ตอนที่ 352 เขาในความฝัน
โลกนี้มีเรื่องมากมายที่ชวนให้ตกตะลึง แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ใด การที่ได้เห็นคนที่ตายไปแล้วย่อมเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
“สวัสดี ข้าชื่อถังเฉียน ข้าเชื่อว่าเจ้าคงรู้ว่าเถิงเฟิงเคยตั้งชื่อให้ข้าว่าอาหรูน่า แต่เมื่อเจอเจ้า เพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก ข้าไม่ใช้ชื่อนั้นดีกว่า”
อาหรูน่าที่อยู่ตรงข้ามดูอายุไม่มากนัก น่าจะสักราวๆสิบสี่หรือสี่ห้า เวลายิ้มที่มุมปากจะมีลักยิ้ม ดูน่ารัก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นคนสวย
“เจ้ากังวลมาก ข้าต่างหากคือเจ้าของชื่ออาหรูน่า”
ถังเฉียนฟังที่นางพูดจบก็มองดูหญิงงามที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็รู้สึกว่าเธอรู้สึกเกลียดจริงๆ แต่จะอย่างไรก็ไม่อาจมาทะเลาะกันที่ที่ว่างในความคิดของเถิงเฟิง ดังนั้นจึงต้องพูดจาอย่างถนอมน้ำใจกัน
“ข้าจะกังวลหรือไม่ไม่สำคัญ เวลานี้เขาสลบอยู่ ร่างเย็นเฉียบ ข้าต้องหาเขาให้เจอ เขาอยู่ไหน”
ถังเฉียนถามตรงมาก แต่อาหรูน่าคนนี้กลับไม่ร่วมมือด้วย
“ข้ารู้ว่าเขาอยู่ไหน น่าเสียดายที่ข้าจะไม่บอกเจ้าหรอก เขาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนข้า เราใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เจ้าน่าจะเข้าใจดี เจ้าเป็นบุคคลที่สามระหว่างเรา เจ้าเป็นแค่ตัวแทนของข้าเท่านั้น เวลานี้ข้ากลับมาแล้ว เจ้าจึงไม่มีความหมายใดๆ อีกแล้ว”
ถังเฉียนได้ฟังเช่นนี้ ก็จะไล่นางไป แต่ว่า
“เจ้าตายไปแล้ว เขายังมีชีวิตอยู่ เจ้าทำเช่นนี้เห็นแก่ตัวเกินไป ข้าคิดว่าอาหรูน่าที่เถิงเฟิงชอบในตอนนั้นไม่ควรเป็นคนเช่นนี้ดังนั้นเจ้า…”
นางรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างแปลกๆ นางมองซ้ายมองขวา
“ที่แท้ที่นี่ไม่ใช่ที่ว่างในความคิดเถิงเฟิง แต่เป็นที่ว่างในความคิดข้าเอง เจ้าเป็นแค่ภาพที่ข้าจินตนาการขึ้นมา ใช่หรือไม่”
ทันใดนั้นถังเฉียนก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดนางจึงกลายเป็นเช่นนี้ เหตุใดที่นี่จึงมีคนเพิ่มขึ้นหนึ่งคน
“ไม่ใช่หรอก ข้าหรือ อยู่กับเขาในเขตหวงห้ามที่เขาสร้างขึ้นตลอดมา เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาเล่นอยู่ในนี้กับข้าคนเดียวเท่านั้น เวลานี้เจ้าบุกเข้ามาเท่านั้นเอง”
ถังเฉียนหันไปมองดูเขตหวงห้ามข้างหลังนาง ทันใดนั้นนางก็เข้าใจความนัยของเรื่องนี้
“เขาอยู่ในนั้น ข้าจะเข้าไปหาเขา ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ขัดขวาง เพราะข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า”
นางคิดจะเดินอ้อมตัวอาหรูน่าไป แต่ถูกนางกอดตัวไว้ ถังเฉียนผลักนางออกไป นางล้มลงบนพื้นทันที ราวกับบาดเจ็บหนัก
“เจ้าทำอะไร”
เถิงเฟิงวิ่งปรี่มา เขามองเพียงอาหรูน่า แต่สำหรับนางกลับถูกตำหนิ ที่แท้ในฝันก็มีการเตรียมหลุมพรางไว้อย่างแยบยล ต้องโทษที่นางถูกหลอกตั้งแต่แรก
“เถิงเฟิง เจ้าป่วยแล้ว เจ้าต้องฟื้นขึ้น เจ้าจะอยู่ในนี้ตลอดไปไม่ได้”
เถิงเฟิงเห็นนาง กลับผลักนางออกไป ท่าทีเย็นชามาก
“เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายนางด้วย เจ้าอิจฉานางใช่หรือไม่ ข้าไม่อยากออกไป ข้าอยากอยู่ในนี้กับนางตลอดไปเจ้าเป็นแค่ตัวแทน ไว้แทนที่อาหรูน่าเท่านั้น ข้าไม่เคยชอบเจ้า…”
คำพูดเช่นนี้ช่างทำร้ายจิตใจอย่างยิ่ง แม้ถังเฉียนจะรู้ว่านี่เป็นความคิดลึกๆ ในใจนางเองก็ตาม แต่มันปวดร้าวใจมาก รุนแรงกว่าการเจ็บปวดทางกายเสียอีก
“อย่าพูดยั่วโมโหข้าเช่นนี้ได้หรือไม่ เรากลับกันเถอะ ถ้าเจ้าไม่กลับไป เจ้าจะสลบตลอดไป ข้าไม่อยาก…”
เถิงเฟิงไม่เปิดโอกาสให้ถังเฉียนพูดจบ แต่ผลักนางแรงๆ ความรู้สึกนี้ทำให้นางเศร้าใจมาก นางซวนเซไป แต่แล้วความฝันนี้ก็แตกสลายอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 353 ที่ว่างในความคิด
“นี่คือข้าในใจเจ้าหรือ”
ถังเฉียนได้ยินเสียงคนพูดอยู่ข้างหลัง เป็นเถิงเฟิงที่ห้อยกระพรวนแดง เขาดูเหมือนครั้งที่ทั้งสองพบกันครั้งแรก สวมชุดสีแดง ทำให้เขาดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ
“เจ้าเป็นอะไรไป”
จู่ๆ เถิงเฟิงตรงหน้าก็ยืนนิ่ง รวมทั้งอาหรูน่าในความฝันของถังเฉียนก็ยืนนิ่งไปด้วย เพราะเถิงเฟิงตัวจริงปรากฏตัวขึ้นแล้ว
“นี่ไม่ใช่ที่ว่างในความคิดข้า แต่เป็นที่ว่างในความคิดที่ข้าสร้างขึ้นในตัวเจ้า เวลานี้เจ้ายังไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างแท้จริง แต่เจ้าเริ่มเข้าใจแล้ว เจ้าฉลาดมาก รู้ว่านี่ไม่ใช่ที่ว่างของข้า แต่ยังไม่อาจควบคุมความคิดของตัวเองได้ นี่เป็นความจริงที่สุดของเจ้า เป็นเรื่องที่เจ้ากลัวที่สุด”
ถังเฉียนยืนขึ้น มองดูเถิงเฟิงตรงหน้า นางจับแขนเขาแล้วพูดว่า
“เราออกไปดีหรือไม่ ต้องออกไปเท่านั้นอาการเจ้าจึงจะดีขึ้นได้”
เมื่อนางมองเห็นเขา ไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงรู้สึกผิด เดิมนางคิดว่าตนเองเก็บความลับได้มิดชิดมาก แต่กลับถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ความรู้สึกผิดทำให้นางวางตัวไม่ถูก
แต่เขากลับกอดนางไว้ แล้วพูดว่า
“ข้าไม่อยากเสียเจ้าไป ข้าไม่ทำเช่นนั้นต่อเจ้าหรอก ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้าตลอดมา จะไม่ทำร้ายเจ้าอย่างเขาเด็ดขาด ให้โอกาสข้าเพื่อให้ตัวตนข้าที่แท้จริงเข้าไปอยู่ในใจเจ้าได้หรือไม่”
ขณะที่เถิงเฟิงพูดเช่นนี้ ถังเฉียนมองไม่เห็นสีหน้าเขา เวลากอดทั้งสองใกล้ชิดกันมาก เพราะทั้งคู่เอาแผ่นหลังวางไว้ห่างจากอีกฝ่ายหนึ่งใกล้ที่สุด เปิดเผยจุดที่อ่อนที่สุดของตน
ไม่ใช่เพราะเราห่างเหินกันแต่เป็นเพราะความไว้ใจกัน ถังเฉียนยื่นมือออกไปกอดเขาไว้
“ข้าไม่ชอบศาสตร์ลึกลับของเผ่าพีส่า พวกเขามองเห็นใจคนทะลุปรุโปร่งเกินไป ทำให้ข้าไม่เหลือความลับเลย”
นางกอดเขา แล้วก็รู้สึกผิด
“ที่ว่างในความคิดข้ามีเพียงเจ้า แต่โลกในความคิดเจ้าไม่ได้มีเพียงข้า…มีบางเรื่องที่บางทีเจ้าอาจไม่รู้ แต่ที่นี่มีคำตอบแล้ว”
นางไม่รู้ว่าที่เขาพูดมีความหมายอย่างไร แต่เขาลูบเส้นผมนางอย่างเบามือ แล้วตบศีรษะนางเบาๆ ทำให้นางหลุดออกมาจากโลกแห่งความฝัน
เมื่อถังเฉียนตื่นขึ้น นางซุกอยู่ในอ้อมกอดเถิงเฟิงราวกับลูกแมว เขากอดนางไว้ ต่างรู้สึกถึงไออุ่นของกันและกัน
“ข้า…”
เถิงเฟิงลืมตาขึ้นมองนาง ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ก้มลงจุมพิตนาง กดนางไว้แนบตัว แล้วจูบอย่างดูดดื่ม…
ประตูถูกผลักออกเบาๆ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ตกสู่ดวงตาที่ดำสนิทคู่นี้ เขาค่อยๆ ปิดประตูแล้วผละไปบางทีนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป เขาไม่ได้ปิดแค่ประตูบานนี้ แต่เป็นเช่นนี้หรือไม่ คงต้องถามเจ้าตัวเอง
ถังเฉียนไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่ได้ตอบรับ นางเพียงแต่ลุกขึ้นยืนอย่างสงบ จัดแจงตัวเองแล้วสวมเสื้อผ้า
“เถิงเฟิง ข้าเพียงแต่…”
ถังเฉียนอยากอธิบายว่าเหตุใดนางจึงทำเช่นนี้ แต่เถิงเฟิงกอดนางไว้จากด้านหลัง แล้วพูดว่า
“อย่าอธิบาย ไม่ต้องอธิบายหรอก เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ก่อนนี้เป็น จากนี้ยังเป็น ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องอธิบาย”
เรื่องแบบนี้ สำหรับนางแล้วไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แบบนั้น เขาจุมพิตต่างหูของถังเฉียนเบาๆ กลับทำให้นางอึดอัด บางทีอาจเพราะคำพูดที่เขาเคยพูด ทำให้นางอึดอัด แต่ทั้งสองมีการหมั้นหมายกันจริง
แม้นางจะไม่พอใจ แต่ถ้าเป็นผู้ชายอื่น นางก็ไม่รู้ว่าตนเองจะไปช่วยเช่นนี้หรือไม่
“ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ข้าไม่ยอมให้เจ้าช่วยเขาแบบนี้ จำไว้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ผู้หญิงของเถิงเฟิง ใกล้ชิดอย่างนี้กับข้าได้คนเดียวเท่านั้น”
