จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 196

บทที่ 196 : รักษาท่าน (3)

ไป๋หยานนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยถามออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “แล้วอ๋องคังล่ะอยู่ที่ใด ?”

”อ๋องคัง…ภายหลังจากขนย้ายข้าวของเข้ามาเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกไปอีกขอรับ” ผู้คุ้มกันมองหน้าไป๋หยานพลางกล่าวรายงานด้วยความระมัดระวัง

ไป๋หยานตอบอย่างหงุดหงิดทว่ายังคงยิ้ม “อ๋องคังทำราวกับจะมาอยู่บ้านข้านาน อย่างไรเสีย ทันทีที่ตำหนักใหม่ของเขาสร้างเสร็จ ก็ให้เขาเก็บของกลับไปซะ !”

ไป๋หยานมองโลกในแง่ดีเกินไปคนอย่างตี้คัง เมื่อเข้ามาแล้ว ก็ยากที่จะขับไล่ไสส่ง…

พลังฉีในร่างของไป๋จั่นเผิงคงไม่อาจแก้ไขได้รวดเร็วนักเช่นนั้นไป๋หยานจึงเปิดหนังสือขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็อ่านเงียบ ๆ โดยไม่สนใจชายชราที่กำลังรออยู่….

ส่วนชายชราก็ยังคงอยู่ในอารมณ์โกรธหากแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกอย่างไรเสีย ชีวิตของนายน้อยก็ตกอยู่ในกำมือของนาง เขาจึงทำได้เพียงยืนรอที่ลานบ้านอย่างเงียบ ๆ

*****

บนถนนในเมืองหลวง

บริเวณหน้าแผงลอยขายขนมหวังเสี่ยวผางกำลังกินของว่างอย่างมูมมาม กระทั่งเกือบจะกลืนชามทั้งชามที่อยู่ตรงหน้าแล้ว

“ข้าไม่คาดคิดเลยว่าในเมืองหลวงจะมีของอร่อย ๆ แบบนี้ มันอร่อยยิ่งกว่าอาหารในภัตตาคารใหญ่ ๆ นั่นซะอีก !” เขาเลียริมฝีปาก พร้อมกับมองไป๋เสี่ยวเฉินที่อยู่ต่อหน้าเขา “ไป๋เสี่ยวเฉิน ไยเจ้าไม่แนะนำเพื่อนใหม่ของเจ้าบ้างล่ะ ? ”

เดิมทีหนานกงซุ่นก็กำลังประหลาดใจกับความสามารถในการกินของหวังเสี่ยวผาง แต่ครั้นได้ยินถ้อยคำถามนั้น ร่างเล็ก ๆ ของหนานกงซุ่นพลันแข็งทื่ออย่างรวดเร็ว เขารีบก้มหัวลง

“เขามีชื่อว่าหนานกงซุ่น” ไป๋เสี่ยวเฉินชี้ไปที่หนานกงซุ่น “เขาอยู่ภายใต้การคุ้มครองของข้า ผู้ใดก็รังแกเขาไม่ได้ทั้งนั้น ! ”

พร้อมกันนั้นไป๋เสี่ยวเฉินก็เชิดหน้าเล็กๆ ของเขาขึ้นอย่างภาคภูมิใจ น้ำเสียงของเขาฟังดูหยิ่งยโส

”ลูกพี่ของเจ้าก็เป็นลูกพี่ของข้าด้วย!” หวังเสี่ยวผางลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับยกมือที่อุดมไปด้วยไขมันของเขาขึ้นตบไหล่ของหนานกงซุ่น “ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้ามีข้า มีเสี่ยวเฉิน หากมีใครกล้ารังแกเจ้า พวกเราจะจัดการมันเอง !”

ทันใดนั้นเองไป๋เสี่ยวเฉินก็ชี้นิ้วไปด้านหลัง “หวังเสี่ยวผางโอกาสของเจ้ามาถึงแล้ว เจ้าเห็นเด็กอ้วน ๆ คนนั้นหรือไม่ ? หลายปีที่ผ่านมานี่ เขาคอยรังแกหนานกงซุ่น”

หวังเสี่ยวผางมองตามนิ้วมือของไป๋เสี่ยวเฉินเขาเห็นก้อนไขมันน้อยเดินมาบนถนน พร้อมด้วยกับกลุ่มองครักษ์เป็นจำนวนมาก

ในโลกนี้ยังมีคนที่อ้วนกว่าข้าอีก!” หวังเสี่ยวผางพับแขนเสื้อขึ้นทันที “แค่อ้วนกว่าข้าก็มากพอแล้ว นี่ยังกล้ากลั่นแกล้งรังแกเพื่อนของข้าอีก เจ้าสองคนคอยดู ข้าจะตีเขาให้ฟันร่วงเลย !”

พูดจบหวังเสี่ยผางก็พุ่งตัวเข้าหาหนานกงหลินรวดเร็วราวกับลูกบอลกลิ้ง

”ไปกันเถอะเราไปดูกัน” ไป๋เสี่ยวเฉินดึงตัวหนานกงซุ่นให้ลุกขึ้นยืน นัยน์ตาของเขาแวววาวอย่างพึงใจ

หนานกงซุ่นนิ่งอึ้งเขาขมวดคิ้ว “จะดีเหรอ ?”

เขาไม่ได้กลัวหนานกงหลินเพราะตอนนี้ไทเฮาคอยดูแลปกป้องเขา เช่นนั้นเขาจึงไม่ต้องกลัวอะไรอีก แม้เขาจะหวั่น ๆ ว่า หนานกงหลินจะหาโอกาสแก้แค้นเขาอยู่บ้างก็ตามที !

แต่ด้วยนิสัยของหนานกงหลินเขาเกรงว่าหวังเสี่ยวผางจะเดือดร้อน เพราะเขาล่ะมากกว่า…

ขณะที่หนานกงซุ่นกำลังสับสนอยู่นั้นหวังเสี่ยวผางก็พุ่งเข้าถึงเป้าหมาย เขาเหวี่ยงหนานกงหลินลงบนพื้น จากนั้นก็ประเคนกำปั้นใส่หนานกงหลินอย่างดุเดือด

”พระนัดดา!”

ทหารองครักษ์หน้าเสียพวกเขาพยายามที่จะเข้าไปหยุดหวังเสี่ยวผาง หากแต่ไป๋เสี่ยวเฉินกลับโผล่ออกมาขวางทางไว้

“เรื่องของเด็กทะเลาะกันผู้ใหญ่ไม่เกี่ยว การยุ่งเรื่องของเด็ก เป็นเรื่องน่าละอายมาก”

ไป๋เสี่ยวเฉินเงยหน้าขึ้นกล่าวราวกับเขาไม่ใช่เด็กอายุ 5 ขวบ

***จบบทรักษาท่าน (3)***