จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 189

บทที่ 189 : แม่ดอกบัวขาว (1)

ไป๋เฉิงเซียงเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เขาเปิดปากหมายจะร้องขอความเมตตา ทว่ากลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากลำคอ ยามนี้เขาไม่อาจขยับเขยื่อนได้แม้แต่ปลายนิ้ว

“รับไป”ตี้คังส่งเม็ดยากลม ๆ ในมือให้ไป๋เฉิงเซียง แววตาและน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอาการข่มขู่และคุกคาม

ถ้อยคำของเขาย่อมไม่มีผู้ใดปฏิเสธได้

ในที่สุดไป๋เฉิงเซียงก็สามารถขยับนิ้วมือของตนเองได้ เขายื่นมือที่สั่นเทาออกไป รับเม็ดยาในมือของตี้คัง “อ๋องคัง โปรดให้ความกระจ่างแก่ข้า ยาเม็ดที่ท่านให้มานี่คืออะไร ? ”

ตี้คังหัวเราะหยันๆ “นี่เป็นยาที่จะทำให้เจ้ากลายเป็นคนง่อยไร้ประโยชน์”

ครั้นได้ยินคำตอบไป๋เฉิงเซียงก็ตกใจจนแทบจะโยนยาเม็ดในมือทิ้ง

หากแต่เขาก็ไม่กล้า

เอื๊อก!

ไป๋เฉิงเซียงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเขาหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ส่งเม็ดยาเข้าปากของตน

ยาเม็ดนั่นละลายทันทีที่ผ่านริมฝีปากเข้าไปสัมผัสกับน้ำลายมันกลายสภาพเป็นของเหลวซึมซาบเข้าสู่อวัยวะภายใน ไม่มีโอกาสให้ผู้กินคิดกลับใจ

”ข้ากินยาตามคำสั่งของท่านเรียบร้อยแล้วไม่ทราบว่าข้าจะไปได้หรือยัง ?” ไป๋เฉิงเซียงค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้น ยามนี้ใบหน้าและริมฝีปากของเขาขาวซีด

เพียงเวลาไม่ถึงวันเส้นผมที่เคยดำสนิทของไป๋เฉิงเซียงกลับกลายเป็นหงอกขาวขึ้นมากมาย หลังของเขาโก่งงอ แม้แต่ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างคาดไม่ถึง

บัดนี้ตระกูลไป๋ได้สูญเสียยอดฝีมืออันดับหนึ่งไปเสียแล้วแน่นอนว่าชะตากรรมของพวกเขาจะน่าสังเวชยิ่งนัก ที่สำคัญ เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาเพิ่งจะบีบบังคับยึดทรัพย์สินจากผู้อยู่ใต้บังคับบัญชามาจ่ายคืนสินสอดให้ไป๋หยานอีก

”ปล่อยพวกเขาไป”

ไป๋หยานยิ้มน้อยๆ นางก้าวย่างอย่างแช่มช้ามาที่ไป๋เฉิงเซียง “สำหรับท่านแล้ว ให้ตายจะเป็นการสบายเกินไป ข้าอยากให้ท่านได้สัมผัสกับชีวิตที่เลวร้ายเสียยิ่งกว่าตาย”

ร่างของไป๋เฉิงเซียงกระตุกเขาหลับตาลงอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาสั่นเทา “เจ้าเกลียดข้ามากถึงเพียงนั้นเลยหรือ ?”

　　-อ่านได้ที่ wwwcat2auto.com

คำกล่าวที่ว่า”พ่อแม่ทำสิ่งใดก็ไม่ผิด” อย่างไรเสียข้าก็ให้กำเนิดและเลี้ยงดูนางมา เหตุใดนางถึงได้โหดเหี้ยมเช่นนี้ ?

ไป๋หยานยิ้มเยาะ”นับแต่วันที่ท่านเชื่อหยูหรง ทอดทิ้งข้า ท่านก็ไม่สมควรเป็นบิดาของข้าอีก !”

ไป๋เฉิงเซียงกำหมัดแน่นเป็นเวลานานทว่าที่สุดก็คลายมือออก เขาเดินกลับบ้านสกุลไป๋อย่างไร้เรี่ยวแรงหมดสิ้นกำลังใจ เขาไม่เหลือบมองหยูหรงอีกเลยนับแต่ต้นจนจบ

“พี่ใหญ่แล้วคนพวกนี้ล่ะ ?” ไป๋เซียวเดินไปยืนข้าง ๆ ไป๋หยาน เขามองหยูเฟย และหยูหรง ที่นอนพังพาบบนพื้น ก่อนจะหันกลับมาถามนาง

”ในเมื่อหยูเฟยใช้มือทำร้ายเจ้าเช่นนั้นเจ้าก็ทำลายมือของมันซะ !”

”ดี…”

ขณะที่ไป๋เซียวเดินไปหยุดตรงหน้าหยูเฟยแววตาของเขาพลันส่องประกายเย็นยะเยือก

”อ๊าค!”

ไป๋เซียวดึงดาบออกมาตัดเส้นเอ็นข้อมือของหยูเฟยโดยไร้ซึ่งอาการลังเลส่งผลให้หยูเฟยกรีดร้องโหยหวนก่อนจะสลบไปอีกครั้ง

ครั้นเห็นเช่นนัั้นหยูหรงก็กลัวจนแทบเป็นบ้า นางสัมผัสได้ถึงสายตาที่เฉยเมย อีกทั้งเย็นชาของไป๋เซียว นางทำได้เพียงรีบหลบตาแล้วแสร้งเป็นลมสลบไป

”ฮัวหลัวโยนพวกเขากลับไปที่บ้านสกุลไป๋ !”

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ตระกูลไป๋จะไม่ใช่ตระกูลที่มีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ ในอาณาจักรนี้อีกต่อไป !

ไม่แน่ใจว่าหนานกงอี้หลบออกจากที่นั่นตั้งแต่เมื่อใดบางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อ เขารีบเดินกลับตำหนักของตนด้วยความหดหู่

เมื่อกลับมาถึงตำหนักรัชทายาทนางกำนัลของไป๋รั่วก็รีบเข้ามากราบทูล นางย่อกายลง “ฝ่าบาท พระองค์กลับมาแล้ว ! พระชายามีพระประสงค์จะพบพระองค์เพคะ ทว่านางลุกไม่ขึ้น จึงให้หม่อมฉันมารออยู่ที่นี่”

***จบบท แม่ดอกบัวขาว (1)***