จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 101

จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 101 – แมวตัวใหญ่

นี่คือสิ่งที่เสี่ยวเล่อเกลียดที่จะได้ยิน แต่การส่งการ์ดคนดีก็เป็นสิ่งที่เสี่ยวเล่อพบมากที่สุดเช่นกัน!

นัยยะของการบอกว่าคุณเป็นคนดีคือ : เราไม่เหมาะสม ไม่มีโอกาสช่างสิ้นหวัง!

เสี่ยวเล่อหวังว่าหญิงสาวจะพูดกับเขาอย่างเขิน ๆ ได้อย่างไร : “ คุณมันเลวมาก!”

ไม่ใช่อะไร การพล่ามของคุณคือฉันเป็นคนดี! น่าเสียดาย….ละทิ้งความคิดที่ยุ่งเหยิงและไร้ประโยชน์เหล่านี้

เสี่ยวเล่อตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบัน ณ ที่พักของพวกเขาอีกครั้ง : โจรสลัดบนชายหาดไม่รู้ว่าพวกเขาออกจากเกาะไปแล้วหรือไม่ ฉินเหว่ยและทีมของเขามีสมาชิกอย่างน้อยสองคน คือผู้อํานวยการหวังและโปรแกรมเมอร์เหลาหม่า ซึ่งต้องสูญเสียทรัพยากรบุคคลไป

แม้ว่าทีมของพวกเขาจะไม่มีการสูญเสียบุคลากร แต่ก็ประสบปัญหาการขาดแคลนน้ำจืดและอาหาร โชคดีที่เมื่อเขาออกจากถ้ำ เขาเอาปลาเค็มและเห็ดทั้งหมดที่ตากแดดไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน ตราบใดที่สามารถก่อไฟได้ ก็ไม่ควรเป็นปัญหาในการถนอมอาหารสักระยะหนึ่ง

แต่ยังมีอีกปัจจัยหนึ่ง นั่นคือ โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุในปาสูงกว่าชายหาดมาก นับประสาอะไรกับสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ งู แมลง,หนูและมดตัวเล็ก ๆ เหล่านี้มักจะป้องกันได้ยากกว่า

ดังนั้นวิธีการจัดตั้งแคมป์ที่สามารถปักหลักชั่วคราวได้ จึงเป็นปัญหาที่ยากที่สุดในปัจจุบัน

กู่เสี่ยวเล่อพลิกกระเป๋าเป้ของเขา และนอกเหนือจากเครื่องมือที่จําเป็นบางอย่างแล้ว เขาก็ไม่พบสิ่งที่มีประโยชน์มากเกินไป หากจะกล่าวว่าการตัดไม้ในป่าเพื่อสร้างเพิงก็อาจกล่าวได้ว่าโครงการนี้ใหญ่เกินไป คาดว่าเพิงหลังนี้อาจไม่สามารถสร้างได้หลังจากสิบเดือนครึ่งด้วยเครื่องมือที่เขามีอยู่ในปัจจุบัน

และตอนนี้ ศัตรูต่างชาติกําลังปรากฏอยู่ โจรสลัดจะปล่อยให้พวกเขาสร้างบ้านได้หรือ?

กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ บางครั้งก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักในการวิตกกังวลมากเกินไปในฐานะกัปตันหัวหน้าทีม เขาตัดสินใจที่จะอิ่มท้องและไตร่ตรองสิ่งเหล่านี้

ดังนั้นเขาจึงหยิบกิ่งไม้แห้งแล้วมารวบรวมเข้าด้วยกันก่อน จากนั้นจึงจุดกองใบไม้แห้งด้วยไฟแช็กเพื่อก่อกองไฟ

แขวนหม้อเหล็กที่เปลี่ยนจากกล่องเครื่องมือที่นําเอาออกมาด้วยการทํางานอย่างหนัก เทเห็ดแห้งและน้ำจืดจากถ้ำ ใส่เกลือและพริกไทย ในไม่ช้าซุปเห็ดพริกไทยก็พร้อมกิน

ปลาเค็มหลายตัวย่างไปพร้อมกัน ยังส่งกลิ่นหอมแรงออกมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน

“ว้าว! พี่เสี่ยวเล่อ คุณสุดยอดมาก มาช่วยเราทําอาหารเช้าแต่เช้า!”

หลินเจียวที่มีจมูกแหลมคมตื่นขึ้นมาก่อน เมื่อเห็นว่ากู่เสี่ยวเล่อกําลังทําอาหารเช้า เธอก็ตะโกนอย่างมีความสุข

ในไม่ช้า หลินรุ่ยและหนิงเล่ยต่างก็ตื่นขึ้นมาทีละคน หลินรุ่ยขมวดคิ้วขณะมองไปที่กองไฟที่กําลังลุกไหม้และถามว่า : “ กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณไม่ได้บอกว่าคุณกลัวว่าไฟจะทําให้พวกโจรสลัด ค้นพบตําแหน่งของพวกเราหรือ?”

กู่เสี่ยวเล่อพลิกปลาเค็มย่างเสียบไม้แล้วพูดว่า : “ไฟในตอนกลางวันจะไม่เด่นชัดนัก และจะมีหมอกจํานวนมากลอยขึ้นมาในป่าในตอนเช้า หากเราอยู่ห่างไกลผู้คน ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นควันหรือหมอก ดังนั้นเราจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกโจรสลัดค้นพบ “

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเจียวก็ชูนิ้วหัวแม่มือขึ้นทันทีและพูดว่า : “ว้าว พี่เสี่ยวเล่อของฉันเก่งเกินไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินความรู้นี้!

ดูเหมือนว่าตราบใดที่เราติดตามพี่เสี่ยวเล่อของเรา แม้ว่าจะมีโจรสลัดที่ดุร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ เราก็ไม่ต้องกังวลไป! “

กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่น ส่ายหัวและพูดว่า : “ มันไม่ง่ายอย่างนั้น อย่างน้อยตอนนี้โจรสลัดเหล่านี้ก็ยังคงเป็นจ้าวแห่งท้องทะเลแห่งนี้ เราไม่สามารถต่อสู้กับผู้อื่นได้ด้วยกําลังเพียงเล็กน้อยในมือของเรา! ดังนั้นในตอนนี้ เรายังคงต้องเก็บตัวเงียบที่สุดเท่าที่จะทําได้! ฮะ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเล่อก็มองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย พบว่าลิงน้อยจินที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เขากินผลเบอร์รี่ ไม่รู้ว่ามันไปไหน?

” จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าหนูน้อยนั้นใช่มั้ย” หนิงเล่ยก็สังเกตเห็นสถานการณ์นี้และพูดด้วยความกังวล

เสี่ยวเล่อส่ายหัว : “ไม่ต้องกังวล ลิงน้อยตัวนี้คุ้นเคยกับปานี้มากกว่าพวกเรา มันกลับ มาก่อนที่คุณจะตื่น ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันกินเบอร์รี่ทั้งหมดในมือไปหรือเปล่า และก็ไปหาอะไรอร่อย ๆ ! “

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทั้งสามสาวก็ยอมทิ้งใจที่กังวลของพวกเธอไป ในเวลานี้ อาหารเช้าที่มีคุณค่าทางโภชนาการของซุปเห็ดของเสี่ยวเล่อและปลาเค็มย่างก็พร้อมแล้ว คนสี่คนนั่งรอบกองไฟและเริ่มรับประทานอาหารเช้าของวันนี้

เพราะเมื่อคืน แต่ละคนกินช็อกโกแลตบิสกิตชิ้นเล็ก ๆ เท่านั้น นอนทั้งคืนและหิวมากจนช่องท้องด้านหน้าแนบติดกับแผ่นหลัง ทุกคนจึงกลืนกินอาหารไม่เงยหน้า ไม่นาน ซุปเห็ดหม้อใหญ่กับปลาเค็มย่างสี่หรือห้าตัวก็เข้าท้อง …

“ กัปตัน วันนี้งานของเราคืออะไร?” หลินเจียวถามพลางพิงตอไม้ใหญ่ที่หักแล้วฟันกิ่งไม้เล็ก

“ อืม … ค้นบริเวณรอบ ๆ ใช่มั้ย? ดูสิ่งที่คุณพบและอาหารที่สามารถล่าหรือเก็บได้ ให้เพียงพอที่จะนั่งกินมองท้องฟ้าทุกวันแบบนี้! “ กู่เสี่ยวเล่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าว

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงกระซิบ ทันทีหลังจากนั้น เจ้าตัวเล็กขนยาวสี เหลืองทองก็พุ่งตรงเข้าสู่อ้อมแขนของกู่เสี่ยวเล่อจากอากาศ แต่มีไม่กี่คนที่คุ้นเคยกับเรื่องนี้มานานแล้ว โดยรู้ว่าต้องเป็นจินลิงน้อยที่กําลังจะมา

คราวนี้ลิงน้อยมีท่าทางหวาดกลัวและมีท่าทางถอยหลังเป็นระยะ ๆ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่น่ากลัวกําลังไล่ตามมันอยู่? เสี่ยวเล่อก็ตื่นตัว หากต้องการทราบว่าสัตว์กินเนื้อที่น่ากลัวบางตัวปรากฏตัวในป่าใหญ่แห่งนี้ถือเป็นเรื่องปกติจริงๆ

ไม่ต้องพูดถึงไฮยีน่าที่เขาแทงตาบอดข้างหนึ่งไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ดังนั้นปฏิกิริยาแรกของกู่เสี่ยวเล่อคือ หยิบ AK47 ขึ้นมาบนพื้นทันที และจ้องมองไปยังทิศทางที่ลิงตัวน้อยมา

อันที่จริง หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อวานนี้ มีกระสุนไม่ถึง 30 นัดในแม็กกาซีนปืน แต่กู่เสี่ยวเล่อยังคงแน่ใจว่าจะใช้กระสุนเหล่านี้เพื่อฆ่าสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตาม สัตว์ร้ายนั้นแตกต่างจากมนุษย์ และโดยปกติแล้วพวกมันไม่ได้ทําอะไรเลยนอกจากใช้พละกําลังที่ดุร้าย!

แน่นอนว่าในพุ่มไม้ที่ลิงน้อยจนเดินมามีเสียงที่รุนแรงดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่บางตัวกําลังเข้ามาหาพวกเขาที่นี่

ทันใดนั้นก็ยังคงเป็นแคมป์ที่เงียบสงบ และบรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที เด็กสาวทั้งสามยังถืออาวุธและจ้องมองไปที่พุ่มไม้ที่แกว่งไปมา หลังจากที่เสี่ยวเล่อใช้เวลาอยู่บนเกาะร้างเป็นเวลานาน ความกล้าของเด็กสาวทั้งสามก็เริ่มเติบโตขึ้น

ในใจกล่าวว่า : เราถูกโจรสลัดไล่ล่าเมื่อวานนี้ และวันนี้พวกเราถูกรังแกโดยสัตว์ป่าเหล่านี้ อีกครั้งนั่นจะเป็นการไม่สมควร!”

แม้แต่ลิงจินตัวน้อยที่ยังขี่ไหล่ของเสี่ยวเล่อชี้ไปที่พุ่มไม้ที่แกว่งไปมาและกรีดร้องไม่หยุด เห็นได้ชัดว่ามันพบตัวช่วยแล้ว และเริ่มยั่วยุพวกที่ไล่ล่ามัน!

เมื่อเสียงใกล้เข้ามา เสี่ยวเล่อก็เริ่มเอานิ้วชี้ไปที่ไกปืน AK47 และพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ แต่หลังจากนั้น เขาก็ยังกังวลเล็กน้อยที่พวกโจรสลัดไม่ออกจากเกาะร้าง หากคุณยิงอย่างหุนหันพลันแล่น และเปิดเผยที่อยู่ของคุณ คุณจะสูญเสียอย่างมาก

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะอ่านมันให้ชัดเจน

ด้วยเสียงของพุ่มไม้ ทําให้มันมาถึงตําแหน่งที่ห่างจากพวกเขาไม่ถึง 10 เมตรและในที่สุดก็หยุดลง เจ้าตัวโตดูเหมือนจะรู้ว่ามีใครบางคนรออยู่ ดังนั้นจึงดูเหมือนว่ามันจะระมัดระวังอย่างมากที่จะไม่ปรากฏตัวในทันที ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

“เสียงซวบซาบ…” มีเสียงแสดงความเป็นปรปักษ์จากเจ้าจินอีกครั้ง ซึ่งทําให้เจ้าตัวนี้โกรธอย่างเห็นได้ชัด

พุ่มไม้เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน จากนั้นกลุ่มเงาสีขาวก็พุ่งออกมาจากมัน ก่อนที่ทุกคนจะเห็นมันชัดเจน มันกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่มีความสูงมากกว่าสามเมตร เมื่อใบไม้ร่วงไปสองสามใบ ก็เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่กระโดดออกมาคือแมวสีขาวตัวใหญ่

สาเหตุที่เรียกว่าแมวตัวใหญ่จริงๆ เพราะไม่มีใครรู้ว่ามันคือแมวพันธุ์อะไร? แม้ว่าจะไม่มีใครสามารถเรียกมันด้วยชื่อของมันได้ แต่พวกเขาก็ตกใจกับมัน

เพราะแมวตัวใหญ่ตัวนี้สวยมาก! เจ้าตัวนี้ขาวมากจนแทบมองไม่เห็นเส้นขนที่แตกต่างกันว่ากันว่าสิ่งมีชีวิตชนิดนี้ยากที่จะปรากฏตัวในป่า และโดยการแทรกแซงของการเพาะปลูกเทียมเท่านั้นที่จะทําให้ความหลากหลายของสีบริสุทธิ์ชนิดนี้ปรากฏขึ้นได้ นักล่าที่มีสีนี้แทบจะไม่สามารถซุ่มโจมตีเหยื่อของพวกมันได้ด้วยการพรางตัวในป่า

แต่ต้องยอมรับว่า แมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้ดูสง่างามจริงๆ แม้จะสูงส่งราวกับเอลฟ์ที่เฝ้าป่าตัวนี้ก็ตาม! ในเวลานี้ มันจ้องมองคนทั้งสี่และลิงตัวน้อยใต้ต้นไม้ด้วยดวงตาสีเหลืองอําพันและเลียมุมปากของมันด้วยลิ้นของมันเป็นครั้งคราว

“ เป็นไปได้ไหมว่านี่คือเสือขาว?” หลินเจียวพูดตะกุกตะกัก

เสี่ยวเล่อถือ AK47 ที่แมวตัวใหญ่และส่ายหัว : “เป็นไปไม่ได้ มันเล็กกว่าเสือมากและเสือก็มีลวดลาย”

บอกตามตรงว่ากู่เสี่ยวเล่อออกล่าสัตว์บนภูเขาหลายครั้ง นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามเช่นนี้ในป่า เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าตราบใดที่แมวตัวใหญ่ไม่คิดริเริ่มที่จะโจมตีพวกเขา เขาก็จะไม่ยิง

หันหน้าไปทางปากกระบอกปืนที่หนาวเหน็บและคุกคาม ความลังเลเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตาของแมวที่สง่างามตัวนั้น การมองแบบนั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งโดยเฉพาะปืนในมือของกู่เสี่ยวเล่อสามารถทําร้ายมันได้อย่างแน่นอน

ด้วยวิธีนี้ แมวเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้เป็นเวลาเกือบ 2 นาที ในที่สุด แมวสีขาวตัวใหญ่ก็ถลึงตาใส่เจ้าลิงตัวนั้นอย่างดุดัน มันส่งเสียงคํารามจากนั้นก็หายเข้าไปในปาหลังจากกระโดดไม่กี่ครั้ง