จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 193
บทที่ 193 : หาใช่บุตรสาวของนางไม่
ไป๋รั่วมองตามหลังสามีของนางที่กำลังเดินจากไปนางกำหมัดแน่นกระทั่งเล็บจิกฝ่ามือ
”ไป๋หยานตักตวงความสุขของเจ้าไปก่อนเถอะ หลังจากที่ข้าได้หอบุปผามาจากเจ้าแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ !”
นางมิได้ใจดีมากพอที่จะแบ่งปันสามีกับศัตรูหรอกนะ
*****
ณโรงเตี๊ยมหลงเฝิง
ชายวัยกลางคนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงผิวของเขาซีดขาว เขากำลังไอแค่ก ๆ ไม่หยุด
กระทั่งประตูเปิดออกชายชราเดินผ่านประตูเข้ามา เขายกมือขึ้นป้องหมัดแสดงอาการคารวะ
”นายน้อยข้าได้ตรวจสอบตามคำสั่งของท่านเรียบร้อยแล้ว”
”โอ้?” ชายวัยกลางคนเลิกคิ้ว “สตรีผู้นั้นมีภูมิหลังเช่นใด ?”
ผู้เฒ่ามองชายวัยกลางคนก่อนจะกล่าวว่า”มารดาของนาง ก็คือ หลานเยี่ย บุตรสาวของบ้านสกุลหลาน บิดาของนางเป็นเจ้าบ้านคนปัจจุบันของสกุลไป๋ ทว่าเมื่อไม่นานมานี้นางเพิ่งถูกขับออกจากสกุลไป๋”
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วอย่างสงสัย”เจ้าแน่ใจหรือว่า มารดาของนางเป็นหญิงจากบ้านสกุลหลาน นางมิได้เป็นบุตรบุญธรรมแน่นะ”
”นายน้อยนี่เป็นเรื่องจริง ข้าคิดว่าหญิงสาวผู้นั้นเพียงคล้ายกับคุณหนูของเรา แท้จริงแล้วพวกนางอาจไม่เกี่ยวข้องกันก็เป็นได้… ”
ชายสูงอายุอดมิได้ที่จะถอนหายใจเขาเองก็สงสัยเช่นกันว่า เหตุใดหญิงสาวทั้งสองจึงมีลักษณะคล้ายกันยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวผู้นั้นมิได้เป็นบุตรสาวของคุณหนูของพวกเขา
ชายวัยกลางคนไออย่างแรงราวกับปอดของเขาจะทะลุออกมาด้วย
ผ่านไปนานกว่าเขาจะหยุดไอ เขาเอ่ยถามต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่านางพักอยู่ที่ใด ?”
”นายน้อยนี่ท่านคิดจะ … ” ผู้อาวุโสมองชายวัยกลางคนอย่างประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วขณะเอ่ยคำ
ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างขมขื่น”ช่วยไม่ได้ นับแต่ข้าเห็นเด็กสาวคนนั้น ใบหน้าของนางก็ติดค้างในใจของข้า ต่อให้นางไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับน้องสาวของข้า ข้าก็ยังอยากที่จะพบนาง”
ผู้สูงอายุเงียบไปชั่วครู่”นายน้อย ฐานะที่แท้จริงของท่านนั้นไม่อาจเปิดเผย หากมีผู้ใดรู้เรื่องนี้ … ”
”ไม่เป็นไรข้าเพียงแค่จะพบนางสักครั้งเท่านั้น ไม่อันตรายอะไรหรอก” ชายวัยกลางคนใช้มือยันตนเองขึ้นจากเตียง เขาพยายามจะลุกขึ้น “นำทางข้าไป”
ชายชรายิ้มอย่างสิ้นหวัง“ขอรับ นายน้อย เชิญท่านมากับข้า”
ว่ากันตามเหตุผลเขาควรจะเขียนจดหมายแจ้งนายท่านเกี่ยวกับสถานการณ์ยามนี้ นับแต่คุณหนูหายตัวไป นายท่านก็ราวกับคนใกล้บ้า หลายปีที่ผ่านมานายท่านเอาแต่ส่งคนออกค้นหานางไม่หยุดหย่อน
หากนายท่านรู้ว่ามีใครบางคนละม้ายคล้ายคลึงกับคุณหนูแล้วล่ะก็แน่นอนว่านายท่านจะต้องออกจากสำนักเวชโอสถเพื่อมาที่นี่ทันที และเมื่อถึงเวลานั้น เรื่องก็จะยิ่งยุ่งยากขึ้นอีก
”แค่กๆๆๆ”
ชายวัยกลางคนไอออกมาอีก
ครั้นชายชราเห็นเช่นนั้นเขาก็อยากจะเข้าไปช่วย ทว่าชายวัยกลางคนกลับยกมือขึ้นห้ามเขาไว้
”ข้าไม่ได้ป่วยจนเดินไม่ไหวเจ้าไม่ต้องช่วยข้า นางจะเห็นได้ว่าข้าอาการไม่ดี … ” ชายวัยกลางคนยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่ประตูช้า ๆ
ทุกๆ สองก้าว เขาก็จะไอหนึ่งครั้ง ร่างกายที่อ่อนแอของนายน้อย ทำให้ชายชราใจหายใจคว่ำ
หากแต่ชายชราก็รู้ดีว่านิสัยของนายน้อยนั้นดื้อรั้นเพียงไรหากนายน้อยได้ตัดสินใจทำสิ่งใดแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดสามารถเปลี่ยนใจได้
ชายชรารู้จักที่พำนักของไป๋หยานแล้วที่นั่นตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่พักของเขานัก ทว่าทั้งคู่กลับต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง)กว่าจะเดินไปถึง
ช่วงเวลานั้นภายนอกคฤหาสน์โบราณ ชายวัยกลางคนหยุดเดิน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผยรอยยิ้ม เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหายามหน้าประตูทั้งสองคน
”พวกเจ้าต้องการอะไร?” ครั้นยามเฝ้าประตูทั้งสองเห็นชายแปลกหน้า พวกเขาก็ตะคอกถาม
ชายชราเห็นยามทั้งสองขวางทางนายของเขาเขาก็รู้สึกโมโห หากแต่ชายวัยกลางคนกลับยกมือขึ้นห้ามมิให้เขาลงมือ
”ข้ามาพบไป๋หยาน”
***จบบท หาใช่บุตรสาวของนางไม่***
YOU MAY ALSO LIKE
