「 เห้อ… เหนื่อยชะมัด ｣
ฉันออกไปซื้อของเพื่อขำคาราอาเกะให้ยูกิมิยะ แต่กลับใช้เวลานานกว่าที่คิด เพราะพวกแม่บ้านไม่ปล่อยให้ช่วงลดราคาคลาดสายตาเลย
แค่วันนี้สามารถหาวัตถุดิบที่หมายตาไว้ได้ครบ สามารถทำคาราอาเกะอร่อย ๆ ให้ยูกิมิยะได้…
( เอ๊ะ ? )
( ใครน่ะ… ? )
หน้าห้องของยูกิมิยะ มีชายคนหนึ่งที่ไม่รู้จักยืนอยู่
เขาตัวผอมสูง และสวมชุดสูทที่เรียบร้อย ผมถูกจัดทรงอย่างประณีตด้วยแว็กซ์ ดุแล้วไม่ใช่สูทตามท้องตลาด แต่เป็นสั่งทำให้เข้ากับขนาดตัว แม้ฉันที่ไม่ค่อยรู้ ยังสัมผัสได้ถึงราคาที่แสดงออกมา
ด้านหลังแว่นตามีสายตาที่เฉียบคม รองเท้าหนังสีดำเงา บนแขนของเขามีนาฬิกาแบรนด์เนมด์
เหมือนนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งอยู่ในโลกที่แตกต่างจากตัวฉัน
เขามาหายูกิมิยะโดยมีจุดประสงค์อะไรกันแน่… ดูไม่เหมือนเซลล์ตามบ้านด้วยสิ
「 เฮียวกะ ออกมาคุยกัน ｣
「 กรุณาช่วยกลับไปด้วย ｣
「 หยุดเอาแต่ใจได้แล้ว… ｣
「 …เฮียวกะ ? หมายถึงยูกิมิยะใช่มั๊ย ? ｣
เขาดูไม่เหมือนคนเมาหรืออะไรแบบนั้น แต่เขากำลังคุยกับยูกิมิยะผ่านทางอินเตอร์คอม
ดูเหมือนทั้งคู่มุ่งความสนใจไม่สนรอบข้าง จนเสียงของพวกเขาดังขึ้น พวกเขาควรตำนึงสถานที่บ้างสิ มันขวางทางเข้าบ้านฉันอยู่ จนไม่กล้าปล่อยผ่านไปเฉย ๆ
「 ขอโทษนะครับ คุณต้องการยูกิมิยะเหรอครับ พอดีเสียงมันดังมากเลย ｣
「 …เรื่องนั้นต้องขอโทษด้วย แต่ว่านี่มันเรื่องในครอบครัวระหว่างฉันกับลูกสาว แล้วเธอเป็นใครล่ะ ? เป็นที่เคยคุยกับเธอใช่มั๊ย ? ｣
( ครอบครัว ? ลูกสาว ? ลองคุยกันก่อนมั๊ย ? )
「 …เอ่อ ｣
หรือคนที่สะกดรอยตามยูกิมิยะ
คือพ่อของยูกิมิยะงั้นเหรอ นึกว่าเขาเป็นสตอล์กเกอร์ซะอีก
ยังไงก็ต้องแนะนำตัวเองก่อน
「 …ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อยัตสึฮาชิ ฮาซึกิ เป็นเพื่อนบ้านข้างบ้านของคุณยูกิมิยะ เฮียวกะ และเป็นประธานนักเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วยครับ ｣
「 ประธานนักเรียน ? ได้ยินมาว่าลูกสาวของฉันยังเป็นประธานนักเรียนที่โรงเรียนมัธยมชิรามิเนะด้วย ถึงจะรวมเป็นสหศึกษาแล้วก็เถอะ ｣
「 ครับ ! ก่อนที่จะรวมเป็นสหศึกษา ผมเป็นประธานนักเรียนของทีเดิม จนกว่าวาระ จำเป็นต้องร่วมงานกับคุณเฮียวกะ เพื่อสานมิตรภาพระหว่างนักเรียนน่ะครับ ｣
เป็นการแนะนำตัวที่ดีเลย
คนแบบเขา…
เหมือนจะมีสถานะทางสังคมที่สูง เมื่อพิจารณาว่าเขาเป็นพ่อของยูกิมิยะ ดุเหมือนเขาจะให้ความสำคัญ กับตำแหน่ง และมารยาทสูง
ตามที่คาดไว้…
เมื่อแนะตัวด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นทางการว่าเป็นประธานนักเรียน ดูเหมือนว่าพ่อของยูกิมิยะจะลดระดับการป้องกันลงเล็กน้อย
「 ต้องขอโทษด้วยครับ ที่จู่ ๆ เข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ดูเหมือนคุณจะสะกดรอยตามคุณเฮียวกะ ในฐานะเพื่อนนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน จึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อมันได้ เลยเข้ามาคุนกับคุณครับ ｣
「 …อืม ก็จริงที่พฤติกรรมก่อนหน้านี้ของฉันอาจจะดูน่าสงสัย จนทำไปเพราะกังวลเรื่องลูกสาวมากเกินไป การตัดสินใจของเธอไม่ผิด ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเข้าใจผิด ｣
「 ขอบคุณครับ ｣
( เยี่ยมไปเลย เขาเป็นคนที่ดูมีเหตุผลแท้ ๆ ทำถึงได้ทะเลาะกับยูกิมิยะที่ทางเดินแบบนี้ล่ะ ? )
พ่อของยูกิมิยะยืนตรงหน้าฉัน แล้วล้วงมือในกระเป๋าเสื้อ
「 ขอโทษที่แนะนำตัวเองช้า ฉันชื่อ ยูกิมิยะ โคเรย์คิโยะ เป็นพ่อของเฮียวกะ และเป็นประธานของ [ YUKIMIYA Co.,Ltd ] ｣
( [ Yukimiya Co., Ltd ] บริษัทด้านไอทียักษ์ใหญ่ที่มักจะออกข่าวไม่ใช่เหรอ ? )
ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นลูกคนรวย แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นลูกสาวประธานบริษัทแบบนี้
「 ขอบคุณสำหรับการแนะนำตัวครัว คุณยูกิมิยะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว คุยกันที่โถงทางเดินแบบนี้ก็ออกจะนิดหน่อย… ｣
「 นั้นมันก็จริง… แต่ลูกสาวไม่ยอมให้ฉันเข้าไปน่ะสิ ｣
…หรือว่าเธอจะไม่ได้มีปัญหาแค่กับแม่เลี้ยงของเธออย่างเดียวงั้นเหรอ แต่กับพ่อของเธอก็ด้วย เรื่องครอบครัวมันจะซับซ้อนขนาดไหนกัน แต่ถ้าอย่างนี้ต่อไปอาจรบกวนเพื่อนบ้านได้…
ตอนที่กำลังคิดแบบนั้น
จู่ ๆ ประตูห่องของยูกิมิยะก็เปิดออกมา แม้ว่าโซ่จะยังคล้องอยู่ แต่ยูกิมิยะก็มองออกมาอย่างลังเล
「 … ｣
ด้วยใบหน้าที่ก้มลงด้วยความเขินอาย ยูกิมิยะและพ่อของเธอยังคงยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
( ฉันควรจะอยู่ที่นี่เหรอ ? )
「 ให้พ่อเข้าไปหน่อย ｣
「 …ไม่ ｣
「 เฮียวกะ ! ｣
「 ไม่มีทาง กลับไปซะ ｣
ให้ตายสิ…
พวกเขาทะเลาะกันแบบนี้มานานแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ จะเข้าใจผิดกัน…
「 ใจเย็น ๆ ก่อนครับ มันดึกมากแล้ว ไว้คุยใหม่คราวหน้าเถอะ… ｣
เมื่อฉันพยายามแทรก ระหว่างพวกเขาพ่อของยูกิมิยะก็จ้องมองมาที่ฉัน
น่ากลัวชะมัด สายตาของเขาเฉียบคมมากสำหรับผู้ชายวัยกลางคน หรือเป็นปกติของพวกประธานของบริษัทขนาดใหญ่กันนะ
แต่…
ตอนนี้ฉันก็ถอยไม่ได้เหมือนกัน เพราะมันรบกวนจริง ๆ โดยเฉพาะฉันที่อยู่บ้านข้าง ๆ
สาเหตุหลักมาจากสิ่งนี้รบกวนเพื่อนบ้านจริงๆ โดยเฉพาะฉันที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน
「 ถ้ายังเถียงกันต่อ คนอื่นได้สงสัยจนไปแจ้งตำรวจกันพอดี เรื่องจะส่งผลต่อชื่อเสียงคุณได้นะครับ ｣
「 …หืม เธอคิดจะขู่ฉันเหรอ ｣
「 แค่พูดตามพื้นฐานครับ ｣
「 …เธอค่อนข้างน่าสนใจนะเนี้ย ｣
ถ้าคิดว่ามันน่าสนใจจริงก็ช่วยหัวเราะวักหน่อยเหอะ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก… ภึงจะเข้ากันไม่ได้แต่จุดแปลก ๆ นี่เหมือนกันเป๊ะ
พ่อของยูกิมิยะมองมาที่ฉันครู่หนึ่ง…
ค่อยผ่อนคลายความตึงเครียดแล้วหันกลับมา
「 อาทิตย์ตอนเช้าจะกลับมาใหม่ ลูกห้ามหนีซะละ ｣
เขาทิ้งคำพูดเอาไว้ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
เมื่อเขาจากไป…
ในที่สุดฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
「 ยูกิมิยะ โอเคมั๊ย ? ｣
ไม่มีการตอบกลับ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยโอเค เป็นเรื่องปกติ ใคร ๆ ก็คงรู้สึกหดหู่ใจเมื่อประสบเหตุการณ์เช่นนี้
「 ก่อนที่เธอจะคุยกับพ่อของเธอ ขอเวลาสักครู่ได้มั๊ย ? ｣
「 …เข้ามาสิ ｣
เหมือนเธอจะยอมให้ฉันเข้าไปจริง ๆ หมายความว่าเธอเชื่อใจฉันใช่มั๊ย ?
ฉันเข้าไปข้างในหลังได้รับคำเชิญจากยูกิมิยะผู้เปิดประตู พวกของแมวที่ซื้อมายังอยู่ที่เดิม ไม่ได้ถูกนำออกจากกระเป๋า
ยูกิมิยะนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ก้มศีรษะลงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
「 …ขอโทษที่มารบกวนในเวลาแปลก ๆ ｣
「 ไม่เลยค่ะ ขอบคุณนะ …ช่วยฉันได้เลย ｣
…เธอดูโซซัดโซเซไปหมด ก็ปกติล่ะนะ
แต่ใครจะคิดว่าชายชราที่สะกดรอยตามคือพ่อของยูกิมิยะ… รู้สึกประหลาดใจจริง ๆ
ฉันนั่งอยู่ข้างหน้ายูกิมิยะและเราเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ
ถึงบอกว่าอยากจะคุยก็เถอะ
ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน มีหลายอย่างที่จะอยากถาม
ขณะที่ฉันเลือกคำในใจ ยูกิมิยะก็ค่อย ๆ เปิดปากของเธอ
「 …คุณคงรู้อยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของฉัน พ่อที่แท้ ๆ ของฉัน ｣
「 เอ่อ คือ… ｣
ฉันไม่ได้คาดหวังว่ายูกิมิยะจะพูดถึงเรื่องนั้น…
ครั้งหนึ่งเเธอเคยบอกว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวของเธอ… บางทีเธอคงจะรู้สึกกดดันจริง ๆ
ความจริงที่ว่าเธอเน้นคำว่า ‘ทางชีวภาพ’ หมายความว่าแม่แท้ของเธอไม่ได้อยู่ ไม่ก็หย่าร้างกัน
ความคิดแย่ ๆผุดขึ้นมาในหัวของฉัน…
ฉันหยุดคิดเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของยูกิมิยะ
「 ก็อย่างที่เห็น ความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ค่อยดี หรือก็คือ… ฉันไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อนิดหน่อย ｣
「 มีอะไรที่เธอไม่พอใจกับเขาบ้างเหรอ ยูกิมิยะ ? ｣
เขามักเย็นชาอยู่เสมอ ไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่… ถึงจำได้ว่าเมื่อก่อนเขามักจะยิ้มบ่อย ๆ
แม้แต่ยูกิมิยะก็ยังบอกว่าเขาไม่เข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่
ด้านฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายูกิมิยะกำลังคิดอะไรอยู่ ยูกิมิยะคงจะรู้สึกคล้าย ๆ กันหรือเปล่านะ ?
「 เออ… ทำไมเขาถึงมาอีกล่ะ ? ถ้าเธอเย็นชาต่อเขา ก็คิดว่าเขาก็น่าจะต้องรู้ด้วยว่าเธอไม่ถูกกับเขา ｣
「 เพราะ… มีเงื่อนไขที่ทำให้ฉันสามารถอาศัยตัวคนเดียวได้ ｣
「 เงื่อนไข ? ｣
「 ฉันต้องใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเหมาะสม นั้นเป็นเงื่อนไขขั้นต่ำ ｣
「 เอ๊ะ… ! ｣
「 ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเหมาะสม หรือก็คือ… ทำความสะอาด และทำอาหารได้ ? ｣
「 ค่ะ ทุก ๆ สองเดือนพ่อ หรือแม่เลี้ยงจะเข้ามาตรวจ ｣
「 นั้นก็เป็นอีกเรื่อง… ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบฉัน ถูกปฏิบัติอย่างโหดร้าย ทั้งคำว่าร้าย และคำด่าทอ… การอยู่บ้านมันทรมาณใจมาก …ฉันจึงขอร้องคุณพ่อ เขายอมให้ฉันอยู่คนเดียวดีกว่าอยู่กับพวกเขาด้วยซ้ำ ｣
ดวงตาของเธอเผยให้เห็นการโดนปฏิเสธ…
สถานการณ์แตกต่าง แต่กลับคล้ายคลึงกันกับฉัน
พ่อแม่ของฉันสนใจแค่เรื่องงานและไม่เคยสนใจฉันเลย ในทางกลับกันพ่อแม่ของยูกิมิยะ ดูเหมือนจะไม่มีความสึกใด ๆ ต่อเธอเลย
เธอถึงอยากอยู่คนเดียว…
ผมพอเข้าใจความรู้สึกของเธอ
「 ฉันเริ่มอยู่คนเดียวเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ของปีนี้ วันนี้จึงเป็นวันแรกของการตรวจสอบ ｣
「 เข้าใจล่ะ… เดี๋ยวนะถ้าฉันไม่ช่วยเธอ พวกคงได้เห็นหายนะนั้นสินะ แล้วทำไมเธอถึงปล่อยจนเละเทะแบบนั้นล่ะ ｣
「 ฉันคิดจะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาด และทำอาหารเมื่อวันก่อน ｣
「 เช่นถ้าเธอขอให้ฉันทำอาหารระหว่างการตรวจ ก็แค่เอาไปอุ่น ซึ่งทำให้ฉันไม่ต้องเริ่มทำตั้งแต่เริ่มต้น ｣
อ้อมโลกมาก ฉลาดเรื่องแบบนี้จริงเชียว…
แต่อย่าใช้เงินของเธอเพื่อเรื่องนั้นสิ ถ้าเธออุ่นอาหารที่เตรียมเอาไว้ ความได้แตกพอดี เธอฉลาดหรือบื้อกันแน่เนี้ย
ฉันได้แค่ขมวดคิ้วกับคำพูดของเธอ จริง ๆ เลยยัยคนนี้…
「 ยะ… อย่างน้อยห้องของเธอก็สะอาดพอ… ｣
「 อาหารล่ะ… พ่อของเธอจะมาในอีกอาทิตย์หน้านะ ｣
「 เอ่อ… ยะ…ยัตสึอาชิคุง มีเรื่องจะขอร้องค่ะ… ｣
「 ฉันขอปฏิเสธ ｣
「 ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ｣
「 ก็พอจะเดาได้ เธออยากให้ฉันทำอาหารให้เธอใช่มั๊ย ?｣
เมื่อเห็นใบหน้าที่ปฏิเสธเสียงแข็งของฉัน ยูกิมิยะก็เงียบลงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
( ขอโทษนะ มันเป็นความผิดชอบของตัวเธอเอง )
「 ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยอะไรเลยสักหน่อย ถ้าต้องการจะสอนวิธีทำอาหารอย่างถูกต้องให้ เธออยากทำอะไรล่ะ ｣
「 ยะ… อยากทำ เออ… ! …คุ… ….จะ…” ｣
ดูเหมือนมีบางอย่างที่เธอต้องการ ยูกิมิยะพึมพำเบา ๆ
「 อะไรนะ ? ｣
「 …นิ… นิคุ … ｣
「 นิคุจากะ ? ｣
ยูกิมิยะพยักหน้าอย่างแรง
การจะทำนิคุจากะต้องใช้ความพยายามมาก
สำหรับยูกิมิยะตอนนี้มันคงจะยากเกินไป… แต่ก็คุ่มค่าที่ลองดู
「 เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะสอนวิธีทำเอง ｣
「 จริงเหรอ ? ｣
เสียงของเธอดูกระตือรือล้นเอามาก ๆ
「 สำหรับตอนนี้ มุ่งความสนใจไปที่การทำนิคุจากะดีกว่า… แล้วเมื่อวานกับวันนี้เธอได้กินอะไนหรือยังล่ะ ? ｣
「 …ถ้าเป็นในมินิมาร์ทล่ะก็… ｣
เธอพยายามหลบสายตาหนีช้า ๆ ตรงหน้าพวกเรามีข้าวกล่องจากมินิมาร์ท และขนมที่ซื้อมาในปริมาณมาก
「 อ่า… เอ่อ… ｣
「 ช่วยไม่ได้นี่ …ทุกคนก็หิวเป็นใช่มั๊ยล่ะ ความเครียดมันทำให้กินมากขึ้นเป็นเรื่องปกตินี่ ?｣
「 ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ อยากกินอะไรก็บอกมา ฉันจะทำให้เธอเอง คงน่าเสียที่ชีวิตความเป็นอยู่ก่อนหน้าจะหายไปใช่มั๊ยล่ะ ? ｣
「 ….อื้ม…. ｣
( หืม เธอค่อนข้างซื่อตรง บางทีเธออาจจะยังรู้สึกหดหู่ใจอยู่ เธอไม่มั่นคงเล็กน้อย… ต้องไม่ทำให้เธอรู้สึกกังวลโดยไม่จำเป็นอีก )
「 …หิวมั๊ย ? ｣
「 เอ๊ะ ! …ไม่เลยสักนิด ｣
「 พูดมาตามตรง ๆ …เธอหิวใช่มั๊ย ? ｣
「 เอ่อ… ｣
ยูกิมิยะเงียบไป หลังจากนั้นก็มีเสียงที่ดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง แน่นอนว่ามันมาจากท้องของยูกิมิยะ
「 …ฉันหิวค่ะ ｣
「 ถ้าเธอซื่อตรงได้ก็ดี ฉันจะทำคาราอาเกะให้เธอ ｣
「 …คาราอาเกะ ? ｣
「 ฉันซื้อวัตถุดิบมาเพื่อเธอ จะดีใจมากถ้าเธอช่วยทานมัน ถ้าไม่ก็คงมีแต่ต้องทื้ง ｣
「 ……ช่วยไม่ได้ ….ฉันจะทานค่ะ ｣
「 ใช่ ๆ เธอควรจะซื่อตรงให้มากกว่านี้นะ ｣
บางทีนี่อาจจะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของยูกิมิยะก็ได้… ฉันถือว่ามันเป็นข้อดีนะ
