จอมเวทอหังการ - ตอนที่ 160
บทที่ 160: เหตุผลที่จะเย่อหยิ่ง!
บรรยากาศโดยรอบแข็งค้างไปในทันทีทันใด!
สีหน้าของอาจารย์และนักเรียนทั้งหมดต่างอยู่ในสภาวะโง่งม ทั้งหมดล้วนแต่ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้!!
เขาพูดอะไรออกมาเนี่ย?!
ไอ้เวรนี่… มันบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?!?
ก่อนหน้านี้อธิการบดีเซียวได้กล่าวไว้ว่าในช่วงที่ผ่านมาหลายปีนี้ไม่เคยมีใครสามารถทำสิ่งนี้ได้มาก่อน แล้วทำไมนักเรียนธาตุอัญเชิญตัวเล็กๆอย่างแกจึงกล้าที่จะเย่อหยิ่งงั้นเหรอ? แกมองนักเรียนสาขาอื่นทั้งสี่พันคนเป็นสิ่งใดกัน?
ในสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยนักเรียนมากมาย ซึ่งไม่ใช่เพียงเด็กปีหนึ่งเท่านั้น ทั้งปีสามหรือสี่ก็ล้วนแต่นั่งอยู่ในสนามแห่งนี้ ทั้งหมดได้จ้องมองไปที่เด็กใหม่อย่างไม่เข้าใจ พวกเขาล้วนแต่เสียจิตวิญญาณไปสักครู่หนึ่งจากคำพูดที่โอหังเช่นนั้น!
แกต้องการจะแสดงอะไรงั้นเหรอ? ใครบอกล่ะว่าแกจะทำมันได้น่ะ? ก่อนอื่นเลยนะแกควรจะดูสถานการณ์ของตัวเองซะก่อน นักเรียนสาขาธาตุอัญเชิญนั้นไม่สามารถจะจัดการกับห้าสิบคนแรกได้ด้วยซ้ำ อีกทั้งตอนนี้แกเป็นคนสุดท้ายแล้วบอกว่าจะทำจำนวนให้ถึงสองร้อยงั้นเหรอ? เป็นประสาทแน่ๆ!?!
แกต้องการจะจัดการผู้ท้าชิงร้อยห้าสิบคนด้วยตัวเองงั้นเหรอ?!?
ความจริงแล้วหมาป่าเวทที่พัฒนาจากระดับต่ำขึ้นมาก้าวหนึ่งนั้นถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม แต่ทว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะสามารถจัดการกับผู้ท้าชิงจากธาตุอื่นจำนวนร้อยห้าสิบคน!
……
“ไอ้บ้า แกนี่ต้องทะนงตัวขนาดไหนกันถึงกล้าที่จะพูดคำนี้ออกมาได้?!” หลัวซ่งโพล่งออกมาดังลั่นพร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยว
เดิมทีพระเอกในวันนี้จะต้องตกเป็นของหลัวซ่งอย่างแน่นอน ผู้คนมากมายจะให้ความเคารพเขาหลังจากที่จบการแข่งขันในวันนี้
แต่ท้ายที่สุดแล้วประโยคที่โม่ฝานได้ทิ้งเอาไว้ก่อนหน้านี้ทำให้การกระทำทั้งหมดของหลัวซ่งดูเหมือนจะสูญเปล่าไปโดยสมบูรณ์…
ถ้าหากเป็นไปได้เขาอยากที่จะเข้าสู่สนามประลองอีกรอบและจัดการส่งโม่ฝานไปสู่ความตายด้วยมือของตัวเขาเอง!
“บัดซบ ฉันเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด ถ้าหากเขาคิดว่าเพียงแค่มีหมาป่าเวทที่พัฒนาร่างแล้วจะเป็นอมตะ ฉันจะสั่งสอนบทเรียนให้กับแกเอง ไปเถอะสหาย! ไปตัดศีรษะมันเพื่อเป็นเกียรติให้กับพวกเรา!” นักเรียนใหม่คนหนึ่งที่อยู่นอกกรงเหล็กลุกขึ้นพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างดุเดือด
“ช่างไม่รู้จักถ่อมตัวซะเลย เขาคิดว่าเขาเป็นใครในสถานที่แห่งนี้กันนะ เฮอะ!” สายตาที่เรียวบางส่องประกายยิบยับพร้อมกับจ้องมองไปบนเวทีอย่างเฉือดเฉือน สถาบันเมิงจู่แห่งนี้เต็มไปด้วยพยัคฆ์และมังกรร้ายซ่อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาหลัวซ่งซึ่งเป็นนักเวทระดับมัชฌิมได้ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งแน่นอนว่านักเวทที่มาถึงระดับมัชฌิมนั้นไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียว บุคคลเหล่านั้นจะต้องปรากฏตัวขึ้นอีกแน่นอน
ในอดีตที่ผ่านมามีนักเวทระดับมัชฌิมปนเข้ามาบ้างในกลุ่มของนักเรียนใหม่ ซึ่งพวกเขาล้วนแต่ไม่สนใจการแข่งขันประลองเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตามในเมื่อถูกนักเรียนธาตุอัญเชิญท้าทายออกมาเช่นนี้ พวกเขาเหล่านั้นจะสามารถอยู่เฉยได้งั้นเหรอ?
——
โม่ฝานซึ่งยืนอยู่กลางเวทีได้ยินทุกคำสาปแช่งจากรอบสนามอย่างชัดเจน…
ภายในสนามประลองแห่งนี้มีผู้คนนับหมื่น! ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนเขาก็จะได้เผชิญหน้ากับเสียงโห่ร้องระงมตลอดทั่วสารทิศ เสียงของทุกคนราวกับฟ้าร้องและผ่าลงมาในเวลาเดียวกัน ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยคำสาปแช่งที่โม่ฝานไม่เคยพบเจอมาก่อน
อย่างไรก็ตามทุกสิ่งล้วนแต่เป็นผลจากการกระทำของเขาทั้งสิ้น โม่ฝานจำเป็นจะต้องแบกรับคำพูดของตนเองเอาไว้จนกว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้จะจบลง
ตามที่ถังหยู่เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้นั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย บุคคลอย่างเช่นโม่ฝานที่ถือครองธาตุคู่ไว้ในร่างกายเช่นนี้ เขาจำเป็นจะต้องพึ่งพาทรัพยากรจำนวนมหาศาลเท่านั้นจึงจะสามารถเติบโตได้อย่างโดดเด่นบนเส้นทางเวทมนตร์ ถ้าหากว่าเขาไม่สามารถคว้ามันมาได้ นั่นก็หมายความว่าอนาคตของเขานั้นมืดบอดไร้หนทาง!
ถ้าหากว่าจี้ทมิฬของเขาไม่ได้ดูดซับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เข้าไปล่ะก็… มันคงไม่อาจรองรับธาตุทั้งสี่ของเขาได้อย่างแน่นอน ซึ่งในตอนนี้ถือว่ามันช่วยเขาได้มาก
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะครอบครองสมบัติที่ล้ำค่าเช่นนี้อยู่กับตัว โม่ฝานก็ยังไม่พอใจ เขายังรู้สึกว่าตนเองยากจนอย่างมาก ก็เพียงแค่นักเวทยาจกเท่านั้น
อีกทั้งในตอนนี้เขายังมีหมาป่าเวทมาอยู่เคียงข้างกายร่วมต่อสู้ด้วย มันได้พัฒนาตนเองมากขึ้นหนึ่งระดับแล้ว
แต่เขาจะปล่อยให้อสูรเวทของเขานั้นหยุดอยู่กับที่เพียงเท่านี้งั้นหรือ? ในเมื่อมันสามารถพัฒนาไปสู่ระดับนักรบได้!
ไม่แน่นอน!
ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ เขาจึงจำเป็นจะต้องได้รับทรัพยากรเพิ่มเติมเพื่อให้หมาป่าเวทก้าวสู่ระดับนักรบให้ได้ โลหิตอสูรเพียงขวดเดียวนั้นไม่เพียงพอ!
แต่การตัดสินใจของเขาในครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นการหุนหันพลันแล่นไปสักหน่อย…
โอกาสที่ล้ำค่านั้นมากองอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว โอกาสที่เขาจะคว้าเอาทรัพยากรของนักเรียนกว่าสี่พันคนเพื่อตนเอง เขาจะปล่อยให้โอกาสที่สุดแสนจะหายากเช่นนี้หลุดลอยไปได้อย่างไรกัน?
ถ้าหากว่าเขาพ่ายแพ้ เขาก็คงจะถูกสาปแช่งเพียงไม่กี่วันเท่านั้น อีกทั้งไม่มีใครตายจากการสาปแช่ง แล้วใครจะสนกันล่ะ?
แต่ถ้าหากเขาสามารถเอาชนะได้ สถานะของเขาจะกลายเป็นร่ำรวยขึ้นมาทันที ภาชนะทั้งหมดของเขาจะถูกเติมเต็ม!
แม้แต่ศิษย์ในตระกูลใหญ่บางคนยังไม่สามารถจะนั่งบนทรัพยากองเท่ากับกองภูเขาเช่นนี้ได้!!!
“หมาป่าน้อยของฉัน นายชื่นชอบการต่อสู้รึเปล่า? วันนี้เราทั้งสองคนจะต่อสู้จนกว่าพวกเราจะพอใจ!!!”
มาเถอะ มอบทุกอย่างให้กับฉันเถอะ!!!
โม่ฝานยืนมองหมาป่าเวทของเขาด้วยสายตาที่ผู้คนนับหมื่นไม่เข้าใจ
สายตาของเขาแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยน “ไม่ต้องสนใจคนหมื่นแสนพวกนั้น สนใจแค่ฉันก็พอ!”
—
“ฉันจะทุบตีมันจนกว่ามารดาของมันจะจำหน้าลูกตัวเองไม่ได้!”
“เอาหมาป่าเวทมาทำซุปซักหน่อยดีกว่า! ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้หมาไร้ยางอาย พวกแกทั้งสองตัวกล้ามากที่มาหยิ่งยโสต่อหน้าคนอย่างฉัน!”
“ฉันน่ะชอบที่สุดเลยแหละนะ… ไอ้พวกอวดดี!”
ผู้คนจำนวนกว่าห้าพันคนกำลังหลั่งใหลเข้าสู่สนามประลองแห่งนี้ คำพูดของโม่ฝานเมื่อครู่สร้างความปั่นป่วนในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม ทุกคนต่างถูกความโกรธพัดพาให้มารวมกัน ณ สนามประลองแห่งนี้
ในคราวแรกทุกคนต่างพากันตื่นกลัวหมาป่าเวทที่พัฒนาแล้ว แต่ในขณะนี้ทุกคนต่างพากันยื้อแย่งที่จะขึ้นไปบนสนามประลอง ถ้าหากไม่แสดงถึงพลังเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดจะกลายเป็นถูกดูหมิ่นเหยียดหยามในทันที นั่นหมายความว่าพวกเขาอ่อนแอเกินกว่าเด็กใหม่คนนี้!
ห้าพันกว่าคนที่กำลังเดินเข้ามาในสนาม ใบหน้าของทุกคนบิดเบี้ยวจากความโกรธจัด เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถต้านทานคำพูดของโม่ฝานได้
ใครจะสามารถอดทนกับการถูกขโมยทรัพยากรได้? พวกเขาล้วนแต่เผชิญกับความยากลำบากในการเข้าสู่สถาบันเมิงจู่แห่งนี้ แต่สุดท้ายต้องถูกขโมยทรัพยากรงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!! พวกเขาจะไม่ยอมเหนื่อยมากกว่านี้อีกแล้ว
“เหอะ มันก็แค่หมาป่าเวทที่พัฒนาขึ้นมาหนึ่งระดับเท่านั้น ไม่ใช่ระดับนักรบสักหน่อย ไอ้บ้า!” หลังจากที่ชายหนุ่มคนนี้กล่าวจบแล้ว หมาป่าเวทพุ่งออกไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูงสุด การตวัดอุ้งเท้าเพียงครั้งเดียวของหมาป่าเวทส่งเขาลอยไปไกลในทันที แม้ว่าเขาจะมีอุปกรณ์เวทมนตร์ป้องกัน แต่มันก็ยังสร้างความเจ็บปวดอย่างมากให้กับร่างกายของเขา หลังจากที่ร่วงหล่นสู่พื้น เขาไม่สามารถที่จะยืนหยัดขึ้นมาได้อีกครั้ง
สหายร่วมทีมของเขานั้นเผยสีหน้าแตกตื่นและปรากฏร่องรอยความกลัวทันที
ผู้ชมทั่วสนามล้วนแต่มองฉากตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อถือ หมาป่าเวทตัวนี้เพิ่มความเร็วขึ้นสองเท่าจากการต่อสู้ในคราวก่อนหน้านี้งั้นเหรอ?!?
“เหมือนว่าทีมท้าชิงรอบนี้คงจะอารมณ์ร้อนน่าดู” โม่ฝานกล่าวออกมาพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่ว สายตาของเขาปรากฏความขบขันออกมาต่อหน้าทุกคนอย่างชัดเจน
ฉันเป็นนักเวทระดับมัชฌิมและนั่นคือเหตุผลที่ฉันกล้าจะลงเดิมพันในครั้งนี้! พวกแกน่ะเป็นคนโง่เหมือนกับลี่จันเหว่ยงั้นเหรอ? แล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้ให้อับอายขายขี้หน้าทำไมกันนะ?
หมาป่าเวทวิ่งไล่ล่าคนที่เหลืออยู่อย่างกระหาย ถ้าหากว่าโม่ฝานไม่ได้สั่งไว้ให้มันผ่อนปรนกับคนเหล่านี้ พวกเขาทั้งหมดย่อมจะต้องสูญเสียแขนหรือขาให้เป็นอาหารว่างกับมันอย่างแน่นอน แล้วหลังจากเหตุการณ์นี้ชีวิตของพวกเขาก็คงจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!
—
หลังจากที่ส่งคนทั้งหมดออกจากกรงไปอย่างรวดเร็วถึงสี่ทีมแล้ว โม่ฝานยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับไปไหนเลยแม้แต่นิด
หมาป่าเวทสามารถจัดการกับนักเรียนที่เต็มไปด้วยอารมณ์เดือดพล่านได้อย่างง่ายดาย…
แต่อย่างไรก็ตามโม่ฝานนั้นยังไม่ปักใจเชื่อว่าสถาบันเมิงจู่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยขยะ เขายังคงเฝ้ารอให้นักเวทที่แข็งแกร่งปรากฏตัวในทุกลมหายใจเข้าออก!!!
••••••••••••••••••••