จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 187

บทที่ 187 : ทําเหมือนตี้ดังเป็นคนโง่

แม้แต่ไป๋เฉิงเซียงหยูหรงก็ไม่สนใจ นางดึงแขนเสื้อของนางขึ้น พลางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสังเวช “ท่านอ๋อง ความจริงแล้ว หญิงที่ท่านพบข้างถนน และมีสัมพันธ์ด้วยเมื่อหลายปีก่อน หาใช่ไป๋หยานไม่ ทว่าเป็นบุตรสาวคนสุดท้องของข้า ไป๋จื่อ ข้าทนไม่ได้ที่จะให้ท่านถูกหลอก นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าบอกท่านเรื่องนี้ ได้โปรดเถิด โปรดให้ความยุติธรรมแก่เราด้วย ! ”

ฮือฮา

ฝูงชนต่างส่งเสียงอื้ออึง

อย่าว่าแต่ชาวบ้านทั่วไปแม้แต่หนานกงอี้เองก็จ้องมองหยูหรงอย่างไม่เชื่อในคำกล่าวของนาง

ไป๋หยานยิ้มเยาะหยูหรงมุ่งมั่นที่จะบรรลุเป้าหมายของนางให้จงได้ แม้จะต้องแลกด้วยชื่อเสียงของไป๋จื่อนางก็ยอม …

”หยูหรง!”

ไป๋เฉิงเซียงเห็นนัยน์ตาเย็นเยือกของตี้คังแล้วสีหน้าของเขาก็ซีดลง ต่อให้วางแผนว่าจะพูดเช่นนี้มาก่อนก็ตามที หากแต่นี่มิใช่เวลาที่เหมาะสมเลย !

”ความหมายของเจ้าก็คือ… ในวันนั้น เป็น ไป๋จื่อ ?” ใบหน้าที่หล่อเหลาของตี้คังยังคงยิ้ม

อย่างไรก็ตามมันเป็นรอยยิ้มที่แลดูมืดมน กระทั่งไป๋เสี่ยวเฉินยังต้องถอยหนีโดยสัญชาติญาณ

ตอนนี้ป๊ะป๋าวายร้ายน่ากลัวชะมัด

“ใช่แล้ว”หยูหรงยังกุมท้องของนางแน่น “ท่านอ๋อง ไป๋หยาน ไม่เพียงแสร้งเป็นไป๋จื่อ นางยังให้คนทำร้ายลูกในครรภ์ของข้า…ได้โปรด ท่านต้องให้ความยุติธรรมแก่ข้า”

ไป๋เฉิงเซียงเริ่มมีปฏิกิริยากับการกระทำของหยูหรงนางหญิงโง่นี่ ชอบดึงเขาเข้าไปพัวพันกับเรื่องอันตราย ทั้งนางยังทำให้ความสัมพันธ์พ่อลูกระหว่างเขากับไป๋หยานพังทลาย

ทว่า…

เด็กในครรภ์ของนางคือสายเลือดตระกูลไป๋หากเขาสามารถช่วยเหลือนางทันเวลา ก็คงพอจะรักษาชีวิตเด็กน้อยไว้ได้ หากแต่ตอนนี้สายเสียแล้ว …

”หยูหรงเงียบเถอะ !” ไป๋เฉิงเซียงหันไปจ้องหยูหรง จากนั้นก็หันกลับมาคุกเข่าลงคำนับตี้คัง “ท่านอ๋อง ทารกในครรภ์ของหยูหรงกำลังตกอยู่ในอันตราย เด็กคนนั้นยังไร้เดียงสา โปรดปล่อยเราไปเถอะ”

“บัญชียังไม่ได้ชำระผู้ใดกล้าออกไปจากที่นี่ ?” ตี้คังยิ้มเยาะ “หยาน หยาน ดูเหมือนว่า หยูหรง คนนี้มิได้เป็นเพียงแม่เลี้ยงที่ชั่วช้าของเจ้า เพื่อให้ถึงจุดหมายแล้ว นางยังยอมสละแม้แต่ชื่อเสียงของบุตรสาวตนเอง”

การที่หยูหรงป่าวประกาศว่าไป๋จื่อเป็นหญิงคนนั้น นั่นมิได้หมายความว่าบุตรสาวของนางสูญเสียพรหมจรรย์ตั้งแต่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่น*กระนั้นหรือ ? เช่นนี้ไป๋จื่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด ?

วัยปักปิ่น*คือวัยสาว อายุ 15 ปี

ครั้นได้ยินเช่นนั้นหยูหรงก็ตกตะลึง “ไม่ หาใช่เช่นนั้นไม่…แท้จริงแล้วนาง…”

”เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่ไป๋จื่อไปทำผิดประเพณีกับชายอื่น เจ้าจึงคิดจะโบ้ยมาให้ข้ากระนั้นรึ ?” ตี้คังเอื้อมมือดึงไป๋หยานเข้าสู่อ้อมแขน ทีท่าของเขาทั้งปกป้องทั้งคุกคามในเวลาเดียวกัน “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากที่ใด ที่คิดว่า ข้าจะเข้าใจผิดระหว่างหยานเอ๋อกับไป๋จื่อ”

ผู้คนต่างมองผู้ที่อ๋องคังกำลังปกป้องอยู่ในอ้อมแขนพวกเขาต่างก็รู้ซึ้งแก่ใจในทันที

ต่อให้ตอนนั้นอ๋องคังโดนวางยาปลุกกำหนัดทว่าเขาก็ไม่มีวันเข้าใจผิดคิดว่าไป๋จื่อคือไป๋หยานอย่างที่หยูหรงกล่าวเป็นแน่ รูปร่างของหญิงสาวทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างมาก อีกทั้งหน้าตาของพวกนางก็ไม่ได้ละม้ายคล้ายคลึงกันเลยด้วย !

นางไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใดจึงคิดว่าอ๋องคังจะเชื่อคำพูดของนาง ?

นัยน์ตาของหยูหรงเปลี่ยนเป็นโง่เขลาว่ากันตามจริงแล้ว นางคิดว่า แม้ตี้คังจะไม่เชื่อนาง หากแต่เขาก็ต้องสืบสวนอย่างละเอียด และอย่างน้อยที่สุดหลังจากที่ตี้คังสืบสวน เขาย่อมจะรู้ว่าผู้หญิงเมื่อหกปีก่อนที่เขาพบนั้นมิใช่ไป๋หยาน

ทว่าเหตุใดตี้คังถึงไม่ตรวจสอบ? เหตุใดตี้คังถึงแน่ใจว่าเป็นไป๋หยาน ?

”ไป๋หยานเจ้าพูดสิ เจ้าพูดสิว่า เจ้ามิใช่ผู้หญิงคนนั้น เจ้ามิใช่ผู้หญิงเมื่อหกปีก่อนนั่น ! เจ้าหลอกลวงคนอื่นอย่างไร้ศีลธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร ?” หยูหรงกัดริมฝีปากของนางแน่น นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ไป๋หยานเลิกคิ้ว”ข้านอนหลับสนิททุกคืนแหละ แล้วเจ้าล่ะเห็นมารดาของข้ามาร้องทวงชีวิตทุกคืนหรือไม่ ?

ทันทีที่คำกล่าวของไป๋หยานหลุดออกมานางก็เห็นความตื่นตระหนกในแววตาของหยูหรงได้อย่างชัดเจน นางจึงยกยิ้ม