จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 158

บทที่ 158 : ไป๋เสี่ยวเฉินจอมเจ้าเล่ห์

ข้าบอกว่าข้าจะรอเจ้า…

ไป๋หยานหลุบตาลง เพื่อปกปิดความปั่นป่วนในใจ “ทว่าข้าไม่ชอบท่าน”

“ไม่เป็นปัญหา ไม่ช้าก็เร็วเจ้าก็ต้องตกหลุมรักข้า”

น้ําเสียงเย่อหยิ่งอีกทั้งยโสโอหังทําให้ไป๋หยานเกลียดจับใจกระทั่งอยากจะชกหน้าเขา

นางเคยเห็นคนหลงตัวเองมาก็มาก ทว่าไม่เคยเห็นผู้ใดหลงตัวเองมากถึงระดับนี้ เขามั่นใจได้อย่างไรว่าข้าจะต้องตกหลุมรักเขา ?

ขณะเดียวกันนั้นเอง ไม่ไกลจากตําหนักอ๋องคังนัก ศีรษะเล็ก ๆ ก็โผล่ออกมาจากตรอก

“นายน้อย ท่านแน่ใจหรือว่าจะทําอย่างนี้จริง ๆ ?” หัวใจของเสี่ยวมี่สั่นไหวไม่หยุด ” ข้าขอถอนตัวได้มั้ย?”

“ไม่ได้ !”

ไป๋เสี่ยวเฉินตบหัวเสี่ยวมี่ “เจ้าลืมไปแล้วหรือไรว่า จอมวายร้ายนั่นรังแกหม่ามี้ยังไง ?”

ถึงตอนนี้ เสี่ยวมีอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่จอมวายร้ายนั่นเป็นบิดาของท่านนะ ยิ่งไปกว่านั้น ท่านยังอนุญาตให้เขาทําน้องสาวกับมารดาของท่านด้วยนะ !

ชัดเจนว่า ไป๋เสี่ยวเฉินเดาความคิดในใจของเสี่ยวมีได้ เขาเชิดคางพลางกล่าวว่า “ตอนนั้น ข้าก็เพียงแค่หาข้ออ้าง หาไม่แล้ว ข้าจะออกจากคฤหาสน์ได้อย่างไร ?”

“แล้ว…” ไป๋เสี่ยวเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่อาจเอาชนะจอมวายร้ายนั่นได้ แต่ข้าก็ ไม่ยอมให้เขาทําร้ายหม่ามีของข้า ดังนั้นข้าจึงต้องทําเรื่องเสียง ๆ เช่นนี้”

” ท่านไม่คิดบ้างเหรอว่า เขาก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไรนักหนา

” เสี่ยวมีน้ําตาร่วง

นายน้อยเป็นบุตรชายของคัง เช่นนั้นไม่ว่าจะเกิดขึ้น นายน้อยย่อมรอดตัวแน่ ๆ แต่เสี่ยวมี่ ไม่ใช่ ฮือ !

ไป๋เสี่ยวเฉินรู้สึกหวั่นไหว “ข้าก็ไม่ได้เกลียดเขานักหรอก แต่เขาชอบรังแกหม่ามของข้า ข้า เพียงอยากได้น้องสาว แต่หากข้าต้องเลือกระหว่างน้องสาวกับหม่ามี้ ข้าก็เลือกหม่า”

อย่างไรก็ตาม ผู้ใดที่รังแกหม่ามของเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนเลวทุกคน

“แต่….”

เสี่ยวมี่อยากจะพูดมากกว่านี้ ทว่าไป๋เสี่ยวเฉินปิดปากของเสี่ยวมอย่างรวดเร็ว

“เลิกพูด เราจะเริ่มกันแล้ว”

เขาลอบออกมาจากตรอก จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในตําหนักอย่างช้า ๆ

ทว่าเพราะไป๋เสี่ยวเฉินเอาแต่ใส่ใจสภาพแวดล้อมรอบข้าง จนดูเหมือนจะลืมมองไปข้างหน้า เขาจึงบังเอิญชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

เด็กน้อยเซถอยหลังสองสามก้าว ส่วนคนที่เขาชนนั้นล้มก้นเบ้าอยู่กับพื้น

“เจ้า…” เด็กสาวที่ล้มลงกับพื้นอยากจะตะโกนใส่หน้าคนที่ชนนาง ทว่าทันทีที่นางเห็นไป๋เสี่ยวเฉินกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่อ่อนเยาว์อมชมพู เด็กสาวก็ตวาดออกมาด้วยความโกรธ “เป็นเจ้านี่เอง !”

ไปเสียวเฉินกระพริบตาด้วยความสับสน ก่อนจะเอ่ยถามว่า “อาม่า ท่านรู้จักข้าด้วยเหรอ ?”

“เจ้าเรียกผู้ใดอาม่า ?” หญิงสาวลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับตะโกนด้วยความโมโห “ข้าเป็นถึงองค์หญิง ทั้งยังมิได้สมรส เปรียบดั่งดอกไม้แรกแย้ม เจ้ากล้าเรียกข้าว่าอาม่าได้อย่างไร ?”

องค์หญิง…

ไป๋เสี่ยวเฉินกลอกตา นางเป็นองค์หญิงแห่งอาณาจักรหลิวชั่วนี่หรือ ?

“ไสหัวไปซะ !” องค์หญิงหกกล่าวอย่างดุดัน

นางไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับลูกของไป๋หยานที่นี่ ช่างโชคร้ายเสียจริง ๆ

ครั้นหวนคิดถึงเรื่องวันนั้นในตําหนักใน นางซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ นางเห็นอ๋องทั้ง ดูแลเด็กน้อยคนนี้ นางหมั่นไส้เป็นอย่างมาก

คนอย่างอ๋องคังผู้ซึ่งสามารถตัดแขนตัดขาผู้อื่นได้ง่าย ๆ แม้แต่องค์หญิงหกก็ยังหวาดกลัวจับใจกระทั่งไม่กล้ามาหาอ๋องคังเป็นเวลานาน

ความรักที่นางไม่เคยได้รับ เหตุใดไป๋หยานถึงได้ไป ? หญิงผู้นั้นดีกว่านางตรงไหน ?

“อาม่า เฉินเอ๋อไสหัวไม่เป็น ท่านทําให้เฉินเอ๋อดูก่อนได้มั้ย ?”

แก้มของไป๋เสี่ยวเฉินอมชมพู นัยน์ตาที่เขาจ้องมององค์หญิงหกแลดูไร้เดียงสา แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดคิดว่าเขาเสแสร้ง

” หุบปาก !”

ครั้นได้ยินเด็กน้อยเรียกตนเองว่า “อาม่า” องค์หญิงหกก็หน้าเขียว “หากเจ้ากล้าเรียกข้าว่า อาม่าอีกคํา ข้าจะให้คนฉีกปากเจ้า !”

***จบบท ไป๋เสี่ยวเฉินจอมเจ้าเล่ห์**