จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 194

บทที่ 194 : รักษาท่าน (1)

ภายใต้ร่มเงาของต้นดอกท้อที่กำลังบานสะพรั่ง

ไป๋หยานนั่งอยู่ในศาลาในมือของนางถือหนังสือ อาภรณ์สีแดงของนางแผ่สยายราวกับพรมแดง ขาของนางวางเหนือม้านั่ง คิ้วของนางเลิกขึ้นเล็กน้อย ขณะที่รอยยิ้มของนางงดงามราวกับดอกท้อเบ่งบาน

ขณะนั้นเองยามก็เข้ามาด้วยอาการเร่งรีบ ครั้นเห็นนายหญิงของเขานั่งอยู่ในศาลา เขาก็รีบสาวเท้าก้าวเข้าหา พลางแสดงความเคารพ “นายหญิง มีคนมาขอพบท่าน”

ไป๋หยานปิดหนังสือลงนางเงยหน้าขึ้นมองยามรักษาการณ์ที่เข้ามารายงานอย่างสงบ “ผู้ใดกัน ?”

”เขาบอกว่าเขาชื่อ ไป๋จั่นเผิง”

ไป๋จั่นเผิง?

ไป๋หยานไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้เลยเช่นนั้นนางจึงขมวดคิ้ว “ให้เขาเข้ามา”

”ขอรับนายหญิง”

ยามรับคำสั่งก่อนจะถอยกลับไป

เวลาต่อมาเขาก็กลับมาพร้อมด้วยชายอีกสองคน

ครั้นไป๋หยานเห็นร่างผอมบางในอาภรณ์สีขาวสะอาดตานัยน์ตาของนางพลันฉายประกายประหลาดใจ “เป็นท่านนั่นเอง ?”

”แม่นางไป๋หยานข้าหวังว่าเจ้าคงจะไม่รังเกียจที่ข้ามาเยี่ยมในวันนี้”

ไป๋จั่นเผิงยิ้มใบหน้าของเขาแลดูซีด ๆ ร่างกายของเขาแลดูอ่อนแอราวกับสายป่านที่กำลังจะขาดลอย

ไป๋หยานลุกขึ้นอย่างแช่มช้านางเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ยถามว่า “ข้าเคยบังเอิญชนท่าน ข้าเองก็อยากขออภัยต่อท่านในเหตุการณ์ครั้งนั้น ทว่า … ท่านรู้ที่อยู่ของข้าได้อย่างไร ?”

”แม่หนูเจ้าเข้าใจข้าผิดแล้วข้ามิได้มาที่นี่เพื่อคำขอโทษ” ไป๋จั่นเผิงไอแค่ก ๆ ทว่าก็ยังยิ้ม “ที่ข้ามาในวันนี้ เพียงเพราะข้าประทับใจในตัวเจ้า นั่นเป็นเหตุที่ข้ามาเยี่ยมเจ้า”

หากเป็นชายอื่นพูดประโยคดังกล่าวไป๋หยานต้องคิดว่าเขาเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้

แต่ครั้นเป็นไป๋จั่นเผิงพูดนางกลับไม่คิดเช่นนั้นเลย

เป็นความรู้สึกที่แปลกมากซึ่งนางเองก็บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร

”ร่างกายของท่าน…”ไป๋หยานเหลือบมองไป๋จั่นเผิง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาจะป่วยหนักมานานหลายปีแล้ว

ไป๋จั่นเผิงยิ้ม”ร่างกายของข้าหนักหนาเกินเยียวยาแล้ว ที่ข้าเดินทางออกจากบ้านก็เพราะเวลาของข้าเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ข้าต้องการตามหาน้องสาวที่พลัดพรากจากกันไปนาน ทันทีที่ข้าได้พบเจ้า แม่นางไป๋ ข้าก็รู้สึกราวกับว่านางกลับมาหาข้าอีกครั้ง… ”

ถ้อยคำดังกล่าวทำให้หัวใจของไป๋หยานหวั่นไหว“น้องสาวของท่านอายุเท่าไหร่ ? แล้วนางหายตัวไปได้อย่างไร ?”

”นางน่าจะอายุใกล้สี่สิบแล้วหากแต่ข้าไม่รู้ว่านางหายตัวไปได้อย่างไร ? เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว นางออกจากบ้าน นับแต่นั้นก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย”

อายุเกือบสี่สิบปีแล้ว? นั่นหมายความว่านางไม่ได้หายไปตั้งแต่แบเบาะ

ไป๋หยานรู้สึกผิดหวังที่นางไม่อาจเป็นน้องสาวของชายผู้นี้ได้

”สุขภาพของท่านมีปัญหาหนักมากหากท่านไม่รังเกียจ สะดวกให้ข้าดูอาการหน่อยมั้ย ?” นางคลายคิ้วพลางเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

”นายน้อย… ” ชายชราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตกใจ เขาพยายามจะห้ามไป๋จั่นเผิง ทว่านายน้อยของเขากลับส่ายศีรษะ

”ไม่มีอะไรไม่สะดวกสาวน้อย เจ้าเป็นหมอปรุงยากระนั้นหรือ ?”

”จะว่าเช่นนั้นก็ได้”

ไป๋หยานไม่ปฏิเสธนางก้าวไปยืนหน้าไป๋จั่นเผิง จากนั้นก็ปล่อยกระแสพลังแทรกซึมเข้าร่างของเขาเพื่อตรวจอาการ

ร่างของไป๋จั่นเผิงสั่นสะท้านก่อนจะนิ่งไม่ไหวติง ทว่าริมฝีปากยังยิ้มพรายราวกับใบไม้ผลิชะโลมใจผู้คน

ขณะเดียวกันชายชราก็กำลังยืนเหงื่อแตกด้วยความกังวลใจ

ยามนี้หากไป๋หยานต้องการสังหารนายน้อย นายน้อยก็คงมิอาจต้านทาน แม้แต่ตัวเขาก็มิอาจช่วยอะไรได้ด้วย

โชคดีหลังจากผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ไป๋หยานก็ถอนพลังกลับคืน ใบหน้าของนางเคร่งขรึม ขณะเอ่ยถามว่า “ท่านเคยได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อสิบปีที่แล้วใช่หรือไม่ ?”

***จบบท รักษาท่าน (1)***