จอมเวทย์แห่งการเลียนแบบ (The copy mage) - ตอนที่ 162

ตอนที่ 162 การล่า

เข้าสู่ส่วนนอกของป่าอสูร มีสัตว์ร้ายอยู่สองสามตัว ซึ่งคาดว่าจะเกิดขึ้นได้เนื่องจากสัตว์ในระดับการฝึกฝนที่ต่ํากว่านั้นพบได้บ่อยกว่ามากและโดยปกติทั้งหมดจะอาศัยอยู่ในพื้นที่สัตว์ร้าย

พวกมันฆ่าได้ง่ายสําหรับเดเมียน แต่แกนอสูรของพวกมันไม่มีค่าสําหรับเขามากนัก และพวกมันก็น่ารําคาญที่จะล่าถึงแม้มันจะมีระดับที่ต่ําแต่ก็มันก็มีจํานวนที่มากพอที่จะทําให้เดเมียนต้องใช้เวลาที่จะจัดการพวกมัน

แต่เดเมียนกลับมุ่งเล็งไปที่ส่วนด้านในของป่าสัตว์ป่าและปล่อยรัศมีของจิตสังหารออกมาเพื่อกันไม่ให้สัตว์ที่มีระดับต่ํากว่าเขาเกิดความหวาดกลัว

ด้วยวิธีนี้เขาจึงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่ไม่จําเป็นที่จะทําให้เสียเวลาและพลังงานของเขาไป แต่มันก็ทําให้คนอื่นๆ สามารถประเมินพลังของเขาได้อย่างคร่าวๆ ว่าเขานั้นมีพลังระดับไหน แต่เดเมียนไม่ปล่อยออร่าทั้งหมดของเขา และกระโดดจากต้นไม้หนึ่งไปอีกต้นหนึ่งโดยไม่เริ่มอะไรเลย

เดเมียนกําลังกินเนื้อสัตว์แห้งที่เขานํามาด้วย และมันก็ใช้เวลาไม่นานสําหรับเขาที่จะกินเนื้อแห้งทั้งหมดที่เขาซื้อมาโดยไม่รู้ตัว ด้วยความอยากอาหารของเขาในฐานะผู้ปลูกฝังที่เป็นผู้ปลูกฝังทั้งภายนอกและภายในและในฐานะเด็กหนุ่มที่โตแล้วนั้น เขามีความอยากอาหารที่มากมาย

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเขาอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย และเดเมียนมาที่นี่เพื่อที่จะล่าสัตว์ เตรียมและใช้เนื้อพวกมันมาปรุงอาหาร

เดเมียนใช้เวลานานกว่าที่เขาคาดไว้มากในการเดินทางลัดตัดป่าอสูร และเขาประเมินขนาดที่แท้จริงของป่าอสูรต่ําไป หลังจากกระโดดจากต้นไม้หนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งเป็นเวลา 2 ชั่วโมงพร้อมกับแบกกระเป๋าใบใหญ่ไว้บนหลัง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เคลื่อนที่ด้วยความเร็วเต็มที่ แต่ก็ยังค่อนข้างเหนื่อยและขาของเขาก็ถึงเล็กน้อยและเขารู้สึกเหนื่อยมาก

เขายังไม่ได้กินอาหารเช้าและกินแต่เนื้อสัตว์แห้งจํานวนมากที่เขานํามาด้วย ซึ่งมันไม่ค่อยอร่อยนักและยังให้พลังงานน้อย เมื่อมองไปรอบๆ และใช้พลังสัมผัสรอบๆ ป่าพวกค้นหาสัตว์ร้ายที่ดูหน้ากิน

เขาไม่ชอบการสิ้นเปลืองทรัพยากรและรวมถึงอาหารด้วย เนื่องจากเขาได้เห็นคนที่ไม่มีอะไรเลยและสงสารคนเหล่านั้น ดังนั้นด้วยความเคารพต่อผู้ที่อยู่ในสถานการณ์เลวร้าย เขาต้องการเพียงได้อาหารที่เพียงพอสําหรับเขาเท่านั้น

เมื่อพบสัตว์คล้ายกระต่ายตัวเล็ก มันดูคล้ายกับกระต่ายมาก แต่มีฟันและกรงเล็บที่แหลมคม รวดเร็วและไม่เป็นมิตร มันเป็นเป้าหมายที่แย่ที่สุดสําหรับนักธนู แต่เดเมียนไม่คิดที่จะปล่อยมันไป และมันก็เป็นบททดสอบที่ดีสําหรับการทดสอบทักษะการยิงธนูของเขาด้วย

เดเมียนไล่ตามมันชั่วขณะหนึ่งและสามารถจับมันได้ค่อนข้างง่ายถ้าเขาใช้ความเร็วเต็มที่ แต่รักษาระยะห่างระหว่างตัวมันเองกับสัตว์ร้ายและสร้างลูกศรโดยใช้สกิวแอร์โรว์บีม

เดเมียนมุ่งจิตไปที่การรวบรวมพลังในการสร้างลูกธนู ในขณะที่เล็งธนูและรักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับสัตว์ร้าย ขณะที่กระโดดจากต้นไม้หนึ่งไปอีกต้นหนึ่งและติดตามสภาพแวดล้อมของเขา

อย่างไรก็ตาม ความสามารถทางจิตของเดเมียนนั้นใหญ่มากหลังจากฝึกฝนทักษะและเทคนิคมากมาย และ ยังฝึกฝนความสามารถของเขาในการทํางานหลายอย่างในขณะที่เขายิงลูกศรระเบิดใกล้กับสัตว์ร้าย ทําให้มันกระเด็นลอยขึ้นมา และเขาได้ยิงไปอีกลูกเพื่อปลิดชีพมัน

สัตว์ร้ายมีขนที่แข็งอย่างน่าประหลาดใจ และลูกธนูอันทรงพลังเพียงลูกเดียวที่อยู่ในระยะใกล้ก็ไม่เพียงพอที่จะฆ่ามันได้ ซึ่งเป็นไปตามที่คาดไว้เพราะเป็นสัตว์ร้าย

หากเดเมียนใช้ลูกศรแบบเดียวกันกับมนุษย์ที่มีระดับการฝึกฝนระดับเดียวกันกับสัตว์ร้าย เขาค่อนข้างแน่ใจว่ามันจะเพียงพอสําหรับเขาที่จะชนะการต่อสู้ แต่สัตว์กระต่ายยังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่รวดเร็ว

แทนที่จะวิ่งหนี มันหันกลับมาแล้วพุ่งเข้าใส่เดเมียน แต่ทันทีที่มันทําอย่างนั้น ลูกธนูอันที่สองก็แทงเข้าที่กลางหัวของมัน และเดเมียนก็ทุ่มพลังงานจํานวนมากเข้าไปในลูกธนูและยิงมันออกไป

เมื่อรวบรวมร่างของสัตว์กระต่ายตัวเล็กๆ นั้นเดเมียนก็ไปที่ต้นไม่ใกล้ๆ และลูกธนูที่เจาะเข้าไปในสัตว์ร้ายนั้น ไม่นานก็สลายไปหลังจากไม่ได้รับพลังงาน

เดเมียนดึงตะปูที่ติดกระเป๋าออกมาแล้วแขวนศพของสัตว์กระต่ายไว้บนต้นไม้และดึงมีดที่เขาซื้อมาก่อนออกจากโรงเรียน เดเมียนเริ่มต้นด้วยการตัดลึกเข้าไปในหัวของสัตว์กระต่ายและเข้าไปในสมองของมัน แต่เขาก็ไม่พบแกนอสูร จากนั้นจึงตรวจสอบตรงกลางหน้าอกของมัน ซึ่งเขาพบแกนอสูร

ทั้งหัวและกลางตัวเป็นจุดที่ซึ่งพบแกนอสูรของสัตว์ร้ายมากที่สุด และเลือดและอวัยวะของสัตว์ร้ายไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเดเมียนมากนัก

แกนอสูรมีขนาดค่อนข้างเล็ก แต่ก็ยังมีพลังงานหนาแน่นและมีค่าเป็นแหล่งทรัพยากรและพลังงาน ดังนั้น เขาจึงเก็บมันไว้ในกระเป๋าของเขา

ทําตามคําแนะนําภายในจิตใจของเขาที่เขาจําได้ เดเมียนเริ่มเตรียมสัตว์ร้ายเพื่อทําอาหารและถลกหนังของมัน เขานําอวัยวะทั้งหมดของสัตว์ร้ายโยนให้สัตว์ร้ายที่อยู่ใกล้เคียง

เขาไม่ต้องการที่จะเสียร่างของสัตว์ร้ายใด ๆ เนื่องจากมันได้ใช้ชีวิตของมัน และเขาเลือกที่จะเก็บซากของมันเอาไว้ เพราะเมื่อเขานึกถึงคนที่ไม่มีจะกิน เขาจึงตระหนักได้ว่าเขาไม่ควรกินทิ้งๆ ขวางๆ

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขามอบส่วนที่เขาไม่กินให้สัตว์ร้ายตัวอื่นๆ ได้กิน และมันเป็นแค่สัตว์ร้ายอันดับ 2 ที่ไม่แม้แต่จะเป็นภัยคุกคามต่อเดเมียนเลย

[ฉันเป็นนักล่าที่มีทักษะการเอาชีวิตรอดที่ยอดเยี่ยม]

เดเมียนคิดกับตัวเอง ประทับใจที่เขาเตรียมร่างของสัตว์กระต่ายได้ดีเพียงใด..