จอมเวทอหังการ - ตอนที่ 146
บทที่ 146: ก็ลองดูสิ ถ้าแกกล้า!
หมาป่าเวทใช้ความเร็วทั้งหมดที่มีเพื่อระเบิดพลังและพุ่งไปหาหลัวซ่งราวกับลูกศรที่ออกจากคันธนู!
“บัดซบ… ตอนแรกฉันไม่คิดที่จะเปิดเผยความสามารถมากจนเกินไป แต่สัตว์เดรัจฉานกับเด็กคนนี้มีความสามารถพอสมควร ถ้าเช่นนั้นฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มรสกับเวทมนตร์ระดับมัชฌิมของฉัน!” หลัวซ่งตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเวทมนตร์ระดับปฐมภูมิของเขานั้นไม่สามารถจัดการกับหมาป่าเวทตนนี้ได้ ดังนั้นเขารีบวิ่งไปอีกตำแหน่งหนึ่งในสนามฝึกฝนทันที
แต่การเคลื่อนไหวอย่างรีบร้อนของหลัวซ่งนั้นทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก… ขาของเขาติดเข้ากับทรายดูดอย่างจัง!
การล้มเมื่อครู่ทำให้เขาโกรธจัดอย่างมาก เมื่อเขาลุกขึ้นมาได้ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความเกรี้ยวกราดพร้อมกับเริ่มเชื่อมต่อเส้นทางแห่งเนบิวล่าทันที
เส้นทางดวงดาวค่อยๆเผยออกมาจากใต้ฝ่าเท้าของเขา ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความดูถูกและเหยียดหยามหมาป่าเวทตรงหน้าอย่างชัดเจน
‘ถ้าแกกล้าที่จะต่อสู้กับฉัน ถ้าเช่นนั้นฉันก็จะสอนบทเรียนให้กับแกเอง!’
‘ฉันจะเปลี่ยนการอัญเชิญอสูรครั้งแรกของแกให้กลายเป็นซากศพ!’
“อะไรกัน? นักเวทระดับมัชฌิมงั้นเหรอ?” ผู้คุมสอบหญิงอุทานขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นยืน
ในตอนแรกพวกเขาทั้งหมดตั้งใจจะใช้การต่อสู้นี้เพื่อเป็นการสอบเช่นกัน ด้วยวิธีเช่นนี้จะทำให้เห็นว่าทั้งสองมีความสามารถในการต่อสู้มากเพียงใด
อย่างไรก็ตามใบหน้าของพวกเขาทุกคนนั้นเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้เห็นเส้นทางแห่งเนบิวล่าปรากฏขึ้น!
หลังจากที่พ่อบ้านลี่ได้เห็นภาพตรงหน้าเขาได้แต่ส่ายหัวออกมา เดิมทีนายน้อยซ่งของเขานั้นมั่นใจอย่างมากว่าจะใช้เพียงเวทธาตุดินเท่านั้นในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเมิงจู่ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็จำเป็นจะต้องเผยความสามารถที่แท้จริงออกมาจนได้
“มันคือธาตุน้ำแข็ง… ธาตุน้ำแข็งระดับมัชฌิม!”
เส้นทางเนบิวล่าเกล็ดหิมะปรากฏขึ้นที่ใต้ฝ่าเท้าของหลัวซ่ง บรรยากาศโดยรอบของสนามฝึกฝนแห่งนี้กลายเป็นเย็นเฉียบในทันที ความเย็นปกคลุมไปทั่วบริเวณ ซึ่งความหนาวเหน็บเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เสื้อผ้าธรรมดาจะป้องกันได้เลย
พื้นดินทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็งและเริ่มกระจายออกไปอย่างรวดเร็วเป็นวงกว้าง…
“ตรวนน้ำแข็ง!”
สายตาของหลัวซ่งแสดงความเย้ยหยันออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ในขณะที่เขาคำรามชื่อคาถาออกมาพื้นทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็ง ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างถูกเหวี่ยงออกมาบนพื้นน้ำแข็งอย่างรุนแรง!
น้ำแข็งสีขาวราวกับโซ่ตรวนถูกเหวี่ยงลงมาบนพื้นน้ำแข็ง เสียงของมันดังสนั่นราวกับโซ่เหล็กกระทบของแข็ง มันถูกวางอยู่ตรงหน้าของหลัวซ่งราวกับมีชีวิต…
โซตรวนลอยขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของหลัวซ่งพร้อมกับพุ่งเข้าไปรัดกุมหมาป่าเวทไว้อย่างมั่นเหมาะ เพียงแค่หลัวซ่งออกคำสั่งเท่านั้น… หมาป่าเวทก็จะตายตกไปในทันที!
“ฉันจะบอกว่าแกจะโชคดีมากกว่านี้ถ้าหากไม่ได้พบเจอกับฉัน หลัวซ่งคนนี้! ถ้าหากว่าหมาที่แกอัญเชิญออกมารอดไปได้ในครั้งนี้ก็จงจำไว้ว่ามันเป็นความเมตตาจากฉัน!” ดวงตาของหลัวซ่งไม่ได้แสดงถึงความปราณีใดๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เกรงกลัวที่จะสูญเสียหรือเกรงกลัวต่อสิ่งใดทั้งสิ้น!
“หยุด… หยุดมือ!” ผู้คุมสอบคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามหลัวซ่งไม่คิดจะหยุดแต่อย่างใด เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกล่าวว่า “ฉันไม่จำเป็นจะต้องแสดงความเมตตาในการต่อสู้ครั้งนี้ ฉันคนนี้จะสอนบทเรียนให้กับมันและจะทำให้มันจดจำฉันและครอบครัวไปจนวันตาย!”
หลัวซ่งนั้นคิดว่าผู้คุมสอบคนนั้นวิ่งมาเพื่อหยุดยั้งเขา แต่อย่างไรก็ตามหลัวซ่งได้พบว่าเขากำลังวิ่งไปหาเด็กในชุดสีดำเสียมากกว่า!
“นักเรียนโม่ฝาน… ได้โปรดใจเย็นๆ… ได้โปรด…” ในเวลานั้นอธิการบดีเซียวลุกขึ้นพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
หลัวซ่งที่ได้ยินเช่นนั้น ความงุนงงครอบงำเขาโดยสมบูรณ์
‘เกิดอะไรขึ้น?’
‘ทำไมพวกเขาจึงพูดว่าให้ไอ้ปัญญาอ่อนนั่นหยุดมือ?’
เป้าหมายของหลัวซ่งนั้นคือหมาป่าเวท เช่นนั้นเมื่อเขาหันไปที่โม่ฝาน ใบหน้าของเขาซีดเผือกอย่างตื่นตระหนก!
‘สีม่วง…’
เส้นทางเนบิวล่าสีม่วงมากมายเปล่งประกายอยู่ที่ใต้ฝ่าเท้าของโม่ฝาน สายฟ้านับหมื่นพันรายล้อมรอบร่างกายของเขาอย่างเป็นสง่า!
นิ้วชี้ของโม่ฝานนั้นชี้ไปที่ศีรษะของหลัวซ่งอย่างชัดเจน!
หลัวซ่งเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเห็นหมู่เมฆสีดำลอยเกลื่อนอยู่บนท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง สายฟ้าระยิบระยับอยู่ด้านบนอย่างเกรี้ยวกราดราวกับรอคำสั่งของผู้เป็นนาย!
ร่างกายของหลัวซ่งหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมา น้ำมากมายไม่รู้มาจากหนใดกำลังไหลอาบร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง
‘สวรรค์ นี่คือนักเวทสายฟ้าระดับมัชฌิม คาถาอสนีบาต!’
หลัวซ่งนั้นไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถปกป้องตนเองจากสายฟ้าได้เลยแม้แต่น้อย ถ้าหากพวกมันผ่าลงมาในตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขาจะเป็นได้ก็คือเนื้อสับ!
“ถ้าแกกล้ายุ่งกับหมาป่าของฉันล่ะก็… ฉันก็จะทำให้แกกลายเป็นหมูย่างเหมือนกัน!” โม่ฝานพูดกับหลัวซ่งอย่างชัดถ้อยชัดคำ
บัดซบ… โม่ฝานนั้นให้คำมั่นกับถังหยู่ไว้ว่าเขาจะไม่วู่วามกับบุคคลที่ข่มเหงเขา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเขาจะได้พบเจอกับคนประเภทนี้ก่อนที่จะได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ!
‘ถ้าหากว่าแกใช้พลังระดัชมัชฌิม… อย่างนี้มันก็เท่ากับว่าแกบังคับให้ฉันแสดงพลังของฉันเหมือนกัน!’
โม่ฝานนั้นชื่นชอบการแสดงความแข็งแกร่งอยู่แล้ว ถ้าหากว่ามีใครก็ตามแสดงตนว่าแข็งแกร่งกว่าเขา แน่นอนว่านั่นจะเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถอดทนได้!
การสอบทั้งหมดกลายเป็นตึงเครียดในทันที พื้นที่แห่งนี้กลายเป็นสนามต่อสู้ไปโดยปริยาย…
ขากรรไกรของผู้คุมสอบทั้งหมดแทบจะร่วงหล่นลงไปถึงพื้น…
ในตอนแรกเป็นเพียงนักเวทระดับปฐมภูมิเท่านั้นที่แสดงความแข็งแกร่งของตนเอง แต่ในวินาทีถัดมากลายเป็นนักเวทระดับมัชฌิมสองคนกำลังต่อสู้กัน!
หัวใจของพ่อบ้านลี่แทบจะแตกสลาย เขานั้นรู้ถึงความแข็งแกร่งของนายน้อยซ่งอยู่แล้ว ภายในหัวใจของเขานั้นหวังเพียงว่านายน้อยของตนจะใจเย็นลงบ้าง แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่านายน้อยของเขาจะมีอายุขัยที่สั้นเช่นนี้! ในตอนนี้เด็กธาตุอัญเชิญผู้นั้นดูเหมือนว่าจะซ่อนไพ่ที่เหนือกว่านายน้อยของเขาเอาไว้ ซึ่งพลังของเขานั้นเหนือกว่านายน้อยของเขาในทุกด้าน!
ในตอนนี้ใบหน้าของหลัวซ่งซีดเผือกไร้เลือดมาหล่อเลี้ยง…
ด้วยสถานการณ์เช่นนี้หลัวซ่งจะสามารถกล้าหาญใช้เวทมนตร์ของเขาต่อได้อย่างไรกัน? เขาค่อยๆถอนพลังและกลับกลายสู่ความอ่อนแออย่างรวดเร็ว
ในขณะที่โม่ฝานเห็นว่าอีกฝ่ายถอยไปแล้ว เขาจึงไม่คิดติดใจและเคลื่อนไหวต่อแต่อย่างใด
สายฟ้าที่เกรี้ยวกราดค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ แสงแดดของวันที่สดใสกลับคืนมาเป็นดั่งปกติ
“หมาป่าน้อย กลับมาหาฉัน แกทำได้เยี่ยมมาก!” โม่ฝานโบกมือเรียกหมาป่าเวทของตน
หมาป่าเวทวิ่งกลับไปหาโม่ฝานอย่างเชื่อฟัง ดวงตาที่เคยดุร้ายกลายเป็นอ่อนโยนลงพร้อมกับแสดงความเคารพและเชื่อใจโม่ฝานมากยิ่งขึ้นกว่าก่อนอย่างมาก
เกียรติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับอสูรอัญเชิญก็คือการได้มีเจ้านายที่แข็งแกร่งกว่าตนเอง!
“เอาล่ะ นี่เป็นเพียงการสอบเท่านั้น อย่าได้ถือโทษโกรธกันเลย… โม่ฝาน แม้ว่าพวกเราจะไม่เข้าใจว่าทำไมนักเวทธาตุสายฟ้าอย่างเธอจึงเลือกที่จะฝึกฝนธาตุอัญเชิญ แต่พวกเรานั้นเคารพการตัดสินใจของนักเรียนเสมอ จากวันนี้ไปเธอจะเป็นนักเรียนในสาขาธาตุอัญเชิญของมหาวิทยาลัยเมิงจู่!” อธิการเซียวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
‘ไอ้อ้วนนี่มันบ้าจริงๆ ถ้าหากแกกล้าที่จะทำตัวเช่นนี้ต่อไป แน่นอนว่าแกจะต้องถูกฟ้าผ่าตายอยู่ในมหาวิทยาลัยเมิงจู่นี้แน่นอน! อย่าได้มั่นใจในตัวเองนัก ไม่เช่นนั้นแกจะถูกย่างเป็นหมูและส่งไปเป็นอาหารเย็นของพระเจ้าซะ!’
หลัวซ่งนั้นเดินออกจากสนามฝึกฝนอย่างอับอาย ใบหน้าของเขายังแสดงออกถึงความไม่ยอมรับในคำตัดสินครั้งนี้!
“อ้วนน้อย เธอจะได้เข้าเรียนในสาขาธาตุน้ำแข็งด้วยเช่นกัน ในวันนี้เธอได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญไปแล้ว หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับเธอในอนาคต” อธิการบดีเซียวกล่าวกับหลัวซ่ง
“ผม…” ความมั่นใจทั้งหมดของหลัวซ่งแตกสลายในทันที
เดิมที… เขาคิดว่าด้วยความสามารถของเขานั้นจะทำให้มหาวิทยาลัยเมิงจู่ยอมรับได้อย่างง่ายดาย แต่ในตอนสุดท้ายราวกับว่าพวกเขายอมรับเพียงเพราะสงสารเขาเท่านั้น!
••••••••••••••••••••
แปลไปคันไป วันนี้ไปนอนก่อนน้าาาา
••••••••••••••••••••