จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 133

จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 133 – เนื้อแกะที่ไม่ได้กิน

หนิงเล่ยไม่รู้จะตอบหลินเจียวที่เป็นปีศาจตัวน้อยได้อย่างไร แต่หน้าแดงและพูดว่า : “ต้องไม่สิ? ถ้าเป็นเช่นนั้น มันจะไม่ใช่ของถูกๆ สําหรับกู่เสี่ยวเล่อเหรอ!”

“ ชิ! จากที่คุณพูด! ไม่ใช่ฉันหรอกที่บอกพี่เสี่ยวเล่ย พี่เสี่ยวเล่อบนเกาะร้างนี้ร่ํารวยและหล่อเหลากว่าในสังคมศิวิไลซ์ หากไม่มีเขาคาดว่าพวกเราทั้งสามคนอาจจะอดตายหรือถูกสัตว์ป่ากิน ถ้าโชคร้ายกว่านี้อีกหน่อย มันอาจตกไปอยู่ในมือของโจรสลัด มาเป็นเครื่องมือให้สัตว์เหล่านั้นได้ระบายความปรารถนา! ตอนนี้ถ้าพี่สาวของฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่เสี่ยวเล่อจริงๆ .. พี่สาวน่าอิจฉาหน่อย ๆ ! “

เมื่อฟังคําพูดเหล่านี้ของปีศาจน้อยหลินเจียว หนิงเล่ยไม่รู้จะพูดอะไร!

ใช่ เธอพูดถูก ถ้าเธอไม่ได้พบกับคู่เสี่ยวเล่อบนเกาะในวันแรก ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร?

อดอยาก? ตายเพราะกระหายน้ำ? หรือถูกกินโดยไฮยีน่า…

เฮ้ มันจะดีกว่าถ้ามันตายแบบนั้น เมื่อมันเป็นที่เข้าใจอย่างชัดเจน ถ้าตกไปอยู่ในมือของโจรสลัดที่ไร้มนุษยธรรมอย่างที่หลินเจียวพูด มันจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายจริงๆ!

แต่ด้วยเหตุนี้ จึงทําให้คุณหนูผู้ร่ํารวยปันใจให้กู่เสี่ยวเล่อพู่ไหมตัวเล็ก ๆ

ไม่ อย่างน้อยก็ยังไม่! แต่หลินรุ่ยบอกชัดเจนว่าเธอต้องการดูแลกู่เสี่ยวเล่อด้วยความเมาเพื่อที่จะทําให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น?

พวกเขาจะไม่เริ่มต้นจริงๆ เหรอ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หนิงเล่ยก็มองไปที่ซากเครื่องบินด้านบนอย่างประหลาด แววตาของเธออยากรู้อยากเห็นและกลิ่นน้ําส้มเปรี้ยวฟุ้งกระจาย(หึง)

ดวงตาของเธอไม่สามารถหลบซ่อนจากหญิงสาวตัวน้อยหลินเจียวที่อยู่ข้างเธอได้ เธอยิ้มและป้อนเนื้อวัวสองกระป๋องให้โบตั๋น ในขณะที่กระซิบ : “ ฉันอยากจะบอกพี่เสี่ยวเล่ยนะ ว่ากันว่าคุณกับพี่ชายเสี่ยวเล่อของเราเจอกันก่อนหน้านี้จริงๆ! ฉันคิดมาตลอดว่าคุณสองคนเป็นคู่แท้ของชายหญิงบนเกาะร้างนี้ เช่นเดียวกับฉันและพี่สาว ที่ดีที่สุดเราสามารถเติมเต็มห้องของพี่เสี่ยวเล่อเป็นห้องข้างๆ เท่านั้น น่าเสียดายที่คุณช่างภาคภูมิใจมาก ไม่งั้นจะไม่ปล่อยให้พี่สาวของฉันได้เริ่มก่อน …”

คําพูดของเธอเกือบทําให้ใบหน้าสวยของหนิงเล่ยแดงเป็นหยดเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วเธอก็โบกมือไปมาและพูดว่า : “แน่นอน ฉันอยากจะขอถามว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ อย่างเสี่ยวเจียวเรียนอะไรในโรงเรียน? อายุพึ่งเท่าไหร่? เรายังอะไรนางบําเรอภรรยาคนที่สองและอะไรอีก? ความคิดเหล่านี้เป็นพิษต่อผู้คนในสังคมศักดินา ในฐานะผู้หญิงในยุคใหม่ เราจะเต็มใจเป็นเครื่องประดับของผู้ชายได้อย่างไร ทําไมต้องเป็นกู่เสี่ยวเล่อเขาเพียงคนเดียวที่ต้องการให้สาวงามทั้งสามอย่างเราไปกับเขา! “

หลินเจียวยิ้มอย่างอ่อนหวานกับสิ่งนี้ : “ฉันขอบอกนะพี่เสี่ยวเล่ย อย่ามาล้อเล่นน่ะ! คําพูดของคุณเป็นสิ่งที่ดีในสังคมที่มีอารยะ มันก็โอเค ภายใต้เกาะร้างเช่นนี้กฎแห่งปาจะตามมาด้วยผู้ที่อ่อนแอและแข็งแกร่ง ใครก็ตามที่มีความสามารถมากที่สุดในการปล่อยให้ทุกคนอยู่รอดที่นี่ย่อมเป็นผู้นํา ตามธรรมชาติในฐานะผู้นําเขามีสิทธิ์อย่างแท้จริงในการสืบพันธุ์ของลูกหลานในเผ่าพันธุ์ สําหรับผู้หญิงอย่างเรา เราก็เต็มใจที่จะรักษา DNA ของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าพันธุ์ไว้ในลูกหลานของเรา! “

“อย่าพูดอะไรนะว่าพวกเราเป็นมนุษย์! คุณคิดว่าพวกเราเป็นหมาป่าหรือสิงโตหรือไง?นอกจากนี้ ผู้นํายังมีสิทธิในการสืบพันธุ์ของลูกหลานอีกด้วย ขอบคุณสาวน้อยอย่างเราที่พูดแบบนี้จริงๆ! อับอายแทบตาย!” หนิงเล่ยโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อส่งสัญญาณให้หลินเจียวไม่คุยเรื่องที่ฟังดูแปลก ๆ นี้กับเธอ

แต่ในขณะนี้ มีการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันจากซากเครื่องบินด้านบนและเครื่องบินที่ถูกต้นไม้ใหญ่สองสามต้นปิดกั้นก็เกิดเสียงดังเอี้ยด…

“ไม่ใช่เหรอ? การเคลื่อนไหวของพวกเขารุนแรงขนาดนั้น?” หลินเจียวมองไปที่มันอย่างอ้ำอึ้ง และพูด

” คุณหนูน้อยคิดว่าสิ่งเหล่าพวกนี้ไม่แข็งแรงเกินไป เดินไปรอบ ๆ แล้วพี่สาวอย่างฉันจะพาเราไปรอบ ๆ !” หนิงเล่ยพูดพร้อมกับดึงแขนของหลินเจียว

“ชิ เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่ได้เห็นมันในคอมพิวเตอร์ ครั้งนี้มันเป็นเพียงการสังเกตุสดๆ ครั้งนี้พี่สาวเสี่ยวเล่ยอย่าซีเรียส ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่ต้องการดูมัน!” หลินเจียวรั้งเธอไว้ด้วยมือของเธอกล่าวพร้อมกับแสยะยิ้มที่แขนของเธอ

“ ฉันไม่อยากดู!” แม้ว่าเธอจะพูดเช่นนั้น หนิงเล่ยก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นขาทั้งสองของเธอจึงยังคงยืนนิ่ง

“หือ? ทําไมไม่มีการเคลื่อนไหว เป็นไปได้ไหมที่กัปตันเสี่ยวเล่อของเราเป็นหมอนปักและมีเนื้อเอ็นยาวที่ดูน่าประทับใจ แต่ไร้ประโยชน์?” หลินเจียวกระพริบตาโตของเธอและจ้องไปที่ซากเครื่องบินด้านบนสักพักแล้วพูด

“ไม่น่าเป็นอย่างนั้น? ฉันจําไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ในทะเล ” หนิงเล่ยพูดกับตัวเอง แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าเธอกําลังทําผิดพลาดเล็กน้อยและเธอก็รีบปิดปากเล็ก ๆ ของเธอและไม่พูดอะ“

“ เป็นอะไรรึเปล่าพี่เสี่ยวเล่ย เป็นไปได้ไหมที่คุณแกล้งทําเป็นจริงจัง แต่อันที่จริงคุณทําไปแล้ว… ที่คุณอยู่ในทะเล … ว้าว มันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ? “สมองของสาวน้อยคนนี้ใหญ่มาก ความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจของหนิงเล่ยก็เริ่มเชื่อมโยงกัน

หนิงเล่ยโกรธมากจนทุบหลินเจียวหญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ด้วยกําปั้นของเธอ แต่ในขณะนี้ มีการเคลื่อนไหวในซากเครื่องบินอีกครั้ง

เพียงแค่ฟังการอาเจียนของชายคนหนึ่ง จากนั้นกู่เสี่ยวเล่อก็ขอโทษซ้ํา ๆ : “ผมขอโทษ โทษที ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ คุณ … คุณอยู่ข้างผม … ผมจะทําความสะอาดให้เอง!”

ในขณะที่พูด เห็นกู่เสี่ยวเล่อรีบคลานลงมาจากซากเครื่องบินและในขณะที่คลาน เขาก็เช็ดริมฝีปากด้วยมือของเขา ….

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หนิงเล่ยและหลินเจียว หญิงสาวทั้งสองที่รอดูเครื่องบินสั่น มองหน้ากันไม่รู้ว่าทําไม แต่เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่กระปรี้กระเปร่าและเขินอายของกู่เสี่ยวเล่อ เธอไม่รู้ว่าจะถามเขาดีหรือไม่

กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้คุยเรื่องไร้สาระกับพวกเธอ แม้ว่าอาการเมาค้างของเขาจะยังไม่ตื่นเต็มที่ และ ก็สั่นเล็กน้อยเมื่อเริ่มเดิน แต่เขายังคงถือถังและเดินไปที่น้ําตกเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลังค่ายของพวกเขา …

คนสองคนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นรีบปืนซากเครื่องบินไปตามบันไดเชือก หลินเจียวพบว่า หลินรุ่ยพี่สาวของเธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะเก็บเสื้อผ้าของเธอ

แต่เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าของเธอมีรอยเปียกและเหนียวจํานวนมาก และมีกลิ่นอาเจียนที่ ทําให้มึนเมาอยู่ในห้องโดยสารบนเครื่องบินหญิงสาวทั้งสองก็ปิดปากและจมูกอย่างรวดเร็ว

“ พี่สาว เกิดอะไรขึ้น? พวกเรายังรอให้พี่จัดการพี่เสี่ยวเล่อบนเครื่องบินทันที? มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? “หลินเจียวถามอย่างงงงวยในขณะที่ปิดจมูกของเธอ

หลินรุ่ยยังคงเช็ดเสื้อผ้าของเธอ แต่ใบหน้าของเธอแดงและเธอพูดไม่ออกเป็นเวลานาน : ” ที่จริงแล้ว มันเป็นไปอย่างราบรื่น แต่เขาเพิ่งตื่นขึ้นมาและลุกขึ้นนั่ง ฉันไม่รู้ว่าฉันทําให้เขาหงุดหงิดหรือไม่ และเขาก็อาเจียนออกมาทันที ทําให้ฉันอึ้งไปหมด! ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นนี้น่าขยะแขยงมาก! เฮ้อ น่าเสียดายจัง! “

หลินเจียวกระพริบตาหลังจากฟัง ทันใดนั้นก็หัวเราะและพูดว่า : “ พี่ นี่สามารถบอกได้ว่าไม่ได้กินเนื้อแกะ แต่ยุ่งวุ่นวายตั้งแต่หัวจรดเท้า! อะฮ่าฮ่าฮ่า ”

บรรยากาศที่น่าอับอายเล็กน้อยในห้องโดยสารทําให้หลินเจียวรู้สึกโล่งใจ ทั้งสามสาวต่างหัวเราะพร้อมเพรียงกัน …