จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 208

บทที่ 208 : อันธพาลน้อยอยากทําให้สัตว์เชื่อง (2)

“ท่านแม่…พวกเขาบอกว่าข้ามิใช่ผู้ที่ได้รับการคารวะจากเหล่าสรรพสัตว์พวกนั้น หากเป็นคนของราชวงศ์อสูรจริง ๆ แล้วล่ะก็ จะต้องสามารถทำสัตว์ให้เชื่องได้ ข้าเลยอยากลองทำให้สัตว์เชื่อง เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่า ข้านี่แหละคือ ผู้ที่ทรงอำนาจสูงสุดในโลก”

ครั้นได้ยินถ้อยคำที่น่ารันทดของบุตรชายแววตาของไป๋รั่วก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก “ผู้ใดกล่าวว่าเจ้ามิใช่คนที่เหล่าสัตว์กราบกรานบูชา”

”คือ…ไป๋เสี่ยวเฉิน…”

หนานกงหลินอยากจะกล่าวต่อว่าบิดาของเพื่อนไป๋เสี่ยวเฉิน …

หากแต่มิทันได้กล่าวประโยคหลังไป๋รั่วก็เข้าใจผิดว่าไป๋เสี่ยวเฉินเป็นคนกล่าวประโยคนั้น นัยน์ตาของนางวาววาบด้วยความโกรธเกรี้ยว

เป็นเวลานานกว่าที่ไป๋รั่วจะสงบสติอารมณ์ลงได้นางก้มลงมองบุตรชายจอมอันธพาลน้อยในอ้อมแขนของตน มุมปากของนางยกยิ้มอ่อนโยน

”หลินเอ๋อเจ้าต้องจำไว้เสมอว่า เจ้าเป็นผู้ที่มีเกียรติสูงสุดในโลก ไป๋เสี่ยวเฉินก็แค่อิจฉาที่เจ้าได้รับการสักการะจากสรรพสัตว์ทั้งปวง เขาจึงเจตนากล่าวเช่นนั้น”

นัยน์ตาของหนานกงหลินเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขณะเงยหน้าขึ้นมองไป๋รั่ว “เสด็จแม่ ก็แล้วเหตุใดหมาป่าตัวนั้นถึงไม่เชื่อฟังข้า ?”

“ก็มันเป็นเพียงหมาป่าธรรมดาๆ ที่ไร้ซึ่งสติปัญญา มันจะแยกแยะได้อย่างไรว่าผู้ใดเป็นราชวงศ์สัตว์อสูร นอกจากนี้ เจ้าหมาป่านี่ก็ไม่มีค่าคู่ควรที่จะแสดงความเคารพต่อเจ้าด้วยซ้ำ ! มีเจ้าแต่เพียงผู้เดียวที่สามารถควบคุมสัตว์อสูรในโลก ! มีเพียงสัตว์อสูรเท่านั้นที่เข้าใจในตัวตนแท้จริงของเจ้า”

”แต่… ”

แต่…สุนัขจิ้งจอกจำนวนมากเชื่อฟังคำสั่งของไป๋เสี่ยวเฉิน

“ไม่มีแต่!” ไป๋รั่วตัดบท ด้วยสีหน้าจริงจัง “หลินเอ๋อ ไม่ว่าจะเป็นหนานกงซุ่น หรือ ไป๋เสี่ยวเฉิน ในอนาคตพวกเขาทั้งหมดจะต้องอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของเจ้า ! หากเจ้ามีโอกาส เจ้าจะต้องสับพวกมันเป็นชิ้น ๆ เข้าใจหรือไม่ ? ”

ไป๋เสี่ยวเฉินเป็นผู้ใด? เขากล้าเอาตนเองมาเปรียบเทียบกับโอรสของข้าได้อย่างไร ? เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะกินน้ำล้างเท้าโอรสของข้าด้วยซ้ำ !

“เสด็จแม่ข้าเข้าใจแล้ว” อันธพาลน้อยที่เคยหดหู่ บัดนี้กลับเปลี่ยนเป็นร่าเริง “ข้าจะไม่มีวันปล่อย ไป๋เสี่ยวเฉิน และหนานกงซุ่น ! อ้อ…วันนี้ ข้าได้พบกับเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่ง ข้าให้นางมาอยู่ที่นี่เพื่อคอยอุ่นเตียงให้ข้าจะได้หรือไม่ ? ”

เด็กอ้วนนั่นกล้าทุบตีข้าข้าจะเอาน้องสาวของเขามาอุ่นเตียงของข้า !

”ได้สิ”ไป๋รั่วหัวเราะ “อย่างไรเสียโลกใบนี้ก็ต้องเป็นของเจ้า เด็กหญิงผู้นั้นจะต้องดีใจที่ได้เป็นของเจ้าด้วยซ้ำ บอกแม่สิว่า เด็กคนนั้นเป็นลูกสาวบ้านไหน แม่จะให้คนไปที่นั่น และซื้อตัวนางมาให้เจ้า”

นัยน์ตาหยีๆ ของอันธพาลน้อยเปล่งประกายสดใส “เสด็จแม่ ไม่ใช่แค่เด็กหญิงน้อยคนนั้น ข้ายังต้องการให้พี่ชายของนางมาเป็นทาสของข้าอีกด้วย”

”ได้เลยทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการเลย”

ในเมืองหลวงแห่งนี้มีเพียงตี้คังกับไป๋หยานเท่านั้นที่นางไม่กล้าแตะต้องนอกนั้นจะมีผู้ใดบ้างที่กล้าไม่เชื่อฟังราชสำนัก ?

กะแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จะยากเย็นอะไร นางเพียงให้ยาเม็ดขั้นสามสักสองเม็ด ผู้ใดจะกล้าปฏิเสธ ?

ขณะนั้นเองนางกำนัลผู้หนึ่งก็วิ่งเข้ามา นางย่อกายถวายความเคารพ “พระชายา มีคนขอเข้าเฝ้าเพคะ”

ไป๋รั่วย่นหน้าผากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามว่า “ผู้ใดกัน ?”

”คนผู้นั้นกล่าวว่ามาจากหุบเขาเพลงพิณ …. ”

หุบเขาเพลงพิณ…?

ริมฝีปากไป๋รั่วโค้งขึ้นในที่สุดคนของหุบเขาเพลงพิณก็มา…

”เชิญพวกเขาเข้าไปในห้องรับรองโดยเร็วเดี๋ยวข้าจะตามไป”

”เพคะพระชายา”

หญิงสาวย่อกายถวายความเคารพก่อนจะลับหายไปจากสายตาของไป๋รั่วอย่างรวดเร็ว

ไป๋รั่วบอกนางกำนัลให้พาหนานกงหลินไปพักผ่อนส่วนตัวนางก็ได้ความช่วยเหลือจากนางกำนัลอีกสองคน ช่วยพยุงเดินไปที่ห้องรับรองอย่างยากลำบากทีละก้าว ๆ

ครั้นเข้าไปในห้องรับรองไป๋รั่วก็เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งจิบชารออยู่

หญิงผู้นั้นสวมอาภรณ์สีน้ำเงินที่พลิ้วไหวราวสายน้ำใบหน้าของนางงดงามอย่างมีเอกลักษณ์ คิ้วของนางโค้งมนดั่งขุนเขา ริมฝีปากของนางบาง ใบหน้าเรียวเล็กขาวใสเปล่งประกาย

***จบบท อันธพาลน้อยอยากทําให้สัตว์เชื่อง (2)***