จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 103

จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 103 – โรงแรมเครื่องบิน

เมื่อได้ยินว่าเครื่องบินตก หญิงสาวทั้งสามคนต่างก็ตื่นเต้นและรีบตามเสี่ยวเล่อเข้าไปในป่าที่ ยุ่งเหยิง

แต่ทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะเห็นได้ชัดว่าเมื่อพิจารณาจากการพังทลายและรอยไหม้ที่แผดเผา เครื่องบินก็ตกมาหลายปีแล้ว

เครื่องบินที่อับปางเป็นเวลานานจะมีประโยชน์อะไรได้บ้าง? อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเล่อยังคง สนใจที่จะก้าวเข้าใกล้จุดที่อับปางในใจกลางป่าอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่ามีเครื่องบินลําหนึ่งที่ไม่เล็กเกินไปบนยอดไม้สองสามต้น

เมื่อมองแวบแรก รูปร่างของเครื่องบินลํานี้มีอายุไม่กี่ปียังคงใช้การออกแบบเครื่องยนต์คู่ปีกตรง สีบนลําตัวที่ควรจะทาสีได้หลุดออกไปแล้วและดูเป็นสนิม …. อย่างไรก็ตาม มันอาจเป็นเพราะเครื่องบินมีน้ําหนักมากเกินไป เมื่อมันตกและเมื่อมันกระแทกพื้น มันทําให้ส่วนหัวของห้อง โดยสารแตก และตอนนี้มันเหลือเพียงแค่ครึ่งหลังของลําตัวที่ติดอยู่กับต้นไม้ไม่กี่ต้น

และส่วนหัวที่รักของเครื่องบินขนาดใหญ่อยู่ในกองไม้แห้งห่างจากตัวมันไม่ถึง 50 เมตร กู่เสี่ยวเล่อเดาว่าส่วนหัวของเครื่องบินน่าจะเป็นเพราะแรงเฉื่อยมากเกินไป และมันก็ไถลไปบนพื้นเป็นระยะทางหลายสิบเมตร ชนเข้าตรงๆ กับต้นไม้ใหญ่ที่โชคร้ายหลายสิบต้นหยุดชะงัก ด้วยท่าทางที่น่าอับอาย ซึ่งทําให้เกิดสถานการณ์ปัจจุบัน

“ว้าว! ฉันไม่รู้ว่าเครื่องบินลํานี้อยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว ไม่มีใครพบหรือ?” หลินเจียวกระโดด เข้าไปใกล้ส่วนหัวของเครื่องบิน

“อืม เวลาไม่ใช่สั้นๆ ผมเดาว่าเครื่องบินลํานี้จอดที่นี่มาแล้วอย่างน้อย 90 ปี!” กู่เสี่ยวเล่อพูดเบา ๆ

“ อะไรนะ? ทําไมคุณแน่ใจจัง? คุณรู้จักเครื่องบินลํานี้หรือเปล่า?” หนิงเล่ยรู้สึกไม่เชื่อเล็กน้อย

กู่เสี่ยวเล่อไม่มีอะไรจะปกปิดและพูดตรงๆ ว่า : “นี่คือเครื่องบินทิ้งระเบิด B-25 จากสหรัฐฯ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในขณะนั้น ในฐานะเครื่องบินทิ้งระเบิดขนาดกลางของกองทัพหลัก สหรัฐฯ มีการเดินทางไปและกลับจากมหาสมุทรแปซิฟิกบ่อยครั้ง สนามรบในฐานะแฟนทหารส มัยสงครามโลกครั้งที่สอง ผมรู้บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ? ”

หลินเจียวรู้สึกตกใจกับคําตอบของคู่เสี่ยวเล่อ และเธอก็ยืนห่างจากหัวเครื่องบินทันที

การกระโดดของเธอทําให้เสี่ยวเล่อรู้สึกขบขัน : “น้องเสี่ยวเจียวอย่ากระโดด! เครื่องบินลํานี้ บรรทุกเต็มพิกัดและสามารถบรรทุกวัตถุระเบิดที่เอ็นที่ได้ 1.3 ตัน ถ้ามันระเบิด ผมเกรงว่าคุณจะ ต้องกระโดดออกจากเกาะนี้เพื่อความปลอดภัย!”

“ คุณหมายความว่า ไม่ใช้ว่ามีวัตถุระเบิดบนเครื่องบินลํานี้?” หลินรุ่ยถามออกไป

กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าและเดินไปที่ด้านหลังของห้องนักบินที่หักและเริ่มตรวจสอบสถานการณ์ ภายใน สาวทั้งสามกลัวและไม่มีใครตามไป แต่ยืนอยู่ข้างนอกและมองดู

“ถ้าเครื่องบินลํานี้กระแทกพื้นเต็มไปด้วยวัตถุระเบิด มันคงเป็นอะไรที่มากกว่าการพลิกคว่ำ ต้นไม้และป่าที่ไหม้เกรียม! ผมเกรงว่าอย่างน้อยก็มีหลุมขนาดใหญ่หลายสิบเมตรอยู่ใต้เท้าของเราใช่ไหม? ฮะ?

ใรขณะที่พูดกู่เสี่ยวเล่อหยิบกล่องอุปกรณ์สีดําออกมาจากห้องนักบินของเครื่องบิน

กล่องนั้นดูค่อนข้างหนัก และแม้แต่เสี่ยวเล่อ ซึ่งเป็นผู้ชายที่มีสมรรถภาพทางกายที่ยอดเยี่ยม ก็ค่อนข้างที่จะลําบากที่จะเดินพร้อมกับยกมันออกมา

“โอ้!” กู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจยาว โยนกล่องลงกับพื้น แต่หลินเจียวถึงกับผงะ เห็นได้ชัดว่า ตอนนี้เธอเป็นนกที่หวาดกลัวอยู่แล้ว และเธอกังวลว่าระเบิดจะระเบิด ถ้าทุกอย่างออกจากเครื่องบิน …

กู่เสี่ยวเล่อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา หอบและพูดว่า : “ตรวจสอบห้องนักบิน มีโครงกระ ดูกในห้องนักบิน 2 คน น่าจะเป็นนักบิน 2 คน วิทยุและสิ่งของอื่น ๆ ใช้งานไม่ได้นาน สิ่งเดียวที่ผมคิดว่ามีค่า คือกล่องเหล็กขนาดใหญ่ซึ่งวางอยู่ในห้องนักบินดูเหมือนว่าจะต้องมีจุดประสงค์พิเศษ ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หญิงสาวทั้งสามและลิงจินตัวน้อยก็รวมตัวกันอย่างสงสัย และมองไปที่กล่องดํา

“ ข้างในมีอะไร?” หนิงเล่ยเคาะเปลือกของกล่องโลหะด้วยนิ้วเรียวของเธอ ทําให้เกิดเสียงดัง แกรงๆ

“ผมไม่รู้ กล่องนี้ถูกล็อค และยังคงเป็นรหัสทหารที่แน่นหนามาก ผมพยายามป้อนตัวเลขสอง สามชุด แต่น่าเสียดายที่มันไม่ถูกต้อง ผมกังวลว่าสิ่งนี้มีตัวตน – ทําลายการตั้งค่า ดังนั้นผมไม่กล้า ลองอีกครั้ง กลับไปที่แคมป์กันเถอะ! “

ในขณะที่พูดกู่เสี่ยวเล่อจ้องมองไปที่ลําตัวของเครื่องบินขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบ เมตร ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่กลางอากาศหลายสิบต้น …

หลินรุ่ยถามเบา ๆ : “กัปตันเสี่ยวเล่อ, คงไม่ใช่ว่าคุณต้องการปีนขึ้นไปดูที่นั่นใช่ไหม?”

เสี่ยวเล่อยิ้ม : “ทําไมจะไม่หละ อย่างทันทีผมเกิดความคิดดีๆ ขึ้น?”

“ความคิดดีๆ?” ทั้งสามสาวมองหน้ากัน และในที่สุดก็มีเพียงหลินเจียวเท่านั้นที่เอ่ยออกมา : “ไม่เพียงแต่เมื่อผู้ชายเห็นสิ่งที่พวกเขาสามารถทําเพื่อวัตถุประสงค์พิเศษ แค่บอกว่าฉันมีความคิด ดีๆ ที่ยอดเยี่ยม … กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณมีความคิดที่ชัดเจนเกี่ยวกับซากเครื่องบินหรือ? ฉัน แปลกใจจริงๆ …”

คําพูดของเธอทําให้คนอื่น ๆ ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ และพวกเธอไม่รู้ว่าจะก้าวทันคนขับรถรุ่นเยาว์ แต่ไม่ช้าคนนี้ได้อย่างไร

ในที่สุด หลินรุ่ย พี่สาวของเธอก็ตีเธออย่างหนักและพูดว่า : “ ฉันไม่ได้เรียนหนักทุกวัน เว็บไซต์ที่ยุ่งเหยิงมักจะเปิดอยู่เสมอ และความรู้แบบไหนที่สาวน้อยเรียนรู้มา?”

เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร แต่แอบยิ้มในใจ : “น้องสาวของคุณต้องมีความรู้ แปลก ๆ มากมาย!”

อย่างไรก็ตาม การพูดคุยและเรื่องตลก กิจธุระยังต้องดําเนินต่อไป กู่เสี่ยวเล่อเกือบจะได้พักผ่อนและเดินไปใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ปกคลุมลําตัวเครื่องบิน และสังเกตความสูงของซากเครื่องบินอย่าง ระมัดระวัง

ปลดเชือกหวายที่พันรอบตัวเขาแล้วส่งให้ลิงน้อยที่ส่งเสียงร้องเจี๊ยกๆ …

ในสายตาที่หวาดกลัวของสาวทั้งสามคน ตัวเล็กกระโดดขึ้นอย่างว่องไวและรวดเร็วไปยังต้นไม้ใหญ่และปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนถึงความสูงมากกว่าสิบเมตรด้านบนและมาถึงซากเครื่องบิน

‘เสี่ยวเล่อตะโกนไปหามันจากด้านล่าง และแสดงท่าทางด้วยมือของเขา เจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะเข้าใจและผูกเชือกหวายเข้ากับโลหะบนลําตัวเครื่องบินอย่างชํานาญ’

กู่เสี่ยวเล่อดึงเชือกอย่างแรงจากด้านล่าง โดยรู้สึกว่าการผูกยังคงค่อนข้างแข็งแรง เขามอง ย้อนกลับไปที่สาวโง่สามคนที่สับสนไปหมด แล้วกวักมือเรียกและพูดว่า : “สาวๆ ทั้งหลายรอสักครู่! เพราะว่าสามีไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวกลับมา!”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น ในสายตาที่หวาดกลัวพวกเธอจับเชือกและปืนขึ้นไปจนสุดและไม่นาน ร่างที่แข็งแรงของเขาก็หายไปในซากปรักหักพังของเครื่องบินลําใหญ่

จากนั้นจนถึงตอนนี้ หญิงสาวทั้งสามก็จําได้จากการลงมือที่น่าหวาดเสียวของกู่เสี่ยวเล่อ และ หลินเจียวกล่าวด้วยความไม่เชื่อ : “ฉันว่านะพี่สาวทั้งสอง ฉันคิดว่ากัปตันของเราอาจทํางานให้ กับคณะละครสัตว์ได้ว่าไหม? หรือเป็นแค่ลิ้งเล่นกลบนถนน?”

คําถามของหลินเจียวทําให้หนิงเล่ยและหลินรุ่ยหัวเราะในทันที หนิงเล่ยหัวเราะเบา ๆ ขณะ พิ่งต้นไม้ใหญ่และพูดว่า : “ขอบคุณผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีสมองใหญ่ขนาดนี้ ลองนึกภาพพี่ชายเสี่ยว เล่อที่คุณมักจะยกย่องเหมือนลิงตลกข้างถนน!”

หลินเจียวยังกล่าวอย่างไม่มั่นใจว่า : “ มันไม่ใช่เรื่องตลกหรอกนะ เขาสามารถให้จนทําหลายอย่าง และผูกเชือกได้ยังไง ฉันดูแค่นั้น เจ้าตัวเล็กนั่นมัดปมไว้ ฉันไม่สามารถ โอ้ จินน้อย จะไม่ถูกทารุณกรรมบ่อยๆ จากพี่เสี่ยวเล่อใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าวิธีการจัดการกับลิงของนักต้มตุ้นนั้นโหดร้าย แต่เมื่อมองดูจินและความสัมพันธ์ของเขาแล้วมันไม่เหมือนกันเลย…”

ในขณะที่หญิงสาวยังคงคิดอยู่ใต้ต้นไม้ หัวของกู่เสี่ยวเล่อก็โผล่ออกมาจากส่วนที่แตกหักของ ซากเครื่องบิน : “เฮ้ คุณต้องการที่จะมาดูความงามและเรียนรู้เกี่ยวกับความคิดที่ยอดเยี่ยม ของผมหรือไม่?”

หลินรุ่ยมองไปที่เชื่อกที่ถักด้วยเถาวัลย์แล้วส่ายหัวและพูดว่า : “ไม่มีทาง ฉันกลัวว่าจะมีเพียงหนิงเล่ยจากพวกเราสามคนเท่านั้นที่สามารถไต่เชือกเส้นนี้ได้ ทั้งเสี่ยวเจียวและฉันไม่มีความสา มารถ!”

แม้ว่าหนิงเลยก็อยากรู้เหมือนกันว่าความคิดที่ยอดเยี่ยมของกู่เสี่ยวเล่อคืออะไร แต่เธอก็มอง ไปที่ลําตัวซากเครื่องบินที่ทรุดโทรม ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่กลางอากาศจากนั้นก็มองไปที่ เสี่ยวเล่อ

ในใจกล่าวว่า : ในกรณีที่ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวบนเครื่องบิน เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะอยู่ร่วมกับ เสี่ยวเล่อในซากเครื่องบินโทรม ๆ นั่น .. เมื่อถึงเวลาเรียกหาสวรรค์ก็ไม่ขานเรียกหาธรณีก็ไม่ ตอบรับหรอกเหรอ พี่น้องสองหลินที่อยู่ด้านล่างจะไม่สามารถขึ้นไปช่วยฉันได้ และกู่เสี่ยวเล่อคนนี้ ที่มีไอเดียที่น่ากลัวที่สุดจะเป็นอย่างไรถ้าความคิดที่ไร้สาระและกล้าหาญของเขาคือการทําให้ซากเครื่องบินเก่าๆ สั่นไหวกับฉันแบบนี้ ไม่! ไม่ได้อย่างแน่นอน! ครั้งแรกของฉันไม่สามารถทําได้ในสถานที่ที่น่ากลัวแบบนั้นฉันไม่ต้องการ :

เมื่อนึกได้แบบนี้ หนิงเล่ยก็จับมือของเธออย่างหมดหวังและกล่าวว่า : “ฉันไม่รู้ว่าญาติของฉัน จะมาในสองวันนี้หรือไม่(วันนั้นของเดือน) มือและเท้าของฉันก็มีอาการชา

เสี่ยวเล่อยิ้มให้กับสิ่งนี้และหันกลับไปที่ตัวเครื่องบินภายในห้านาที เขาก็เอาบันไดเชือกมัด สําหรับเครื่องบินออกมา และวางลงบนพื้นโดยตรงจากด้านบน …

เด็กสาวทั้งสามรู้สึกโล่งใจและปืนขึ้นบันไดเชือกไปที่ซากเครื่องบิน ขณะที่พวกเธอขึ้นไป พวกเธอเห็นเสี่ยวเล่อแสดงความสุภาพเป็นพิเศษเหมือนพ่อบ้านและพูดว่า : “สามสาวงาม ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมเจ็ทส่วนตัวของกู่เสี่ยวเล่อ!”