จอมเวทอหังการ - ตอนที่ 205

บทที่ 205: ต่อสู้กับลูกกระจ๊อก

หญิงสาวตัวเล็กยังคงตื่นเต้นพร้อมกับเลือกห้องพักของเธอตามใจชอบ สำหรับมู่หนิวเจี่ยวที่เป็นพี่สาวของเธอนั้นทำได้เพียงถอนหายใจและรีบเดินตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้

เห็นได้ชัดว่ามู่หนิวเจี่ยวไม่ต้องการที่จะเช่าที่พักร่วมกับผู้ชายหรือใครทั้งนั้น สังเกตได้จากคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเธอ

ส่วนโม่ฝานนั้นไม่ได้สนใจอะไรเลย เขาเห็นว่าหลังจากการฝึกฝนที่น่าเบื่อแล้วได้ลืมตาขึ้นมาพบกับหญิงสาวสองคนผู้สวยสดงดงาม รูปทรงองเอวก็นับว่าใช้ได้…

รูปร่างของมู่หนิวเจี่ยวนั้นน่าดึงดูดอย่างมาก รูปร่างของเธอจัดได้ว่ายอดเยี่ยมเป็นสิ่งที่บุรุษทุกคนใฝ่ฝันถึง การที่จะได้มาอาศัยอยู่ร่วมชายคากับเธอนั้นเป็นสิ่งที่มากเสียยิ่งกว่าความฝัน เรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสบ่อยๆ เขาจำเป็นจะต้องคว้ามันเอาไว้เพื่อที่จะสานฝันแทนผู้ชายในประเทศนี้ทุกคน!

อะไรคือการปฏิเสธล่ะ? หนุ่มโสดรูปร่างหล่อเหลาคนนี้อาจจะประสบความสำเร็จในการมีครอบครัวพร้อมกันสามคนก็เป็นได้… ดูเหมือนว่าชีวิตสามคนในครอบครัวจะเป็นสิ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก!

โม่ฝานนั้นไม่ได้ต้องการจะทะเลาะกับพวกเธอเพียงเพราะเขาจะต้องจ่ายค่าเช่าครึ่งหนึ่งเท่านั้น แต่เขาพยายามจะบอกกับพวกเธอว่าเขาต้องการสองห้อง อีกห้องหนึ่งเขาจะให้มันกับซินเซีย

ในตอนนี้ซินเซียนั้นใกล้จะปิดเทอมแล้ว เขาไม่สามารถให้เธอหวนกลับไปที่ห้องรังหนูนั้นได้อีก อีกทั้งเธอยังไม่สามารถอยู่ต่อที่หอพักในโรงเรียนได้เช่นกัน หลังจากที่เขาได้พบกับเธออีกครั้ง เขาต้องการบรรยากาศเพื่อที่จะเปิดเผยความในใจ… เอ่อ… พูดคุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบอีกครั้ง!

สำหรับพ่อของเขานั้นไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมากนัก ซึ่งโม่เจี่ยซิงนั้นได้พบกับความรักครั้งใหม่อีกครั้ง ถ้าหากฟังจากที่ซินเซียได้บอกกล่าวก็คือเขาคงจะอยู่ต่อในสถานที่นั้นอีกสักพักใหญ่

โม่เซี่ยจิงนั้นใช้ชีวิตเป็นโสดมาเนิ่นนานแล้ว เขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการทำงานเลี้ยงลูกอย่างแข็งขั้น ในที่สุดเวลาแห่งการพักผ่อนของเขาได้มาถึงเสียที โม่ฝานโอนเงินให้เขาจำนวนหนึ่งล้านหยวนเพื่อให้พ่อของตนได้พักผ่อนและใช้จ่ายได้อย่างไม่ต้องคิดสิ่งใดอีก!

อิอิ… โอนเงินให้พ่อหนึ่งล้านหยวนเพื่อให้เขาได้กลับไปใช้ชีวิตที่สุขสบาย… ความร่ำรวยนี่มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!

——

“อ้ายตูตู้!” มู่หนิวเจี่ยวตะโกนเรียกหญิงสาวตัวเล็กด้วยความโกรธจัด

อ้ายตูตู้เดินกลับมาหาพี่สาวอย่างรู้ตัวว่าทำเรื่องไม่ดีลงไปแล้ว แต่ทว่าแววตาของเธอยังคงไม่ลดละที่จะพยายาม

“พี่สาวมู่ ฉันรู้ว่าฉันทำผิด อีกอย่างฉันก็รู้ดีว่าพี่ไม่ต้องการอยู่กับคนอื่น… แต่ทว่าพี่ไม่อยากรู้งั้นเหรอว่าเขาใช้วิธีแบบไหนกันที่สามารถหลบหนีจากเถาวัลย์จองจำได้? นอกจากนั้นพี่ไม่คิดงั้นเหรอว่าผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความลับมากมาย?” อ้ายตูตู้นั้นไม่โง่เขลา คำพูดของเธอจี้ใจดำของมู่หนิวเจี่ยวทันที

อ้ายตูตู้ได้พูดความในใจที่มู่หนิวเจี่ยวคิดไว้อยู่แล้วออกมาจนหมดสิ้น

มู่หนิวเจี่ยวนั้นแข็งแกร่งที่สุดในหมู่เพื่อนฝูงของตนเอง เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะต้องมาพ่ายแพ้ให้กับนักเวทรุ่นเดียวกันเช่นนี้ อีกทั้งเขายังไร้ชื่อเสียงและเป็นเพียงมือใหม่มาจากครอบครัวยากจน

นอกจากนี้มู่หนิวเจี่ยวยังได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงยิมด้วยเช่นกัน เธอคิดว่าคนที่สังหารราชินีอสูรจะต้องเป็นโม่ฝานแน่นอน!

ถ้าหากจะให้มู่หนิวเจี่ยวเชื่อถือว่าเขาสามารถสังหารอสูรเวทระดับนักรบได้โดยลำพังและใช้เพียงมือเปล่า เธอคงไม่อาจทำใจเชื่อสิ่งเหล่านี้ได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกสงสัยในตัวตนของโม่ฝานอย่างมาก เขาจะต้องซุกซ่อนหลายสิ่งไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั่น!

“พี่สาวมู่ ในเวลานี้อะไรคือสิ่งที่ไม่ชอบงั้นเหรอ ไม่ต้องการงั้นเหรอ? อะไรคือการถูกดุด่าโดยที่เราไม่ต้องการล่ะ? ในตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาอยู่อันดับสูงสุดของหมู่นักเรียนใหม่ทั้งหมด เขาน่าสนใจเสียยิ่งกว่าเหล่าบุตรหลานของผู้มีอิทธิพลที่ชอบคุยโวโอ้อวดไปวันๆเสียอีก ความแข็งแกร่งของเขานั้นเป็นของจริง! การอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเขาตอนนี้คือโอกาสของเรา ลองทำความคุ้นเคยกับเขาดูก่อน เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะยอมเข้าร่วมกับตระกูลมู่ของเราเพียงเพราะชื่นชอบพี่ก็ได้ พี่อย่าลืมสิว่าครอบครัวของเรานั้นกำลังขาดอัจฉริยะ แทนที่จะเสียเงินและทรัพยากรมากมายให้กับเหล่าบุตรหลานของตระกูลอื่นเพื่อมาสวามิภักดิ์ เราดึงเขาเข้าร่วมดูท่าว่าจะดีกว่าด้วยซ้ำ สัตว์ประหลาดตัวนี้ฉันเชื่อว่าพี่ปราบมันลงได้ ฉันเคยได้ยินอธิการบดีเซี่ยวกล่าวไว้ว่าอนาคตของสัตว์ประหลาดตรงหน้าเรานี้นั้นไร้ขีดจำกัดเชียวนะ!” อ้ายตูตู้กล่าวออกมาอย่างตอกย้ำ

มู่หนิวเจี่ยวเงียบในทันทีพร้อมกับไตร่ตรองในสิ่งที่น้องสาวของตนกล่าวอย่างลึกซึ้ง

‘แม้แต่อธิการบดีเซี่ยวยังมองเห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทว่าเขาคนนี้ยังคงมีความสามารถมากมายปกปิดไว้อีกงั้นเหรอ? เขาจะแข็งแกร่งมากกว่านี้งั้นเหรอ?’

“เพื่อตระกูลของเรา พี่สาวจำเป็นจะต้องอดทนเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้ นอกจากนั้นฉันยังคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย มิฉะนั้นเขาคงไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเหตุการณ์ในโรงยิมนั้นหรอก พี่ก็คงจะยุ่งอยู่กับการฝึกฝนของตนเองเลยไม่รู้เรื่องราวในสถาบันสักเท่าไหร่ ฉันน่ะได้ยินจากผู้หญิงหลายคนว่าเขาคือคนที่วิ่งพล่านไปทั่วและช่วยเหลือพวกเธอด้วยมือของเขาเอง!” อ้ายตูตู้กล่าวเสริม

แต่เดิมมู่หนิวเจี่ยวนั้นรู้สึกต่อต้านการเช่าร่วมกันอย่างมาก แต่เมื่อเธอได้ฟังอ้ายตูตู้กล่าวโน้มน้าวเช่นนั้น เธอย่อมอดไม่ได้ที่จะลังเล

แน่นอนว่ามู่หนิวเจี่ยวย่อมอยากรู้อยากเห็นอย่างมากว่าโม่ฝานใช้วิธีใดเอาชนะเธอ อีกทั้งเธอยังสงสัยว่าเขาคือผู้ที่ช่วยชีวิตนักเรียนทุกคนจากโรงยิมหรือไม่ พลังที่เขาซ่อนไว้มากมายเหล่านั้นคืออะไร ทั้งหมดนี้ยังคงค้างคาอยู่ภายในใจของเธอ นอกจากนี้การที่อ้ายตูตู้พูดถึงการชักชวนให้เขาเข้าร่วมเป็นศิษย์ของตระกูลมู่ทำให้เธอยิ่งรู้สึกถึงความเป็นไปได้ในการมีขุมพลังที่ยิ่งใหญ่ไว้ข้างกาย… สิ่งเหล่านี้เริ่มทำให้เธอลังเล

ดูเหมือนว่าอ้ายตูตู้จะรู้ว่าควรพูดโน้มน้าวมู่หนิวเจี่ยวอย่างไรให้เธอคล้อยตาม ตราบใดที่เธอยังลังเลอยู่เช่นนี้ นับได้ว่าโอกาสประสบความสำเร็จนั้นก็ยังคงมีอยู่

“ก็ได้ แต่ทว่าดูเหมือนเขาจะสนิทสนมกับคนของตระกูลจ้าวอย่างมาก ดังนั้นเราจำเป็นจะต้องระมัดระวังเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน” มู่หนิวเจี่ยวกล่าวออกมาเรียบๆ

“วางใจได้เลย!”

——

ขณะนี้โม่ฝานไม่รู้เลยว่าสาวสวยทั้งสองคนนั้นกำลังวางแผนเพื่อที่จะล้วงความลับของเขา… โม่ฝานจ่ายค่าเช่าห้องนี้ครึ่งหนึ่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับนั่งลงที่ห้องนั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์

โซฟาของที่นี่นุ่มมาก ความรู้สึกของเขาคือร่างกายทั้งหมดแทบจะจมหายเข้าไป ความรู้สึกสบายเข้าแทนที่อย่างไม่สามารถบรรยาย

อาจเป็นเพราะว่ามู่หนิวเจี่ยวนั้นไม่สนใจในสิ่งเหล่านี้เพราะเธอคงคุ้นชินกับมันอยู่แล้ว โซฟานุ่มนิ่มเช่นนี้เหล่าคนรวยคงจะนั่งกันจนเบื่อ แต่สำหรับโม่ฝานมันคือสัมผัสที่ค่อนข้างแปลกใหม่ การที่เขาจะได้ครอบครองโซฟานี้นั้นหากเป็นเมื่อก่อนการขายบ้านเก่าๆของเขาก็ยังคงไม่เพียงพอที่จะซื้อมันด้วยซ้ำ!

นอกจากนั้นถ้าหากว่าซินเซียมาถึงที่นี่แล้ว นับได้ว่าสถานที่แห่งนี้จะมีผู้หญิงทั้งหมดสามคน…

นี่มันชีวิตที่ชายหนุ่มทุกคนล้วนใฝ่ฝัน!

เขาวางตัวเองลงบนโซฟาพร้อมกับเปิดทีวีอย่างสบายอารมณ์ นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตไปพลางพร้อมกับจิบไวน์ชั้นเลิศ ช่วงบ่ายทั้งหมดนี้ล้วนแต่ผ่านพ้นไปอย่างสบายอารมณ์ หลังจากที่เขาได้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน ในวันนี้เขาได้ผ่อนคลายทุกอย่างลงพร้อมกับได้ใช้ชีวิตที่มันเรียบง่ายและสัมผัสได้ถึงการพักผ่อนที่จรรโลงใจ

——

ด้านหน้าลิฟท์ ชายหนุ่มสองคนกำลังถือตุ๊กตากระต่ายขนาดยักษ์สองตัวเดินออกมา

ชายรูปร่างสูงโปรงและเพรียวบางท่าทางสุภาพและรอยยิ้มอบอุ่น แม้ว่าเขากำลังยกของที่หนักมาก แต่ทุกท่วงท่าของเขาจำเป็นจะต้องดูดีและเนียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณวางสิ่งของต่างๆไว้ในห้องนั่งเล่นได้เลย” อ้ายตูตู้กล่าว

“งั้นเหรอ… ได้เลย โอ้!? มีคนอื่นอยู่ในที่แห่งนี้ด้วยงั้นเหรอ” ชายหนุ่มขยับแว่นของตนเองเล็กน้อย ภายใต้รอยยิ้มอบอุ่นนั้นมีสายตาที่เป็นปรปักษ์อย่างไม่น่าเชื่อ เขามองไปที่โม่ฝานอย่างไม่เป็นมิตรมากนัก

โม่ฝานนอนหลับอยู่บนโซฟาและไม่สนใจว่าใครกำลังเดินเข้ามา เขาถูกปลุกขึ้นมาโดยใครคนหนึ่งอย่างไม่ทันระวังตัว โม่ฝานลุกพรวดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นตุ๊กตากระต่ายยักษ์ตรงหน้า ความตกใจทำให้เขาแทบจะกระโดดออกไปจากห้อง

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?” โม่ฝานพยายามขยี้ตาและตั้งคำถาม

“ออกไป ครึ่งหนึ่งของโซฟาตัวนี้จะเป็นของกระต่ายของฉัน!” อ้ายตูตู้กล่าวด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเล็กน้อย

หลังจากกล่าวเช่นนั้น อ้ายตูตู้สั่งให้คนรับใช้ของเธอทั้งสองคนออกไปจากห้อง ชายหนุ่มผู้สวมแว่นเผยรอยยิ้มชั่วร้ายให้กับโม่ฝาน แต่ทว่าเขาเปลี่ยนมันให้กลายเป็นรอยยิ้มที่สุดแสนจะปลอมเปลือกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขายังคงบิดเบี้ยวเล็กน้อยก่อนที่จะกัดฟันกล่าวออกมาว่า “ไอ้น้องชาย ทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้อีกล่ะ? นายไม่ได้ยินที่อ้ายตูตู้กล่าวงั้นเหรอว่าให้พวกเราออกไป?”

โม่ฝานเหลือบไปมองชายหนุ่มสวมแผ่นคนนั้นพร้อมตอบกลับสั้นๆ “เฮ้พวก… ฉันพักอยู่ที่นี่”

ชายสวมแว่นพร้อมกับชายหนุ่มรูปงามอีกคนยืนแข็งค้างอยู่กลางอากาศทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น

ร่างกายของทั้งสองคนสั่นเทาด้วยความโกรธจัด จิตสังหารถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งสองรู้สึกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านี้คงจะฝันกลางวันมากไปสักหน่อย… ใช้ชีวิตร่วมอยู่กับอ้ายตูตู้งั้นเหรอ? ใครก็ไม่รู้จะมาอยู่ร่วมชายคากับมู่หนิวเจี่ยวและอ้ายตูตู้งั้นเหรอ?! เขาหวังสูงเกินไปหรือเปล่า!

“เลิกฝันกลางวันได้แล้ว รีบๆออกไปเร็วเข้า!” ชายหนุ่มที่ดูอ่อนหวานก่อนหน้านี้จ้องมองเขาพร้อมกับตะคอกออกมาอย่างเสียอาการ

คิ้วของโม่ฝานขมวดเข้าหากันแน่นทันที

พวกแกเห็นไหมว่าพ่อคนนี้กำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่นี่ แล้วทำไมเหมือนมีหมาสองตัวมันกำลังเห่าใส่ฉันอย่างไร้เหตุผลด้วยนะ?!

“คนที่ควรจะออกไปคือพวกนายสองคน! นี่คือบ้านของฉัน!” โม่ฝานยืนขึ้นพร้อมกับเผชิญหน้ากับทั้งสองคนด้วยอารมณ์โกรธจัด จิตสังหารแผ่ขยายออกมาจากดวงตาอย่างเกรี้ยวกราด

ในขณะที่อ้ายตูตู้เห็นว่าทั้งสองฝ่ายเริ่มมีปัญหากันแล้ว ความตื่นเต้นก่อเกิดขึ้นในใจของเธอทันที ด้วยความร้อนรนเธอรีบวิ่งไปหยิบขนมที่อยู่ในห้องออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าทั้งหมดอย่างสนุกสนาน โม่ฝานกับคนรับใช้ของเธอกำลังจะต่อสู้กันงั้นหรือ?! เธอจับจ้องดูสถานการณ์อย่างตื่นเต้นและไม่คิดที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดใดๆทั้งสิ้น!