลี่ยืนพิงลําต้นของต้นไม้ใหญ่และไม่กล้าขยับ!

โชคดีที่ฉลามตัวนี้ไม่ได้กัดเธอ แต่กัดที่ต้นไม้ใต้เท้าเธอ!

ลําต้นของต้นไม้ใหญ่ที่มีความหนาเท่าชามถูกฉลามขาวตัวนี้กัดอย่างไม่คาดคิด!

ลําต้นของต้นไม้ก็เริ่มสั่นคลอนภายใต้การโจมตีของฉลามและยังเริ่มเอียงลงผิวน้ํา …

“อา! ไอ้บ้า … กู่เสี่ยวเล่อ ช่วยฉันด้วยช่วยฉันด้วย!” เสี่ยวลี่กลัวมากจนกระโดดไปรอบ ๆ ลําต้นต้นไม้ และเกือบจะกระโดดลงไปในน้ําด้วยตัวเอง …

“ปัง” เสียงกระสุนปืนขนาดใหญ่ดังขึ้น และฉลามขาวที่กําลังกัดลําต้นของต้นไม้อย่างเมามันก็ถูกโจมตีด้วยDesert Eagleถึงตายและตกลงไปในน้ํา!

“พี่เสี่ยวเล่อ ยอดนักแม่นปืน!” หลินเจียวตะโกนอย่างชื่นชม

กู่เสียวเล่อตบDesert Eagleในมือของเขาและบอกว่าโชคดีที่เขาคว้าสหายที่ดีนี้ไว้ในมือของหัวหน้าโจรสลัด ไม่เช่นนั้น เสี่ยวลี่อาจจะต้องไปเลี้ยงฉลาม …

‘เสี่ยวเล่อไม่มีเวลานําปืนกลมือ Thomson มาด้วยเพราะเขาเร่งรีบ โชคดีที่อาวุธระยะประชิดอย่างDesert Eagleประจําตัวของอีแร้งทมิฬนี้น่าทึ่งมาก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีกระสุนพิเศษในมือตอนนี้มันเหลือกระสุนเพียง หกนัดในแม็กกาซีน …

ฉลามขาวยักษ์ไม่ได้ตายเมื่อมันตกลงไปในน้ํา แต่มันส่ายสะบัดและดิ้นรนอยู่ในน้ําในไม่ช้าสีแดงก็อาบย้อมในน้ําจํานวนมาก ใต้ต้นไม่ใหญ่ของพวกเขา……

“พี่เสี่ยวเล่อ ทําไมฉลามตัวนี้ถึงยังมีชีวิตอยู่ คุณคิดว่าเนื้อของสิ่งนี้อร่อยไหม เราจะเก็บเป็นปลาย่างเมื่อมันตายได้ไหม?” หลินเจียวหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ถามอย่างขี้เล่นจริงๆ

‘เสี่ยวเล่อไม่สามารถตอบคําถามนี้ได้ ประเด็นก็คือเขาไม่เคยกินสิ่งนี้มาก่อน!

หนิงเล่ยกล่าวอย่างเย็นชา : “เสี่ยวเจียวอย่าแม้แต่จะคิดนะ! ฉลามไม่อร่อย! คุณไม่เห็นคนที่ขโมยฉลามเพื่อเอาหูฉลาม พวกเขามักจะตัดหูฉลามออกและโยนฉลามเหล่านั้นกลับลงทะเลเพื่อให้พวกมันว่ายช้าลงตาย อย่างช้าๆ?”

“ใช่ ฉันเคยเห็นในทีวี มันโหดร้าย! ทําไมคนพวกนั้นไม่เอาฉลามไปทิ้งทั้งตัวล่ะ”

“อิ่ม ฉลามนั้นขับถ่ายปัสสาวะออกมาทางผิวหนังใช่แล้ว เนื่อของมันเต็มไปด้วยกลิ่นฉุน แม้แต่วาฬเพชฌฆาตก็กินตับเท่านั้นไม่ใช่เนื้อ! ดังนั้นฉันคิดว่าแผนของคุณในการย่างฉลามไม่ได้ผล!”

‘เสี่ยวเล่อได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้หนิงเลยเพื่อแสดงความขอบคุณและให้กําลังใจ แต่ในขณะนี้การเปลี่ยนแปลงต่อไปนี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง!

ไม่ไกล จระเข้ขนาดใหญ่หลายตัวแกว่งหางและว่ายตรงไปที่ฉลามที่กําลังดิ้นรนอยู่ในน้ํา!

“ให้ตายเถอะ พวกเราเดือดร้อนแน่ๆ! สึนามิไม่เพียงแต่ชะล้างฉลามในทะเลเท่านั้น แต่ยังทําให้จระเข้บนเกาะเหล่านี้สร้างความหายนะไปทุกหนทุกแห่ง!” กู่เสียวเล่อตบต้นขาของเขาและหยิบDesert Eagleออกมาอีกครั้ง จับตามองสถานการณ์ด้านล่าง!

ในเวลานี้ เสี่ยวลี่ขดตัวอยู่หน้าลําต้นของต้นไม้และไม่กล้าที่จะขยับ เธอร้องไห้ และจระเข้ในอ่าวก็รีบวิ่งไปที่ฉลามขาวที่กําลังจะตายโดยไม่หยุดเลย ปากขนาดใหญ่กัดหนังและเนื้อของปลาฉลามเริ่มหมุนอย่างเมามัน …

“อืม พวกมันกําลังทําอะไรอยู่ เป็นเพราะเนื้อฉลามนั้นแย่มากจนจระเข้ถูกรมควันในน้ําหรือไม่?” หลินเจียวสังเกตสักพักและถามด้วยเสียงต่ํา

“ไม่ ฉันรู้เรื่องนี้ เมื่อพวกมันกัดอาหารที่กลืนลงท้องไม่ได้ พวกมันจะใช้การหมุนแห่งความตายนี้เพื่อบิดเนื้อออกจากเหยื่อและกลืนมัน!”

‘เสี่ยวเล่อกังวลใจมองดูการแสดงของจระเข้ตัวใหญ่ที่อยู่ด้านล่างอย่างประหม่า พระเจ้าพวกนี้ตัวใหญ่ยาวเกิน 5 เมตร แม้แต่ฉลามขาวที่มีความยาวลําตัวมากกว่า 3 เมตรก็แยกส่วนกระจัดกระจายอย่างรวดเร็วภายใต้การกินอย่างบ้าคลั่งของพวกมัน …

“ไม่รู้ว่าฉลามตัวนี้เพียงพอที่จะกินหรือไม่ หวังว่าพวกมันจะอิ่มและรีบไปเร็วๆ ! “เมื่อคิดได้แบบนี้ ‘เสี่ยวเล่อ ก็มองไปที่เสี่ยวลี่ที่อยู่ห่างจากพวกมันห้าหรือหกเมตร

โชคดีที่ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้แม้จะไม่มีทักษะ แต่ก็มีความสามารถเพียงเล็กน้อยที่ดี คือเชื่อฟังและไม่เคลื่อนไหวเมื่อปีนขึ้นไปบนลําต้นต้นไม้ ดังนั้นจระเข้ด้านล่างจึงไม่สังเกตเห็นการปรากฏตัวของเธอ

“ดูเหมือนว่าเราจะใช้เวลาที่นี่วันนี้!” กู่เสี่ยวเล่อหันกลับไปมองหญิงสาวทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนต้นไม้เดียวกันกับเขาอย่างไม่เต็มใจ

ตอนนี้บางคนอาจพูดได้ว่าเขินอาย ไม่จําเป็นต้องพูดถึงเสี่ยวลี่ที่ด้านล่าง แม้แต่พี่น้องสองสาวหลินรุ่ยและหลินเจียวก็ทํากระเป๋าเป้และเสบียงหายระหว่างการวิ่งในตอนนี้… ทั้งหมดต่างก็เป็นของส่วนตัวของคู่เสี่ยวเล่อ และหนิงเลย

“หนิงเลย คุณมีอาหารเท่าไหร่?” ‘เสี่ยวเล่อถามหนิงเลยซึ่งก็ซีดเซียวเล็กน้อย

“อืม ให้ฉันดูก่อน … “หนิงเล่ยเปิดกระเป๋าเป้ของเธอส่ายหัวและหยิบปลาเค็มย่างสองห่อด้วยใบตอง

นี่คือของเมื่อวานนี้ เมื่อพวกเขาเพิ่งย้ายกลับไปที่ชายหาดเพื่อไปตกปลา

“เฮ้อ!” คู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจตอนนี้พวกเขาห้าคนเห็นได้ชัดว่าปลาเค็มสองตัวไม่เพียงพอ เขาหยิบกระเป๋าเป้ออกมาและพบกับหมูกระป๋องสองกระป๋อง แม้ว่ามันจะยังไม่พอกิน แต่เขาก็พอสามารถจัดการกับวิกฤตที่อยู่ตรงหน้าเขา

“พี่เสี่ยวเล่อ ถ้าคุณไม่ถามฉัน ฉันลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้!” หลินเจียวกลืนน้ําลายขณะมองดูเนื้อกระป๋องในมือของคู่เสี่ยวเล่อ

“คุณจะไม่ปล่อยให้ฉันซึ่งเป็นผู้หญิงที่กําลังพัฒนาเป็นโรคขาดสารอาหาร ฉันได้ยินมาว่าถ้าอดอาหารในช่วงวัยรุ่น มันจะส่งผลต่อพัฒนาการ ฉันรู้ว่าพี่เสี่ยวเล่อไม่ต้องการให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน …” หญิงสาวตัวเล็กคนนี้เริ่มใช้หัวใจที่นุ่มนวลของกู่เสี่ยวเล่อเพื่อเริ่มการรุกราน

‘เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เปิดกระป๋องหมูด้วยมีดพับสวิสแล้วส่งให้หลินเจียว

สาวน้อยไม่สนมารยาทและกินทันที กระเพาะของคนไม่กี่คนที่ถูกทิ้งไว้หลังจากที่เธอกินแบบนี้ ทุกคนก็ร้องครวญคราง

ทุกคนเริ่มแข่งกับคลื่นยักษ์สึนามิในตอนเช้โดยไม่ได้กินอะไรเลย และพวกเขาปีนต้นไม้ มันเป็นเวลาเที่ยงวัน ความแข็งแกร่งทางกายถูกถอนออกและพวกเขาทํางานหนักเกินไป กู่เสี่ยวเล่อให้อาหารเพียงอย่างเดียวใน มือของเขาให้กับพวกเขาสองสามคนสุดท้ายจะไม่หิว

สําหรับเสียวลีด้านล่าง … ดูจากสถานการ์ณของเธอ เดาว่าเธอจะไม่รู้สึกอยากอาหารสักพัก

ในขณะนี้ แม้ว่าท้องฟ้าจะยังคงเต็มไปด้วยเมฆ แต่ทะเลก็สงบลงมากหลังจากที่คลื่นพัดผ่านไปและน้ําบนเกาะร้างได้ค่อยๆ จางหายไปหลังจากสึนามิ แต่ยังคงมีระดับน้ําลึกมากกว่าหนึ่งเมตรใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาอยู่

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือจระเข้ในอ่าวที่กินฉลามขาวนั้นดูเหมือนจะไม่อิ่ม ยังคงแฝงตัวอยู่ในน่านน้ําใกล้ ๆ พวกมันต่อไป…

‘เสี่ยวเล่อไม่มีทางที่ดีในขณะนี้ ดังนั้นทุกคนต้องหาสถานที่ที่มั่นคงกว่านี้เพื่อรักษาความแข็งแรงทางกายหลังจากกินอาหาร

ท้ายที่สุด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ระดับน้ําที่ต่ํากว่าระดับนี้จะลดลง มันยังค่อนข้างอันตรายที่จะลงต้นไม่ในเวลานี้โชคดีที่ต้นซีดาร์ขนาดใหญ่นี้ยังเขียวชอุ่มและมีใบ ดังนั้นจึงมีคนเพียงไม่กี่คนที่มองหาสถานที่ที่พวกเธอสามารถนั่งได้อย่างมั่นคงและไม่ล้ม

แม้แต่ภาพยนตร์ของสาวน้อยหลินเจียวก็ยังเอนหัวของเธอไปที่หลังของกู่เสี่ยวเล่อ…..

แต่ทุกคนเหนื่อยเกินไปและเพิ่งกินไปไม่นาน เริ่มมีอาการง่วงนอนไม่สามารถห้ามเปลือกตาไม่ให้หนัก และ เริ่มต่อสู้ได้ไม่นานก็มีคนหลับไป

คู่เสี่ยวเล่อกังวลว่าพวกเธอจะหลุดออกไป ตอนที่พวกเขานอนอยู่บนต้นไม้ ดังนั้นเขาจึงมัดสาวทั้งสามคนทีละคนด้วยเชือกครึ่งหนึ่ง ในที่สุดเขาก็พิงลําต้นของต้นซีดาร์และหลับไปด้วยความงุนงง …