จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 197

บทที่ 197 : ราชาน้อย (1)

”เจ้ามาจากที่ใดกันนี่? หลีกไปซะ !” องครักษ์ดึงดาบออกมาอย่างว่องไวพลางกวัดแกว่งใส่ไป๋เสี่ยวเฉิน

ไป๋เสี่ยวเฉินเพียงเอียงศีรษะหลบอย่างรวดเร็วเขาบุ้ยปากด้วยท่าทางไม่พอใจ “หม่ามี้ บอกว่า ข้าจะต้องไม่ต่อสู้กับคนธรรมดา ๆ เช่นนั้นข้าจะไม่ต่อสู้กับพวกเจ้า

แต่ถึงข้าไม่สู้กับพวกเจ้าทว่า… ” ไป๋เสี่ยวเฉินเอียงคอพร้อมกับยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้ามีตัวช่วย…”

เขายื่นนิ้วน้อยๆ ใส่ปากจากนั้นก็เป่า ทันใดนั้นเอง ฝูงจิ้งจอกอัคคีก็พุ่งเข้ามาบนถนน พวกมันถลันเข้าหาบรรดาองครักษ์

“แฮ่กๆ” หวังเสี่ยวผางกำลังหอบ เขาต่อยหนานกงหลินผู้ซึ่งนอนอยู่ใต้ร่างตนอย่างดุดัน ครั้นได้ยินเสียงเป่าปากเขาพลันลุกขึ้น พร้อมกับมองไปที่ฝูงจิ้งจอกอัคคีที่อยู่ด้านหน้าไป๋เสี่ยวเฉิน “ไป๋เสี่ยวเฉิน เจ้ามีสุนัขจิ้งจอกมากมายจริง ๆ ”

”หม่ามี้บอกข้าว่าน้าเสี่ยวหยุนต้องการจะเลี้ยงจิ้งจอก ข้าเลยไปหาพวกมันมาให้น้าเสี่ยวหยุนเลือก จิ้งจอกพวกนี้ก็อาศัยอยู่แถว ๆ นี้แหละ ข้าเลยเรียกพวกมันมาได้อย่างรวดเร็ว”

ไม่ใช่แค่รวดเร็วล่ะมั้ง?

คือเรียกปุ๊บมาปั๊บราวกับเทพเซียนสั่งมากกว่า!

หวังเสี่ยวผางอ้าปากค้างจนหุบไม่ลงดวงตาที่หยี ๆ ของเขาแวววาวระยิบระยับด้วยความอยากได้ “ไป๋เสี่ยวเฉิน เราก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้วใช่มั้ย ? เจ้าให้ข้าสักตัวได้รึไม่ ?”

ไป๋เสี่ยวเฉินนิ่งคิดอยู่เพียงครู่ก่อนจะส่ายศีรษะพลางกล่าว”ไม่ได้ ต้องให้น้าเสี่ยวหยุนเลือกก่อน ถึงจะถึงตาเจ้า”

หวังเสี่ยวผางหัวเราะใบหน้ากลมอุดมไปด้วยไขมันบานแฉ่งราวกับดอกไม้ “ไม่เป็นไร ต่อไปเจ้าก็ต้องเป็นลูกพี่ของข้า ข้าก็เป็นลูกน้องของเจ้า ข้าแค่ขอเจ้าอย่างเดียว ช่วยหาจิ้งจอกตัวเมียให้ข้านะ ! ”

”ทำไมต้องเป็นจิ้งจอกตัวเมียด้วย”

”ก็ท่านพ่อของข้าบอกว่าข้าทั้งอ้วนทั้งงี่เง่า ในวันหน้าข้าไม่มีทางหาภรรยาได้แน่ เช่นนั้นข้าจึงคิดว่า ข้าจะเลี้ยงจิ้งจอกตัวเมียแล้วแต่งงานกับมันตอนข้าโตไง”

ครั้นบรรดาจิ้งจอกที่รายล้อมรอบไป๋เสี่ยวเฉินได้ยินคำพูดชวนขนหัวลุกของหวังเสี่ยวผางพวกมันต่างก็รีบถอยหลัง พวกมันพร้อมใจกันมองไป๋เสี่ยวเฉินด้วยแววตาน่าสงสาร

“หวังเสี่ยวผางเจ้าทำให้จิ้งจอกของข้ากลัวจนลนลานไปหมดแล้ว !” ไป๋เสี่ยวเฉินเท้าสะเอวพลางจ้องมองหวังเสี่ยวผางด้วยนัยน์ตาวาวอย่างดุ ๆ จากนั้นก็หันไปมองหนานกงซุ่น “เจ้าจะเลือกสักตัวด้วยมั้ยล่ะ ?”

หนานกงซุ่นเม้มปากก่อนจะตอบว่า”ข้าขอเป็นเสือแทนได้มั้ย ?

”ทำไมล่ะ?” ไป๋เสี่ยวเฉินถามอย่างแปลกใจ

นัยน์ตาของหนานกงซุ่นเปล่งประกายสดใส”เสือเปรียบดั่งราชาของสรรพสัตว์ ข้าเองก็อยากจะเป็นราชาเช่นกัน !”

ไป๋เสี่ยวเฉินหน้าง้ำ”ผู้ใดบอกเจ้าว่า เสือเป็นราชาของสรรพสัตว์ ?”

เช่นนั้นจะเอาจิ้งจอกไปไว้ไหนล่ะ?

ดูอย่างเสี่ยวมี่ลูกแมวหน้าโง่ของบ้านข้าสิไม่เห็นจะทำอะไรได้นอกจากกดขี่ข่มเหงข้าก็เท่านั้น

ไม่สิมันยอมจำนนก็แค่อาหารอร่อย ๆ ฝีมือหม่ามี้ของข้าเท่านั้น !

แน่นอนว่าจิ้งจอกย่อมแข็งแกร่งกว่าเสือ ! ผู้ใดที่บอกว่าไม่ใช่จิ้งจอก ให้รีบเปลี่ยนความคิดโดยไวเลยนะ

”ก็ในหนังสือมันเขียนไว้เช่นนั้นนี่?” หนานกงซุ่นเกาหัวอย่างสับสน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเพื่อนของเขาถึงได้หงุดหงิดมาก “ข้าผิดตรงไหน ?”

ไป๋เสี่ยวเฉินเหลือบตามอง”ข้าเรียกเสือมาให้เจ้าก็ได้ แต่…จากนี้ไปเจ้าต้องบอกว่าเสือด้อยกว่าจิ้งจอก !”

หนานกงซุ่นพยักหน้ารับอย่างจริงจังเขามีความสุขมากกับข้อตกลง “ข้าสัญญาว่า นับจากนี้ไป ข้าจะพูดว่าจิ้งจอกแข็งแกร่งกว่าเสือ”

ไป๋เสี่ยวเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ”เจ้าพูดถูกแล้ว ไม่ว่าจะ เสือ สิงห์ มังกร หรือหงส์ เมื่ออยู่ต่อหน้าจิ้งจอก ก็ต้องยอมศิโรราบ !”

”ขอรับลูกพี่” หนานกงซุ่นยืดตัวตรง

เสี่ยวเฉินจริงจังถึงเพียงนี้เขาต้องพูดจริงอย่างแน่นอน

”ลูกพี่คืออะไร”ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา ข้าเป็นลูกพี่ตั้งแต่เมื่อใด

***จบบทราชาน้อย (1)***