「 ขอโทษที่ทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ ｣
「 ยัตซึฮาชิคุง… ｣
ทั้งสองคนที่หมดเรี่ยวแรงก้มหัวลง
ฉันยื่นผ้าเช็ดให้ทั้งคนที่ร้องไห้คนตาบวม
ฉันส่ายหัวให้…
「 ไม่เป๋นอะไรหรอกครับ แค่พวกคุณกินอื่มก็พอใจแล้ว ｣
「 งั้นเหรอ ขอบใจนะ ｣
พ่อของยูกิมิยะทำกำลังเช็ดปากอยู๋ มองนาฬิกาแล้วลุกขึ้นยืน
「 ฉันอยู่นานเกินพอ ได้เวลาต้องไปแล้ว ｣
「 เอ๊ะ ? ｣
ยูกิมิยะสับสนมองมาทางฉันกับพ่อของเธอสลับกัน
ฉันเองก็มองสลับไปมา ระหว่างยูกิมิยะกับพ่อของเธอ…
พ่อของเธอ…
…หนีไปซะแล้ว
พ่อของยูกิมมิยะรีบเดินไปทางประตูโดยสวยรองเท้าทันที
ถ้าปล่อยเขาไปอย่างนี้…
ฉันอาจเก็บความสงสัยจนทำให้นอนไม่หลับแน่ ๆ
「 เอ่อ …คุณยูกิมิยะ ｣
「 …ยัตซึฮาชิคุง จะเรียกฉันโคเรย์คิโยะ หรือจะเรียกคุณพ่อก็ได้นะ ｣
「 เอ่อ… คุณโคเรย์คิโยะ｣
「 …มีอะไรเหรอ ? ｣
( ทำไมเขาทำสีหน้าดูผิดหวังล่ะ ? )
( แล้วให้คุณพ่อนี่มันหมายความว่ายังไง ? )
…ถ้าสำรวจมากเกินไป อาจทำให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายก็ได้
พวกเราก็แค่ต้องเพิกเฉยบ้าง
「 คุณมาตรวจสอบความเป็นอยู่ของคุณเฮียวกะ คิดว่าเธอโอเคหรือเปล่าครับ ｣
「 …เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้มิโนริฟังเอง ｣
หลังพูดเสร็จ…
คุณโคเรย์คิโยะก็ออกจากห้องไป
ทิ้งพวกเราเอาไว้…
ฉันมองหน้าของยูกิมิยะด้วยสีหน้าที่กำลังสับสน
「 …หมายความว่า ? ｣
「 หนีไปแล้วสินะ… ｣
「 มั้ง… คะ ｣
นิโนริที่ว่านี่มัน….
มิโนริคงเป็นแม่เลี้ยงของยูกิมิยะ
ที่จริง…
เขาไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่าจะไปอธิบาย… นั้นคงเป็นการเอาใจใส่ประเภทหนึ่งล่ะนะ
โล่งอกไปนะ ยูกิมิยะที่เธอสามารถอยู่คนเดียวต่อไปได้
「 ค่ะ ค่ะ …หมายความว่า… ฮ่า ๆ ~ ｣
ไม่จะว่าด้วยว่ารู้สึกโล่งอก หรืออะไรก็ตาม ยูกิมิยะนั่งลงอย่างสบายใจจรงหน้าทางเดิน
พอเข้าใจความเครียดของเธอ
ขนาดฉันที่ไม่ได้เกี่ยวข้องแท้ ๆ ยังรู้สึกตึงเครียดไปด้วยเลย
「 ยิ่งกว่านั้น… ฉันใจถึงตาตุ่มเลย เธอดันไม่ยอมชิมอาหารก่อนเนี้ย ｣
「 ช่วยไม่ได้นี่คะ…. ต้องทำให้เสร็จ แล้วฉันก็รีบมาก ๆ ด้วย ｣
「 อ่า… ถึงจะทำออกมาได้ผิดพลาด แต่ผลลัพธ์กลับออกมาน่าพอใจ ถึงจะบังเอิญแต่กลับกลายเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าของคุณโคเรย์คิโยะล่ะนะ ｣
แต่…
เธอใส่มิรันกับน้ำตาลแค่ไหน ถึงหวานเป็นนำ้เชื่อมแบบนั้น
ส่งสัยว่า…
คงต้องตามติดสักหน่อย
「 ยืนไหวมััย ? ｣
「 …คิดว่าไม่ไหวค่ะ ช่วยหน่อยได้มั๊ย ? ｣
「 เอ๊ะ ? ｣
「 อะไรคะ ? ｣
「 ปะ …เปล่า ｣
หมายถึงให้ยืมมือใช่มั๊ย ?
ไม่ ๆ ๆ ฉันพอเข้าใจ เพราะเธอยังคงสงบใจไม่ได้สินะ
ตลอดชีวิตของฉัน ไม่เคยสัมผัสผิวกายของเด็กผู้หญิงเลย นับประสาอะไรกับมือกันล่ะ ฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ
แต่…
ฉันก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เหมือนกัน
( อ๊าาา )
( ไม่มีทางเลือกสินะ )
ฉันยื่นมืออกไปอย่างลังเล
ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้จับมือเด็กผู้หญิงแบบนี้…
ในทางเทคนิคแล้วไม่ถือเป็นการจับจริง ๆ ก็เถอะ แต่คงอารมณ์ประมาณนั้น
「 ขอบคุณ… ค่ะ ｣
เมื่อยูกิมิยะพยายามจับมือ เธอก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อยอย่างช้า ๆ
( เธอทำอะไรน่ะ… )
( ไม่ใช่คนที่บอกให้ช่วยคือเธอไม่ใช่เหรอ ? )
「 ยูกิมิยะ ? ｣
「 มะ… ไม่มีอะไรค่ะ ｣
ยูกิมิยะจับมือของฉันเบา ๆ และค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
( มันเนียนนุ่มมาก… ! )
( มือของเธอเล็กกว่าที่คิดไว้ รู้สึกเหมือนหากสัมผัสแรงไปมันจะหักเอาได้เลย )
ฉันพายูกิมิยะไปที่ห้องนั่งเล่น ให้เธอค่อย ๆ นั่งลง
「 เธอโอเคเปล่า เอาน้ำมั๊ย ? ｣
「 …ค่ะ ขอชาที่อยู่ในตู้เย็นค่ะ ｣
「 ชาเหรอ ｣
( มือ— ไม่ ๆ นี่ฉันคิดอะไรเนี้ย ฉันไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย )
ฉันส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดแย่ๆ ออกไปจากหัว ขวดเครื่องดื่มออกมาจากตู้เย็น
「 อ่ะ ! ฉันขออันหนึ่งนะ ｣
「 ค่ะ ! เชิญเลย ｣
ฉันนั่งอยู่ข้างหน้ายูกิมิยะ และถอนหายใจขณะกำลังดื่มชาอยู่
ถึงอย่าง…
นั้นฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่ายูกิมิยะจะร้องไห้… มันค่อนข้างน่าแปลกใจ แต่รู้สึกเหมือนเพิ่งได้เห็นด้านใหม่ ๆ ของเธอ
บางที…
ยูกิมิยะอาจจะคิดแบบเดียวกัน เธอดูกระสับกระส่าย และเลี่ยงที่จะมองมาที่ฉัน
ที่จริงแล้ว…
ฉันก็รู้สึกอึดอัดเพราะได้สัมผัสยูกิมิยะ …แต่การนิ่งเงียบแบบนี้จะทำให้บรรยากาศอึดอัดมากยิ่งขึ้น
「 เอ่อ… ｣
「 ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย จากเรื่องของยูกิมิยะ ฉันคิดว่าคุณโคเรย์คิโยะน่าจะเข้าหาได้ยาก ｣
「 ฉันก็ด้วย …เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพ่อร้องไห้แบบนั้น「｣
「 คุณโคเรย์คิโยะ ดุไม่เหมือนคนที่ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเลยด้วยสิ ｣
ที่จริง…
ก็พูดไม่ได้เหมือนกัน
ก่อนที่เธอจะเอามาเสิร์ฟ…
เขาค่อนข้างพูดเยอะเลย แต่เพื่อตัวเขาไม่บอกอะไรน่าจะดีกว่า
ถึงอย่างนั้น…
ไม่คิดว่าเขาจะมีอดีตแบบนั้น เขายอมรับที่ว่าภรรยาของเขาเสียชีวิต และลงเอยด้วยการจมหัวในกองงาน ท้ายที่สุดแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับยูกิมิยะก็เลวร้าย
เป็นเรื่องเฮงซวย…
แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของเขาเหมือนกัน
ถ้าอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน… ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเลือกไหนถึงจะถูก
ทำไมเขาถึงเล่าอดีตของเขาให้เราฟัง ไม่เข้าใจเลย ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ขณะที่กำลังคิด…
ยูกิมิยะก็ถอนหายใจออกมา
「 ยะ…ยัตซึฮาชิคุง อย่าบอกใครนะคะ ว่าฉันร้องไห้แบบนี้ ｣
「 หืม ? ｣
「 ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น ｣
「 อ่า… เข้าใจแล้วน่า ยูกิมิยะที่โรงเรียนออกจะเข้มงวดขนาดนั้น เท่มากกว่าที่จะน่ารัก ภาพลักษณ์แบบนั้นล่ะ…
ถ้าคนอื่นรู้เข้า ภาพลักษณ์คงพังครืดลงมา ｣
「 ฉันคิดว่าไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนที่รู้อาจรู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นก็ได้ อาจได้เพื่อนเพิ่มขึ้นด้วย ｣
「 ฉันไม่ต้องการเพื่อนหรอกค่ะ แค่คนที่ไว้ใจได้ 1-2 คนก็พอแล้ว ｣
( เชื่อใจ… )
( คุณโคเรย์คิโยะก็พูดแบบเดียวกัน …เขาบอกว่ายูกิมิยะเชื่อใจฉัน )
( …จริงเหรอ ? )
ยูกิมิยะมองมาที่ฉันแล้วยิ้มเล็กน้อย
「 นี่ ยูกิมิยะ เธอเชื่อใจฉันเหรอ ? ｣
「 ไม่สักนิด ถ้าฉันเชื่อ ฉันคงจะไม่เตือนคุณแบบนี้หรอกค่ะ ｣
( คุณโคเรย์คิโยะเดาผิดแล้วล่ะ )
( เดี๋ยวนะ ไม่เชื่อใจเหรอ ? หลังจากทุกอย่างผ่านไปเนี้ยนะ พวกเราไปมาห้องของกันและกันออกจะบ้อย ถ้าไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจบ้าง คงไม่มีเรื่องแบบนี้ระหว่างชายหญิงหรอก )
เอาเถอะ…
คงจะดีกว่าล่ะนะ คงจะลำบากใจถ้าเธอเชื่อใจฉันมากเกินไป ยิ่งกว่านั้นฉันอาจเสียสติได้ หากมีอะไรแปลก ๆ มากระตุ้น
อย่างน้อย ๆ
ฉันก็หวังให้เธอเชื่อใจฉันสักนิด
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ยูกิมิยะก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
「 ฉันไม่เชื่อใจ แต่ฉันเชื่อตัวคุณนะ ｣
「 แตกต่างกันตรงไหนกัน ｣
「 ใครจะรู้ล่ะ คิดเอาเองสิคะ ｣
「 ไม่มีทาง ไอ้คำถามชวนหัวล้านนั้น… เฮ้ อย่ามาขำนะ ｣
หลังการพูดคุยนั้น…
ความเขินอายระหว่างพวกเราหายไป และยูกิมิยะก็มองมาที่ฉันตรง ๆ
「 ยิ่งกว่านั้น ฉันมีเรื่องจะขอยัตซึฮาชิคุงที่ฉันไว้วางใจด้วย ｣
「 หืม… อะไรล่ะนั้น ? มีอะไรจะพูดกับยัตซึฮาชิคุงที่เธอวางใจเหรอครับ ｣
「 คำพูดของคุณ มันชวนหงุดหงิดจริง ๆ｣
「 เฮ้ ! ｣
「 ล้อเล่นหรอกค่ะ ｣
( เรื่องล้อเล่นของเธอ… มันเข้าใจยากจริง ๆ )
「 อะไรล่ะ ? ｣
「 …ขอร้องละค่ะ ฉันอยากให้คุณสอนวิธีทำนิคุจากะอีกครั้ง ｣
「 เอ๊ะ… นิคุจากะ ? เธอเกือยจะทำได้แล้วนะ เธอแค่ต้องชิมก่อนก็พอ… ｣
อย่างไรก็ตาม ยูกิมิยะส่ายหัว
「 ไม่… เหมือนจะไม่ได้เห็นเป็นฉัน ｣
ดูเหมือนเธอกำลังคิดถึงบางสิ่งในอดีต…
「 นี่เป็นอาหาร… ที่เชื่อมโยงฉันกับแม่ เป็นความทรงจำที่แสนสำคัญ… ฉันอยากจะจดจำเอาไว้ ไม่ใช่แค่ทำตามสูตร ｣
「 เข้าใจล่ะ… ถ้าฉันช่วยได้ก็จะพยายามช่วยให้ได้มากที่สุด แค่เธอจำรสชาติของนิกุจากะที่แม่ของเธอทำได้มั๊ย ถ้าทำแบบปกติ นี่จะเป็นนิคุจากะที่มีรสชาติปกติที่ฉันสอนเธอ ｣
「 จำได้สิ ถ้าปรับรสชาติไปเรื่อย ๆ สักวัน ｣
ไม่รู้ว่าจะยาวนานเท่าไหร่…
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ฉันกินเมนูนี้ทุกวัน และไม่รู้ว่าจะกินต่อไปอีกนานแค่ไหน
อย่างไรก็ตาม…
การจ้องมองที่จริงจังของยูกิมิยะ… ฉันไม่ปล่อยผ่านเฉย ๆ ได้หรอก
「 เอาล่ะ… ฉันจะช่วยจนกว่าเธอจะพบล่ะกัน ｣
「 ฮุฮุ …ขอบคุณนะคะ ยัตสึฮาชิคุง ｣
ฉันแปลกใจมาก… ทำไมยูกิมิยะถึงยิ้มแบบนั้นได้
รอยยิ้มที่เธอแสดงออกมาจนถึงตอนนี้ไม่สามารถเทียบกับรอยยิ้มในตอนนี้ได้เลย
เหมือนกับช่วงเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้…
รอยยิ้มของเธอช่างสง่างาม ราวกับเทพธิดาอย่างแท้จริง มันให้ความรู้สึกราวกับภาพมายา ร่างกายของฉันรู้สึกลุ่มร้อน จิตใจ และโสทประสาทของฉันกำลังถูกดึงดูด
อดไม่ได้ที่จะหลงใหลในเสน่ห์ของรอยยิ้มนั้นของเธอ รอยยิ้มที่งดงามมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา…
เมื่อมองไปทางอื่น…
ฉันปล่อยให้ความขมของชาเบี่ยงเบนความสนใจไปจากความรู้สึกในตอนนี้
