ตอนที่ 336 สถานการณ์อันตราย
ถังเฉียนรู้ว่าที่นี่รักษาง่ายโจมตียาก แม้นางจะไม่รู้ตำราพิชัยสงคราม แต่ตอนที่นางเดินทางมาได้ยินนายทหารพูดว่าที่นี่รักษาง่ายโจมตียาก ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่เพราะบรรพชนของเผ่าพีส่าใช้วิชาสะกดจิต ทำให้แม่ทัพที่รักษาด่านเสียสติ เกรงว่าต่อให้พวกเขาใช้กำลังทหารสิบเท่าก็บุกยึดที่นี่ไม่ได้
เขาลูกนี้เป็นส่วนที่เตี้ยที่สุดของเทือกเขาห้ากวาง เนื่องจากเขาห้ากวางสูงชันมาก ไม่สามารถเจาะทะลุและไม่มีเส้นทางอื่น ด้านตรงข้ามของเขาห้ากวางก็คือทะเลเหลือง
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าครั้งนี้ใครคือผู้รักษาด่านซานไห่”
ถังเฉียนผายมือออกแล้วพูดว่า
“หรือว่าเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งทางเหนือ เซวียเหริน”
ฉู่จิ่งเหยายิ้มพลางใช้มือกดศีรษะถังเฉียน นางรู้สึกว่านี่เป็นเหมือนหมากที่เข้าตาจน นั่งซึมอยู่บนเก้าอี้ คิดไม่ถึงว่าฉู่จิ่งเหยาเห็นท่าทางนางเช่นนี้ก็ยังยิ้มออก
“เจ้าทายถูกแล้ว เซวียเหรินมีชื่อเสียงในการรักษาเมือง ได้ชื่อว่าเป็นผนังทองแดงกำแพงเหล็ก อ๋องอุดรวางกำลังทหารไว้ที่นี่สองหมื่นนาย สามารถต้านทางทหารหนึ่งแสนตีกระหนาบหน้าหลังได้”
ถังเฉียนฟังที่เขาพูดก็รู้สึกว่าหมดหนทางอย่างสิ้นเชิง
“คราวนี้ข้าคงต้องไปบำเพ็ญเพียรในป่าลึกจริงๆ แล้ว พอออกมาคราวนี้คงแก่เฒ่า จะได้ไม่จำเป็นต้องปลอมเป็นคนแก่อีก”
ฉู่จิ่งเหยาได้ยินนางบ่นเช่นนี้ แม้เขาจะวิตกกังวล แต่ไม่แสดงออกอีก จะพลอยทำให้นางวิตกไปด้วย
“ที่จริงเจ้าควรคิดอย่างนี้ ถ้าเจ้าออกไปไม่ได้เถิงเฟิงจะต้องร้อนใจ อาจระดมชนเผ่าเหมียวเจียงมา ขอเพียงเจ้าพูดเอาใจเขา เขาต้องรับเจ้ากลับไป”
ถังเฉียนรู้สึกหน้ามืดไปชั่วขณะ แล้วผลักฉู่จิ่งเหยาทีหนึ่ง จากนั้นก็คิดหาทางที่จะถอย จะอย่างไรเซวียเหรินก็ไม่สามารถอยู่รักษาด่านซานไห่ได้ตลอดไป พวกเขาไม่สามารถผ่านได้ทันทีรวดเดียว แต่สามารถปลอมเป็นชาวบ้าน ผ่านไปช้าๆ ดังนั้นต้องล่าถอยอย่างเงียบๆ เท่ากับเปลี่ยนจากรับเป็นรุก
แต่เมื่อนางหันมาก็เห็นสายตาฉู่จิ่งเหยา เขากำลังดูแผนที่อย่างจริงจัง ที่มุมปากเหมือนไร้รอยยิ้ม ถังเฉียนรู้สึกถึงความเชื่อมั่นในตัวเขา
“ท่านอ๋อง สีหน้าท่านเป็นการบอกอาหรูน่าว่าท่านมีวิธีแล้ว”
ฉู่จิ่งเหยาสั่นศีรษะ แต่กลับวางฝ่ามือลงบนศีรษะถังเฉียนเบาๆ ที่เขาทำอย่างนี้ออกจะเหนือความคาดหมายไปบ้าง แต่ก็ทำให้ถังเฉียนรู้สึกปลอดภัย
“ในเมื่อผ่านที่นี่ไปไม่ได้จริงๆ คงต้องคิดหาวิธีอื่น ในมืออ๋องอุดรมีไพ่เพียงเท่านี้ รบกันไปมาย่อมเผยจุดอ่อนออกมา โลกนี้ไม่มียุทธศาสตร์ที่สมบูรณ์แบบ แพ้หรือชนะขึ้นกับว่าเราจะหาวิธีแก้ไขได้หรือไม่”
จริงดังคาดเขามีวิธีแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้ละทิ้งความหวัง ถังเฉียนเห็นฉู่จิ่งเหยาเป็นเช่นนี้จึงรู้สึกสบายใจ ชั่วคราวนี้เขายังไม่มีวิธีการที่ดี หรืออาจพูดได้ว่ามีวิธีแล้วแต่ไม่ได้บอกนาง แต่นางไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยโดยไม่ทำอะไรเลย นางไปพูดคุยกับผู้อาวุโสของเผ่ากุ้ยลี่ บางทีพวกเขาอาจมีวิธี นางมาหาท่านลุงเห่าหมิงซึ่งเป็นผู้อาวุโส แม้ว่าเผ่ากุ้ยลี่จะปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกมาหลายปี แต่พอได้ยินว่าด่านซานไห่ถูกปิด ผู้รักษาด่านคือเซวียเหริน พวกเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
ท่านอ๋องเพิ่งมาถึงก็ชิงอำนาจของที่นี่ได้ จับข้าหลวงใหญ่ขังคุก ทางนั้นรู้ข่าวจึงปิดด่านซานไห่ พอเป็นเช่นนี้เราต้องมุ่งไปทางเหนือมากขึ้น”
ถังเฉียนไม่ยอมแพ้ นางถามว่า
“ที่นี่เราสามารถหาทางออกเส้นอื่นได้หรือไม่ เรามีดินระเบิดอยู่ในมือ อาจจะใช้เปิดเขาได้”
ถังเฉียนพูด แต่เห่าหมิงส่ายหน้าตลอดเวลา แต่ตัวเสิ้งได้ยินที่พูดคุยกัน เขากลับมีความคิดที่ใจกล้ามาก แต่ไม่ได้บอกกับถังเฉียน แล้วผละไปตามหาฉู่จิ่งเหยา
ตอนที่ 337 เขามาแล้ว
ทางด้านถังเฉียนกำลังคิดหาวิธีอื่นเพื่อไปจากที่นี่ แต่พอลุกขึ้นยืนก็รู้สึกเจ็บหน้าอก นางเกาะโต๊ะไว้ ผ่อนลมหายใจ แล้วจึงยืนได้มั่นคง
“แย่แล้ว มีคนชิงเสี่ยวจินไป”
ถังเฉียนรู้สึกถึงความผิดปกติแทบจะทันที นางรีบวิ่งออกไป พอกลับมาถึง กล่องหยกเวินเซียงหน่วนที่ใส่เสี่ยวจินไว้หายไปแล้ว นางจึงรื้อค้นทั่วห้อง
“เหตุใดถึงมีคนเข้ามาในห้องได้ หวังหลง หวังหลงเล่า”
ถังเฉียนตะโกนเรียก หวังหลงยกน้ำชารีบวิ่งมา พอเห็นนางก็เทน้ำชาให้ แล้วพูดว่า
“ท่านหมอ ข้าออกไปต้มน้ำชงชาให้แล้ว ท่านอย่าใจร้อนสิ”
ถังเฉียนชี้ที่ห้องของนาง
“ข้าให้เจ้าเฝ้าห้องข้าไว้ เหตุใดเจ้าถึงออกไปชงชา ห้องข้าถูกขโมยขึ้น เสี่ยวจินถูกขโมยไปแล้ว”
หวังหลงรู้ความร้ายกาจของเสี่ยวจินดี ยังรู้ถึงความสำคัญของเสี่ยวจินต่อนาง แต่ขณะนี้เขางุนงงมาก นึกทบทวนครู่หนึ่งแล้วบอกว่า
“แปลกจริง เมื่อกี้ข้าเห็นท่านหมอกลับมาชัดๆ ยังบอกให้ข้าไปชงชาให้ เห็นหรือไม่ ข้าไปหาใบชาและต้มน้ำชงชาแล้ว เหตุใด เหตุใดถึงถูกขโมยได้”
เสียงเอะอะของถังเฉียนดึงเหาเก๋อมา เขาดมกลิ่นภายในห้องแล้วพูดว่า
“นั่นไม่ใช่เจ้านาย มีคนอื่นเข้ามาในห้องนี้ บนตัวเขามีกลิ่นสมุนไพรแรงมาก”
ถังเฉียนคิดไม่ถึงว่าเหาเก๋อจะมีความสามารถในการสืบหาเช่นนี้ แต่กลิ่นสมุนไพรที่แรง เป็นเรื่องที่น่าแปลก หรือจะเป็นหมอผู้นั้น
“พอรู้ทิศทางที่เขาไปหรือไม่”
เหาเก๋อออกมานอกห้อง แล้วดมกลิ่นดู จากนั้นจึงชี้ไปทางทิศเหนือแล้วพูดว่า
“เขาไปทางนั้นแล้ว”
ถังเฉียนบอกให้หวังหลงไปรวบรวมคนมาช่วย นางกับเหาเก๋อไล่ตามไปก่อน สำหรับนางแล้ว เสี่ยวจินไม่ได้เป็นแค่แมลงปีศาจ แม้จะขังมันไว้ แต่คิดถึงมันตลอดเวลา
ระหว่างทางถังเฉียนวิ่งไปพลางใช้ความคิด มันจะถูกใครเอาไป จะทำร้ายหรือฆ่ามันหรือไม่ ที่ถังเฉียนขังเสี่ยวจินไว้ เพราะกลัวมันจะออกไปก่อเรื่อง แต่เวลานี้นางกลับกลัวว่าเสี่ยวจินจะเจอคนร้าย
“โอ๊ย…”
จู่ๆ ถังเฉียนก็เจ็บหน้าอก รู้สึกเจ็บแปลบที่บาดแผลที่เคยได้รับบาดเจ็บ ราวกับแผลจะฉีกออกใหม่
“เจ้านาย เป็นอะไรไป?”
เหาเก๋อประคองถังเฉียนที่เกือบจะหมดสติเพราะเจ็บหน้าอก เขากอดถังเฉียนไว้ แต่นางยังคงทนทุกข์กับความเจ็บปวดราวกับจะฉีกอกนางออก
ถังเฉียนจับมือเหาเก๋อแล้วพูดว่า
“รีบไป ไปตามหาเสี่ยวจินกลับมา อย่าให้ใครเอาเสี่ยวจินไปเด็ดขาด”
เหาเก๋อดูออกว่าที่นางเจ็บปวดทรมานมากสาเหตุเป็นเพราะเสี่ยวจิน เขารู้ว่าการเฝ้าอยู่ข้างตัวนางนั้นไม่มีประโยชน์ เขาจึงค่อยๆ วางนางลง แล้วกระโจนออกไปอย่างว่องไว ไล่ตามกลิ่นนั้นไป
ถังเฉียนรู้สึกว่าอาการทุเลาลงบ้าง จึงใช้กิ่งไม้ยันตัวลุกขึ้น เวลานี้นางมองไม่เห็นเหาเก๋อแล้ว แต่มั่นใจว่าเขาจะต้องตามไป จึงใช้กิ่งไม้ทำเครื่องหมายไว้
ถังเฉียนเพิ่งรู้สึกว่าปลอดภัยขึ้น แต่แล้วก็เย็นวาบที่แผ่นหลัง นางหันกลับไป แล้วเห็นคนที่นางไม่อยากพบเห็น
“ที่แท้เป็นเจ้า!”
คนผู้นั้นสวมชุดยาวสีดำ ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ ไม่จำเป็นต้องถอดหมวกออก ถังเฉียนมองเขาออกทันที เพราะไม่อาจลบความทรงจำนี้ออกไปได้ ทั้งหวาดหลัว เคียดแค้น แต่ไม่อาจแสดงออกมา
