จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 210

บทที่ 210 : มู่ชิงเกอ (2)

”ครานั้นไป๋จื่อเองก็เล่าเรื่องนี้ให้พี่สาวของเราฟังด้วย แต่ผู้ใดจะคาดคิดล่ะว่านางจะแอบอ้างเป็นน้องสาวของตนเอง ? นั่นเป็นสาเหตุให้อ๋องคังเชื่อนาง และเพราะความร้ายกาจของนางเช่นนี้ ทำให้ท่านพ่อของเราตัดขาดนาง…”

ไป๋รั่วเงยหน้าขึ้นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพลักษณ์ของนางแลดูเศร้ามาก

ตอนที่ได้ยินว่าตี้คังโดนวางยาจนต้องหาสตรีมาบำบัดอาการ มู่ชิงเกอก็ไม่พอใจนัก แต่ครั้นคิดได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมิใช่ความตั้งใจของตี้คัง ความไม่พึงใจนั้นก็มลายหายไป

หากในวันหน้าบุรุษผู้นั้นเป็นของข้าข้าก็พร้อมจะมองข้ามอดีตของเขา

”เป็นเช่นนี้นี่เองข้าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาสิว่า ผู้หญิงที่ชื่อไป๋หยานคนนั้นอยู่ที่ใด ? ข้าจะไปหานาง”

ยามนี้ใบหน้าของมู่ชิงเกอดูไม่ได้เลยนางค่อย ๆ ยืนขึ้น พร้อมกับเหยียดปากอย่างเย้ยหยัน นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

”ได้ข้าจะให้คนของข้านำเจ้าหุบเขาไป”

ไป๋รั่วยิ้มนางมิได้บอกมู่ชิงเกอเรื่องหอบุปผา หาไม่แล้วเกรงว่ามู่ชิงเกอจะไปพบไป๋หยานอย่างไม่สบายใจนัก

”ไม่เป็นไรเจ้าเพียงบอกตำแหน่งที่อยู่ของนางให้ข้าก็พอ”

มู่ชิงเกอยังคงมีท่าทีดูถูกแค่หญิงไร้เกียรติที่ท้องก่อนแต่ง กล้ามาอ่อยชายที่นางชอบ เชอะ !

ไป๋รั่วเงียบไปชั่วขณะแววตาของนางฉายประกายแสงจาง ๆ “ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่า ไป๋หยานอาศัยอยู่ที่ใด ทว่าท่านลองไปที่บ้านสกุลหลานในเมืองสิ หากบ้านสกุลหลานเกิดปัญหาไม่ว่าเรื่องใด นางจะต้องปรากฏตัวอย่างแน่นอน ! ”

แท้ที่จริงนับแต่วันที่ไป๋เฉิงเซียงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของไป๋หยานกับหอบุปผา นางก็รู้แล้วว่าไป๋หยานอาศัยอยู่ในคฤหาสน์โบราณ ทว่าไป๋รั่วยังไม่อยากให้มู่ชิงเกอพบหน้าไป๋หยานในตอนนี้

มู่ชิงเกอไม่กล่าวคำใดอีกนางหันหลังกลับอย่างแช่มช้า ก่อนจะเดินออกจากตำหนักรัชทายาทไป

ครั้นมู่ชิงเกอก้าวออกมาจากตำหนักหญิงในอาภรณ์สีเขียวผู้หนึ่งพลันปรากฏกายขึ้นด้านหลังมู่ชิงเกอ นางย่อกายแสดงความเคารพ

”เจ้าหุบเขาข้าน้อยคิดว่า คำพูดของไป๋รั่วฟังดูไม่น่าจะเป็นไปได้ ให้ข้าน้อยไปตรวจสอบก่อนจะดีหรือไม่ ?”

มู่ชิงเกอยกมุมปากโค้งขึ้น”ไม่ว่าไป๋รั่วจะพูดความจริงหรือไม่ อย่างไรเสียตี้คังก็เป็นชายที่ข้าชอบ การที่ไป๋หยานมาล่อหลอกเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็ไม่อาจอภัยให้ได้ ! ”

ก็เพียงหญิงไร้ค่าในหุบเขาเพลงพิณของนาง ก็มีหญิงไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้มากมาย นางไม่ให้ราคาคนเช่นนี้หรอก !

”ไปบ้านสกุลหลาน! ข้าอยากพบหญิงไม่มีราคาคนนั้นเต็มทีแล้ว !”

”เจ้าค่ะเจ้าหุบเขา”

ณ บ้านสกุลหลาน

ครั้นได้ยินว่าไป๋เสี่ยวเฉินมาเยี่ยมหลานฮูหยินผู้เฒ่า และท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานก็รีบออกมารับเขาอย่างรวดเร็ว

หญิงชรากอดไป๋เสี่ยวเฉินไว้ในอ้อมแขน”เหลนรักของยายทวด ข้าคิดถึงเจ้าแทบตาย เจ้าไม่ได้มาเยี่ยมยายทวดหลายวันแล้วนะ !”

ไป๋เสี่ยวเฉินซึ่งยามนี้แทบจะหายใจไม่ออกทว่าก็ไม่อาจผลักไสร่างของยายทวดของเขาออกไปได้ เขาจึงปล่อยให้นางกอดเขาแน่นต่อไป

ท้ายที่สุดก็เป็นท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานที่ทนดูไม่ได้ เขากระแอมแค่ก ๆ ขณะมองภรรยาผู้ชราอย่างหมั่นไส้ “เจ้าจะทำให้เหลนเราหายใจไม่ออกตายรึไร ?”

แม่เฒ่าจึงพบว่ายามนี้ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินแดงก่ำไปหมดนางรีบปล่อยร่างเหลน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสำนึกผิด “เหลนรัก เหตุใดเจ้าไม่พูดอะไรเลยทั้งที่เจ้าอึดอัด”

ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินฉายแววฉลาดเฉลียวขณะกล่าวว่า”ท่านยายทวดคิดถึงเฉินเอ๋อมากมายขนาดนี้ เฉินเอ๋อจะอึดอัดได้อย่างไร มีแต่จะดีใจเสียล่ะมากกว่า”

การเข้าใจตอบของเขาทำให้หลานฮูหยินผู้เฒ่ามีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูกช่างเป็นเด็กดีเหลือเกิน มิรู้ว่าครั้งนั้นคนบ้านสกุลไป๋คิดอย่างไรถึงจะขายหลานที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ !

***จบบท มู่ชิงเกอ (2)***