จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 161

ตอนที่ 161 – ความเข้าใจผิดที่น่าอึดอัด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็รีบวิ่งเข้าไปในพงหญ้า ตามด้วยรอยยิ้มของหลินเจียวที่อยู่ข้างหลังเขา ทันทีที่เข้าไปในพุ่มไม้ เห็นดวงตาเป็นประกายสีขาวพราวของเสี่ยวลี่สั่นไหวท่ามกลางพุ่มไม้ แน่นอนว่ามีงูตัวเล็ก ๆ สีเทา – ขาวสองสามตัวค่อยๆ ส่ายตัวไปมา รอบ ๆ ตัวเธอ…

“เสี่ยวเล่อ รีบช่วยฉันด้วย!” เสี่ยวลี่รู้สึกประหม่าที่จะเอ่ยพูดอะไร กู่เสี่ยวเล่อไม่พูดไร้สาระและเอื้อมมือไปดึงเสาฟางหญ้าที่แข็งแรงกว่าในพุ่มไม้และหยิบงูสีเทาตัวเล็กขึ้นมาเพื่อมองดู …

“ไม่ต้องกังวล งูเหล่านี้ทุกตัวไม่มีพิษ แม้ว่ามันจะกัดคุณก็ไม่มีอันตราย! “กู่เสี่ยวเล่อรีบคว้าตัวเล็กไว้ในมือของเขา หันไปรอบ ๆ และวางแผนที่จะเอาพวกมันไปและโยนทิ้งอย่างไรก็ตาม มันไม่สะดวกสําหรับตัวเองที่จะสังเกตเสี่ยวลี่ที่ไม่ค่อยดีนักที่นี่

แต่หลินเจียวพูดเสียงดังว่า : “พี่เสี่ยวเล่ออย่าทิ้งงูเหล่านั้น มันเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน! ในที่สุดฉันก็พบงูน้อยที่น่ารักและไม่มีพิษในป่า อย่าทิ้งมันให้มันกับฉัน … “

ในขณะที่พูด เธอคว้าตัวน้อยในมือของเสี่ยวเล่อและวิ่งหนีไปอย่างยิ้มแย้ม …

กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเขาเห็นด้านหลังของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ เขาจะไม่ชัดเจนในใจของเข ได้อย่างไรว่านี่คืออะไร หลินเจียวสาวน้อยจงใจเอาออกไปเพื่อลงโทษเสี่ยวลี่!

“เฮ้ ผู้หญิงพวกนี้! ในที่สุดฉันก็ขับไล่โจรสลัดออกไป ตอนนี้ฉันไม่ต้องการที่จะมีการขัดแย้งกันภายในอีก!”

“โอ้ เสี่ยวเล่อ เสี่ยวเล่อมาช่วยฉันด้วย! ดูเหมือนว่าฉันจะกลัวงูพวกนั้นมากจนตอนนี้ฉันมีภาวะน้ําตาลในเลือดต่ํา ฉันนั่งยองๆ อยู่บนพื้นหญ้าเป็นเวลานาน รู้สึกหัวหมุนเล็กน้อยเมื่อฉันยืนขึ้น!”

กู่เสี่ยวเล่อเพิ่งดูหลินเจียวจากไปและเสี่ยวลีที่ใส่กางเกงของเธอขึ้นก็โอนไปเอนมาออกจากพื้นหญ้าที่ละก้าว

“มันเกินจริงไปหรือเปล่า?” กู่เสี่ยวเล่อเดินไปหาเสี่ยวลี่ และแค่อยากจะดูว่าใบหน้าของเธอเป็นอย่างไร แต่ไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และเกาะติดกับเขาราวกับว่าเธอเสียสติ …

หลินเจียวที่นี่ร้องสียงดังและวิ่งกลับไปที่ถ้ํา ตะโกนเสียงดังทันทีที่เธอเข้าไปในถ้ํา เธอพูดว่า : “เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาฉันถือว่าเป็นการแก้แค้นศัตรู!”

คําพูดของเธอทําให้หลินรุ่ยและหนึ่งเลยมองเธออย่างสงสัย และหญิงสาวตัวน้อยก็จับงูน้อยสีเทา – ขาวสองสามตัวในมือของเธอและพูดว่า : “พี่ๆ ทั้งสอง เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่ว่าไปฉีกับจิ้งจอกตัวเหม็นนั้น? “

“เยี่ยม ไปยังแก้แค้นได้มั้ย?”

“ฮ่า ๆ พี่ไม่รู้ ฉันใช้ประโยชน์จากที่หญิงตัวเหม็นคนนั้นไม่ให้สนใจ แล้ววางงูตัวน้อยที่ไม่มีพิษหลายตัวไว้ข้างๆ เธอ เพื่อทําให้เธอตกใจ! สุนัขจิ้งจอกตกใจกลัวมากจนอยู่ในพงหญ้าเป็นเวลานานและไม่กล้าขยับตัว ในที่สุดเธอก็ขอให้พี่ชายเสี่ยวเล่อเข้าไปช่วยเธอออกมา! พี่บอกทีว่ามันเป็นการแก้แค้นที่ดีสําหรับฉัน?”

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็พบว่า หลินรุ่ยพี่สาวของเธอถามด้วยสีหน้าซับซ้อน : “กู่เสี่ยวเล่อเข้าไปช่วยเสี่ยวลี่ แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน? ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

หลินเจียวถึงกับผงะและพูดอย่างลวก ๆ ว่า : “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เดินออกมา เมื่อฉันเดินออกไป?”

“ไม่นะ! แย่แล้ว!”

“จิ้งจอกตัวนั้นต้องใช้โอกาสที่จะเกลี้ยกล่อมกู่เสี่ยวเล่อ! เราต้องรีบไป!” หลินรุ่ยและ หนิงเลยทั้งสองตบต้นขาของพวกเธอและรีบวิ่งออกจากถ้ํา…

แต่ทันทีที่พวกเธอออกจากถ้ํา พวกเธอเห็นกู่เสี่ยวเล่อกลับมาหน้าแดงก่ําและเมื่อเขาเห็นพวกเธอ เขาถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย : “อะไรกัน? คุณกําลังทําอะไรหือ? คุณจะไปห้องน้ําด้วยหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น ครั้งหน้าคุณไปพร้อมกันในครั้งเดียวได้หรือไม่? “

แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะไม่เห็นปัญหาใด ๆ บนใบหน้าของพวกเธอ เสี่ยวลี่อยู่ข้างหลังเขาดูเหมือนจะมีความภูมิใจบนใบหน้าของเธอ เมื่อมองไปที่หลินรุ่ยและหนิงเล่ยที่กระวนกระวายหายใจติดขัดในจมูก

“โอ้ คืนนี้เราต้องทรมานกู่เสี่ยวเล่อเมื่อเราเข้าห้องน้ํา เฮ้ กู่เสี่ยวเล่อ คุณต้องใส่ใจกับร่างกายของคุณ” หลังจากนั้นเธอก็แกว่งเอวงน้ําของเธอและเดินเข้าไปในถ้ํา …

หนิงเล่ยและหลินรุ่ยจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่อทันที่อย่างประหม่า หลินเจียวถามอย่างตรงไปตรงมา : “พี่เสี่ยวเล่อ ไม่จริงใช่ไหม? จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับจิ้งจอกหน้าด้านอยู่ข้างนอกนั้น?”

คําถามของเธอทําให้กู่เสี่ยวเล่อหน้าแดงขึ้นมาทันที มองไปที่พวกเธอทั้งสามอย่างเขินอายและไม่สามารถตอบได้ …

แต่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนจะจําข้อมูลสําคัญได้ว่าจู่ๆ ก็ตะโกนว่า : “ไม่, อา พี่เสี่ยวเล่อ ฉันเพิ่งได้งูตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นกลับไปที่ถ้ํา จะใช้เวลาน้อยกว่าสิบนาที่สําหรับคุณและเสี่ยวลี่ที่จะกลับมา ลบเจ็ดหรือแปดนาทีหลังจากเดินไปตามถนนบนภูเขา เวลาทั้งหมด คุณใช้เวลาอยู่กับเสียวลี่คนเดียวไม่ถึงสามนาที่หรือไม่? เป็นไปได้ไหมว่าคุณแค่…”

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ หลินรุ่ยที่ด้านข้างก็ปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว ยิ้มและพูดว่า : “ช่างมันเถอะ ทุกคนเหนื่อยมากจากการเคลื่อนไหวในระหว่างวัน เราเข้าใจและเกรงใจ …..”

หลินเจียวและหนิงเล่ยที่ต้องการถามคําถามต่อก็เดินกลับไปที่ถ้ํา …

“เข้าใจ? คุณคงเข้าใจขอบคุณผายลมสําหรับถอนหายใจแรงๆ! ข้อเท็จจริงไม่ได้ดีเท่าที่คิด!”

ทันใดนั้นกู่เสี่ยวเล่อจู่ ๆ ก็อยากจะร้องไห้โดยไม่ต้องมีน้ําตา ความรู้สึกที่ถูกหญิงสาวกล่าวว่าเข้าใจและเกรงใจทําให้เขาใจสลาย…

ในความเป็นจริง ที่พื้นหญ้าเชิงเขา เสี่ยวลี่อยากจะเข้าใกล้กู่เสี่ยวเล่อมากขึ้น แต่กู่เสี่ยวเล่อกลัวว่าจะมีแมลงมีพิษที่สามารถคลานเข้าไปในร่างกายได้ตลอดเวลา …

เหตุผลที่กู่เสี่ยวเล่อปฏิเสธเธอ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนิทกับผู้หญิง นี่เป็นเพราะมีสาเหตุหลายประการ

อย่างแรก กู่เสี่ยวเล่อไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้ในฐานะหัวหน้าค่าย เขาบอกว่าเขาทําได้โน้มน้าวใจทุกคนได้ด้วยการทําอะไรก็ได้ เพราะเขาและผู้หญิงเหล่านี้ไม่มีความสัมพันธ์พิเศษ ..

ทุกคนเชื่อว่าเขาจะสามารถสร้างสมดุลของน้ําได้ หากสิ่งนี้เชื่อมโยงกับเสี่ยวลี่จริงๆ เมื่อถึงเวลาที่ต้องจัดการคนเหล่านี้ ก็จะเกิดปัญหามากมายตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

นอกจากนี้ในทางทฤษฎี กู่เสี่ยวเล่อก็เป็นคนหัวโบราณมาก เขายังไม่เสร็จขั้นตอนสุดท้ายกับแฟนสาวของเขาที่คบกันมานานกว่า 2 ปีในมหาวิทยาลัย เขาจะปล่อยให้ เสี่ยวลี่สามารถกวาดสินค้าออกไปให้ได้มากที่สุดได้อย่างไร?

แต่สําหรับคําพูดเหล่านี้ กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะบอกความจริงกับสาวหลินรุ่ยและหนิงเลย คุณจะบอกพวกเขาหรือว่าเขายังเป็นชายที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคี? ไม่แปลกที่จะเรียกว่าเป็นเรื่องตลก!

กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว จากนั้นก็เข้าไปในถ้ําเพราะมีกองไฟอยู่นอกถ้ํา

ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นสถานการณ์ภายในถ้ําได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

เสี่ยวลี่กลับไปที่เตียงของเธอและนอนอยู่ในกองเสื้อผ้าของเธอ ส่วนหนิงเล่ยและพี่น้องสองสาวของตระกูลหลิน พวกเธอนอนอยู่บนเตียงของตัวเองและสนทนาด้วยเสียงทุ้มต่ํา …

โดยเฉพาะหลินเจียวสาวน้อยคนนั้นพูดมาก เสียงดังแหลม แม้ว่าเสียงจะไม่ดัง หูของกู่เสี่ยวเล่อก็ยังคงได้ยินเธอพึมพําบางอย่างอย่างชัดเจน : “มันจะเจ็บป่วย ถ้าน้อยกว่า 5 นาที …”

“ฉันไม่รู้ว่าผู้เชี่ยวชาญชายจะสามารถแก้ไขสถานการณ์เช่นเขาได้หรือไม่…”

” เฮ้ และฉันสงสัยว่าการให้กําเนิดคนรุ่นต่อไปล่าช้หรือไม่…”

กู่เสี่ยวเล่อฟังแล้วก็พบว่ามีรอยต่อที่จะเข้าใจได้ เขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรในโลกที่น่าอับอายไปกว่ากลุ่มสาว ๆ ที่นอนข้างๆคุณที่คุยเรื่องความไร้ความสามารถของคุณ …