จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 198

บทที่ 198 : ราชาน้อย (2)

“ก็หวังเสี่ยวผางไม่ได้บอกว่าเมื่อเจ้าให้สัตว์อสูรแก่เราเจ้าก็จะเป็นลูกพี่เราหรอกหรือ?” หนานกงซุ่นกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ระบายเต็มหน้า “และข้าคิดว่าการเป็นลูกน้องของเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร”

ไป๋เสี่ยวเฉินเชิดคางพลางตบไหล่หวังเสี่ยวผางกับหนานกงซุ่นอย่างภาคภูมิใจ เขากล่าวโอ้อวดว่า “ติดตามข้า ไม่ต้องห่วงว่าจะอดกินเนื้อ !”

ครั้นหวังเสี่ยวผางเห็นไป๋เสี่ยวเฉินพยายามหลอกล่อหนานกงซุ่นให้มั่นใจในตัวเขาเด็กอ้วนก็รู้สึกเซ็ง เขานั่งลงพร้อมกับหายใจเข้าหนัก ๆ “ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักบ้าง”

ฟุ่บ!

เนื่องจากตอนที่เขานั่งเขาทิ้งน้ำหนักลงบนหน้าอกของหนานกงหลิน ก้อนไขมันน้อยเลยกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ก่อนที่จะหมดสติ

“นี่ก็จะค่ำแล้วหม่ามี้กำลังรอข้ากลับไปกินอาหารเย็น ข้าต้องกลับก่อนล่ะ” ไป๋เสี่ยวเฉินกล่าว เขามองหนานกงซุ่นด้วยสายตาครุ่นคิด จากนั้นก็พยายามชักชวนหนานกงซุ่นไปกับเขา “หากเจ้ากลับวังตอนนี้ ข้าแน่ใจเลยว่า คนเลวพวกนั้นจะต้องรังแกเจ้าอีกโดยที่เสด็จยายทวดไทเฮาไม่รู้ไม่เห็น ทำไมเจ้าไม่ไปบ้านกับข้าก่อนล่ะ ?

หนานกงซุ่นพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม”ข้าเชื่อคำเจ้า”

หวังเสี่ยวผางเหลือบตามองบนหนานกงซุ่นนี่หลอกง่ายจริง ๆ แค่คำพูดของไป๋เสี่ยวเฉินก็สามารถหลอกเขาไปบ้านได้แล้ว

”เฮ้! เจ้าเด็กนี่ เจ้ากล้าดียังไงมาหลับต่อหน้าหวังเสี่ยวผาง !”

หวังเสี่ยวผางเหมือนได้พักเพียงพอแล้วเขาลุกขึ้นจากร่างของหนานกงหลิน จากนั้นก็ตบหน้าก้อนไขมันน้อย เพื่อปลุกก้อนไขมันน้อยจากอาการกึ่งเป็นกึ่งตาย

หนานกงหลินแทบจะร้องไห้โฮเขาไม่ได้หลับ เขาสลบ…

”ข้าเตือนเจ้าแล้วไงหนานกงซุ่นอยู่ภายใต้การคุ้มครองของข้า หากเจ้ากล้ารังแกเขาอีก ข้าจะส่งคนไปลากเจ้าไปทิ้งในที่ ๆ ไม่มีคน จากนั้นก็ให้ผู้ชายหลายคนไปรุมกดเจ้า !”

หวังเสี่ยวผางเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจเขาเคยได้ยินพวกกุ๊ยข่มขู่ผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้เขาจะได้เอามาใช้บ้าง

“ข้า…เสด็จพ่อของข้าคือองค์รัชทายาทนะ!” หนานกงหลินร้องไห้ตัวสั่น

หวังเสี่ยวผางเงื้อมือขึ้นตั้งท่าจะตบอีก”รัชทายาทคือใคร ?”

”เสด็จพ่อของข้า… ”

เพี้ยะ!

ตบอีก!

”พูดอีกทีสิ!”

”พ่อจ๋า… ”

แล้วหวังเสี่ยวผางก็ทิ้งร่างของหนานกงหลิน”อา… ลูกรักของข้า”

หนานกงหลินน้ำตาไหลพรากเขาไม่เคยถูกดูหมิ่น หรือถูกรังแกมาก่อนเลยในชีวิต

”ไป๋เสี่ยวเฉินไปกันเถอะ”

หวังเสี่ยวผางปัดมือสองสามทีก่อนจะหันหลังกลับหมายจะเดินจากไป แต่ครั้นก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดชะงัก ใบหน้ากระตุก “เขาบอกว่าบิดาของเขาคือใครนะ”

”องค์รัชทายาท”ไป๋เสี่ยวเฉินเมตตาตอบให้

ทันใดนั้นเองหวังเสี่ยวผางก็ร้องไห้ออกมาทันที “ข้าตายแน่ !”

“ไม่ต้องกังวลตราบใดที่ข้ายังอยู่ บิดาของเขาไม่สามารถทำอะไรเจ้าทั้งสองคนได้แน่” ไป๋เสี่ยวเฉินตบอกพร้อมกล่าวยืนยัน

หวังเสี่ยวผางเช็ดน้ำตา“ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่บิดาของข้าต้องฆ่าข้าแน่หากเขารู้ว่าข้าทำอะไรลงไป”

บิดาของเขาเตือนซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าห้ามเขาไปก่อเรื่องข้างนอก แต่เขากลับทุบตีองค์ชายราชบุตรของรัชทายาท หากเรื่องนี้รู้ถึงหูบิดาของเขา บิดาเขาต้องฆ่าเขาแน่ ๆ

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง…”ครั้นเห็นท่าทีน่าสมเพชของหวังเสี่ยวผาง หนานกงซุ่นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความรับผิดชอบ

”ไม่มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า” หวังเสี่ยวผางส่ายหัว “อย่างมากข้าก็แค่โดนตี ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เด็กเลวนั่นกล้ารังแกน้องของหวังเสี่ยวผาง เช่นนั้นเขาสมควรโดนทุบ !”

ต่อให้เขารู้ว่าเด็กอ้วนนั่นเป็นใครและบิดาของเด็กนั่นเป็นถึงองค์ชายรัชทายาทก็ตามที อย่างไรเสียเขาก็จะทุบตีเด็กนั่นอยู่ดี

”เอาน่าพวกเจ้ากลับบ้านกันก่อนเถอะ” หวังเสี่ยวผางโบกมือไล่เพื่อนทั้งสองคน ใบหน้าของเขาแลดูขมขื่นเล็กน้อย

ไป๋เสี่ยวเฉินก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย”ข้าอยู่ข้างบ้านเจ้า หากบิดาของเจ้าจะตีเจ้า เจ้าก็เรียกข้า ข้าจะรีบไปช่วยทันที”

***จบบทราชาน้อย (2)***