เวลาผ่านไประยะหนึ่ง
หลังจากอาการของยูกิมิยะสงบลง พวกเราก็ค่อยกลับ
ปกติคงถึงนานแล้ว แต่ครั้งนี้ต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นสองเท่า
ใบหน้าของยูกิมิยะยังคงไม่สู่ดี ดูเหมือนจะแย่ลงด้วย
「 เอ่อ… ยูกิมิยะข้าวเย็นจะเอาไง ? ｣
「 …ไม่แล้วค่ะ …รู้สึกไม่ค่อยดี วันนี้จะขอเข้านอนเลย ｣
「 งั้นเหรอ…. ｣
「 ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน จะขอบคุณมากเลยถ้าปล่อยให้อยู่ตามลำพัง ｣
「 …ราตรีสวัสดิ์ ยัตสึฮาชิคุง ｣
「 …อา ราตรีสวัสดิ์ ｣
ไม่มีคำพูดอะไรอีก…
หลังจากที่เธอขออยู่ตามลำพัง ถ้าทำอะไรไปมีแต่จะทำให้เธออาการแย่ลงเท่านั้น
แต่…
ดีจริงเหรอ ที่จะปล่อยเธอไว้ตามพัง
เป็นครั้งแรกที่เห็นยูกิมิยะเป็นแบบนี้ คงจะดีถ้ามีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ เธอ
มีหลายอย่างติดในใจ แต่ก็ยากที่จะบอกว่ามันเป็นความคิดที่ดี
「 ยูกิมิยะ ｣
「 …อะไรเหรอคะ ? ｣
เมื่อประตูกำลังจะปิดลง ยูกิมิยะมองกลับมาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า ไม่มองตาด้วยซ้ำ ราวกับความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเป็นเรื่องโกหก
「 เปล่า… ถ้ามีอะไรก็เรียกได้นะ อะไรที่พอจะช่วยได้ ก็จะช่วย ｣
「 …ค่ะ ฉันจะจำเอาไว้ ｣
เพื่อคำพูดจบลง ประตูก็ปิดสนิท
ยูกิมิยะเองก็อาจจะไม่คิดอะไร ด้วยเหตุผลบางอย่าง…
ฉันรู้สึกว่าประตูกำลังผลักไสฉัน โดยที่ฉันในตอนนี้ไม่อาจจะช่วยอะไรเธอได้เลย
รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเอง ที่ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่เพียงกลับห้องของตัวเอง
ฉันยัดของทั้งหมดเข้าตู้เย็น ทานแค่ซาชิมิที่ซื้อมากับข้าวที่หุงไว้ ตอนนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์จะทำอาหารแล้ว
ฉันทานไป ขณะเล่นมือถือ
ฉันก็หยุดที่คิดเรื่องของเธอไม่ได้เลย
นานแล้วที่ไม่ได้ทานข้าวคนเดียวแบบนี้
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันมักจะทานอาหารเย็นกับเธอเสมอ
「 ……อึดอัดชะมัด ｣
ซาซิมิเองก็อร่อย การทานอาหารคนเดียว กับการมียูกิมิยะอยู่ด้วย ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็มักจะกินอย่างดีใจเสมอ
จนถึงเมื่อไม่นานมานี้…
การทานอาหารคนเดียว ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน ไม่คิดเลยว่าต้องมารู้สึกเหงาเพราะเรื่องนี้
ทำได้เพียงยัดซาชิมิเข้าปากจนอิ่มเท่านั้น
ปัญหาของยูกิมิยะไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลยสักริด ไม่ว่าจะพูดสักแค่ไหน ก็ยังหยุดคิดเรื่องยูกิมิยะไม่ได้ ทำเอาไม่ค่อนอยากอาหารเลย
ไม่ว่าจะล้างจาน อ่านหนังสือ มังงะ หรือไลท์โนเวล…
ฉันสนใจแต่เพียงเรื่องของเธอมากกว่า
( เธอไม่คิดจะทานอะไรจริง ๆ เหรอ ? )
( หรือบางทีฉันควรทำอะไรบางอย่างไปให้เธอ ? )
โชคดีที่มีเนื้อที่เธอชอบ การทำนิคุจากะต้องใช้เวลา จะดีกว่าถ้าทำอะไราักอย่างไปให้เธอ
( อ่า… )
แต่เธอบอกวันนี้อยากอยู่คนเดียว
( ฮะ… ทำไมฉันต้องคิดถึงแต่ยูกิมิยะด้วยล่ะ ? )
แม้เราจะพึ่งพากันและกัน แต่ความสัมพันธ์ของเราก็แค่เพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น
ปัญหาของครอบครัวเป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่ควรเข้าไปแทรก
…ยูกิมิยะยังเคยบอกอีกว่า ไม่อยากให้เข้าเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอ
ถ้าทำเพียงแค่จะให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น โดยการยื่นมือเข้าไปสอดเรื่องส่วนตัวของเธอ
ในกรณี…
ต้องเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเธอมากพอ
มันเป็นระยะห่างที่เหมาะสมระหว่างฉัน และยูกิมิยะ
ตอนนี้เธออาจรู้สึกไม่ดี พรุ่งนี้เธอคงกลับเป็นปกติตามเดิม อย่างนั้นค่อยสอนวิธีทำนิคุจะกะให้เธอพรุ่งนี้
…ก่อนหน้านั้น
ต้องทำนิคุจะกะส่วนหนึ่งเผื่อตัวเองด้วย ถ้ายูกิมิยะทำจนหมด อาจเป็นปัญหาใหญ่ จึงนำส่วนผสมทั้งหมดในตู้เย็นมาเตรียมไว้
