จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 156

บทที่ 156 : ข้าบอกว่าข้าจะรอเจ้า (1)

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

องครักษ์ระงับความตกใจ ก่อนจะก้มศีรษะคํานับรับคําสั่งด้วยความนอบน้อม

ในเมื่อบ้านสกุลไปยั่วยุท่านอ๋อง จุดจบที่รออยู่ก็มีเพียงความตายเท่านั้น

ณ ลานบ้านคฤหาสน์โบราณ

ร่างในอาภรณ์สีแดงนอนเอกเขนกอย่างเกียจคร้าน กระโปรงของนางแผ่บานราวดอกกุหลาบ

เดิมที่ไปหยานเอนหลังลงกับต้นท้อก่อนจะผลอยหลับไป กระทั่งนางรับรู้ถึงน้ําหนักกดทับลง มาจากนั้นร่างนุ่ม ๆ ก็ซุกเข้ามาในอ้อมแขนของนาง

ร่างเล็ก ๆ นั้นนุ่มนิ่ม ทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะจมูกทําให้ไปหยานต้องลืมตาขึ้นมอง

“หม่ามี้” ไป๋เสี่ยวเฉินเรียก พลางยิ้มอย่างสดใส มือของเขาโอบรอบลําคอของนาง นัยน์ตากลมโตระยิบระยับด้วยความอยากรู้อยากเห็น ” หม่ามี้คิดอะไรอยู่ ?”

“แม่กําลังคิดถึงท่านอาจารย์”

ในโลกนี้ นอกเหนือจากไปเซียว และคนตระกูลหลานแล้ว อาจารย์นับเป็นคนใกล้ชิดนางที่สุด

ทั้งยังเป็นคนที่นางมีปฏิสัมพันธ์ด้วยมากที่สุด นับจากนางมาถึงโลกแห่งนี้

“แล้วหม่าไม่คิดถึงพ่อบุญธรรมบ้างเลยเหรอ ?” ไป๋เสี่ยวเฉินทําปากจู๋ ใบหน้าของเขาแลดูไม่มีความสุขอย่างมาก

เขาคิดถึงพ่อบุญธรรมมาก ทว่าเหตุใดท่านแม่ของเขาถึงไม่คิดถึงบ้างเลย ?

ไป๋หยานยิ้มพร้อมกับกอดไป๋เสี่ยวเฉินแน่น “แม่ก็คิดถึงพ่อบุญธรรมของเจ้าเช่นกัน หากแต่แม่ ติดค้างเขามากเหลือเกิน ชั่วชีวิตนี้แม่คงไม่สามารถตอบแทนเขาได้หมด …”

บุคลิกของลู่อี้เฟิงนั้นเฉยเมย ทั้งยังเป็นคนแปลก ๆ ทว่าเพื่อนางแล้ว เขากลับยอมทําทุกอย่าง

ที่น่าเศร้าก็คือไปหยานไม่เคยมีความรักฉันชู้สาวให้กับลู่อี้เฟิงเลย

ขณะที่ไป๋เสี่ยวเฉินต้องการจะกล่าวต่ออีกสักคําสองคําเกี่ยวกับอู่อี้เฟิงเสียงฝีเท้าอันรีบเร่งก็ดังมาจากด้านนอก

ทันทีที่ไปหยานเห็นฮัวหลัว ซึ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ นางก็ยกยิ้มให้ “ฮัวหลัว, อีอี้ กลับ มาแล้วหรือ ?”

“นายหญิง” ฮัวหลัวรีบเข้ามาหาไปหยาน นางยิ้มพลางกล่าว “เมื่อครู่ลูกน้องของข้าได้เห็นประกาศติดที่ประตูเมือง”

“ประกาศแจ้งเรื่องใด” ไปหยานเลิกคิ้วพร้อมกับเอ่ยถาม

“อ๋องคังออกคําสั่งว่า หากไปเฉิงเซียงต้องการช่วยชีวิตไปจ่อ เขาจะต้องคืนสินสอดทั้งหมดของหลานเยี่ยมารดาของท่าน”

ครั้นกล่าวจบ ฮัวหลัวก็ลอบมองไปหยานอย่างพินิจพิจารณา ราวกับจะจับตาดูว่านาย หญิงของนางจะมีสีหน้าเช่นไร

ทว่าใบหน้าของไปหยานยังคงนิ่งเฉยไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลง นัยน์ตาดําขลับของนางแลดูสงบมาก “ข้ารู้แล้ว…”

“เอ่อ…”

ฮัวหลัวมองไปหยานด้วยความประหลาดใจ อ่องคังเรียกสินสอดหลานเยี่ยคืนก็เพื่อนาง ทว่านางแค่เพียงรับรู้เท่านั้นหรือ ?

“ฮัวหลัว เจ้าออกไปก่อน หากอีอี้กลับมา เจ้าค่อยเข้ามารายงานข้า”

“รับทราบ นายหญิง”

ครั้นเห็นไปหยานไม่มีท่าทีใด ๆ ฮัวหลัวก็ไม่กล่าวคําใดอีก นางถอยจากไป

ครั้นฮัวหลัวจากไปแล้ว ไปหยานก็กุมมือเล็ก ๆ ของบุตรชายแน่น นัยน์ตาของนางแลดูซับซ้อน ” เฉินเฮ่อ เหตุใดบิดาของเจ้าถึงทําเพื่อข้ามากมายเช่นนี้ ?”

“เฉินเอ๋อ ไม่รู้…”

ไป๋เสี่ยวเฉินเอนตัวพิงร่างของมารดาพร้อมกับออดอ้อน ดวงตาเล็ก ๆ ส่องประกายแวววาวราวกับประกายดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรี

“หม่ามี้ เฉินเฮ่อว่าจอมวายร้ายนั่นน่ารังเกียจมาก…”

ไป๋หยานยิ้มน้อย ๆ

หากตี้คังต้องการแก้แค้นเรื่องเมื่อหกปีก่อนจริง ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาคงจะลงมือจัดการนางเสียนานแล้ว

อย่างไรก็ตาม …

เหตุที่คังปฏิบัติต่อนางเป็นพิเศษนั้น เพียงเพราะเขาไม่รังเกียจนาง ทั้งนางยังให้กําเนิดบุตรของเขา

ทว่าเขาไม่ได้รักนาง

แต่เหตุใดหัวใจของนางจึงหวั่นไหวถึงเพียงนี้…?

“หม่ามี้…ไม่มีความสุขงั้นหรือ ?” ครั้นไป๋เสี่ยวเฉินรู้ว่าอารมณ์ของไปหยานเปลี่ยนไป เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้น พร้อมกับยื่นจมูกเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ถูแก้มของไปหยาน ” หากการมีป๊ะป๋า ทําให้หม่ามี้ไม่มีความสุข เฉินเอ๋อก็ไม่ต้องการป่ะป่าแล้ว ขอเพียงเฉินเอื้อมีหม่ามี้ก็พอ”

***จบบท ข้าบอกว่าข้าจะรอเจ้า (1)*-*-*