จอมยุทธ์ระบบเลเวล Invincible Level Up - ตอนที่ 165

จอมยุทธ์ระบบเลเวล ตอนที่ 165

 

“ตาย?”

 

ฉันเทียนนิ่งอึ้งก่อนจะสบกขึ้นในใจ ตายแล้วแบบนี้ บิดาจะเคลียร์เควสได้ยังไง? แล้วหอทมิฬของข้าล่ะ?”

 

หงเยว่ตายหรือไม่ไม่ได้ส่งผลต่อจิตใจของเขา แต่เขารับภารกิจมาแล้ว ดังนั้นความเป็นความตายของนางย่อมสําคัญ เมื่อหงเยวตายไปเช่นนี้ ภารกิจของเขาก็จะไม่มีวันสําเร็จและไหงื่อเยว่ก็ย่อมไม่ส่งมอบหอทมิฬให้กับเขายิ่งไม่ต้องพูดถึงรางวัลอื่นๆ

 

เป็นไปไม่ได้

 

ระบบจะต้องไม่ผิดพลาด ต่อให้สถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลง มันก็จะเปลี่ยนแค่ระดับของภารกิจจะไม่ยกเลิกเด็ดขาด

 

ต้องมีปัญหาตรงไหนสักที่

 

มองดูสีหน้าอันเจ็บปวดของพวกหลัวเย่ นินเทียนก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะโกหก

 

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ นี่ไม่เท่ากับเขามาเสียเที่ยวหรอกเหรอ?

 

น้องสาวมันเถอะ นี่ไม่ใช่บิดาถูกโกงแล้วหรอกนะ?” ฉุนเทียนสบถในใจ จากนั้นจึงหันไปถามหลัวเย่ “เป็นไปได้หรือไม่ว่าแค่ชื่อเหมือน? ไหงื่อเยว่คงไม่ส่งข้ามารับคนตายกลับไปหรอกกระมัง?”

 

“องค์หญิงจือเยวมีน้องสาวเพียงคนเดียว นั่นคือองค์หญิงหงเยว”

 

“นางตายไปเมื่อสามร้อยปีก่อนยามเมื่ออายุขัยของนางสิ้นสุดลง”

 

หลัวเย่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าหวนรําลึก การตายของหงเยาสร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งเผ่า แต่เมื่อได้ยินว่าไหงื่อเยว่ยังมีชีวิตอยู่ ความหวังก็ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง

 

เผ่าหลัวครั้งหนึ่งเคยเป็นชนเผ่าขนาดใหญ่ เป็นเผ่าผู้พิทักษ์ของอาณาเขตหมิงไห่

 

ในช่วงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อสามพันปีก่อน บรรพชนของเผ่าหลัวพยายามลุกขึ้นต่อต้านกระนั้นก็ยังไม่อาจหยุดยั้งการล้างสังหารของหลัวโหวซิว ทว่าพวกเขาก็ยังสามารถช่วยเหลือบุตรีทั้งสองของประมุขเผ่าหมิงไฟไว้ได้

 

ไหงื่อเยว่นําสมาชิกเผ่าบางส่วนหลบหนีออกจากอาณาเขตหมิงไห่ นางต้องการจะหาสถานที่อันสงบเพื่อทะลวงผ่านไปยังขั้นไร้มลทินและกลับมาปลดแอกชนเผ่าหมิงไห่

 

ในตอนนั้นหงเยว่ไม่ต้องการจากไปและเลือกที่อาศัยอยู่กับสมาชิกเผ่าบางส่วนที่ชายขอบของอาณาเขตหมิงไห่ตัวนางไม่เคยบ่มเพาะพลังฝีมือแม้สักครั้ง ดังนั้นอายุขัยของนางจึงค่อยๆสิ้นสุดลง

 

เผ่าหลัวเศร้าเสียใจกับการจากไปของนาง แต่พวกเขาก็ทําอะไรไม่ได้

 

ตลอดหลายพันปีมานี้ พวกเขาเพียงเฝ้ารอคอยการกลับมาของไห้จื้อเยว่

 

หากแต่ในใจของพวกเขาย่อมทราบดี ไห่ซื้อเยว่จะไม่มีวันกลับมา ปีนั้นหลัวโหวนํากําลังไล่ล่าสังหารพวกไห่จือเยว่ด้วยตนเอง มีผู้คนจํานวนมากที่ตกตายในระหว่างทาง และเป็นไปได้สูงมากว่าไหงื่อเย่วก็คงไม่รอด

 

ตอนนี้ได้ยินว่าไหงื่อเย่วยังไม่ตายหลัวเย่ก็ตื่นเต้นมาก

 

อย่างไรก็ตามฉุนเทียนกลับไม่ยินดีแม้แต่น้อย ในใจวิเคราะห์คําพูดของไหงื่อเย่วอีกหลายหนจากสีหน้าท่าทางของนางในตอนนั้น ฉุนเทียนมั่นใจว่ามันต้องไม่ใช่เพียงแค่พี่สาวต้องการช่วยเหลือน้องสาวแน่ต้องมีบางสิ่งที่นางปกปิดเอาไว้ แต่มันคืออะไรกันล่ะ?

 

เมื่อขบคิดไม่เข้าใจ ฉุนเทียนก็เปิดหน้าต่างระบบขึ้นดู ภารกิจยังขึ้นสถานะดําเนินการ ไม่ได้ถูกยกเลิก

 

ในเมื่อภารกิจยังคงดําเนินอยู่ เช่นนั้นหงเยว่ก็อาจจะยังไม่ตาย…..

 

ฉันเทียนนิ่งอึ้งก่อนจะเอ่ยปากถามออกไป “ร่างของหงเยว่ยังอยู่ที่นี่หรือไม่?”

 

“เจ้าต้องการจะทําอะไร?”

 

หงเยว่เป็นองค์หญิงของชนเผ่าหมิงไห่ แม้ว่านางจะตายไปแล้ว แต่พวกเขาจะยอมให้คนนอกมาหมิ่นเกียรติของนางได้อย่างไร? หลังเหรี่ตาจ้องมองฉันเทียนพร้อมจิตสังหารที่เริ่มแผ่พุ่งออกจากร่าง

 

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องมีคําอธิบายให้กับเจ้าเมืองไหงื่อเยว”

 

ฉันเทียนรีบอธิบายพลางคิดขึ้นในใจ นําศพกลับไปย่อมไม่ง่าย ดังนั้นข้าจะต้องหาวิธี

 

บรรยากาศพลันผ่อนคลายลง

 

หลัวเยู่หัวเราะ “ต้องขออภัยด้วย ร่างขององค์หญิงหงเยว่ยังอยู่ที่นี่ ผ่านไปหลายร้อยปี แต่ศพของนางไม่เคยเน่าเปื่อย ยังคงเหมือนตอนที่นางมีชีวิตอยู่”

 

“ใช่จริงด้วย

 

ฉินเทียนนิ่งครุ่นคิด แววตายิ่งมายิ่งเปล่งประกาย

 

“น้องฉันใช่มีเรื่องที่ยากจะกล่าวออกมาใช่หรือไม่?”

 

“หากว่ามีก็กล่าวออกมาเถอะ เจ้าเป็นคนที่องค์หญิงจือเยว่ส่งมา พวกเราย่อมต้องให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่” หลัวเย่กล่าวอย่างหนักแน่น

 

หญิงชราหันไปมองฉันเทียนก่อนจะกล่าวว่า “เพียงบอกต่อท่านผู้นําก็ได้”

 

“นี่ยากจะกล่าวได้……

 

“เกรงว่ากล่าวออกไปคงเป็นการล่วงเกินทั้งชนเผ่า

 

“แม้ว่าเจ้าเมืองไหงื่อเยว่จะมอบหมายให้ข้าพาหงเยว่กลับไป แต่ตอนนี้…..

 

ฉินเทียนลังเลสีหน้าของเขาดูอึดอัดอย่างมาก หากหลัวเย่อนุญาตให้เขานําร่างของหงเยว่กลับไปก็คงจะดีแต่หากว่าหลัวเย่ไม่อนุญาต…เขาควรจะทําเช่นไร?

 

ใช้กําลังช่วงชิงงั้นรึ?

 

พลังฝีมือของหลัวเยไม่ต่ําทรามแม้แต่น้อย ลําพังฉินเทียนยย่อมไม่ใช่คู่มือของเขา ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่รู้ร่างของหงเยว่ถูกเก็บไว้ที่ไหน

 

กระนั้นก็มีเรื่องหนึ่งที่เขาสมารถยืนยันได้ สถานที่นั้นจะต้องสามารถเข้าถึงได้ มิเช่นนั้นหลัวเยต้องไม่บอกว่าตลอดหลายร้อยปีร่างกายของหงเยว่ยังไม่เน่าเปื่อย หากไม่เข้าไปเห็นด้วยตาตนเอง หลัวเยต้องไม่กล่าวออ กมาเช่นนั้น

 

ดูเหมือนเขาจะต้องสํารวจดูสักเที่ยว

 

ฉันเทียนครุ่นคิดอยู่เงียบๆ และเตรียมพร้อมรับมือหากว่าสถานการณ์พัฒนาไปในทางที่เลวร้ายที่สุด

 

“ร่างขององค์หญิงหงเยว่ไม่อาจนําออกนอกเผ่า เว้นเสียแต่ว่าองค์หญิงจือเยว่จะมานําไปด้วยตัวนางเอง”หลัวเย่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

 

ดังคาด ฉุนเทียนคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้

 

ตอนนี้เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าหงเยว่จะต้องกุมความลับบางอย่างเอาไว้

 

และดูเหมือนว่าหลัวเย่ ผู้นําของเผ่าหลัวจะล่วงรู้อะไรบางอย่าง

 

ฉันเทียนไม่ได้กล่าวร้องขอออกไป เขาเพียงถอนหายใจก่อนจะกล่าวว่า “เพียงไม่รู้ว่าจะอธิบายต่อเจ้าเมืองหงื่อเย่วอย่างไร”

 

ฉินเทียนถอนหายใจ หลัวเยี่ยังคงไม่คลายความระมัดระวังต่อฉุนเทียน

 

หลัวเยู่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉุนเทียนเลยแม้แต่น้อย คนนอกผู้นี้จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมา แม้จะมาในสภาพที่บาดเจ็บแต่ใครจะรู้เล่าว่าเขาจงใจให้ตนตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นหรือไม่?

 

หรือเขาต้องการร่างขององค์หญิงหงเยว่?

 

เขาเป็นคนที่องค์หญิงไหงื่อเย่วส่งมาจริงหรือไม่? หรือเขาจะเป็นคนของหลัวโหว?

 

เขาใช่ล่วงรู้อยู่แล้วหรือไม่ว่าองค์หญิงหงเยว่เป็นเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่าหมิงไห่และครอบครองหัวใจแห่งหมิงไห่?

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสงสัยกับการปรากฏตัวของฉันเทียน หัวใจแห่งหมิงไห่ของหงเยวถือเป็นความหวังสุดท้ายของทั้งชนเผ่า หากว่าตกไปอยู่ในมือของหลัวโหว พวกเขาก็จะหมดหนทางต่อต้านโดยสิ้นเชิง

 

นี่จึงเป็นเหตุผลที่หลัวเย่หวาดระแวงฉินเทียน

 

มีเพียงผู้นําเผ่าเท่านั้นที่ทราบเรื่องนี้ คนอื่นๆย่อมไม่รู้

 

“น้องฉัน ตอนที่เจ้าได้พบกับองค์หญิงจือเยว่ ให้บอกต่อนางว่าองค์หญิงหงเยว่ยังสบายดีและรอคอยการกลับมาของนางอยู่” หลัวเยยิ้มกล่าว

 

“ยังสบายดีและรอคอยนางกลับมา?

 

ฉุนเทียนกล่าวทวนซ้ําอยู่ในใจ นี่ยิ่งทําให้เขามั่นใจว่าหงเยว่จะต้องมีความลับบางอย่าง จะต้องเป็นความลับที่สําคัญจนสามารถพลิกเปลี่ยนสถานการณ์ของทั้งชนเผ่า

 

“เข้าใจแล้ว” ฉุนเทียนพยักหน้า เรื่องนี้ไม่เหมาะที่จะดื้อดึงต่อไป หากว่ายังดื้อดึงต่อไปคงยิ่งสร้างความตื่นตัวต่อหลัวเย่มากขึ้น ทั้งหมดที่ทําได้ในตอนนี้คือได้รับความเชื่อใจจากหลัวเย่เสียก่อน

 

การที่หลัวเก่จะมีทัศนคติต่อเขาเช่นนี้ก็เป็นเรื่องปกติ หากเขาเป็นหลัวเย่ เขาก็คงไม่เชื่อใจคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงครึ่งวันเช่นกัน

 

“ท่านผู้นํา”

 

มีเสียงดังขึ้นจากนอกกระโจม

 

หลัวเย่กลับมาเยือกเย็นดังเก่า เขาหันไปกล่าวกับหญิงชรา “อย่าได้แพร่งพรายเรื่องที่องค์หญิงจื้อเย่วยังมีชีวิตออกไปแม้แต่หลัวเฟิงก็ด้วย”

 

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

 

ฉินเทียนเองก็พยักหน้าให้

 

“เข้ามาได้” หลัวเย่กระแอมก่อนจะตอบกลับ

 

บุรุษร่างกํายําที่มีมัดกล้ามทั่วร่างพลันเดินเข้ามาในกระโจม เมื่อพบเห็นฉันเทียน เขาก็หัวเราะกล่าว “ไอ้หนูนี่เจ้ายังรอดอยู่งั้นรึ?”

 

กลิ่นอายที่สัมผัสได้ทําให้ฉุนเทียนคุ้นเคยอยู่บ้าง นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉุนเทียนก็นึกออกก่อนจะกล่าวว่า “ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

 

“ฮ่าๆ……..”

 

บุรุษร่างกํายําผู้นี้มีชื่อว่าหลัวควง ลักษณะนิสัยดูเป็นคนเปิดเผย หนักแน่นและกล้าหาญ เพียงแต่อารมณ์รุนแรงไปบ้าง ปฏิบัติต่อสหายด้วยดี ทว่าแข็งกร้าวต่อศัตรู

 

“หลัวควง ตระเตรียมเหยื่อล่อแล้วหรือไม่?” หลัวเยถาม

 

“เรียบร้อยแล้ว” หลัวควงตอบก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ําเสียงที่ดูกังวล “แต่ข้าเกรงว่าการระเบิดของแก่นระดับแปดของปลาไหลไฟฟ้าจะชักนําสัตว์อสูรตัวอื่นๆมานับหมื่น เผ่าของเราใช่ต้านทานอยู่หรือไม่?”

 

“ต่อให้ต้านไม่ได้ก็ต้องได้” หลัวเย่หน้าเครียดลง “วันนี้พวกอัศวินปีศาจมาที่เผ่าของเราและให้พวกเราจัดเตรียมแก่นจํานวนหนึ่งหมื่นห้าพันแก่นในเวลาสามวัน หากขาดตกไปแม้สักลูกก็จะถูกฆ่าล้างเผ่า”

 

“ว่าไงนะ?”

 

หลัวควงกําหมัดแน่นขณะที่ไอสังหารลุกโชนทั่วร่าง “พี่ใหญ่ ใยพวกเราไม่ลุกขึ้นสู้ หนึ่งหมื่นห้าพันแก่นเว้นเสียแต่พวกเราจะสังหารสัตว์อสูรที่ล่อมาได้ทั้งหมด ไม่เช่นนั้นย่อมไม่พอแน่”

 

“ดังนั้นจึงต้องปิดผนึกเส้นทางถอย”

 

“ปิดเส้นทางถอย? จะใช้อะไรไปปิดกันเล่า? สัตว์อสูรเป็นหมื่นๆ ทั้งท่านและข้าย่อมไม่อาจต้านทานอาการบาดเจ็บของหลัวเฟิงท่านก็ทราบดี ครั้งนี้สังหารได้สักสองพันก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว”

 

สัตว์อสูรเป็นหมื่นๆ?”

 

ฉันเทียนไม่ได้ฟังประโยคอื่น มีเพียงประโยคนี้ที่เข้าหูของเขา ได้ยินเช่นนี้ ฉันเทียนก็รู้สึกพลุ่งพล่านสัตว์อสูรเป็นหมื่นนั่นเป็นค่าประสบการณ์มากมายเพียงใดกัน? หากสังหารได้หมดไม่ใช่ว่าจะส่งเขาเลื่อนไปขั้นสวรรค์เลยหรอกเหรอ?

 

ฉินเทียนสึกเหิมขึ้นมาแล้ว

 

“เพื่อที่จะตอบแทนเรื่องที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะเป็นผู้ปิดเส้นทางถอยของพวกมันและจะไม่ปล่อยให้พวกมัน หนีรอดไปได้แม้แต่ตัวเดียวเอง”

 

“เจ้า?”

 

“เจ้าน่ะ?”

 

ทั้งหลัวเยู่และหลัวควงต่างโพล่งออกมาพร้อมกัน ทั้งสองหันไปมองหน้ากันก่อนจะยึดถือคําพูดของเขาเป็นดั่งสายลมพัดผ่าน พวกเขาเริ่มหารือแผนการกันต่อ

 

ถูกเมินโดยสิ้นเชิง

ฉือนเทียนนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงว่าตนเองในสายตาของพวกเขาจะอ่อนแอถึงขั้นนั้น

 

พวกเขาถึงกับไม่ยึดถือคําพูดของฉันเทียนเป็นจริงจัง

 

แต่มีหรือที่ฉันเทียนจะปล่อยให้โอกาสฟ้าประทานเช่นนี้หลุดมือไป?

 

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะทะลวงไปขั้นสวรรค์ หลังจากครอบครองพลังสวรรค์แล้วก็จะมีทุนรอนเรื่องรางของหงเยว่

 

ประเด็นคือ หากครั้งนี้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ฉันเทียนก็จะได้รับความไว้วางใจจากหลัวเย่

 

ถึงตอนนั้นเรื่องราวก็จะง่ายขึ้นแล้ว

 

ที่คิดไว้ย่อมไม่เพียงแค่นั้น ฉุนเทียนยังคิดถึงภารกิจที่รับมาจากสํานัก การรวบรวม เพลิงทะเลลี้ลับหากนํากลับไปแลกเปลี่ยนเป็นแต้มผลงานได้ก็คงไม่เลว

 

“พวกท่าน…..”

 

ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวออกไป “ให้ข้าร่วมล่าด้วยได้หรือไม่?”

 

“เจ้าอ่อนแอเกินไป ไม่เหมาะ อยู่ในเผ่าช่วยมารดาหลัวเฟิงรักษาคนเจ็บเถอะ อีกอย่าง เจ้าไม่ใช่สมาชิกของเผ่าคงไม่ดีหากปล่อยให้เจ้าเกิดเรื่อง” หลัวเก่บอกก่อนจะหันไปปรึกษากับหลัวควงต่อ

 

ฉินเทียนรู้สึกหมดคําจะกล่าว

 

นับตั้งแต่ที่ข้ามมายังโลกใบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองข้ามเขาถึงขนาดนี้

 

ฉินเทียนได้แต่นิ่งเงียบไม่กล่าววาจา ในใจเจ็บปวดจนอยากซุกร่างเข้ามุมกําแพง

 

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาต้องเข้าร่วมให้จงได้

 

จะปล่อยโอกาสในการบรรลุขั้นสวรรค์ไปได้ยังไง?

 

โอกาสดีมาอยู่ตรงหน้าเสียขนาดนี้ มีหรือที่จะไม่คว้าเอาไว้?

 

สัตว์อสูรเป็นหมื่นๆ นี่มันสวรรค์สําหรับเขาชัดๆ! พลาดโอกาสนี้ไปยังจะไปหาโอกาสไหนได้อีก?

 

ฉันเทียนตัดสินใจว่าจะลอบติดตามไป.