จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 180

บทที่ 180 : ผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมชนะ (3)

หยูหรงผู้ซึ่งนอนกึ่งเป็นกึ่งตายอยู่บนพื้นถึงกับขวัญผวาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินถ้อยคำดังกล่าว นัยน์ตาของนางเบิกโพลง

ไม่เป็นไปไม่ได้เรื่องของนางจะมีคนรู้เห็นได้อย่างไร ในเมื่อเป็นความลับสุดยอดถึงเพียงนั้น ?

“คุณชายไป๋”ผู้คุ้มกฏซ้ายหันมามองไป๋เซียว พลางกล่าวว่า “ผู้คุ้มกฏขวากลับไปรายงานพี่สาวของท่านแล้ว มิช้านางคงจะมาถึงที่นี่ท่านตรองดูเถิดว่าจะจัดการกับคนพวกนี้เช่นไร ส่วนข้าจะรับมือกับชายคนนี้ก่อน…”

ผู้คุ้มกฏซ้ายมิได้ลดน้ำเสียงลงเลยเขาปล่อยให้เสียงนั้นลอยเข้าหูของไป๋เฉิงเซียง นั่นยิ่งทำให้ไป๋เฉิงเซียงโกรธแค้นอย่างที่สุด

”เรื่องในบ้านสกุลไป๋ไม่เกี่ยวข้องกับแขกของสำนักนางโลม ! ทั้งไป๋เซียว ทั้งไป๋หยานต่างก็อกตัญญูต่อบิดามารดา พวกเขาสมควรถูกฟ้าดินลงทัณฑ์”

ถ้อยคำนี้ยืนยันคำกล่าวหาของหยูหรงเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี

นัยน์ตาของไป๋เซียวหม่นหมองลงชั่วขณะภายในอกของเขาปั่นป่วน เขากำหมัดแน่น

หากเป็นเพียงคำพูดของหยูหรงคนอื่น ๆ อาจจะไม่เชื่อ ทว่านี่เป็นคำพูดของไป๋เฉิงเซียงผู้ซึ่งเป็นบิดาแท้ ๆ ของเขา

ไป๋เซียวอยากถามเหลือเกินว่าเขาและพี่สาวเป็นบุตรของชายผู้นี้จริงกระนั้นหรือหรือเป็นได้ว่าพวกเขาถูกเก็บมาจากข้างถนน ?

”ไป๋เซียวที่เจ้าไม่พูดไม่จานี่หมายความว่าไง ? ข้าบอกให้เจ้าส่งยาทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้ !”

เมื่อเห็นไป๋เซียวเงียบไป๋เฉิงเซียงก็เข้าใจว่าเด็กหนุ่มสำนึกผิด เขาจึงพุ่งตัวเข้าหาหมายจะฉกฉวยเม็ดยามีค่าในมือของไป๋เซียวอีกครั้ง

ครั้นเห็นเช่นนั้นไป๋เซียวก็รีบก้าวถอยหลังสองสามก้าว “ท่านมิใช่บิดาของข้าแล้ว แต่นี้ไปข้ามิใช่คนของตระกูลไป๋ ท่านจะทำตามแต่ใจเช่นเคยมิได้”

ประโยคนี้ยืนยันการตัดสินใจของไป๋เซียวแล้ว

ไม่ว่าไป๋เฉิงเซียงจะเป็นหรือตายก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป

*****

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองบนท้องถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน ร่างร้อนแรงกำลังพุ่งทะยานผ่านฝูงชนด้วยความเร็วสูงพร้อมสายลมกรรโชกราวพายุ สร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมาโดยรอบ

ด้วยเหตุที่ไป๋หยานกำลังเร่งรีบมากนางจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนขวางอยู่เบื้องหน้า ส่วนคนผู้นั้นก็กำลังเดินงุ่มง่าม เลยไม่ทันเห็นไป๋หยานเช่นกัน ทั้งสองจึงชนกัน

จังหวะนั้นไป๋หยานหยุดชะงัก นางเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะพยายามทรงตัวให้มั่นคง ครั้นทรงตัวได้มั่นคงแล้วนางก็มองสำรวจชายตรงหน้าที่นางชน

ชายคนนี้มีอายุประมาณสี่สิบปีสวมอาภรณ์หรูหรา บุคลิกภาพของเขาแลดูไม่ธรรมดาเลย ใบหน้าหล่อเหลาทว่าดูซีด ๆ กระทั่งริมฝีปากก็ยังซีดขาว ทั้งยังสั่นระริก

”ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” ไป๋หยานคิดว่านี่เป็นความผิดของนางที่รีบเร่งจนเกินไป กระทั่งทำให้ชนเข้ากับชายตรงหน้า นางจึงมีท่าทางสำนึกผิด พร้อมกับรีบกล่าวคำขอโทษ “ข้ามีเรื่องเร่งด่วนต้องรีบจัดการ หากพบกันคราหน้า ข้าจะขอขมาท่านอย่างเป็นทางการอีกครั้ง”

”ข้าไม่เป็นไร”

ชายผู้นั้นยิ้มเล็กน้อยรอยยิ้มของเขาแลดูอ่อนแรง เขาไม่มีทีท่าว่าจะโกรธไป๋หยานที่ชนเขาแม้แต่น้อย

ครั้นเขาเงยหน้าขึ้นมองนางสีหน้าของเขาพลันแข็งค้าง นัยน์ตาของเขาจับจ้องมองไป๋หยานนิ่ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจทั้งยังตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

เหมือนมาก! เหมือนจริง ๆ !

ในโลกนี้จะมีคนที่คล้ายกันถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?

ทว่าก่อนที่ชายผู้นั้นจะหลุดจากภวังค์หญิงสาวก็หายตัวไปเสียแล้ว ทั้งยังไม่หันกลับมามองเขาอีกเลยแม้แต่น้อย

”นายน้อย”

ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยพยุงร่างชายวัยกลางคนผู้อ่อนแอซึ่งยามนี้กำลังขมวดคิ้วอยู่

ชายวัยกลางคนคว้าแขนของชายชราแน่นน้ำเสียงของเขาสั่น ๆ “หญิงสาวผู้นั้นเหมือนนางมากเหลือเกิน ! เจ้าคิดว่านางจะกลับมาหรือไม่ ? หากเป็นนาง ? เหตุใดนางถึงจำข้าไม่ได้ ?”

***จบบทผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมชนะ (3)***