จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 209

บทที่ 209 : มู่ชิงเกอ (1)

ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามราวภาพวาดอย่างแท้จริง

ไป๋รั่วเชื่อมั่นว่าหากตี้คังได้รู้จักกับสตรีที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ เขาจะต้องหลงรักนางเป็นแน่ ในฐานะบุรุษ เขาคงไม่อาจเฉยเมยกับสาวสวยเช่นนี้ได้ …

ก็ขนาดองค์รัชทายาทที่พร่ำบอกว่ารักนางนักรักนางหนา ยังมีสนมอีกหลายคนคอยถวายการรับใช้ ต่อให้อ๋องคังจะไร้หัวใจเพียงไร ก็คงไม่ละเว้น !

”แม่นางเป็นเจ้าหุบเขาเพลงพิณใช่หรือไม่ ?”

ไป๋รั่วคิดได้เช่นนั้นนางก็กลับมารู้สึกตัว นางค่อย ๆ ก้าวย่างอย่างช้า ๆ ไปยังที่ที่มู่ชิงเกอนั่งอยู่ บางทีอาจเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของนาง ทำให้รอยยิ้มของนางดูราวกับกำลังถูกบังคับ

มู่ชิงเกอวางถ้วยชาในมือลงพลันรอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากแดง ๆ ของนาง

”ข้าได้ยินมาว่าเจ้ารู้ที่อยู่ของเขากระนั้นหรือ ?”

ไป๋รั่วพยักหน้าในแววตาของนางฉายประกายเลือดเย็น “เขามีนามว่าตี้คัง เป็นอ๋องพระราชทานของอาณาจักรเรา ไม่ทราบว่าเหตุใดนายหญิงแห่งหุบเขาเพลงพิณจึงถามหาเขา ?”

มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ “ชายผู้นั้น ข้าเคยพบเขา นับแต่นั้นข้าก็ไม่อาจลืมเขาลง ทั้งที่นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว…”

ครานั้นนางไล่ล่าสัตว์อสูรร่วมกับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของหุบเขาเพลงพิณ ขณะที่นางกำลังจะจับสัตว์อสูรได้นั้น

ชายผู้ซึ่งสวมเสื้อคลุมสีม่วงพร้อมกับเส้นผมสีเงินยวงก็ร่อนลงมาราวกับราชาแห่งปีศาจและนับแต่นั้นมาภาพของเขาก็ไม่อาจลบเลือนจากหัวใจนางได้เลย

ทว่าเขากลับไม่เห็นนางเขาจับสัตว์อสูรตัวที่นางกำลังไล่ล่านั้นไป จากนั้นนางก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย

ครั้นมู่ชิงเกอคิดถึงเรือนร่างที่สง่างามหล่อเหลาอย่างร้ายกาจแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากนาง “แม่นางไป๋รั่ว หากเจ้าบอกข่าวของเขา ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างงดงาม ! และเมื่อข้าได้สมรสกับเขา แน่นอนว่าข้าต้องเชิญเจ้ามาร่วมดื่มอวยพรให้แก่เราด้วย”

ไป๋รั่วนิ่งอึ้งนางมองหน้ามู่ชิงเกอ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง หากแต่ก็มิได้กล่าวคำใด

มู่ชิงเกอขมวดคิ้วอย่างงุนงง“มีปัญหาใดกระนั้นหรือ ?”

”เจ้าหุบเขา”ไป๋รั่วถอนหายใจยาว “ท่านมาสายเกินไป ไม่นานมานี้ พี่สาวของข้า ไป๋หยานที่หายตัวไปนานหลายปี นางเพิ่งกลับมา”

มู่ชิงเกอขมวดคิ้วอีกครั้ง”แล้วพี่สาวของเจ้ากลับมามันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ ?”

“เกี่ยวข้องอย่างแน่นอน”ไป๋รั่วกล่าว นัยน์ตาของนางราวเจ็บปวดอย่างลึกซึ้ง “พี่สาวของข้าเป็นคนใจแตกตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อครั้งที่อยู่บ้านสกุลไป๋ นางก็ชอบให้ท่าพวกยามในบ้าน อีกทั้งยังคอยตามตื๊อพระสวามีของข้านานหลายปี ! ครั้นเห็นพระสวามีของข้าไม่สนพระทัยนาง นางก็พยายามหว่านเสน่ห์ให้ชายอื่น สุดท้ายนางก็ท้องก่อนแต่งงาน ! ”

มู่ชิงเกออ้าปากกว้างด้วยความตกใจแววตาของนางมีร่องรอยของความขยะแขยง “ท้องก่อนแต่งกระนั้นรึ ? นี่เจ้ามีพี่สาวที่เกเรเช่นนั้นเลยหรือ ? แล้วเจ้าจะบอกว่าเด็กคนนั้นคือลูกของตี้คังใช่หรือไม่ ?”

”ไม่อย่างแน่นอน!” ไป๋รั่วกล่าวอย่างมั่นใจ “ข้าเคยเห็นนางนอนเตียงเดียวกับชายอีกคนด้วยตาตนเอง เช่นนั้นนางต้องตั้งท้องกับชายอื่นเป็นแน่ แต่เมื่อนางพบอ๋องคัง นางก็ตามตื๊อเขา เดิมทีอ๋องคังก็เฉยเมยกับนาง ทว่า … ”

ไป๋รั่วมองตามู่ชิงเกออย่างระมัดระวังขณะเอ่ยพึมพำ”ข้าไม่รู้ว่านางใช้วิธีการใด หลอกอ๋องคังให้คิดว่าเด็กไม่มีพ่อนั่นเป็นบุตรชายของเขา”

ใบหน้าของมู่ชิงเกอมืดมน”แม้ว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นความจริง หากแต่การจะอ้างว่าตี้คังเป็นพ่อได้นั้น แสดงว่าพวกเขาต้องเคยนอนด้วยกัน เช่นนั้นนางกับอ๋องคัง… ”

“เจ้าหุบเขา…ข้ารับประกันได้เลยว่า เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของอ๋องคัง” ไป๋รั่วหลบตา ขณะที่ประกายแสงโหดร้ายสว่างวาบในแววตาของนาง “เมื่อหลายปีก่อน อ๋องคังถูกวางยา เขาพบหญิงสาวผู้หนึ่งระหว่างที่ตกอยู่ในฤทธิ์ยานั่น เขามีความสัมพันธ์กับนาง ทว่าสตรีที่เขาพบผู้นั้นมิใช่ไป๋หยานพี่สาวของข้า หากแต่เป็นไป๋จื่อน้องสาวของข้า”

***จบบท มู่ชิงเกอ (1) ***