จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 153

ตอนที่ 153 – เผยโฉมหน้าเสี่ยว

พี่น้องสองสาวตระกูลหลินและคนสุดท้ายที่มาที่แคมป์ เสี่ยวลี่คนดังซ่อนตัวอยู่บนซากเครื่องบินอย่างตกใจกลัว และฟังเสียงปืนแผ่วเบามาจากที่ไกล …

สําหรับพวกเธอแล้ว จินตนาการเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยจะสัญญาว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย

แต่ท้ายที่สุดแล้ว มีกลุ่มโจรสลัดที่โหดเหี้ยมเป็นฝ่ายตรงข้ามถืออาวุธที่รุนแรง ดังนั้นหากโดนยิงจริงๆ แต่กระสุนไม่มีตา …..

ถ้าจะบอกว่ากลัวที่สุดในสามคนนี้ต้องบอกว่าเสี่ยวลี่คนดังของโลกอินเทอร์เน็ต หลังจากนั้นเธอก็ได้สัมผัสประสบการณ์การถูกล้อมรอบไปด้วยโจรสลัด และประสบการณ์ที่เพื่อนของเธอถูกโจรสลัดจับไปและฆ่าที่ละคน

วันนี้เธอดูอ่อนไหวเป็นพิเศษ เมื่อใดก็ตามที่เกิดอะไรขึ้นข้างนอก เธอจะกระโดดขึ้นเป็นคนแรก …

“ฉันขอบอกนะ พี่เสี่ยวลี่ คุณวิตกกังวล เราทุกคนเข้าใจ แต่ทําไมคุณมักจะมองไปที่เนื้อกระป๋องและเบคอนที่เหลืออยู่ในแคมป์ “หลินรุ่ยหลุบตาและมองไปที่เสี่ยวลี่ที่เพิ่งกระโดดขึ้นมาอีกครั้ง และต้องการหยิบอาหารแห้งที่เหลืออยู่ในแคมป์แล้วหันไปลงจากเครื่องบิน

“อา … อา … มันไม่มีอะไร ฉันแค่กังวลเกินไป! ฉันกังวลอยู่เสมอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกัปตันเสี่ยวเล่ยและน้องสาวเสี่ยวเล่ย ตอนนี้ฉันกําลังคิดถึงค่ายของเรา แต่มีอาหารเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย ถ้าทั้งสองคนประสบอุบัติเหตุ และโจรสลัดตามกลิ่นมาพบเราอีกครั้ง เราต้องใส่ใจกับการปันส่วนนี้!” เสี่ยวลื่อธิบายอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เธอยิ้มและนั่งกลับไปที่ที่เธอนอนหลับอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม คําอธิบายของเธอไม่ได้รับการยอมรับจากสองสาวพี่น้อง อย่างชัดเจนหญิงสาวตัวน้อยเสี่ยวเจียวเอียงศีรษะและจ้องไปที่เธอและพูดว่า : “อะไรนะ พี่สาว เสี่ยวลี่ คุณต้องการบอกว่าคุณกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับพี่เสี่ยวเล่อทั้งสองคนฉันเข้าใจถูกไหม! แต่ถ้าคุณบอกว่าพวกเขาประสบอุบัติเหตุ โจรสลัดจะไล่ตามกลิ่นมาที่ค่ายปัจจุบันของเราทันที ฉันไม่เข้าใจ? “

“อันที่จริง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ชัดเจนเหรอ? ถ้าทั้งสองคนถูกโจรสลัดฆ่าตายจริงๆ นั่นจะเป็นความตายยุติปัญหาทั้งหมดของคน ๆ หนึ่ง แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาสองคนถูกจับไปอย่างมีชีวิตเหมือนคนในค่ายของเรา? คุณที่เป็นสาวน้อยไม่รู้เกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้ เหลาชางเป็นผู้นําโจรสลัดและนําพวกเขาเข้าไปในป่าเพื่อที่จะไล่ล่าเรา. ถ้ามันไม่ได้เพราะโชคของฉัน ฉันกลัวว่าฉันจะลงเอยเช่นเดียวกับฉินเหว่ย ! “

อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้พบกับโจรสลัดก็ประทับใจมาก เสี่ยวลี่คนนี้อดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทางสยองขวัญเมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ …

“ฉัน ถุย ถุย ถุย… ปากของคุณเหม็นเกินไป! สาปแช่งกัปตันเสี่ยวเล่อและพี่เสี่ยวเล่ยของพวกเรา! “

“ใช่! และเราเชื่อว่า แม้ว่าพวกเขาจะตกอยู่ในเงื้อมมือของโจรสลัด พวกเขาจะไม่ทรยศเราเหมือนคนในทีม ก่าของคุณ! ” พี่สาวตระกูลหลินแสดงความไม่ชอบเสี่ยวลื่อย่างรุนแรงในทันที

แต่คุณสมบัติที่สําคัญที่สุดของเสี่ยวลี่คือ เธอมีผิวหนังที่หนา เธอหัวเราะเบา ๆ และพูดด้วยเสียงเยาะเย้ยว่า : “ไม่ว่าคุณจะคิดยังไงก็ตาม อย่างไรก็ตาม ฉันถือว่าเพื่อวางแผนล่วงหน้าเตรียมความพร้อมสําหรับวันที่ฝนตกอยู่ดี เป็นธรรมดาที่ดีที่สุดสําหรับพวกเขาที่จะกลับมา ถ้ามีอะไรผิดพลาดจริง ๆ การเตรียมการของฉันก็เป็นประ โยชน์แล้ว!”

ทั้งสามคนคุยกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นในระยะไกล ทั้งสามคนพุ่งเข้าหาช่องท้องเครื่องบินทันที และมองออกไป…

พอแน่ใจว่าในทิศทางของริมชายหาดที่มีการระเบิดของแสงไฟ…

“โอ้ พระเจ้า! โจรสลัดเหล่านี้ได้ใช้จรวด! ฉันคิดว่าเราไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการที่โจรสลัดจะค้นพบ! ” เสี่ยวลี่ดูเหมือนจะพยายามสูดลมหายใจเพื่อที่จะพูด

” ทําไมคุณถึงพูดแบบนั้นอีก? “หลินเจียวถามอย่างงงงวย

” เฮ้ยัยโง่ แกมันโง่มาก! ลองคิดดูสิ แม้แต่ใช้จรวดด้วยซ้ํา กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยจะเหลืออะไรอีก แม้ว่าเขาจะไม่ถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุ แต่เขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนักและไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป! แม้ว่าโจรสลัดจะต้องการให้พวกเขาเป็นผู้นําทาง แต่ก็ทําไม่ได้! “

คําอธิบายของเสี่ยวลี่ทําให้หลินเจียวโกรธมากจนเตะเธอไปไกล ๆ !

“เฮ้! เตะทําไมยัยคนตัวเหม็น? “เมื่อเสี่ยวลี่เห็นอีกฝ่ายลงมือ ในใจนั้นมาคาดคิด แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่ง ถามอย่างใจเย็น

” เสี่ยวเจียว เราลงมือได้ดี! เมื่อคุณเอาแต่พูดเรื่องแย่ ๆ ไม่ว่ากัปตันเสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ จะตกอยู่ในอัน ตราย พวกเขาก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของทีมเราอยู่ดี! เราไม่อนุญาตให้คุณพูดเกี่ยวกับพวกเขา! ” หลินรุ่ยจ้องไป ที่เสี่ยวลี่ที่อยู่ไม่ไกลด้วยใบหน้าที่เย็นชา

” โย่โยโย่ … ฉันเห็นแล้ว! “สองสาวอย่างพวกคุณไม่คิดว่าฉันเป็นทีมของคุณ! แต่ใช่ คุณสองคนเป็นพี่น้องกัน และฉันเป็นแค่คนนอก ตอนนี้กเสี่ยวเล่อซึ่งเป็นเสาหลักของค่ายตายไปแล้ว เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คุณทั้งสองจะร่วมมือกันเพื่อกีดกันฉัน! “

เสี่ยวลี่ยิ้มเยาะขณะที่ขยับร่างกายช้าๆ … เธอไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้เลย พี่น้องตระกูลหลินไม่รู้ว่าแผนการของเธอคืออะไร และยังกระตือรือร้นที่จะต่อสู้กับเธอ

” เราสองคนไม่พอใจกับคุณ เพราะสิ่งที่คุณพูดและการกระทํา! ไม่สําคัญว่าเราจะเป็นพี่น้องกันหรือไม่! “

“ถูกต้อง นอกจากนี้ ทําไมตอนนี้คุณถึงพูดว่ากัปตันเสี่ยวเล่อตายไปแล้ว คุณเป็นคนไร้สาระ ถ้าคุณยังพูดเรื่องไร้สาระต่อไป อย่าตําหนิที่เราทั้งสองที่หยาบคายกับคุณ!” “

แต่ก่อนที่หลินรุ่ยและหลินเจียวจะพูดจบมีบางอย่างเกิดขึ้น ทันใดนั้นเสี่ยวลี่คนดังทางอินเทอร์เน็ตก็หันไปยังสถานที่ที่มีสิ่งของกองอยู่ตรงกลางซากเครื่องบินและดึงออกมาอย่างง่ายๆ หอกที่เรียบง่ายที่กู่เสี่ยวเล่อใช้ล่าสัตว์

เมื่อมีอาวุธอยู่ในมือของเธอ ใบหน้าของเสี่ยวลี่ก็เปลี่ยนไปทันที : “เพื่อเป็นการตอบกลับฉันยินดีต้อนรับ? อยากเห็นใครหยาบคายกับใคร! ไปตายซะ แม่เฒ่าอย่างฉันประกาศอย่างเป็นทางการว่าที่แห่งนี้เป็นของฉัน! แกทั้งสองคนรีบไสหัวออกไปทันที! ไม่งั้นอย่าโทษหอกในมือฉันว่าไม่มีตา! “

การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ซึ่งเร็วกว่าการพลิกหนังสือ ทําให้พี่น้องตระกูลหลินตะลึง แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเพื่อนร่วมทีมหญิงคนนี้ที่มาจากบริษัทดั้งเดิมของกู่เสี่ยวเล่อมาโดยตลอด แต่พวกเธอก็ช่วยเธอจากความตาย เช้านี้ ตอนนั้นเธอยังคงน่าสงสารและปากของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณ …

ไม่รู้เลยว่าวันนี้ยังไม่ได้จบลง เธอก็ลงมือชักดาบใส่สาวๆ …

ทันใดนั้น สองสาวก็ไม่รู้จะทํายังไงนั่นแหละ

“เธอไม่เข้าใจฉันเหรอ? ฉันจะปล่อยคุณไป! ตอนนี้ในค่ายนี้ฉันเป็นคําพูดที่ถือที่สุด! คุณได้ยินหรือไม่? ” เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวลี่ต้องการใช้กลอุบายที่ชั่วร้ายต่อหน้าพวกเธอ และจริงๆ แล้ว เธอก็โบกหอกง่ายๆ ในมือของเธอไปที่หลินเจียวสาวน้อยและกําลังจะแทงมัน

แม้ว่าหอกธรรมดา ๆ จะเป็นเพียงผลของการผสมผสานระหว่างแท่งไม้และเศษโลหะที่เรียบง่ายของกู่เสี่ยวเล่อ แต่ส่วนที่เป็นโลหะของหัวหอกนั้นถูกทําให้คมจากฝีมือของคู่เสี่ยวเล่อบนหินก้อนใหญ่เสมอและมันยังคงคมมาก นับประสาอะไรกับการแทงคนขนาดจระเข้ขนาดใหญ่ที่ยาวหกหรือเจ็ดเมตรในป่าก็ตายด้วยหอกนี้

แม้ว่าหลินร่ยและหลินเจียวจะปากตะโกนเสียงดัง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ เมื่อเทียบกับเสี่ยวลี่ที่ต่อสู้กับผู้หญิงคนอื่นตลอดทั้งปีเพื่อผู้ชาย พวกเธอค่อนข้างอ่อนแอเกินไป

เมื่อเห็นว่าหอกกําลังจะมาถึงตัว หลินเจียวก็ตะโกนด้วยความตกใจ หลินรุ่ยก็กังวลและไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากใช้ฝ่ามือของเธอเพื่อขัดขวางหอกนั้น

เสี่ยวลี่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเธอไม่สามารถฆ่าใครสักคน ถ้าเป็นการสอนบทเรียนแก่พี่สาวน้องสาว เช่นให้พวกเธอเห็นเลือดบนร่างกาย เธอยังสามารถทําได้อย่างง่ายดาย ตราบใดที่สาวน้อยสองคนนี้แค่ต้องกลัวตัวเองเท่านั้น คาดการ์ณว่าพวกเธอก็คงจะสับสนทันที การปล่อยให้ทั้งสองคนรับใช้ตัวเองในค่ายจะเป็นการดีไม่ใช่หรือ?

ดังนั้น หอกในมือของเธอไม่ได้หมายความว่าจะทําให้ช้าลงแต่อย่างใด และมันก็วิ่งตรงไปที่ต้นขาของหลินเจียวและมือเล็ก ๆ ของหลินรุ่ย…