จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 127

จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 127 – ชื่อแมวขาว

เมื่อเห็นบาร์บีคิวสีเข้มที่มีกลิ่นไหม้อยู่ตรงหน้าเขา ‘เสี่ยวเล่อก็ขมวดคิ้วและพยายามอย่างหนักที่จะตัดชิ้นเล็ก ๆ ด้วยมีดพับสวิทแล้วใส่เข้าปากของเขา

“โว้! ขมขมและเค็ม นี่นี่ นี่มันอะไรกัน!” เสี่ยวเล่อพ่นบาร์บีคิวออกมาทันที ..

“ ฮ่าฮ่าฮ่า … ”

“ ฉันขอบอกว่ากู่เสี่ยวเล่อก็ไม่กินอาหารแบบนี้เหมือนกัน!”

หลินรุ่ยและหลินเจียวต่างก็ก้มหน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะ แม้ว่าหนิงเลยที่อยู่ด้านข้างจะคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกเล็กน้อย เพราะสิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงสามารถทำได้เพียงแค่ยืนหยัดต่อไปโดยไม่ยิ้ม

“ ดูเหมือนว่ากัปตันจะต้องทำอาหารเอง! เสี่ยวเจียวเสี่ยวรุ่ย! คุณสองคนรีบมาช่วยกันหมดส่วนหนิงเลยนั้น .. จากข้อเท็จจริงที่ว่าเธอทำเสื้อผ้าของกัปตันอย่างผมหายและทำให้ผมต้องกลับบ้านอย่างเปลือยเปล่า ผมจะลงโทษเธอไม่ให้กินคืนนี้ “

เมื่อเสี่ยวเล่อพูด เขาก็เริ่มสั่งพี่น้องตระกูลหลินนั่นเนื้อและใส่เกลือลงไป ไม่ว่างสักพัก

ในที่สุดเกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา กลิ่นบาร์บีคิวที่หายไปนานก็เริ่มลอยออกมาในแคมป์และสองสาวพี่น้องตระกูลหลินก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น!

แม้แต่แมวสีขาวตัวใหญ่และจีนลิงตัวน้อยที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ พวกมันก็กระตือรือร้นขึ้นเลียลิ้นของพวกมันและรอชิม

มีเพียงหนิงเล่ยเท่านั้นที่ทำหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ และจงใจหันหน้าไปด้านใดด้านหนึ่งและไม่มองไปที่บาร์บีคิวเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นคู่เสี่ยวเล่อที่หยอกล้อเล่นตลกเธอที่จริงจัง

หลังจากนั้นไม่นาน กู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มแยกเนื้อกวางที่ปรุงสุกแล้วไม่เหมือนกับการย่างของหนิงเลย เนื้อย่างที่เขาทำนั้นนุ่มด้านนอกและมีกลิ่นหอมทั้งในแง่ของรสชาติและรูปลักษณ์ หนึ่งในท้องฟ้าและอีกหนึ่งในพื้นดิน!

“ ว้าว! พี่เสี่ยวเล่อ เนื้อกวางย่างตัวน้อยของคุณ มันยอดเยี่ยมใช่มั้ย? มันอร่อย อืม! มันอร่อยมาก!” หลินเจียวกัดก่อนที่เธอจะกลืนมันและเริ่มกล่าวชมเธอ

หลินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าหลังจากชิมชิ้นหนึ่ง แม้แต่ลิงจินตัวน้อยก็ยังกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นหลังจากกิน

กู่เสี่ยวเล่อหยิบบาร์บีคิวมาทั้งชิ้นแล้วโยนให้แมวสีขาวตัวใหญ่ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าไม่ไกล แม้ว่าเจ้าตัวนี้จะดูเย็นชาไปหน่อย แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่บาร์บีคิว แล้วในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ก็แลบลิ้นแผลบๆ! มันกัดเกือบทั้งหมดในคำเดียวและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

ด้วยวิธีนี้ หญิงสองคนและชายหนึ่งคน รวมทั้งลิงและแมวในแคมป์ทั้งหมดที่กินบาร์บีคิว มีเพียงหนึ่งเลยที่นั่งอยู่ข้างนอกได้กลิ่นที่หอมเย้ายวน และระงับความหิวในช่องท้องของเธอ ฉันไม่ต้องการคิดที่จะกินเนื้อ!

เจียวเริ่มนั่นเนื้อชิ้นหนึ่งแล้วเสียบไม้ด้วยกิ่งไม้ก่อนที่จะนำไปให้หนิงเลย

แต่หนิงเลยหันศีรษะไปอย่างจงใจที่จะไม่มองไปที่บาร์บีคิว และเธอก็สาปแช่งในใจ! : “หลินเจียว ทำไมสาวน้อยถึงชั่วร้ายนัก รู้ว่าฉันหิวเกินไป ยังล่อลวงฉันด้วยบาร์บีคิว! ถ้าฉันกินเนื้อย่างของกู่เสี่ยวเล่อ ฉันจะไม่ยอมรับว่าฉันรู้สึกอับอายและไม่มียางอาย ทำผิดก็ยังกล้ากินข้าวสินะ! ไม่กินไม่กิน! ห้ามกินเด็ดขาด!”

แม้ว่าเธอจะล้างความคิดอยู่ในใจ แต่กลิ่นของบาร์บีคิวที่เย้ายวนก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะหยุดได้ด้วยความมุ่งมั่นเพียงอย่างเดียว

แม้ว่าคุณหนิงจะนั่งในท่าเสแสร้ง แต่เธอก็กลืนน้ำลายอยู่ตลอดเวลา และเสียงที่ดังออกมาจากหน้าท้องของเธอ ล้วนแสดงให้เห็นว่าเธอน้ำลายสอไปแล้วสำหรับชิ้นเนื้อนั้น …

“เอาล่ะ อย่าแกล้งพี่สาวเสี่ยวเล่ยของฉัน ทุกคนรู้ว่าคุณหิว! นอกจากกัปตันเสี่ยวเล่อของเราเพิ่งพูดเรื่องตลก คุณมาเอาจริงเอาจังได้หรือ?” หลินเจียวยังคงไม่ละความพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม …

เช่นเดียวกับหนิงเลยที่กำลังพิจารณาว่าถึงเวลาที่จะเอนไปเอาบาร์บีคิวชิ้นนี้ ทันใดนั้นชิ้นเนื้อที่หลินเจียวเสียบกับกิ่งไม้ก็ถูกยึดไปโดยเสี่ยวเล่อ

“ไม่เป็นไรถ้าเธอยังไม่กิน ผมยังกินไม่พอ!” เสี่ยวเล่อพูดขณะที่กัดบาร์บีคิวที่เขาเพิ่งได้มาปากที่เต็มไปด้วยคราบมันเยิ้ม เกินห้ามใจ!

“คุณ ” หนิงเล่ยขมวดคิ้วด้วยความโกรธ หันกลับไปและขึ้นไปบนซากเครื่องบินโดยไม่สนใจพวกเขาสามคน

“ ฉันว่านะ พี่เสี่ยวเล่อ คุณมากเกินไปหรือเปล่า” หลินเจียวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในครั้งนี้

“ใช่ แม้ว่าบางครั้งหนึ่งเลยจะมีนิสัยใจคอของคุณหนูเอาแต่ใจ แต่หลังจากอยู่กับพวกเรามานาน นิสัยของคน ๆ นี้ก็ยังคงดีอยู่ ไม่จำเป็นต้องห้ามไม่ให้เธอกินจริงๆ ใช่มั้ย?” หลินรุ่ยกล่าวชักชวนคำพูดสองสามคำที่ด้านข้าง

กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะเบา ๆ ถามในใจว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าถ้าคุณไม่แก้ไขคุณหนิงคนนี้อย่างละเอียด อำนาจของหัวหน้าทีมของฉันอาจไม่ได้รับการยอมรับ!

ในความเป็นจริง เสี่ยวเล่อได้คิดถึงปัญหาเหล่านี้ในวันนี้ และนั่นคือว่าเขาตามใจผู้หญิงในค่ายมากเกินไปหรือไม่ โดยเฉพาะหนิงเลยคนนี้ ..

เหตุการณ์ขโมยเสื้อผ้าของเขาในวันนี้ หากมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้ กลัวว่าพวกเธอจะไม่มีที่ให้ร้องไห้

แน่นอนว่าเขาไม่รู้สึกอึดอัดที่ไม่รักหยกถนอมบุปผา แน่นอนว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะให้หนิงเล่ยทานอาหารเย็น แต่หวังว่าวิธีนี้จะทำให้เธอจำได้ว่านี่คือเกาะร้างไม่ใช่ห้องนั่งเล่นของพวกเธอทุกอย่างขึ้นอยู่กับนิสัยใจคอของเธอ

มีคนไม่กี่คนที่กำลังรับประทานอาหารเย็น และไม่มีแมวและลิงอยู่ที่นั่นเลย หลังจากกินของว่างชิ้นเล็ก ๆ เจ้าจนรู้สึกอิ่มเล็กน้อย แต่แมวสีขาวตัวใหญ่อยู่ไกลจากคำว่าพอ หลังจากกินชิ้นเนื้อที่กู่เสี่ยวเล่อให้

แต่เจ้าตัวนี้ฉลาดมาก มันไม่ได้ไปขอความช่วยเหลือจากคนเหล่านั้นโดยตรง มันแค่เลียอุ้งเท้าของมันไม่ไกลจากกองไฟในแคมป์ของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าต้องการรอให้เสี่ยวเล่อเลี้ยงมัน

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันเลย เพราะเรื่องของ หนิงเลยทุกคนไม่ได้ใส่ใจกับปัญหาที่แมวขาวตัวใหญ่กินไม่เพียงพอ

พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็น แต่ลิงจินตัวน้อยสามารถมองเห็นได้ชัดเจน และไม่รู้ว่ามันคิดอย่างไรมันจึงเดินตรงไปที่กองไฟหยิบบาร์บีคิวเสียบไม้บนกิ่งไม้แล้วเดินไปที่แมวตัวใหญ่พร้อมกับยิ้ม.

แต่เดิมสิ่งมีชีวิตทั้งสองนี้เป็นคู่ปรับตามธรรมชาติ และแมวสีขาวตัวใหญ่มักจะไม่รู้สึกดีต่อลิงตัวนี้ที่กระโดดขึ้นๆ ลงๆ

แต่ตอนนี้มองไปที่ชิ้นเนื้อบาร์บีคิวในอุ้งเท้าของมัน ไม่มีแสงที่ดุร้ายในดวงตาของแมวสีขาวตัวใหญ่ เพียงแค่จ้องมองไปที่บาร์บีคิว ส่งเสียงดังเอื้อกและกลืนน้ำลายของมัน

เจ้าจินยิ้มและวางบาร์บีคิวไว้ในมือต่อหน้าแมวสีขาวและมองอย่างภาคภูมิใจว่า “มั่นใจได้เป็นข้าที่ทำให้แกกินตามต้องการ” ในตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นเจ้านายของ แมวสีขาวไปแล้ว!

แมวสีขาวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังทนไม่ได้กับการล่อลวงจากบาร์บีคิว ลดศีรษะของมันลงและเคี้ยว

จากนั้นกู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ก็รู้ว่าจินเริ่มให้อาหารแมวสีขาวตัวใหญ่แทนพวกมัน

มันทำให้คนทั้งสามคนตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะยิ่งดีไปกว่านั้น เจ้าจีนลิงน้อยตัวนี้ใช้ประโยชน์จากแมวสีขาวตัวใหญ่ที่ก้มหัวเพื่อกินบาร์บีคิว เดินนำหน้ามันอย่างอลังการ เหยียดอุ้งเท้าเล็ก ๆ ของมันออกแล้วลูบหัวของมันเบา ๆ ?

เยี่ยม ลิงน้อยซึ่งอยู่ในฐานะที่ถูกกินในห่วงโซ่อาหารยังสามารถเพลิดเพลินกับความรู้สึกของการเป็นเจ้านาย แม้ว่าแมวตัวใหญ่สีขาวจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ ฮือออ …” มันคำรามเสียงต่ำ แต่บาร์บีคิวในปากของมันกลับหอมมากจนมันทนไม่ไหวมันจึงรีบกินต่อไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“ เฮ้! พี่เสี่ยวเล่อ ลิงน้อยจินตัวนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นเจ้าของแมวสีขาวตัวใหญ่เร็วกว่าคุณ?” หลินเจียวมองพวกมันด้วยความอิจฉาและพูด

กู่เสี่ยวเล่อยังกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา : ”มันเป็นไปได้จริงๆ! แต่ไม่ว่าจะเป็นผมหรือจิน การได้ใกล้ชิดกับแมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้เพื่อให้เราอยู่รอดในปาหรือแม้แต่ออกไปจัดการกับโจรสลัด ทั้งหมดเป็นประโยชน์มาก! ยังไงก็ตาม ผมได้ตัดสินใจตั้งชื่อแมวตัวใหญ่สีขาวตัวนี้แล้ว! “

“ คุณตั้งชื่ออะไร?” หลินเจียวและหลินรุ่ยถามเกือบจะพร้อมกัน

“อืม เรียกมันว่า ต้าไป(ขาวใหญ่)! คำกระชับเข้าใจง่ายและเหมาะสมมาก!” กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวและพูด

“ไม่ ชื่อพื้นๆ เกินไป ครั้งนี้ฉันไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง!” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากซากเครื่องบินที่อยู่เหนือพวกเขา

เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองเพียงแค่ฟังเสียงก็รู้ว่าคู่ต่อสู้คือใคร!